EVLATLIK OLDUĞUMU ÖĞRENDİM (3 YIL SONRA EDİT)

foruma üye olurken derdimi paylaşır içimi azda olsa içimi rahatlatırım diye düşünmüştüm ama istediğim gibi olmadı. üye olduktan sonra uzun süre elim bu yazacaklarımı yazamadı, parmaklarım tuşlara gitmedi.

ama şimdi kafam biraz daha rahat. bugün bu sıkıntımı birileriyle paylaşmış olup dahada rahatlamayı umuyorum
nerden başlıyacağımı bilmiyorum ama öğrendiğim günden başlasam daha iyi olacak sanırım. o günü hiç tarih olarak yada yıl olarak hatırlamıyorum. belki 5 belki 6 yıl önce hafızamdan tamamen silmek istedim sadece bir kısmı aklımda kaldı. bizimkiler televizyon kayıp programlarından birini izlemişler. bi kadın çocuğum yıllardır kayıp falan diye zırvalamış resim falan koymuş sanırım. bizimkilerde bunun üstüne programı aramışlar ben telefonda konuştukları anı duydum.
babam :
çocuğu biz aldık
bulduğumuzda neredeyse ölecekti, çok zayıftı. çocuğu bize veren adam "annesi babası öldü alın besleyin büyütün banada dua edin" diyerek çocuğu bize verdi. bizde Allah rızası için aldık büyüttük, bir gün bile üvey olduğunu hissettirmedik, kendi çocuğumuz olsa bu kadar üstüne titremez bu kadar çok belkide sevemezdik.
bunları duyduktan sonra ellerim titremeye gözlerim dolmaya başladı ama bunun nedeni sadece babamın beni ne kadar sevdiğini birkez daha öğrenmiş olmamdan dolayıydı. o an için evlatlık olduğumu önemsemedim bile -gerçi hala önemsemiyorum-. daha sonra babam "biz televizyona çıkmayız görecekse gelsin evimize burada görür" dedi. telefonu kapattı bende içeri geri döndüm. o günden 2-3 gün sonra annem bir akrabasının geleceğini hep beraber onu otogardan alacağımızı söyledi. ben kimin geleceğini anlamıştım ama birşey demedim zaten annemle babamda nasıl söyleyeceklerini kara kara düşünüyorlardı, çok zorlandıklarını anlıyordum.

otogara gittik. annemle babam ne diyeceklerini bilemeden öylece oturuyorlardı. ben onları o kadar çok seviyorumki zorlanmalarını üzülmelerini istemediğim için direk lafa girdim ve "kimi beklediğimiz biliyorum" dedim. arkasından o kadını savunacak gibi olacaklardıki konuşturmadım ve bekledik.
kadın geldi ve öğretildiği üzere terbiyemi bozmadan elini öptüm - bidaha asla olmayacaktı - daha sonra eve geldik ve kadına benim öğrendiğimi söylemişler oda olayları anlattı

beni ve benden 1 yaş büyük ablamı biyolojik baba istemiyor diye öldürmek için baraja götürmüş ve atacakken bir adam gelip napıyorsun diyince korkup geri kaçmış. daha sonrada babamın beni aldığı adama ablamla beraber bizi vermiş. ablamın aklı eriyormuş babamla annem onuda almak istemişler ama o gelmemiş ve adamda buna ben bakacağım dediği için babamla annem diretmemişler. kadın daha sonra gidip ablamı adamdan almış adamda hiçbir şekilde beni kime verdiğini söylememiş.

kadın bunların belki 5 kat daha fazlasını anlattı ama ben sadece gereken yerleri dinledim gerisini hafızamdan sildim attım. kadın yaklaşmaya çalıştı ama izin vermedim. 2 gün bizde kaldı daha sonra yolcu ettik ve giderken asla elini yada yüzünü öpmedim öptürmedim.
kadın gittikten sonra annem ve babamla konuştum bidaha asla o kadınla görüşmeyeceğimi söyledim benim annemle babam sizsiniz dedim. onlarda fazla üstüme gelmediler.

