120 ile bariyere çarpmak

Yakın bir durumu bizzat yaşadım.

Sene 2005. O yıllarda İstanbul'da yaşıyorum. Kuruçeşme'den Pendik'e taşınmıştım iş sebebiyle ama bütün arkadaşlarım ve çevrem karşıda olduğu için sık sık karşıya gidiyorum onlarla buluşmak için.

Yine bir akşam Tophane'deki nargilecilerde buluşmaya karar verdik. Fenerbahçe'nin Schalke ile bir maçı vardı hatta. 5-3 mü ne yenilmişti. Neyse onu seyrettik. 12.00 gibi kalktık. Aracım 1998 Peugeot 406 SV. Lastiklerim felaket kabak. Öyleki normal hızların azıcık üstünde mesela yol bağlantısı yoncalarda falan kopmaya başlamıştı araç kısa bir süredir. Lastik alacağım ama pek vaktim olmadığı için ihmal ediyorum. O gece de yağış olmuş. Zemin ıslak. Bir arkadaşımı bıraktım Ortaköy'e önce. İkimizde de emniyet kemeri takılı değil. Bunu Dereboyu Caddesi'ne bıraktım, el sallıyorum aracın içinden. Bir an içimden geçti:"ulan lastikler kabak, yollar ıslak jilet gibi olmuş. Ben en iyisi şu kemeri takayım." O an bir an için aklımdan geçen bu düşünce beni hayatta tuttu diyebilirim.

Devam ettim yoluma. E-5(Ankara asfaltı) üzerinden gidiyorum eve. Maltepe civarındayım. Yol boş. Birkaç araç var önde ve arkada görüş alanımda. Sol şeritteyim ve süratim tam da konuda geçtiği gibi 120 km. Arkadan deli gibi bir süratle iki far selektör yapa yapa bana yaklaşıyor. ilk önce yol vermeyeyim itoğlu ite diye düşündüm. Sonra neyse sittir et kabak lastiklerle uğraşmayayım şimdi diye düşünerek bir sağ şeride geçtim. Bir baktım 40-50 m önümde tıngır mıngır bir taksi gidiyor. Hızı 50 falan. Ya acı fren yapacağım ya da bir sağ veya bir sol şeride kıracağım. Yoksa bindireceğim arkadan.(bu arada o selektörle 150 ile falan geçen aracı hiç unutmuyorum. O yıllarda tek kapılı arka camları olmayan ticari Corsa'lar vardı, onun beyazından) Tekrar eski şeridime, bir sol şeride geçmeye karar verdim. Biraz sert şekilde(ama lastikler normal olsa problem yaratmayacak şekilde) bir sola kırdım. Araç birden bire koptu. Koptuğunu hissettiğim andan çarpışmanın sonlandığı ana kadar geçen süre maksimum 4-5 saniyedir. Arkadaşlar dünyadan kopuyorsunuz o anda. Düşünerek birşey yapmanız imkansız. Herşey yıllar içinde sizde araç kullanmaya dair oluşmuş melekelere ve reflekslere kalıyor. Tabii bir de aracın özellikleri, durumu ve yolun şartlarına. Gerisi de şans. Araba kopunca doğal bir refleks olarak kontra verdim. Bu arada araçta esp yoktu. Sadece abs vardı. Esp olsa muhtemelen ilk bilmedin ikinci kontrada durumu kurtaracaktım. Belki de lastikler kabak olmasa yine de kurtarırdım. Fakat verdiğim kontra bu durumlardan ötürü aşırı geliyor ve bu defa ters tarafa kopuyor araç. Böyle birbirinin zıttı 3-4 kontra verdiğimi hatırlıyorum.En son tam karşımda 4-5 m ötemde beton bariyerleri gördüğümü ve "buraya kadarmış, demek ki benim de hayatım burada ve bu şekilde son bulacakmış." diye düşündüğümü hatırlıyorum.Sonrası inanılmaz şiddetli bir sarsıntı. Metal ve cam sesleri. Hafif bir patlama sesi. Tuhaf bir gaz kokusu.

