Sürekli aklımın bir köşesinde

Ölüm düşüncesi var. Dışarıdan bakan herkes senin mutsuz olmak için hiçbir sebebin yok çok şımarıksın diyor ama mutlu değilim ve sürekli neden yaşıyoruz ki düşüncesiyle yaşamaya çalışıyorum. Para mutluluk getirmiyor iyi bir iş mutluluk getirmiyor istediğin her şeyi almak mutluluk getirmiyor yok yani olamıyorum mutlu 2 yıldır (belki çok daha öncesi bilemiyorum) çok mutsuzum ya. Bir gün metro beklerken kendimi önüne atmak istiyorum.

aynı benim gibisiniz hocam  

Bende her yatağa girdiğimde "Keşke ölmekten korkmasam" diye sayıklıyorum  

Peki sizi ne mutlu edebilir?

Beni örnek vermek gerekirse "bir insana eziyet etmek" (biliyorum pekde hatta hiç normal birşey değil) mesela suda boğmaya çalışmak veyahut ayağına kalem filan batırmak.

Benim böyle olma sebebim ise "Kişilik Bozukluğu" hastalığına sahip olmam. 

Hocam beni bu hayatta mutlu eden her şey kısa süreli mutluluk veriyor. Uzun sürede beni mutlu edecek şey nedir diye düşünüyorum aklıma sadece asla sahip olmadığım (ve asla sahip olamayacağımı düşündüğüm) mutlu kalabalık bir aile tablosu geliyor. Bu da benim için imkansız o yüzden hiç mutlu olamayacağım.

Hesabını veremeyeceğim şeyler yapmadım çok şükür :(

bu mesajı yazarken eski erkek arkadaşımı aldatıyordum.

şu gece de içkili bir mekanda hoşlandığım çocukla baş başa içiyoruz. erkek arkadaşımın yine hiçbir şeyden haberi yoktu.

ve ben bu çocuğa daha 2 gün evvel seni seviyorum yazdım. aylardır öteki oğlandan hoşlanıyordum ona kur yapıyordum. ama gönlüm razı gelmiyordu, bu yüzden sürekli zeynep gibi düşünme beni deyip duruyordum, onun gibi olmak istemiyordum ama ben ondan da kötüydüm.

sonuç olarak yaptım yapacağımı ve sonuçlarına katlanacağım. aldattım. köpekler gibi aldattım, hep o olmak istemediğim adi kızlar gibi oldum, aynı anda 2 kişiyi götürmeye çalıştım. yakalandım. beklemediğim bir anda her şeyi gördü ve bitti.

2,5 sene garip kendi halindeki bir çocuğun bütün güven ve duygularını kullandım, atanana kadar. sonra da son darbeyi tereddüt etmeden indirdim.

ben buyum işte. oysa çocuk bana yalvarıyordu, gözlerinde görüyordum bana olan tavrını, buna rağmen yaptım.

çünkü ben kendimden başka kimseyi düşünmeyen, sürekli ilgiye aç, aşağılık abaza bir kızdım. hepsi buydu.