Hayatımdan nefret ediyorum

10 .sınıf öğrencisiyim biraz aceleyle yazıyorum bıktım artık. aşırı derecede asosyalım okulda hiç arkadaşım yok en arkada oturuyorum kimse benimle konuşmaya bile tenezzül etmiyor sınıftan hiç çıkımyorum sıramdan bile kalkmıyorum kafamı sıraya dayayıp sessizce tenefüsün bitmesini bekliyorum sıramın yanından bile geçmemeye dikkat ediyorlar bana yakınlaştıklarında ise sanki şeytan görmüş gibi bakıyorlar gerçi haklılar çok çirkinim kiloluyum(90) boyum 1.65 civarı kaşlarım hafif birleşik bıyıklarım berbat gözüküyor ama alamıyorum ailem aşırı yobaz çok gerici babam şeriatcı bıyıklarımı almama izin vermiyor nefret ediyorum onlardan. çocukluğumdan beri fakiriz hiç kendi eşyam olmadı kuzenlerimin eşyaları yada kardeşlerimin eşyalarını kullandım. Okula para vermiyorlar öğlene kadar aç duruyorum okula 1 saatlik yol yürüyorum çünkü servise verecek paramız yok. Elime kız eli değmedi kızlarla konuşamıyorum bi keresinde saati sormuştu heyecanlanıp saçma sapan haraketler yapmıştım tip tip bakmıştı kız. Durumuz olmadığı için hiç kendi tarzımı oluşturamadım neredeyse 2 yıldır pazardan aldığımız çakma ayakkabıyı giyiyorum. Montum yok kışın 1 saatlik yolu kıçım donarak yürüyorum 2 tane giysim(biri rengi solmuş tsirt diğeri eskiden babamın olan uzun kollu bir kıyafet) 1 pantolonum var. Benden başka 3 kardeşim var aynı odayı paylaşıyoruz özel yaşamım yok. Babam herzeman bizi döver ne yapsak döver en ufak şeyde kemerini çıkartır. Derslerim berbat okulda dersi dinlemiyorum kafamı sıraya koyup uyumaya çalışıyorum derse katılmıyorum eve gelince annem ders çalış diye baskılıyor ironik olan ise sadece okulun verdiği ders kitaplarım var paramız olmadığı için söyleyemiyorum ailemi zor durumda bırakmak istemiyorum odaya geçip ders çalışıyomuş gibi yapıp burada dolaşıyorum işte . Ne yapacağım lütfen yardım edin her gece intiharı düşünüyorum lütfen 

yardım edin..

Hayatın gerçekleri diyerek zaten depresif olup yardım isteyen birini ne diye daha geriyorsun? Yok kötü bir hayat seni bekliyor da bilmem ne