Buraya sadece içimi döküyorum. Konu herhangi bir istek, soru veyahut sosyal mesaj içermemektedir.
26 yaşındayım, Kocaeli doğumluyum ancak 7 yıldır Van'da yaşıyorum. kendi memleketime yabancı oldum. yılda 1 ay izne gidiyorum avrupaya gitmiş gibi hissediyorum. heryer yabancı herkes yabancı bütün akrabalarımın yüzünü unuttum herkes bana uzaylı gibi bakıyor.
Derdimi sıkıntımı kimseyle paylaşmıyorum çünkü birine dert anlatıyorum "o da dert mi sen benimkini dinle." diye başlıyor anlatmaya. Derdimi anlattığım 5-6 kişi vardı hepsini kaybettim. Ablamla kavga ettik yüzüme bakmıyor. iş arkdaşım tayin oldu, diğer iş arkadaşımla saçma sapan sebepten kavga ettik soğudum barışmak gelmiyor içimden. kankam dediğim insanın da tayini çıktı gitti onunla da konuşamıyorum.
sevdiğim bir kadın vardı, 3-4 yıl düşe kalka bir ilişki yaşadık, uzak mesafe ilişkisiydi, en sonunda ayrıldık, benden başkasını sevmez diye düşünürken bir ande benim hayatımda başkası var dedi. bu durumu da kime anlatsam "kız seni mi bekleyecek." diyor. tamam haklısınız da böyle mi teselli verilir.
karşı cinsle ilişkilerim beni tatmin etmiyor, cinsellik var, kimse beni sevmiyor diye ağlamıyorum aksine seviyorlar ama asıl sıkıntı ben sevmiyorum. sevemiyorum. bir kadına dokununca hiç bir şey hissetmiyorum. gay değilim. sevdiğim kadınla birlikte olamıyorum. zaman geçsin diye sevmediğim kadınlarla birlikte oluyorum.
kimi sevsem veya kiminle iyi vakit geçirsem bir şekilde uzaklaşıyor. anlam veremiyorum yalnızlık Allah'a mahsus derler ama bazen benim kaderim olduğunu düşünüyorum. devlet memuru olarak görev yapıyorum vatandaş geliyor soru soruyor ben gereksiz yere detaylı bilgi veriyorum sırf birisiyle konuşmak için.
maddi durumum iyi arabam var donanımlı bilgisayarım var evimde sinema salonu var ama hiç bir şey yapasım gelmiyor. spor salonuna gittim biraz gelişim görünce hoşuma gitti severek devam ettim. daha sonra bir kadınla tanıştım tam güzel bir arkadaşlık kuruyorum derken kadın üst üste mesaj attıyıroum diye benimle konuşmamaya başladı. daha sonra sporu bıraktım evime spor salonu kurdum evimde devam ediyordum spora sol triceps kasımı sakatladım ya da sinir sıkışması bilmiyorum. doktora gittim krem verdi gönderdi. şu an iyileşmeyi bekliyorum spor da yapmıyorum.
köpek sahiplenmek istiyorum, motosiklet kullanmak istiyorum, karavan yapmak istiyorum ancak Van'da bunlar mümkün değil, çocuk sahibi olmak istiyorum. tek bir insan yeter bütün sıkıntımı çözmeye ama sosyal birisi değilim ortama girip çevre yapabilen bir insan değilim.
Kime selam versem "yaşıyorsun bu hayatı, hayat sana güzel" şeklinde boş laflar söylüyor. onların hayalindeki hayatı (evim, arabam, işim var, maddi durumum iyi, bekarım) yaşıyorum belki ama benim de dostlarım yok, ailem yok, çocuğum yok. Onların hayatında olan şeyler belki de sırf bu yüzden mutsuz oldukları şeyler de benim hayalim. akşam eve gidince kapıyı açan birinin olması evde sıcak yemek olması çocuk sesi...
yazmak konuşmak gibi olmuyormuş yazdım rahatlamadım.
Geçmiş olsun böyle duygulara bulaşmış birinin kurtulması pek mümkün olmuyor.
van tu tri foro kardeşim.işte bu deprasyon gibi bişey.bu durumda olan çok kişi var eskiden olsa herkes 20 dedinmi evleniyordu e çoluk çorpak derken hayat geçiyordu.şimdi evlenmek hem azaldı hem zorlaştı, bişeyler elde ediyorsun ama çok şey elde edemiyorsun hayatını dolduracak bir çaban veya amacın yok, olsa dahi uğraşacak şartların veya enerjin yok.bu şekilde amaçsız olarak yaşlanıp öleceksin.ancak bahsettiğin gibi 1-2 kızı yatağa atayım gibi geçici hazlar peşinde koşarsın
yeni mesaja git
Yeni mesajları sizin için sürekli kontrol ediyoruz, bir mesaj yazılırsa otomatik yükleyeceğiz.Bir Daha Gösterme