o günden sonra kadın aramaya başladı. telefonu ben açtığımda direk suratına kapattım arkasından tekrar aradığında açmadım.
bu şekilde 1-2 hafta geçtikten sonra ablamın beni çok görmek istediğini ve bikaç gün içinde geleceğini öğrendim. o kadını görmeyi yada yüzleşmeyi hiç merak etmedim ama ablamı çok merak etmiştim. gittik otogardan aldık evimizde 3 gün misafir ettik. daha fazla kalmak isterse diye anneme daha önceden fazla kalmaması gerektiğini söylemesini rica ettim oda beni hiç muhattap ettirmeden söylemiş. ablamda 3 gün kalıp gitti.

bir anda bir kadının gelip ben senin annenim demesi arkasından bir kızın gelip ben senin ablanım demesi gerçekten ağırdı arkadaşlar. Allah kimseye böyle bir yük vermesin. ne yapacağınızı bilemiyorsunuz birine aşırı öfkeli yada sinirli gözükmek diğerinede mesafeli şekilde güleryüz göstermek zorunda kaldım.

bir yandan ablamın arayıp konuşmak istemesi diğer yandan o kadının annemgille konuşup benden haber alması iyice piskolojimi bozmaya başladı. bu şekilde 3-4 ay geçtikten sonra bir gün ablam mesaj attı
ablam: nasılsın kardeşim iyimisin ?
ben: iyi değilim artık görüşmek konuşmak istemiyorum
ablam: neden kardeşim yanlış birşey mi yaptım söyle lütfen
ben: konuşmak görüşmek istemiyorum sağlığım bozuluyor lütfen rahatsız etme
ablam: senin canın sağolsun kardeşim sende haklısın çok zor bir durum ne zaman istersen arayabilirsin ben seni çok seviyorum

o günden sonra annem ve babama birdaha asla bu kadınla konuşmayın dedim ve uzun sürede konuştuklarına şahit olmadım.
aradan 2 veya 3 yıl geçti (baştada dediğim gibi olayların gerçekleştiği tarihleri zamanları hafızamdan sildim ama hala aklımda kalan noktalar var)
annem o kadının bulunduğu ile gitmek istedi ama başka nedenlerden dolayı. aklıma hiçbir şekilde o kadının evine gideceği gelmemişti.
ben pratik ve zeki biriyimdir olayları çabuk algılıyabilirim (yada öyleydim bu süre beni çok yıprattı) o zaman annemin oraya gittiğini anlamıştım. gittiğinin 5. günü annem aradı ve ben anladığım için birdaha ordan gelmemesini söyledim. ama gerçekten içimden gelerek içim kan ağlıya ağlıya ordan gelme dedim. bunun sebebi o kadının yanına gitmesi değil bana yalan söylemesiydi. bu beni çok üzmüştü telefonu uzatmadım son kez gelme diyerek telefonu kapattım. annem orda 1 dakika daha durmadan hemen otobüse atladığı gibi gelmiş. en az 15 gün anneme tek kelime etmedim ağladı yalvardı yakardı ama onu üzmemek için ağzımdan kötü şeyler çıkacağı için konuşmadım. buda benim kötü huyumdur, konuşmak istemediğim biriyle asla konuşmam, kim olursa olsun. daha sonra aramızı düzelttik ve güzelce yaşamaya devam ettik. yada öyle olduğunu sanarak yaşamaya devam ettim.

1 yıl kadar ara ara aklıma hep ablam geldi ve 1 yıldan sonrada 8-9 ay boyunca sürekli her gece uyumadan aklıma giriyordu. onu üzdüğümü haksızlık ettiğimi onun hiçbir suçu olmadığını her gece kafama takıyordum. bu yüzdende hep sabaha karşı uyuyup öğlen uyanıyordum. bir gün bütün cesaretimi toplayıp onu aramak istedim. bendeki numarası hala duruyordu aradan 2 yıla yakın zaman geçmişti telefonu aradım ama kullanılmadığını öğrendim. daha sonra eski telefonumdan bana mesaj attığı diğer numarayı buldum onu aradım yine ulaşamadım. o kadının ev numarası vardı ama aramadım dediğim gibi konuşmak istemediğim biriyle sebep ne olursa olsun konuşmadığım için ablama ulaşabileceğim tek şansımıda kullanmadım. 1-2 hafta boyunca iyice uyku düzenim bozuldu günde 1-2 saat uyumaya başladım. uykulu uykulu ruh gibi dolandım ortalıkta. bir gün yine sıkıntıdan evden çıkıp dolaşmaya başladım ablam evi aramış arkasındanda beni aramış. ben telefonu sessize aldığım için ruh gibide dolaştığımdan duymadım.

