Üye Girişi
Bağlan Google+ ile Bağlan Facebook ile Bağlan
Yeni Kayıt
Tüm Forumlar
  • Tüm Forumlar
  • Konu Dışı / Off Topic
  • Konu Dışı
  • Bu Konuda
Şimdi Ara

Hayatım Anlamını Yitirdi

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
2 Misafir - 2 Masaüstü
5 sn
35
Cevap
3
Favori
2.481
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
Konuya Özel
2 oy
Öne Çıkar
Cevapla
Sayfa: 12
Sayfaya Git
Git
sonraki
Giriş
Mesaj
  • Artık hiçbir şey eskisi gibi değil. 4 hatta 5 senedir kendime bir anlam arıyorum. 20 yaşındayım. 15-16 yaşlarındayken ciddi bir psikolojik bunalıma girmiştim. Etkileri hala devam ediyor. Yaptığım şeylerin hiçbir anlamının olmadığını düşünüyorum. Örneğin okuldayken şu an burada olmak istiyor muyum diye soruyorum kendime. Hayır diyorum. Peki ya burada olmamak istiyor muyum dediğimde yine hayır diyorum. Bu tarzdaki her sorunun cevabı bende hayır. Olsa da olur olmasa da olur kafasındayım.
    Antidepresan da kullandım, psikoloğa da gittim. Spora da yazıldım, halı sahaya da gittim. En fazla 2 hafta sonra hepsi anlamsızlaşmaya başladı. Bu sene üniversiteye başladım, yani birinci sınıfa başladım. Geçen yıl hazırlıkta devamsızlıktan kaldım ve sınavla geçtim. Okula çok az gittim. Bu sene de okula gidiyorum ama kimseyle konuşmak istemiyorum. Zor geliyor. Aslında yeni insanlar tanımak, onlarla arkadaş olmak istiyorum. Bir yandan da olmasa da olur diyorum.
    Bu anlamsızlıktan beni ne çıkarır? Ben artık bir şeylere üzülmek, bir şeylere sevinmek istiyorum. Sürekli stres altında olmak ve saçma sapan, gerçeklikten son derece uzak hayaller kurmak istemiyorum.
    Yardımcı olur musunuz?

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >







  • benzer,çok güzel özetlemişsin.genel olarak her şeye karşı bir isteksizlik var.etraftaki insanlara bakıp imreniyosun,benzeri bir duruma sen girince "ee bişey yok ki bunda" diye anında anlamsızlaşıyor senin için.

    antidepresan şuan önümdeki seçenek,fakat hala bekliyorum.yapabileceğim şeylerden beni alıkoyan bu yaşama isteğinin olmaması belki de.

    sanırım büyük bir fiziksel acı yaşasam,kaza,elimin bacağımın kırılması,sağlam bir dayak..bunlar belki beni bir nebze hayata bağlar.fiziksel acı gerçekten anksiyete-depresyon duygusunu bir süreliğine baskılıyor.beyin fight-or-flight konumuna geçince,can derdine düşünce o aptalca duygulardan seni bir süreliğine çıkarmak zorunda kalıyor.az kalsın diz kapağımı çatlattığımda fark etmiştim bunu.soğuk bir duş da birkaç saniyeliğine seni "uyandırıyor".

    allahtan kafamda hiçbir şekilde intihar fikri yok,egom buna müsaade etmez.




  • Lüzumsuz Adam kullanıcısına yanıt
    En mantıklı düşündüğüm zamanlar ağladığım zamanlardır ve o anlarda hayatıma kısa süreliğine bir anlam gelir. Ardından gider. Uzun süredir de ağlamadım.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • Psikoloji mi okuyorsun ?
  • dsaewq D kullanıcısına yanıt
    Hayır, Ekonomi okuyorum.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • ben de ağlayamıyorum,ilginçtir en berbat anımda bile ağlayamadım.ama bir film sahnesine hüngür hüngür ağlayabilirim,bir arkadaşımın ölümüne ağlar mıyım emin değilim,ama mezarının başında ağlayan annesini görürsem yine deli gibi ağlarım eminim.duyguları bile empati yoluyla yaşayabiliyorum artık
  • Keşke 20 yaşıma geri dönebilsem ama
    • Yapay Zeka’dan İlgili Konular
    Üniversite hayatım kabus oldu
    2 yıl önce açıldı
    Hayatımın Geri Dönüşü Olamayacak Seviyede Kayması ve Hayat Hikayem (İbretlik)
    geçen yıl açıldı
    Şaka maka hayatımın yarısı inançsız geçti.
    3 ay önce açıldı
    Daha Fazla Göster
  • Lüzumsuz Adam kullanıcısına yanıt
    Herkes ağlarken ben genelde gülme krizine giriyorum.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • quote:

