baba sevgisizliği (2. sayfa)

Hocam ama o kadar küçük şeylerden oluyor ki bazı kavgalar. Mesela atıyorum biz bir bardağı oraya koyma masaya koy diyoruz her seferinde, her seferinde yine masa hariç istediği yerlere koyuyor. Evde sonra kavga gürültü. Çok ufak şeyleri bile yapmasa daha iyi olacak her şey. Ama işin sonunda hep şöyle düşünüyor '' ben oraya onu koyduğum için değil siz bağırdığınız için kavga çıkıyor''. Bilmiyorum artık böyle ufak şeyleri düzeltebileceğine karşı hep umudum vardı. Fakat artık o da kalmadı galiba.

Konuşmak için o kadar cesaretim yok ki, benim duygusallığımı sanki hiç anlayamayacakmış gibi geliyor. Kendimi anlatsam uzaylı gibi hissederim herhalde yanında o derece. Kavga esnasında aslında birçok şey söyleniyor, oradan bile ne isteyip istemediğimi anlayabilir. Anlamamazlıktan mı geliyor bilmiyorum. Çok bişey de istemiyorum aslında. Çünkü evdeki olaylar artık çok ufak şeylerden bile çıkıyor. Babam hep kendi istediğini yapıp (ki ailede geri kalanların bastırarak belirttiği hassas olduğu şeylerde bile) bizim hiçbirşey demememizi bekliyor. Bazen öyle bir davranıyor ki kendimi suçlu bile hissediyorum. Umarım ileride konuşmadım diye pişman olmam ama sanmıyorum çünkü ne evde öyle bir ortam ne de bizim öyle bir ilişkimiz var.

Böyle durumlar, hayatlar evet fazlası ile var benim de yaşadığım sorunlar var elbet ki ilerleyen zamanlar da belki konu açarım fakat büyük ihtimal baban narsist bir insan kendinisi düşünen başkalarının mutsuzluğundan zevk alan kimsenin ondan fazla mutlu olmasını istemeyen ve bundan rahatsızlık duyan bir kişiliğimi var bilmiyorum fakat büyük olasılık ile narsist...

Çevresin de kurduğu ilişkiler çıkar amaçlımı ?

artik buyu ve kendine gel.. kendi hayatini kuracak yastasin.. senin yasinda ben seftaliye dussun diye tas atiyordum..21 yil once.

kiz olsan anlayacagim da 19 yasinda genc bir delikanli babasindan neden sevkat bekler. buyu biraz sen cocuklarina iyi davran ileride.

zaten 19 yaşındaki bir kızım. Ayrıca bunun cinsiyetle alakası olmuyor. Doğduğun anda tanıdığın ilk iki insan annen ve baban oluyor zaten. Annen ya da baban sevgi vermezse kim verecek başka diye düşünmeden durulmuyor.

Çevresindeki ilişkileri bilmiyorum açıkçası ama kendi ailesine karşı hiç böyle davranmıyor. Bizi yabancı gibi görüyor. Parasını bile bizden esirgiyor. Oysaki ne borcumuz var ne öyle pahalı isteklerim. Ki borcumuzun olduğu sırada da onu 1 kere dara düşürecek bir şey istemedim. Yokken yok idi anlıyordum peki varken niye hala yok?

klasik merhametsiz baba muhabbeti aynısı benim başımd da var baban var derdin var anasını satımç.....

Bir abi tavsiyesi: babanı geride bırak, annen ve kardeşlerinle ayrı eve çık. Yukarıda "Cepte görüyor bizi galiba." yazmışsın, muhtemelen öyle düşünüyor. İş bulup çalışın kendi evinize bakın, açlık ve yoksulluğu psikolojik yıpranmaya tercih etmek gerek. En önemlisi: babanız psikoloğa gidip destek alana kadar konuşmayın.

Eğer sizleri seviyor ve kaybetmeyi göze alamıyorsa kendisine çekidüzen verecektir. Yok tam tersiyse boşverin gitsin kendi yolunuzda devam edin. İyi insanların böyle dertlerini okuyunca üzülüyorum, kötülereyse hiçbir şey olmuyor.