eve geldim annem ablamın nişanlandığını 1 ay sonrada düğünü olduğunu söyledi. ev telefonuna baktım arkasından cep numarasına baktım numara onundu. ertesi gün akşam evden çıktım bütün cesaretimi toplayıp aradım. açmadı 1-2 sefer daha aradıktan sonra aramayı bıraktım. ama o an çok ulaşamadığım için çok üzüldüm arkasından 5 dakika geçti aradı. özür diledim ben sana kurban olurum dedi gözyaşı döktüm ama ağlamadım. konuştum düğün tarihini öğrendim ama gelirsem tek gelirim dedim. annemle devamlı konuşmuşlar birbirlerini çok sevmişler anneminde gelmesi için çok ısrar etti ama kabul etmedim. annemde çok ısrar etti ama onuda kabul etmedim tek başıma çıktım yola

o kadın bizi attıktan 3-4 yıl sonra tekrar evlenmiş bi adam ablama sahip çıkmış büyütmüş ve ben o eve gittim. adam bahçedeydi yanlış mı geldim acaba ? dedim yok yok dedi koşa koşa ablamı çağırdı. yıllar sonra ilk kez görmüştüm çok ferahladım mutlu oldum. kucakladık öpüştük sonra o kadın geldi kucaklamak öpmek istedi. elimle kovaladım yine tek kelime etmedim ablam tuttu beni boş bir odaya götürdü. birşey yer içermisin dedi yok dedim yat uyu dinlen kardeşim kimse rahatsız etmez seni burda dedi tamam dedim. o kadının evinde yatmadım zombi gibi olmamak için 1-2 saatten fazlada uyumadım. sonra bi adam odaya girdi selam verdi tokalaştık oturdu. arkasından bir adam daha geldi aynı şekilde tokalaştık oda oturdu. biz senin dayınız dedi bunu öğrenince elimi üstüme sildim ellerine deymiştim. ne anlattılarsa ne dedilerse 1 kelime bile dinlemedim bu olay 1 hafta önce olmuş olmasına rağmen dedikleri hiçbirşeyi hatırlamıyorum çünkü onları umursamadım. aradan 1-2 saat daha geçti aynı odada ben kenarda oturdum onlar oturdu birileri girdi çıktı sohbet ettiler ben hiç umursamadan oturdum. sonra bi adam daha girdi oturdu oda ona abi diyorlardı. yani kardeşlerin en büyüğü oymuş. o bana hiçbir şey demedi ben senin dayınım şudur budur demedi. çünkü biz sokaklarda ölümle pençeleşirken o bizden 5 yaş büyük başka çocuğuna bakıyordu bize bakmak zor gelmiş olsa gerek.

neyse kına gecesi oldu ve ben normalde kınadan sonra evime dönecektim. ablam bizimle nikaha damatla oturacakları şehire gelmemi istedi. 1 kez söyledi ve kabul ettim hayır olmaz diyemedim. bu sürede de annemle babam 1 ay boyunca evde olmayacaklardı evde tek kalacaktım bunu oda biliyordu.
nikahın olacağı şehire gittik orada damadın annesiyle babası beni misafir etti. damat yani enişte beyin ailesi hiç tanımadıkları beni duydukları kadarı ile misafir etti el üstünde tutu kendi oğullarından farklı görmediler sağolsunlar. enişte beyin 2 kardeşi var ama 2side hiç yardımcı olmamışlar nikah düğün konusunda. benden yardım istedi damatlıktı gelinlikti kuafördü falan bende tamam dedim. işlerine beraber koşturduk evin gıda ihtiyacını beraber aldık. ertesi gün kuaföre gittik. daha önce anlatmayı unuttum benim o kadının sonradan evlendiği adamdan olma 7 yaşında bir kız kardeşim daha varmış. sonradan evlendiği adamında 3 kızı 1 oğlu varmış. 3 kızın biri benden 2 yaş diğer 5 yaş küçük öbürü ise 5 yaş falan büyük oğlanda sanırım 18-19 yaşında. benden küçük 2 kız beni abi olarak bilmişler kabullenmişler. bana içlerinden gelerek abi diyorlar yani hal böyle olunca hiçbir kan bağı olmamasına rağmen bende onları kardeşim olarak benimsedim. yani 1 tane ablam var diye biliyorken kan bağı olan 1 küçük kız çocuğu ve 2 tanede liseli ve üniversiteli kız kardeşim oldu. (erkek kardeşleriyle 1 kez karşılaştık konuşamadık ablalarıylada 3-4 sefer karşılaştık beni el üstünde tuttu ama onlada pek konuşamadık) kuaföre benden 2 yaş küçük olan kardeşimle ablam ve 7 yaşındaki kardeşimle gittik. kuaförden çıktın nikah salonuna gittik.