    Orijinalden alıntı: kingofpotatoes

    Hayır, Ekonomi okuyorum.
    Aynı bölüm profiline bakarken Mansur yavaşı gördüm Ankara'dasın galiba. Aynı ünidemiyiz acaba :D
  • Bende aynı dertten muzdaribim hocam, kendimi bildim bileli aşırı depresifim, ne bir şeyden keyif alabiliyorum ne de mutlu olabiliyorum, orta okuldan beri her günüm acı içinde geçiyor, en kötüsü ise şu sıralar birlikte olmamın imkansız olduğu bir kıza aşık oldum, bugün dershaneden geldikten sonra bütün gün yataktan çıkamadım, kızı düşünmekten hastalık hastası oldum, başım dönüyor, yürüyemiyorum bile.

    Hiç antidepresan kullanmadım, bir keresinde uykusuzluktan dolayı uyku ilacı kullanmıştım fakat artık hiçbir şey kullanmıyorum, düşündükçe daha büyük bir girdaba giriyorum ve içinden çıkmak imkansızlaşıyor, sanırım en iyisi sınav senesi de olduğu için antidepresana başlamak, kızı düşünmekten yemeden içmeden kesildim zaten; zayıflamaya başladım.

    Şimdi birisi neden o kızı seviyorsun diye sorsa hiçbir şey diyemem, sebepsiz yere aşık oldum ve sanırım hayatımı düzene sokacak olan tek şey o kızla birlikte olmak fakat bunun imkansız olduğunu biliyorum, bu yüzden planım sınav senesini heba etmemek için antidepresana başlamak, bu sene de kendimi kurtaramazsam her şey daha da kötü olacak.




  • dsaewq D kullanıcısına yanıt
    Hayır, İTÜ'deyim ben. :) ODTÜ'de misin?

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • Moving On kullanıcısına yanıt
    Aşkın sebebi olmaz ki zaten. Güzellikten dolayı sevmezsin mesela. Ölüm yıldönümünde bir kez daha analım Neşet Baba'yı : "Gönül kimi severse de en güzeli odur."
    Ben aşkı bir hastalık olarak görüyorum. Benim gibiler(ya da senin gibiler yani imkansızlıklara aşık olanlar) için aşk son derece ciddi bir hastalıktır. Veba gibi, insanı kırar geçirir. Umarım en kısa zamanda şifanı bulursun.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi kingofpotatoes -- 25 Eylül 2019; 22:37:46 >
    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • quote:

    Orijinalden alıntı: kingofpotatoes

    Aşkın sebebi olmaz ki zaten. Güzellikten dolayı sevmezsin mesela. Ölüm yıldönümünde bir kez daha analım Neşet Baba'yı : "Gönül kimi severse de en güzeli odur."
    Ben aşkı bir hastalık olarak görüyorum. Benim gibiler(ya da senin gibiler yani imkansızlıklara aşık olanlar) için aşk son derece ciddi bir hastalıktır. Veba gibi, insanı kırar geçirir. Umarım en kısa zamanda şifanı bulursun.
    Kesinlikle öyle hocam, kızı herhangi birine göstersem aşık olunacak bir şey bulmaz fakat ben o kızı düşünmekten hasta oldum.

    Bence aşk imkansız ise hastalık, gerçekleşirse şifadır, zira kızı düşünmek bile beni mutlu ederken onunla birlikte zaman geçirmeyi düşünemiyorum bile, yalnızca elini tutabilsem bile bir şeyler yoluna girerdi, gözümün içine baksa bütün gün bunu düşünüp mutlu olurum, büyük ihtimal kimse onu benim gibi sevmeyecek fakat imkansız aşk imkansızdır, karşılıksız kaldığı için kırıp geçiriyor, kurtulamıyorum...




