1 nisan şakası Evet dostlar, 2,5 yaşındaki oğlum bugün bana hayatımın en kötü 1 nisan şakasını yaptı. Sabah kalkıp işe gitmek istediğimde cebimde şirket arabasının anahtarı yoktu. Koyabileceğim tüm yerlere baktım. Ateş aldım tabii, emanet araba. Kapıcıyı uyandırdım, gören, veren varmı diye yok. Birkaç kez evin altını üstüne getirdim yok. Bereket kendi aracım var, ona atlayıp biraz geçte olsa işe gittim ama aklım evde. Hanımı kaç kere telefonla aradığımı hatırlamıyorum. Her telefonum çalışında müjdeyi alıcam diye hızla açıyorum, başka aramalar. Karın ağrısı, stres cabası. Tam öğlen eve gidip her yeri tekrar dağıtmayı düşünürken müjdeli telefon geldi. Karşımdaki ses bizim velet. "Baba, anahtağı buldum, ğel. Anası gülmekten konuşamamış ona vermiş. Anahtarın çıktığı yer, belki on kere baktığım oyuncakların içi. Bakar körlük telaşeyle birleşince sonuç işte bu. Oğlan almış cepten anahtarı, zaten küçük araba hastası, onuda katıvermiş aralarına. Herkese tavsiyemdir, şirket arabalarının anahtarlarından bir tanede eve yedek çoğalttırsınlar. Yarın ilk işim bu olacak. Gerçi öbür 1 nisana daha bir yıl var ama!!!!