eniştenin nikah şahidi belliymiş ablamın şahidide görev için başka şehre gitmiş. ablam hiç tereddütsüz başka birini bile düşünmeden şahidim olurmusun dedi bende hiç düşünmeden kabul ettim. hiç tanımadığım ablamı hiç tanımadığım bi adama verdim üstüne üstlük birde şahitleri oldum. bunun verdiği sinir stres akşamda gelinlikli duvaklı görünce dayanamadım. kalabalıktan uzaklaştım ve bu yaşıma kadar 1 kez bile ağlamayan ben tam 1 saat boyunca hıçkıra hıçkıra ağladım. sonra hiç belli etmeden tekrar döndüm düğüne ve düğün bitti evli evine köylü köyüne gibi dağıldık bende eve gitmek istedim ama o günde beni zorla misafir ettiler. bu sırada o kadın kardeşleri abisi ne zaman benle konuşmak istese yüz yüze gelsek veya dokunmak istese izin vermedim. ne konuştum ne muhattap oldum. adam yerine bile koymadım hiçbirini

eve dönmeden önce benden küçük kardeşlerime bundan sonra bir abileri olduğunu söyledim. istediğiniz zaman ne derdiniz sıkıntınız olursa olsun arayın dedim.
ablamlada vedalaşırken ne olursa olsun aramasını her zaman yanında olacağımı belirttim. enişte bey benden 1 yaş büyük yani ablamla yaşıt. onada göz dağı verdim ablamı üzerse başını ağrıtırım dedim. otobüsüme binip evime geri döndüm.
o kadına o adamlara içimi boşaltıp rahatlardım ama onları adam yerine koyup muhattap olsaydım kendilerini bir b*k sanarlar diye rahatlıyacağımı bile bile hiçbir şey demedim

5-6 yıl boyunca bende piskolojik olarak aşırı yıpranmalar oldu. üniversiteyi bıraktım, 30-40 kilo aldım, bir derdim olduğunda anlatacağım hiçbir arkadaşım kalmadı, asosyal çirkin hırçın sinir hastası biri oldum. en ufak birşeyde kavga çıkartan biri haline geldim. piskolojik sorunlarımdan dolayı aldığım kilolar yüzünden askere bile gidemedim

biraz uzun oldu ama yaşadıklarımı anlatsam hani derlerya "yazsam roman olur" diye aynen öyle roman olurdu. bunları yazarken ablam kardeşlerim aklıma geldi yine gözyaşı döktüm. annem ve babamdan 1 ay boyunca ayrıyım bunun içinde ayrı üzüntüdeyim.
Allah kimseyi böyle zor bir duruma düşürmesin. belki biri diyecek "senden daha zor durumda, kötü durumda olanlar var" diye ama yaşamadan kimse kimsenin ne zorluklar çektiğini idrak edemez. okuduğunuz için teşekkür ederim.

yaşımı soranlar olmuş. kimliğime göre 1988liyim kemik yaşıma göre 1989 doğumluymuşum. ablamda benden 1 yaş büyük ama kimliklere göre yaşıtız

3 yıl sonra edit:
DAYI OLUYORUM;