  • Moving On kullanıcısına yanıt
    Beni de üzdün akşam akşam... Umarım şifan seni hemen bulur.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • quote:

    Orijinalden alıntı: kingofpotatoes

    Beni de üzdün akşam akşam... Umarım şifan seni hemen bulur.
    Maalesef bulmayacak hocam, gerçekçi düşündüğümde kızın benimle birlikte olması için hiçbir sebep yok, halihazırda berbat olan hayatım iyice yokuşa girdi, muhtemelen bu sene antidepresana başlayıp iyi bir bölüm tuttururum, üniversite hayatımda da kızı düşünüp daha da hasta olmamak için kullanmaya devam ederim, ne ilk okulda, ne orta okulda, ne de lisede hiçbir şey yolunda gitmedi, adım gibi eminim üniversitede de gitmeyecek, bana yardım edecek olan tek şey antidepresan kullanıp gerçeklikten uzaklaşmak, fakat tam olarak uzaklaşabileceğimi sanmıyorum, mesela intihar edecek olsam, antidepresan etkisinde olsam bile o kıza onu ne kadar çok sevdiğimi anlatan bir yazı yazmadan ölmem.




  • Moving On kullanıcısına yanıt
    İnsan bir süre sonra hatırlamıyor. Ara ara aklına geliyor tabi ama suratında aptalca bir gülümsemeyle 10 saniye düşünüp geçiyorsun. Odaklanabildiğin kadar sınavına odaklan. Hedefini umarım tutturursun. Keşke verebileceğim tavsiyeler olsaydı ama ben pek tecrübesizimdir.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • Ah, tıpatıp aynı durum benim de.

    18'im ben de. Yaptıklarım, okuduklarım, öğrendiklerim, tanıştıklarım ve deneyimlediklerim... Hepsi öylesine anlamsız geliyor ki anlatamam. "Nereye varacak, ne olacak?" şeklinde düşünüyorum sık sık.

    Uğraştıklarımız ve yaşadıklarımıza da mutlak ölüm gelene kadar bulunan bir meşgale olarak bakıyorum bu aralar. Ha 70'inde ölmüşsün ha 15'inde. Pek de farkı yok ki. Dünyaya bir şey katma argümanı da geçerliliğini yitiriyor bence burada. İşin ucunda ölüm var, ölüm. Daha büyük hakikat mi var bundan?

    İstersen dünyayı kurtar, sen öldükten sonra anlamı ne ki bunun? Sen "ölmüşsün" artık.

    Klişe olacak ama Fight Club'ta da şunu der ya hani;

    "Man, I see in fight club the strongest and smartest men who've ever lived. I see all this potential, and I see squandering. God damn it, an entire generation pumping gas, waiting tables; slaves with white collars. Advertising has us chasing cars and clothes, working jobs we hate so we can buy s**t we don't need. We're the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. We've all been raised on television to believe that one day we'd all be millionaires, and movie gods, and rock stars. But we won't. And we're slowly learning that fact. And we're very, very pissed off."

    Belki de bununla ilgilidir, bilemiyorum.




  • quote:

    Orijinalden alıntı: kingofpotatoes

    İnsan bir süre sonra hatırlamıyor. Ara ara aklına geliyor tabi ama suratında aptalca bir gülümsemeyle 10 saniye düşünüp geçiyorsun. Odaklanabildiğin kadar sınavına odaklan. Hedefini umarım tutturursun. Keşke verebileceğim tavsiyeler olsaydı ama ben pek tecrübesizimdir.
    Benim zihnim öyle çalışmıyor hocam, aşırı yalnız olduğum, çevrem çok az insanla sınırlı olduğu için aynı kişiler aklıma gelip gelip duruyor, örneğin geçen sene yıllar önce beni terk eden kız durup dururken aklıma gelmişti ve kalbim sıkışmıştı, aynı zamanda doğum günümdü, o gün kalp krizi geçirip öleceğimi sandım.

    Dediğin gibi tek seçeneğim gerçeklikten uzaklaşıp sınava odaklanmak, umarım tuttururum, umarım uyuşabilirim, umarım acı çekmek yerine hissizleşirim, umarım...




  • Moving On kullanıcısına yanıt
    Aynısı bende de var. Geçmişte yaşadıklarımı özlüyorum ve kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyor. Ama öyle böyle değil, çok özlüyorum. Bütün vücudumla özlediğimi hissediyorum. Vücudum yanıyor, gözlerim doluyor. Buruk bir hüzün kaplıyor her yerimi.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • Bandobrass kullanıcısına yanıt
    Kesinlikle öyle. Fight Clb'ı ben de izlemiştim. Anlamlı bir filmdir.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
    • 
Sayfa: 12
Sayfaya Git
Git
sonraki

Benzer içerikler

- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.
Hizmet kalitesi için çerezleri kullanabiliriz. DH’ye girerek kullanım izni vermiş sayılırsınız.
Anladım Veri Politikamız