Depresyonu nasıl yendim? İlaç değil Terapi Alın En Etkili Yol Bu

3 defa depresyon geçirmiş biri olarak söylüyorum

ilaçlar sadece uyuşturdu fakat yenmemi tamamen sağlayan korkularımla yüzleşip mantıklı şekilde yorumlamakla mümkün oldu.

hatta depresyon ve korkularım bana hatalarımı da fark ettirdi

Depresyondan eskisi gibi tırsmıyorum , aksine depresif duruma girmeme neden olan şey

bir olay oluyor ve o sırada yanlış yorumluyorsunuz ya da hissel olarak çok kötü durumda oluyorsunuz,

aşk acısı (bağlılık acısı diyorum) olabilir, iş kaybı olabilir vs vs

o an çöküntüye girip yanlış düşüncelere kapılıyorsunuz sonrada isteksiz ve korku dolu günler geçiriyorsunuz,

ilaçların mutluluk hormonuna müdahale ederek katkı sağlamaya çalıştığını anladım,

daha ciddi durumda sizi gerçekten uyuşturan ilaçlar da veriliyor işe de yarıyor elbette ama uzun bir zaman zarfı gerekiyor, ilaç etkisiyle mutluluk salgılandığından dolayı olumlu düşünüyorsunuz ister istemez, hayatı size fark ettirebilmek ve alışabilmek içinse uzun bir zaman zarfı gerekiyor

Bence asıl tedaviyi yapan hatta ve hatta tekrarlamasının önüne geçen şey Psikologların yaptığı , doktorunuz sizin yanlış düşüncelerinizle sizi iyileştirebilmek ve doğru düşünmenize katkı sağlamak için bir hayli çaba sarf ediyor.

(Tabiki iyi bir doktor)

ama onun dışında en iyi tedavi şekli kendiniz.

Kendi kendinizin psikoloğu olursanız, çok, çok daha hızlı şekilde iyileşiyorsunuz,

muhtemelen bunun da sebebi, zihninizdeki olumsuzlukları hızlı şekilde siz fark ediyor ve anlık terapi yapıyorsunuz, ayrıca bunu siz yaptığınız için çok daha etkili oluyor.

Terapi esnasında karşılaştığım bazı durumlar ( not ala ala iyileştirmiştim de kendimi :D)

- Yanlış bakış açıları, olumsuz yorumları doğurur.

- Korku , kaygı ve daha nicelerinden kaçmak, o düşünceleri azaltmıyor aksine daha da çok arttırıyor.

- Duygusal düşünmeye eğilimli oluyoruz, yani korku anında mantıklı şekilde yorumlamıyoruz, aksine ya öyle olursa ya böyle olursa gibi şeyler düşünmeye eğilimli oluyoruz.

-Mücadele edilmeyen korkular beynin var olan küçücük korkuyu bile gereksiz yere büyüttüğünü fark ettim, yani korktuğunuz şeyle alakalı olan yeni korkular türetmeye başlarsınız ve git gide büyür.

Korkular, kaygılar, stres bunlar normal şeyler, zihnin bir tepkisi, yanlış düşünceler yanlış hisler doğurur, kaçmaya çalışmak fazlalaştırır.

Yapmanız gereken elinize bir not alıp mantıklı şekilde yorumlamaya başlayın,

İlk günde çözülmeyeceği gibi, etkisi olduğunu fark ettiğinizde "Acaba kendimi mi kandırıyorum" diye düşüneceksiniz, bu yoruma neden olan şeyse korkunuzu o kadar gözünüz de büyüttünüz ki, bu kadar kolay şekilde yenmeye başlayınca bu soruyu soruyorsunuz.

Aslında kendinizi kandırdığınız kısım maalesef ki korkunuzu gereksiz yere büyüttüğünüz kısım,

Ayrıca korkuyu dediğim gibi abartmayın basit bir zihinsel tepkiden ibaret, yani ya öyle olursa ya böyle olursa demelerinizin sonucu,

Ve yaşanan şeyler kötü şeyler de olabilir ama aslını astarından daha beter hale getiren sizsiniz, bazı şeylere doğru bir şekilde bakmak yada kötü şeyler yaşandığınız da fazla etkisinde kalmamak ve psikolojinizi sağlıklı tutmak tamamen sizin elinizde.

(Dipnot : Kendi başınıza çıktığınız da eskisinden daha güçlü bir psikolojiniz oluyor bilginiz olsun, bir nevi anka kuşu misali küllerinizden doğuyorsunuz ve hatırlamadığınız başka korkularıda eskisiyle birlikte yenmiş oluyorsunuz buda çok güçlü bir zihin hali demek)

Çok teorik yazmışsın hocam işi biraz pratiğe dökersen daha anlaşılır hale gelecektir. Örnek ver mesela ne ile karşılaştın, ne hissettin ve bunlar üzerine nasıl tepki verdin, ne şekilde harekete geçtin?

bunun sebebi hocam aslında ne yaşarsak yaşayalım yaşadıklarımızın pekte önemi olmaması korkunun azı yada çoğu, depresif durumun ağırlaşması yada hafif geçirmeniz zihinsel bir tepkiden ibaret.