1 saniyede neler oluyor ki 3 yılda neler değişmiş olmasın.
3 yılda 3 farklı işte çalıştım, çok farklı insanlar tanıdım, farklı meslek gruplarında farklı işlerle uğraştım. meslek edindim, artık vasıfsız değilim. dil öğreniyorum, üniversiteyi tekrar düşünüyorum. en önemli olaylardan biri; kilo verdim, yüzüme bakılacak hale geldim

yeni arkadaşlar edinmedim ama var olan arkadaşlarımla aramı düzelttim, daha da samimi hale geldim. ha yeni bir iki arkadaşımda oldu tabi ki, bir taneside yakın bir arkadaş. karı kız mevzusuna hiç girmeyeceğim. bu kadar şey anlattım, bende şans yok. ben etrafımdakilere daima şans getiren birisiyim, bu yüzden bana düşen kısmı etrafıma hiğbe ediyor sayılırım

ha şu da var, artık anneler ablalar kardeşlerine ya da kızlarına eş olarak düşünebiliyorlar, kısmetim tamamende kapalı değil

mesleğimde biraz daha ilerlesem "aranan damat" sıfatına girerim sanırım. neyse, her şeyden önemlisi, en önemli değişim ise dayı oluyor olmam. evet 1.5 ay sonra inşallah bir kız dayısı olacağım. ilk öğrenenlerden biri olmamda ablamla aramızdaki bağı dahada geliştirdiğimiz anlamına geliyor, dipnot olarak ekliyeyim dedim

dayı olmak nasıl bir his bilmiyorum ama bunu tadacağımya ona şükür diyorum. başlarda herkesle ilgili bir sinir durumu ya da ismi geçtiğinde iğreniyordum ama artık duygularım gerçekten köreldi demek ki, hiçbir şey artık anormal gelmiyor. hayat sonuçta, her şey canlılar için, bizler için.
3 yılda daha başka şeylerde oldu, öğrendiğim olaylar vs. mesela beni 2 yaşıma kadar öz halam büyütmüş, yani beni doğuran kadın bana ara sıra emzirmek dışında hiçbir analık yapmamış. 2 yaşıma kadar annemde halam olmuş yani. bunu öğrenmemde baya farklı bir şekilde oldu. birgün beni doğuran kadın bulunduğumuz ile geldi, tabi maksat beni görmek. yanında kız kardeşlerimde vardı, bize gelmeden öncede halama uğramışlar ve oradan hep beraber geldiler. halam diyorum çünkü kanım çabuk ısındı, gerçek anlamda kan çekti diyebilirim. halam diyorum çünkü biyolojik baba tarafıyla kan bağı dışında hiçbir bağı kalmamış. neyse bize geldiler o gün cumartesiyidi öğlen işten çıkıyordum, eve geldiğimde büyük bir kalabalıkla karşılaştım

evde babam ve 9 tane kadın-kız vardı

biri halam biri beni doğuran kadın diğerleride kardeşlerim, halanın kızları (kuzenler yani) annem. akşama doğru 5 gibi hala kalkmak istedi, evide bizim evden otobüs ya da dolmuşla en az 1 saat sürüyor. benimde arabam olduğu için ben dolmuş hattına bırakayım diye teklif ettim (zaten yarım saatlik yolu dolmuşla gelmişler, sonrasında da oğlu arabasıyla bize bırakmış -iş yerinden-) öncesinde halanın 2 tane dünya tatlısı kızı var, biri 6 yaşında falan diğeride 10 yaşında. bende kız çocuklarını çok severim, kuzenlerde acayip tatlılar çok cabuk ısındım ve kan çekmesi burda da gerçekleşti

