Sosyal yaşamı reddetmek neden bir hastalık gibi algılanıyor

Adamın açtığı konunun ne başlığında ne de içeriğinde sosyal medyayla ilgili hiçbir şey geçmemesine rağmen aklın sosyal medya dünyasında o kadar takılı kalmış ki ''Sosyal yaşamı'' gördüğün anda baştaki ''Sosyal'' kelimesinin ardına beynin otomatik olarak ''Medya'' ekledi.

Hadi sen de şimdi Facebook, Instagram sayfalarında dikkatini çeken profillere tıklayıp incelemeye ve selam vermeye ve de yatmadan önce son içtiğin şeyin fotoğrafını paylaşıp beğeni beklemeye bak...

Çünkü insanlar kendi fikirleri olmadan sürü psikolojisiyle hareket ediyor, yalnızlıktan korktukları için kalabalığa karışıp onlar ne yaparsa aynısını yapıyorlar, kalabalık onlara katılmayanı asosyal ve garip diye mi yaftalıyor? ben de öyle yapayım da aman bana bir şey yapmasınlar, kalabalıkta hoşuma gitmeyen bir şey mi oldu? aman bir şey demeyeyim de bana bir şey yapmasınlar, kısacası kendilerini bir yere ait hissetmek için mecbur toplumla birleşiyorlar.

Ne okuduğunuzdan haberiniz bile yok.

Başın sağ olsun. Sevgili annen huzur içinde yatsın. Bunu duyduğuma üzüldüm.

Evet, bahsi geçen şeyler bazen birebir bazen de benzer yönlerden her ortamda karşımıza çıkıyor. Dediğin gibi, ben de bazı cenazelerde benzer şekilde o anki durumdan uzak ve aykırı yönde davranıp başka şeylerin derdinde olan insanlara birçok kez rastladım ve tiksinti duydum.

Belki benzer düşünce ve kaygılarımız var ama sosyalliği reddetmek ne yazık ki günümüzde bazı olanaklara bakıyor. Aksi halde koşullar yaşamak için insanı mecbur olarak bu yapay ve ikiyüzlülüklerle dolu sosyalliğe itiyor.

Ben de çok duygusal bir insandım ve çocukluğumdan beri hep bir şeyleri inceler, irdeler ve nedenlerini sorgularım. Bu bazen çok ağır bir yüke dönüşür. Çünkü gördüğümüz şeylerin büyük çoğunluğu şaşırtıcı ve insanlara olan inancımızı kaybettirici şeyler. Yaşım 40'a yaklaştı ve halen de insanlarla ilgili farklı şeyler öğrenmeye, hayal kırıklıklarıyla daha da inanç yitirmeye devam ediyorum.

Eğer mümkün kılabilirsem bir gün yalnız bir yaşam kurmak benim de hayalim. Bunu geceler boyu düşünmüşümdür.

Artık bir eş edinmek ve evlilik kurmaktan da vazgeçtim. Yaşadığım son deneyim insanların en alçak yanlarını bir ilişki sırasında gördüğümüzü bir kez daha bana kanıtladı...

Her ne olursa olsun gereğinden fazla kabuğuna çekilmemeye çalış. Her şeyin fazlası zarardır. İnsan gerçekten yalnızlık duygusuna düştüğünde aklına olur olmaz şeyler getirebiliyor ve bunun neden olacağı depresyon da üstesinden pek kolay gelinecek bir şey değil.

Kitap okumayı sever misin bilmiyorum ama sana Rousseau okumanı tavsiye ederim. Özellikle insanlar arasındaki eşitsizliğin nedenleriyle ilgili bir kitabı var, ki onu öncelikle okumalısın.

Rousseau, insan doğasının aslında toplumsal yaşama uygun olmadığını ve toplumsal yaşamın insan davranışlarında ciddi bozukluklar oluşturduğunu ve bunun da toplumsal yaşamda eşitsizliklere neden olduğunu savunuyor. Yüzlerce yıl önce düşündükleri günümüzdeki toplumsal yaşama bakıldığında aslında oldukça dikkate alınması gereken şeyler.

Her ne kadar burjuva filozofu Voltaire O'nun bu konudaki düşünceleriyle alay etmiş ve toplumlar arasında da görüşleri çok dikkate alınmamış olsa da bence yaşadığımız karmaşa ve bozukluğun nedenlerini o dönemlerde görmüş ender insanlardan biri.

Toplumsal yaşam insanlarda rekabet ortamı oluşturmuştur ve beraberinde de bencillik duyguları gelişmiştir. Özel mülkiyet bu hususta çok önemli bir ayrıntı.

Dolayısıyla bazı duygusal ve derin düşünen insanlar sosyal bir yaşama adapte olamayabilir ya da tercihen geri planda kalmak isteyebilirler. Eğer bu tür bir yaşam kişiye zorluk çıkarmayacaksa ve kendi yaşamını sürdürmede sorun yaşamayacaksa bunda hiçbir problem olduğunu düşünmüyorum.

Önemli olan ait olduğunu hissettiğin yerde ve kendi kontrolünde yaşamayı başarmaktır. Dileyen istediğini söylesin, bu önemli değil.

Mutsuz bir görüntü veriyorsan ve sana değer veren insanlar bu durumdan çıkman gerektiğini düşünüyorsa müdahale etmek istemeleri hoş olmasa da iyiniyetli kabul edilebilir. Ama sen böyle mutluysan kimseyi ilgilendirmez. Bir de aslında seni umursamayan ama kendi egosunu tatmin etmek için seni yaftalayan tipler olur, onları zaten sert şekilde çevrenden uzaklaştır haklılar mı diye düşünme bile.