yani başına çok şey gelipte bu durumu normal karşılayıp psikolojisini dirençli tutan da var,

çok az şeyde tamamen yıkılan da var,

bu nedenle konuyu biraz genel tuttum, öbür türlü biraz hayat hikayesine giriyor,

bana gelirsek kısaca, 3 yıllık farkına varılmayan platonik aşk, işsizlik sonrası yetersizlik hissiyati yüzünden bunalım, gencecik yaşta kaybettiğim ve çok sevdiğim eniştem, yıkılan kariyer hayalleri sonucu özgüvensiz zamanlar, ödenmeyen borcun sonuçları , düşünce yapımla alakalı korkular , çevre baskısı/aşağılaması gibi şeyler işte

bazıları bir arada geldi bazıları zamanla yaşandı geçti gitti,

şimdi perfectim, mutluyum  

:D Daha ağırlarını yaşayan da var, sonuç olarak bir noktada yıkılsan da kendine inandığında hem yaşadıklarından ders çıkarıyorsun hem de benzeri durumlar yaşandığında daha güçlü bir duruş sergiliyorsun buda bazı eylemlerini artık daha aktif ve inançlı yapmana neden oluyor. O yüzden aslında Anka kuşu örneği verdim,

Hepimizin bir hikayesi, derdi tasası var, bunlardan ders çıkarıp kalmak ve mücadeleye devam etmek işin zevkli kısmı bakma  

Daha da garip bir noktası şu, yaşanan her olayı atlatabilmeyi başardığımız da yaşama arzumuz öncekinden daha güçlü oluyor.

Kesinlikle Katılıyorum..

beynin kimyasını bozan alkol enerji içeceği kahve kola vs uyuşturucu tüketmez ve sürekli balık ama gerçek hablık yemekleri çorbaları omega 3 alarak tüketirsen

sürekli güneş altında bulunursan D vitamini

et yemeği

işte bunları türkiyede bulamazsın. yurt dışında çalışıp gerçek gıdalara ulaşman gerek... asya avrıpa amerika ..

burda ne uzar ne kısalırsın öyle mal gibi yaşar gideriz....

Bu konuyla alakalı şöyle diyebilirim, takıntı neden oluyor buna,

bir şeyleri düşünmeyi ve takıntı haline getirmeye o kadar alışıyoruz ki bir radde de bir şeylerle uğraşmayınca zihnimiz alıştığı şeyi düşünmeye devam ediyor. Bu takıntıya ne neden oluyor veya hangi noktada takıntı haline geliyor emin değilim bunun uzmanı doktorlar fakat,

ilk kural bunun artık düşünülecek bir tarafı olmadığını ve takıntı olduğunu kabul etmemiz gerekiyor.

eğer takıntılı düşünceye mana yüklemeye devam edersek yada ciddiye alıp ya ben niye bunu bir türlü yenip üstesinden gelemiyorum diye kendimize sıkıntı edersek , bu sadece gereksiz yere zihnimizi yormaya devam edecek.

Kıssadan hisse her şeyi kafaya takma derler, yani bazen yaşanan şeyleri yada düşündüklerimizi bırakmak ve başka şeyleri düşünmeye çalışmak gerekiyor,

ama dediğim gibi bunun bir takıntı olduğunu kabul etmedikçe tedavi sadece zorlaşıyor ve gereksiz yere zihnimiz meşgul oluyor.

yani kısacası dostum Başarabilirsin, sadece mantıklı şekilde bunu artık düşünmenin gereksiz olduğunu anladıktan sonra ve hatta bunun bir takıntı olduğunu kabul ettikten sonra,

o düşüncelere uzunca bir süre bulaşma, aklına mı geliyor düşünme abi takıntılı bir düşünce o , kendi içinde kendi zihnini meşgul tutmak için onu düşünüp duruyorsun olay bu ve buda seni strese sokuyor,

şey gibi düşün, Aşk gibi, hani insan aşk acısı yaşayınca sürekli o insanı hatırlar durur, hatta bir raddede onu hatırlamaya çalışır takip eder sosyal medyadan falan,

bunun da yolu basit, artık köz atıp durma derler zihninde çıkmış yangına,

inan bana dostum kendi kendine zamanla gücünü kaybedecek, sönü vermeye başlayacak , harlayan sensin aslında,

hatta bir gün ya bi dk ya ben niye öyle takıntı yapmışım ki diyedebilirsin ve tekrar hatırlamakta isteyebilirsin yapma hacı, mümkünse haftalarca aylarca o tarz düşüncelerin mantığı olmadığını ve takıntıdan ibaret olduğunu kendine söyle ve düşünmeyi bırak.

takıntı çok daha kolay üstesinden gelinebiliyor terapiyle çözülü veriyor olduda aşamadın hala aşırı meşgul ediyor seni terapiye git, çözüverirler  

HOCAM DM ATAMIYORUM SİZE ACİL ULAŞIRMISIN

hocam beni bloklamışsınız galiba bu üye özel mesaja izin vermiyor diyo yazamıyorum size cevap

hayır, ayarlardan kapalıymış açtım şimdi.