küçük kızı zaten bal küpü, sürekli benimle oynamak istedi, sarıldı öptü falan. çok uzattım lafı, halayı bırakmak için yola çıktım ama içim ısındığı için evlerine kadar bırakayım diye teklif ettim, oda yolunu uzatma falan desede benimle konuşacağı için kabul etti. ben yoluma bakarken birden "çocuklar nasıl buldun?" diye sordu. bende maşallah çok tatlılar dedim. oda onlar senin kuzenlerin diyince ben çok fazla olmasada bir şaşırdım. "nasıl yani?" deyincede olayları anlattı. 2 kızı 3 oğlu varmış, en büyük oğlu benimle yaşıtmış vs vs. yol bitti evine kadar geldim, küçük çocukta uyuya kalmış hemen kucakladım yatağına kadar çıkardım. evinde de 5 dk soluklanıp gerisin geriye döndüm. henüz oğullarıyla tanışma fırsatım olmadı ama bayramdan sonra muhtemelen bir tanışma fırsatı doğacak. o günden sonrada zaten ara ara konuştuk. ablamla ilk tanıştığımızda baya bir yakınlık göstermişti ama ben uzaklaştırdıktan sonra işte uzun süre konuşmadık ve sonradan tekrar konuşmaya başlayınca o ilk baştaki ilgi, yakınlık, sürekli konuşma isteği falan kalmadı. bu halada aynı şekilde başlarda sürekli konuşmak istiyordu ama işte ben bunu tanışma süresi, alışma süresi diyorum. bu süre bitince yine ben eski hayatıma dönüyorum. sadece iyi anılar öyle kalıyor, hepsi bu.

amma yazasım varmış be, son edit mesajı yazmak hiç aklımda yoktu. neyse, okuduysanız teşekkür ederim.

son olarak ekleme:
ANNEMLE BABAMIN BENİ ALDIKLARI AN

sağolun arkadaşlar;

artık bu konularla ilgili bir sıkıntım kalmadığı için geçenlerde annemle uzun uzadıya konuştuk, ben sordum o anlattı hesabı.
ben, ablam ve birde biyolojik babanın ilk eşinden erkek bir çocuğu olmuş benden 4-5 yaş büyük. biz 3ümüzü biyolojik babanın babası yani dede oluyor, ona teslim etmişler oda beni annemle babamın bulacağı yere getirmiş. ordaki esnaf bizimkilerin çok yakından tanıdıkları çıkıyor ve oda annemle babamın çocuklarının olmadığını bildiği için direk bizimkileri arıyor. annemle babam şaşkın durumda, ne olduğunu anlamadan apar topar gidiyorlar. yanımıza geldiklerinde annem beni görünce ağlamaya başlıyor. babamda en büyüğümüz olan o erkek çocuğuna "benim oğlum olur musun?" diye soruyor çocukta olurum diyor

halbuki 6-7 yaşında aklı başında bir çocuk ama yaşadıklarını hatırlıyor demek ki hiç tereddüt etmeden kabul ediyor. ama annem beni görüp ağlamaya başlayınca, zayıf çelimsiz halimi görünce birde yaşımın çok küçük olması sebebiyle "ben bunu istiyorum" diyor. annemin tek pişmanlığı ablamıda almamış olmalarıymış, şu zamana kadar "hergün aklıma gelince üzülürüm" diyor. annem babam beni alıp hemen mağazaya giriyorlar üst baş alıyorlar. babamda giydirelim diyince annem "yok, iyice yıkayıp temizleyecem" diyor, yani üstüm başım halim berbat durumda anlıyacağınız. neyse bunlar sevine sevine mahalleye geliyor, anamın kucağında beni göre mahalle ahalisi en az onlar kadarda şaşırıyor

ben anneme başlarda sürekli hala hala dermişim, daha önceki editte anlattığım haladan dolayı. sonraları yavaş yavaş anne demeye alışmışım işte.
geçenlerde bu biyolojik babanın oğlu facebooktan mesaj atmış, geçenler dediğim 1 yıl olmuştur

oda zor şartlarda büyümüş, hep başkalarının evinde sağda solda vs. abilik yapamadım ama istediğin zaman arayabilirsin gibisinden yazmış. bana pek samimi gelmedi, merak eden ya da konuşmak isteyen benim numaramı çok rahat bulabilirdi, o yüzden ben geri dönüş yapmadım. bu dakikadan sonrada pek gerek yok yani.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi DeLaCuestaa -- 3 Ekim 2014; 9:43:27 >

cefucsa

Binbaşı

1452 Mesaj

EVLATLIK OLDUĞUMU ÖĞRENDİM (3 YIL SONRA EDİT)

Benzer içerikler