Eşimi kaybettim kansere yenildik! (38. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: hidolgoo

10 aydır mücadele ettiğimiz beyin tümörü eşimi benden aldı, dün toprağa verdik, nefes almakta zorlanıyorum ne yapacağım bilemiyorum, 4.5 yaşındaki kızım ile kaldık bir başımıza, daha ona söylemedim, anneannesinde kalıyorduk son iki aydır orada sanıyor hâlâ annesini, aslında en zor hallerini gördü kızım annesinin, en son konuşamıyor, yiyemiyor, yürüyemiyordu ama en azından yanımızda idi şimdi yok, toprağa verdik geldik, biliyorum kızıma söylemem lazım bir an önce söylemem lazım ama iki aydır gelmediğimiz evde bir o yana bir bu yana dolaşıyor, sanki benden kaçıyor, nasıl bir acıdır bu nasıl geçer bu zaman bilemiyorum, 40 yaşımdayım ilk kez bir yakınımı kaybettim o da herşeyimdi herşeyim... Buraya yazıp biraz rahatlamak istedim sadece...

Acımı paylaşan destek veren tüm herkese çok teşekkür ederim, yazdıklarınızı tek tek okuyorum iyi dileklerinizi okumak rahatlatıyor içimi, benim ile aynı durumda olan kaç kişi varmış yazmış buraya da hepsinden Allah razı olsun beni rahatlatmak için yazmışlar kendi dertlerini bırakıp, eşim 34 yaşındaydı daha, kızımın düğününde olamam ben diyordu hep, o zamana kadar yaşlanır hayatta olmam diyordu, dün mezarına götürdüm kızımızı, çiçek seçti kendisi anneme götüreceğim diye, su döktü mezarına, yüzünü görebilir miyim diyene kadar iyiydik biz, sonra filmlerde izlediğimiz sahneler gibi kızım ile eşimin mezarı başında kaldım öylece, gitmek istemedi bir süre minik kızım, yine gelir miyiz diye sordu, inanın amacım duygu sömürüsü yapmak falan değil buraya yazarken, insanlardan gelen iyi dilekler ne kadar değerli bilemezsiniz, kötü düşünenler de kendileri bilir benim burada ne çıkarım olabilir ki.. Hepinizden Allah razı olsun, kimseye bu acıyı yaşatmasın..