Yaşadığım şoktan kısmen ayıldığımda kucağımda sönmüş hava yastığını ve camın bütün görüş alanını kaplayan kaputu gördüm ilk önce. O an için henüz ölmediğimi anladım. Ama en ufak bir acı hissetmiyorum. Sadece nefes almakta zorlanıyorum. Ulan dedim içimde, hani hep bıçak yarası kurşun yarasının acısı başta hissedilmez diye bir laf vardır, herhalde bende de durum şu anda bu, belki iç organlar çıktı dışarı ama ben hissedemiyorum. Ekim ya da kasım ayıydı. Üzerimde deri mont var. Biraz daha ayıldı zihnim şoktan ve hemen elimle gövdemi yokladım. Kan var mı diye elimi sürüyorum orama burama. Zira aracın içi çok karanlık. Pek birşey görmek mümkün değil. Sonra aracın alev alabileceği, patlayabileceği geldi aklıma. Hemen kendimi dışarı atayım dedim. Kapı kasılmış açılmıyor ama. Biraz omuzladım ve açıldı. Attım kendimi dışarı. İki şeridin arasındaki geniş tretuvarda olduğumu o an anladım. Tam bir alt geçidin üzerindeyim. Önce beton bariyerlere girip onların üzerinden aşıp alt geçide sanırım ışık gitsin diye açık bırakılmış alanı çevreleyen metal(kalın ve dolu gibi sağlam, köşeli olanlardan) bariyerlere vurarak durmuşum. Bariyerler sağlam olmasa veya ilk çarptığım beton bariyerler yavaşlatmasa belki de aşağıdaki yola uçacağım. Aracın önü yok olmuş denilebilecek durumdaydı. Kaput dikilmiş ve ön camın önünde bir metre yüksekliğinde bir kalkan gibi duruyordu. Karşıda bir taksi durmuş. İçinden şoförü ve yolcuları inmiş bana bağırıyorlardı abi iyi misin diye. Cevap bile veremedim. Kendimi karşıya onların yanına zor attım. Zira hem etraf epey karanlıktı hem de tek tük geçen araçlar çok süratli geçiyorlardı ve benim de kıyafetim simsiyahtı. Ulan kazadan kurtulup ezilmeyelim endişesiyle geçtim hızlıca karşıya. Hemen yanıma geldiler. Yine iyi misin diye sordular. Valla bilmiyorum biraderim, kan falan yok ama çok zor nefes alıyorum dedim. Abi film gibi izledik, oradan oraya savruldun, nasıl böyle hiçbirşey olmadan çıkabildin, verilmiş sadakan varmış, büyük şans dediler. Polis ve ambulans çağırdılar. Yakında bir hastaneye götürüldüm. Geçmiş zaman olduğu ve şok halinde olduğum için hatırlamıyorum. Maltepe'de bir hastane. Hemen filmler çektiler, ortopedik muayene ettiler. Sorular falan sordular, sanırım aklım başımda mı diye. En son alkol muayenesi yapıldı(almamıştım alkol). Sadece göğsüm boydan boya ve çok koyu şekilde morarmıştı emniyet kemeri şeklinde. Nefes almakta zorlanmamın sebebi buydu.

O kazadan sonra birçok ders çıkardım. Asla çok süratli kullanamadım.(yoluna ve koşullara göre)

1- Aracınızın bakımı ve kondüsyonu, özellikle lastikleriniz en önemli nokta.
2- Emniyet kemeri gerçekten hayat kurtarıyor.
3- Hafif ıslak yol aşırı tehlikeli. Neredeyse buz etkisi gösteriyor.
4- Esp çok hayati bir donanım.
5- İte bulaşacağına çalıyı dolaş.
6- Aşırı sürat felakkettir.
7- İlk çarpma açısı çok önemli. Ben direk kafadan girdiğim için öncelikle çarğışmanın şiddeti aracın kasasında mümkün mertebe dağılmış oldu. Kaput kalkan gibi havaya kalkıp önümde koruyucu bir bariyer haline geldi. Yine kafadan çarptığım için takla atmadım. O beton bariyerleri gözünüzün önüne getirin. Alt yani zemine temas eden kısımları geniştir, yukarı çıktıkça incelir. İşte bu formları benim onların üzerinden aşmama sebep oldu.İkinci çarpışma noktası olan metal bariyerlere girdiğimde hız ve dolayısıyla şiddet azalmış oldu.Diğer bir şansım, çarpışma anımda herhangi bir şeritte arkamdan gelen bir araç olmaması. Olsaydı muhtemelen onlar da bana vuracaktı. Hem başkasının günahına girecektim hem benim için daha ölümcül olacaktı.

İlk 6 madde tümüyle bizim elimizde. 7. madde ise şans,kader,kısmet. Ama o şans kısmı da hayati. Gerçekten çarpışma açısı, etraftaki bariyerler, ağaçlar, o sırada başka araç olup olmaması, uçurum, viraj olup olmaması gibi şansa kalmış birçok faktör var. Bunlara bir etkimiz olamayacağı için ilk 6 faktörü mutlaka kendimiz için en mükemmel şartlara çekmeliyiz.

Gectigimiz hafta metro insaati yapan firmanin ihmalkarligi yuzunden arkadasim 40 km/h hizla demir profile girdi. Ön camdan giren profil basini siyirip, arka koltuk basligini ve pandizotu parcalayarak bagajı kastı.

120 km/h ile bariyeri dusunmek bile istemiyorum...

Dalgınlık fenadır, uzun yola çıkacaksanız. Molada mutlaka bir nescafe black roast veya enerji içeceği çakın öyle devam edin. Yemekle birlikte ayran içmeyin, kaymaklı ekmek kadayıfı, sütlaç gibi tatlılardan uzak durun.