İlk başta bu düşüncelerimi sadece depresyonda olduğum vakitler aklıma getirirdim fakat artık kendimi iyi hissetsem bile bu gerçekler sürekli aklımda ve beni bu hayatta mücadele etmekten bıktırıyor. Artık hayatı normal bir insan gibi algılayamıyorum her şeye gerçek tarafından bakıyorum, bu herhangi bir konuda olabilir mesela ahlak kuralları, aile bağı, arkadaşlıklar, iyilik, kötülük vs. gibi kavramlar gözümde artık basit bir çıkar ilişkisinden fazlası değil. Artık en ufak bir sıkıntı çektiğimde aklıma bu çektiklerimin ister basit ister ağır olsun hiçbir gereğinin olmadığı ve bu gereksiz dünyada kendimin ve başkalarının değersiz çıkarları için yaşamamın hiçbir anlamı olmadığı geliyor. Bu halde olmamın sebebini üzgün olmama veya başka nedenlere bağlayabilirsiniz geçeceğini söyleyebilirsiniz belki bende öyle düşünüyordum bu saçmaliklari sinirli ve üzgün olduğundan düşünüyorsun diyordum kendime ama zamanla gerçekleri farkedince bu düşünceler en ufak zor zamanlarımda direk aklımı doldurmaya başladı ve beni günden güne daha kötü yapıyor.
En gıcık olduğum ve sinirlendiğim şeyde belli bir yere kadar kendimi dahada kötü hissedip belki intihar derecesine gelene kadar tutmak istesemde bir yerden sonra (hatta bu yer çok erken geliyor genelde) mecburen ya içimi düşüncelerimi anlatarak boşaltıyorum (şuan yaptığım gibi xd) yada kısa süreli ve basit yeni hedefler buluyorum, hedef dediğimde basit kimsenin takmayacağı ama benim birden aşırı derecede anlam yüklemeye çalıştığım şeyler. Neyse bu konuyuda insan psikolojisinden falan bahsederiz diye açmayı düşünüyordumda bomboş konuşup içimi döktüm yine. Artık bir iki gün daha bu konuları düşünmem heralde.
Ama siz isterseniz konu altına insanların oluşturdukları bazı kavramların iç yüzünü aşağıda tartışabilirsiniz.