İşte böyle neden neden diye düşüne düşüne kendini yıpratıyorsun.. Baban, içinde kalbinde yara olarak kalıyor. Sonra gerçek hayatta da karşına baban gibi olan karakterler karşına çıkıyor.. Onlara karşı kalbindeki yarayı iyileştirmek üzere bir çekim hissediyorsun. Bu derin çekim, seni onlara ısındırıyor.. Sonra da hoop; babanla birebir aynı olan bir karakteri çekmişsin hayatına.

Bunun önüne sadece farkındalıkla geçebilirsin. 'Aile Terk Etmemiz Gereken Sevgili' diye bir kitap var. Mutlaka okumanı tavsiye ederim. Çok şey katar.

Baban yaklaşık 40 50 yıldır bu şekilde yaşıyor. Senin dünyan ile, zihninin işleyişi ile babanınki kesinlikle bambaşka. Şöyle düşün; babanın çocukluğu gençliği tv'nin bile bulunmadigi zaman diliminde geçti muhtemelen. Hatta babamın bir arkadaşı frigyalıların taa kaç yüz yıl önce kullandıkları ilkel araçlarla köyde tarım yaptıklarından bahsetmişti. Sonrasındaysa bu insanlar modern cihazlarla, telefonlarla, bilgisayarlarla yüzleştiler. Bunu kaldırabilecek kapasitede değillerdi. Nitekim error veriyorlar ;)

Farkında değiller ne halt yediklerinin, bilincinde değiller. Bunları dert edinmek ise senin bugününü ve yarınını avcunun içinden söküp alacak malesef.. O yüzden neden diye sormak yerine onların yetersiz, eksik, kusurlu varlıklar olduğunu kabul ederek bir köşeye bırakmak; bunun yerine kenei yaşantını geliştirip güçlendirmeye odaklanmak emin ol çok daha faydalı ve mantıklı olacaktır..

Bende ki seninkinden beterdi. Anlatmaya kalkarsam sabaha kadar yazarım. Ama biz zamanla şunu fark etti ki, bu yine kendi anlatımları ve onun kalp teline dokunmayla oldu, yaptıklarının ve hareketlerinin tek nedeni çocukken yaşadığı şeylerin etkisi. Ha diyeceksin çocukluğunu ben mi zehir ettim, ona zehir olmuş bana niye zehir ediyor diye. Malesef bazı şeylerin cevabını bulması bir ömür alıyor.

batsın bu dünyaaa bee olmaz olsun böyle anne baba nalet olsun ....

Benim dedem öyle, çevreye karşı çok yardımsever ve bonkör davranırken,

bize karşı çok sert bir komutan gibi davranıyor, alay komutanı gibi bir şey.

çok haklısın...

bende annemden babamdan sevgi saygı hiç görmedim bu durum içimi acıtıyor psikolojimi ruh sağlığımı bozdu..

şu an bile ağlamamk için kendimi zor tutuyorum...

eğer Allah nasip eder de ilerde eşim çocuklarım olursa asla onlara bu şekilde dvaranmayacam....

Valla hocam üzüldüm ama evde bi baba var nihayetinde. Biz de o da yok. 6 ayda 1 falan görüyorum babamı. Yeni ailesiyle de anlaşamıyorum yıllardır. Bi kere seni seviyorum ya da aslanım dediğini hatırlamam. Olay benimle bir şeyler yapmaya gelince ortadan kayboluyor. Bilinçli olarak 3 yıl benimle konuşmadı üniversiteyi bitiremediğim için. Ki anne de baba da evladını karşılık beklemeden sevmeli bence. Hala oturur arada ağlarım geceleri bu adam neden böyle diye. 27 yılda 5-10 etkinlik anca yapmışızdır beraber. En son 2008 yılında Nonda'nın Fenerbahçe'ye gol atmasıyla sarılmıştık. Kaldı öyle. :D