Açıkçası ben de insanlarla yüzgöz olmayı sevmiyorum, zamanında iyi anlaştığım insanlarla bile yaşla birlikte ego yarışına girdiklerinde ilişiği kestim. En yakın akrabam olsa bile iğneli sözler söyleyen, saçmasalak şakalar yapan, hayatın hakkında illa bir fikir beyan etmek zorunda hisseden, her konuda bilmişlikler yapan ve bu yüzden çok küçük bir konuda bile anlamsız tartışmalara giren, sesinin tonunu ayarlayamayan, nezaket ve ince düşünce nedir bilmeyen insanlarla mecburiyetler dışında muhattap olmuyorum. Maksimum yalnızlık istemiyorum ama kaliteli zaman geçirebileceğim minimum sayıda insan bana huzur ve mutluluk veriyor.

@takami59 aynen hocam bir de beni en son 5 yaşındayken görmüş çeyrek asırdır görüşmediğim akrabaların hakkımda yorum yapması çok yoruyor, sonra da beni kendileri gibi sanıp benimle sürekli iletişim kurmaya çalışıyorlar.Kuzenim gelmiş diyor ki daha sıkı görüşelim, yahu görüşüp ne yapıcaz tanımıyorum ki seni ? 50 yaşında adamsın ben 30 yaşındayım seninle ne paylaşacağım ki ? Yanlış anlaşılacağımı bildiğim için görüşmek istemiyorum da diyemiyorum çok zorlanıyorum o yüzden.

@Hayalci tavsiyelerin için çok teşekkür ederim, çok doğru noktalara değinmişsiniz.Benim babam da engelli bu arada, fakat o çok fazla samimi oluyor herkesle araya hiç mesafe koymuyor.Ancak onun yapısı böyle, çok temiz kalpli biri olduğu için aklından hiç kötü bir şey geçirmez.Herkese güvenir ondan sonra da onlardan bir yanlış görünce şaşırıp üzülür.Ben hep uyarırım o yüzden çoğu zaman da haklı çıkarım uyarılarımda ama bazen dinler bazen dinlemez.

@stylerbb Aynen öyle aynı şeyi düşünüyoruz, ben de direkt silerim o tarz insanları akraba felan dinlemem.Bana cenazede bile laf sokup nasihat vermeye çalışan, acım varken acımı bile yaşamama engel olan insanla daha niye muhatap olayım ki zaten.Adam aradı utanmadan bir de telefonu açmadım bile.Ben sanki çocuğum otuz yaşındayım gelmiş bana akıl veriyor, senin ne haddine ? Hadi kendinde bunu hak gördün iyiliğimi düşündün yanlışımı yüzüme söyleyip nasihatde bulundun tamam eyvallah.Peki bunun yeri gasilhane midir ? İçeride annemin cenazesi yıkanırken ben senin aforizmalarını dinlemek zorunda mıyım ? Nasıl gamsız insanlar anlamıyorum, kendisi iyi bir haltmış gibi bana nasihat verip orada bir de aynı günün akşamı miras muhabbeti yapıp malları ne yapacaksın felan diye soruyor.Lan benim canım gitmiş başlarım malına da sanada diyemiyorsun tabiki çünkü ayıp olur.Fakat bunlar ayıp nedir kendileri bilmiyor.Neyse uzattım, bu sadece bir örnekti.İşte bu yüzden aslında insanlara artık mesafeliyim.Çünkü hangi biriyle uğraşacaksın ? Birisinin yanlışını düzeltsen onu uyarsan öbür gün öteki gelip sana yanlış yapacak, etrafın aranın kötü olduğu insanlarla kaynayacak bu sefer.O yüzden boşverdim ben de saldım kendimi, yalnızlıkta buldum gerçek huzuru.Ondan sonra da kimin ne dediği umrumda olmadı zaten.

@Hakkan_Pasha Doğru hocam Türkiye de sosyo kültürel ortam zaten kötü, kiminle dost olacaksın kiminle ilişki yaşayacaksın ki ? Orta karar bir insan bulamasın, maşallah herkes uçlarda yaşıyor.Kimi çok sağcı muhafazakar, kimi aşırı solda seküler.Kendi halinde merkezde yaşayan özgürlükçü bir yandan da kendini bilen dürüst düzgün kaç insan kalmış ki piyasada ? O yüzden yalnız kalmak daha iyi geliyor, insanları memnun etmek için uğraşarak kendimi yoramam veya onlarla anlaşabilmek için onların görüşlerine katılıyormuş gibi rol yaparak kendimden ödün veremem.Fakat bir gün doğru insan çıkar karşımıza elbet, o yüzden fazla karamsar olmamak lazım.

Bu arada konuya yazan herkese çok teşekkür ederim, benim gibi insanların olduğunu görmek yüreğime su serpti.Burada sizlerle aynı ortamı paylaşmaktan sizlerle sohbet etmekten onur duydum, iyi ki varsınız arkadaşlar.Bu forumu ve sizleri seviyorum, keşke gerçek hayatta sokakta çarşıda pazarda her yerde karşılaştığım diğer tüm insanlar da sizler gibi anlayışlı mantıklı ve hemfikir olduğum insanlar olsa.O zaman işte bu küçük dünyam yaşamaya değer bir hale gelirdi.Tekrar sağolun.