arkadaşlar küçükken bir ortam gördüğümüzde bir kişi gördüğümüzde mesela ona hayran olabiliriz.müthiş bir hayranlık duyabiliriz.ama büyüyünce hayat gerçeklerini farkettiğimizde o hayranlık geçebilir.çünkü o ortamın kişinin o kadar abartılacak birşey olmadığını düşünürüz.ben diyorum ki birinden çok etkilenmek ayrı bir dünyada hissetmek saflıktan bilgisizlikten mi oluyor?mesela bende küçükken çok büyüttüğüm şeyler o kadar değişik ilginç gelmedi.mutluluğun olmasının sebebinin saflıktan gelen bir yanı var mıdır?ama aynı zamanda birşey mükemmel yada mükemmele yakın olduğunda etkilenmemizde doğal.yani hayranlık nerde başlar nerde biter bu açıdan baktığımızda?