Vicdan azabı duyuyorum

Bugün yolda yürürken 3-4 kişilik genç ergen grubundan bi tanesi yere tükürünce göz göze geldik. Görür görmez önüme gelip elimi sıkmak istedi naber babaa diye.. Bu o 5 sn içerisinde hemen yaşanıverdi. Ben de üslubu samimiyetten ziyade alay sandım. Sinirli bakışı attım pörtlemiş gözle. Elini de sıkmadım. Önümden çekildi. Yürümeye başladılar. 10 metre sonra arkasına dönüp ''ne var baba dedik a..'' dedi.. ben de 'değilim ..' dedim.. o an çocuk yanındakine bıçaklayalım mı lan şunu dedi.. Ufaktan ürperdim.. Eve gelince içimi tarifsiz bir vicdan azabı kapladı. En nihayetinden çocuklardı. Üslubu aşırı kötü olsa da kalpleri kırılmamıştır umarım dedim. Evdekilere bakkala gidiyorum diye çıkıp geri döndüm. Onları bulamadım.

Şu an herhangi bir gencin kalbini kırmış olma ihtimali beni mahvediyor.

Ne yapacağımı bilmiyorum.

28 yaşındayım ve 20 gözüküyorum. O yüzden kimse bana soru sormaktan çekinmiyor.

O yüzden bu zor şartlarda Z kuşağının kalbini kırmak en son istediğim şey..

Ama bu gece uyuyamayacağım.

Gözettiğin hassasiyet daha çok gençlere sırt dönmemek, her ne olursa olsun onlarla temas kurmak üzerine. Senin yerinde olsam uzatılan o eli sıkardım şahsen.

uzatılan her eli sıkarım da hayatımdaki en laubali el uzatılışıydı. Rahatsız oldum. yere de tükürmüştü orda bi kurulmuştum. niyeti ne olursa olsun şahsen ben öyle girmezdim. yolumu da kesti durduk yani yol ortasında.. genç de ola boyları bi 1.78 bişeydi kıvırcık saçlılardı.

bi video vardı üzerine koşan köpeği adam tersliyordu. köpek üzülmüştü. bu da onun gibi bişey işte.

bu his de onun gibi bişey.

haylazlıkla aşırı samimilik arasında bence ince bi çizgi vardı. Ben o çizgideydim. Bu benim suçum mu gece uyuyamadım yav. Ama valla yemin ediyorum dalga geçiyolar sandım.

Bu konuyu nasıl silebilirim?