Hayatım berbat geçiyor Yalnızlığım zaten peygamber yalnızlığı gibi. Hiç bir şeyi beceremiyorum işe giriyorum işten kovuyorlar kendimi ifade edemiyorum evde istemiyorlar yanlarına gidiyorum siktir git diyorlar odada koltuğa uzanıyorum ama uyuyamıyorum düşünerek depresyona giriyorum. sofraya otursam yediğim ekmeği boğazımda bırakıyorlar bende yemiyorum. sürekli ellerinde demir sopayla her tarafıma vuruyorlar heryerim mosmor oluyor geceleri uyuyamıyorum sinirden kafamı duvarlara vuruyorum beyin sarsıntısından gözlerim baygın bakıyor duvarları yumruklamaktan ellerim mosmor oluyor akıl rahatsızlıklarım hayatı sürdürmeme engel oluyor banyo yapmıyorum yemek yiyemiyorum uyuyamıyorum giysi giyemiyorum benim diyeceklerim bu kadar şimdilik

doğduğumdan beri HİÇ arkadaşım olmadı bildiğin ölü gibi yaşıyorum yaşım olmuş 17 hiç bir şeyim yok köyde yaşıyorum fakirim arabaya binecek para bulamadığım için yürüyerek gidiyorum gittiğim halde yinede yapacak bir şey bulamıyorum yemek bile alamıyorum bütün gün zeytin ekmek yiyorum o bile olmuyor bazen yalnızlıktan artık beynim çürümeye başladı evde gerçek anlamda deliriyorum kırmadığım eşya kalmadı kendimi dövüyorum çok bağırıyorum 16 aralığa bakırköy rshhye randevum var bakalım nasıl geçicek admin bunuda banlama nolur gözünü seveyim