Şimdi Ara

tek başıma bir şey yapamıyorum

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Bu Konudaki Kullanıcılar:

1 Misafir - 1 Masaüstü

5 sn

4
Cevap

0
Favori

1.871
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

0 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

Kate Austen

Teğmen

106 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Arkadaşlar ben 20 yaşındayım. Sayısaldan mf4 çalışıp iyi bir üni iyi bir bölüm yaptım 2 sene önce. Şuan 1. sınıftayım.
Şimdi ben tek başıma kalınca kendimi anlamsız hissediyorum bazen. İçimde sürekli iç çatışmalar var. Daha tanışmadığım insanları tiplerine göre yargılıyorum. Mesela karşımdakinde bir kusur olduğunu düşünürsem ona karşı kendimi ondan büyükmüş gibi hissediyorum. Mesela ben de çok zayıf bir insanım. Çocukluğumda vs çok aşırı dalgalar geçildi benimle. 20 yaşına gelmişsin neden spor yapıp kilo almıyorsun diyeceksiniz işte şimdi o kısma başlıyorum:

İnsan yalnızken de, çevresiyle olan bağlantısında sahip olduğu kişiliği sürdürür galiba. Ama ben sürdüremiyorum. Tek başıma kalınca bir anda düşünce gündemim değişiyor. Bir x noktası düşünün. O x noktasına dönüyorum yalnız kalınca ve o x noktası sadece bir boşluk. Ders çalışmamı engelleyen, kendimi üşengeç yorgun değersiz zavallı hissetmemi sağlayan, kendime dair herhangi bir geliştirici aktiviteyle uğraşmamı engelleyen "amaçsızca yaşadığımı" söyleyen bir x noktası. Yani kendi kendime kalınca ben bütün zevklerimden, hayatımdan kendimi soyutluyorum. Yok oluyorum resmen. Yada gerçek ben ortaya çıkıyor.

İnsanlarla iç içe girdiğimde onların ruh enerjilerini hissediyorum. Kendimi onların yaşadığı hayatı yaşıyormuş gibi düşünüyorum ve o zaman kendimi bir şey ifade ediyormuş gibi hissediyorum hayatta. Ama yalnız kalınca yine boşluk.

Bu yüzden kendimi hep rol yapıyormuş gibi hissediyorum. Belki de tüm bunlar ailemden bana kalma bir kişilik çünkü bu boşluk durumu herkeste var. Evde yemek yerken, dışarıda otururken ailemdeki insanlar hep zorla konuşurlar. Herkes bir boşluktadır. Ne zaman yanımıza birileri gelir, onların gülen yüzünü kendimize maskeleriz. İlk boşluk "babam" olacak zavallı varlıktan geldi. Annemle görücü usülü evlendiler malum. Küçüklüğümüzden beri sürekli kavga ederler. Babam sinir hastası delinin tekidir. Ama dışarıya karşı her zaman sanki bi kişiliği varmış gibi davranır. Annem de aşırı özgüvensiz bi insan kendisi pek farketmesede. Ya ben anlamıyorum bunları. İçten içe mutsuzlar ama herhangi bir şey yapmıyorlar ve sonunda ben de aynı durumdayım. İç dünyam çoğu zaman iğrenç bi halde ama ne yapacağım bilmiyorum.

Çevremdeki insanlardan nefret ediyorum, en yakın arkadaşımdan dahi aşırı derecede nefret ediyorum aslında. Ama o arkadaşımı görünce birden değişiyorum. Sanki zihnimi ele geçiriyor. Bu durum hayatımı mahvetti. Kendi hayatımı yaşayamıyorum ben. Kendi doğrularım yok. Yemin ediyorum delireceğim. Herhangi bir şey yazarken de kendime bir üslup seçiyorum her zaman. Yani bu yazıyı yazan ben aslında yok gibi. Kafayı yemek üzereyim. Doktora gittim bir ara. Selectra 50mg antidepresan verdi ama kullanmadım. Bu sorunların her zaman üzerini bastırıyorum. Bilgisayarda oyun oynuyorum, boş boş oturuyorum, gerçeklikten kaçıyorum her zaman. Ders çalışamıyorum şimdi eve 1.3 ortalama götüreceğim ve bursum kesilmiş olacak. Babam delirecek çok kızıcak. İçindeki o zavallı varlığı ortaya çıkaracak ama bilmeyecek benim neler çektiğimi. Ben mal gibi korkucam hiç bi şey diyemicem. Her neyse.

Çevremdeki herkesle aslında savaş halinde gibiyim hep bi içsel sıkıntı... Hayatıma almaya çalıştığım her şeyi "takıntı" olarak edinebiliyomuşum gibi sadece.

2. bir sorunda, aşırı sonuç isteyen bi insanım. Yani bir işte yada hobide yada kendimi geliştirici bir şeyde (zar zor giriştiğim bi işte, her ne kadar çok seversem seveyim) bir gelişim süreci olduğunu hissedemezsem o işten soğuyorum. Eğer gelişim varsa, tamam hayatım boyunca bu işi yaparım diyebilirim ama gelişimi hissetmezsem anında soğuyorum ondan. Çok aşırı değişken bi ruh halim var. Ne kadar soğusamda bırakmıyorum ama. Sadece sanki o iş hayatımda var ama neden var bilmiyorum konumuna düşüyorum bazen. Ve bu delirtici olay sevdiğim kızdan anneme kadar hayatımdaki her şeye olan bakış açıma dahil.

Şu yazdıklarımı yazarken ben sanki aynı şeyi eveleyip gevelemiş gibi hissettim ama inanın bana iç hayatımda sürekli bunlar var. Sürekli özgüvensiz hissetmekten yoruldum. Kilo alıcam alıcam diyip alamıyorum kendimi zayıf gördükçe de değersiz hissediyorum aslında. Ama sanki sorun sadece kilo değil. Çünkü bir abim var. Onun kilosi tipi gayet yerinde ama o da yukarıda yazdığım bazı sorunlardan muzdarip. Tavsiyeleriniz neler? Lütfen yardımcı olun lütfen. Teşekkür ederim okuduğunuz için. Aklıma başka bir şey gelirse yoruma ekleyeceğim.

Kate Austen

Teğmen

106 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Sayfa: 1

Benzer içerikler

Ip işlemleri

Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara

KAPAT X

%40
Kazan

%2,8
Kazan

%6,5
Kazan

%25
Kazan

%1,6
Kazan

%3,2
Kazan

%5,5
Kazan

%3,2
Kazan

%5
Kazan

%3,2
Kazan

%5
Kazan

%2
Kazan

Alışveriş Yaptıkça Para Kazan Harekete Geç »