Aşkın doğasında yalnızlık vardır

Karşılıksız da olsa, sevgi insanın içinde bir kök salar ve o kök, büyüdükçe derinleşir. Sevdiğin kişiye ulaşamamak içini yakar; ama aynı zamanda bu duygu seni hayata bağlar. Onu her gördüğümde içimde bir şeyler değişiyor, ona karşı hissettiklerim daha da büyüyordu. Onun sevgisini kazanamayacağımı bilsem de kalbimde ona karşı beslediğim bu derin sevgi her şeyden daha değerliydi. Çünkü aşk, benim için salt bir his olmaktan çok, onun varlığında anlam kazanan ve başka hiçbir insana ait olamayacak ölçüde eşsiz bir duygu yoğunluğuydu. Onu sevmek, bir evrende yalnızca onunla anlam bulmak demekti; her nefeste onu hissetmek, ama asla dokunamamak... İşte bu yüzden aşkımda bir özlemden daha fazlası vardı; onun varlığında kaybolmuş bir dünya, ama asla tam olarak ulaşamadığım bir sevda.