Hegelin İdealizm Anlayışına Çok Yakın Olduğumu Fark Ettim

Mutlak olarak kendimi gerçekleştirme çabalarım var ve bunca olumsuzluğa rağmen pes edesim yok.

Yani aslına bakarsak bu süreç nasıl ilerliyor?

Diyaletik tez, sentez ve anti tez üzerinde çok kafamı çalıştırıp dururum. Yani bir şeyi yapamaz mıyım yapabilir miyim sonuçları ne olabilir bu konu üzerinde sürekli düşünür durur ve planlarımı ona göre yapılandırırım.

Benim tez aşamasından çıkıp senteze gitmem gerek. Ancak bu ne kadar zamanımı alacak bilmiyorum.

Bende ilerleyen zamanlarda kendimi gerçekleştirmiş olduğumda özüme karşı çıkmış olarak aslında neye evrildiğimi, ne için yaşadığımı bir kere daha sorguluyor olacağım. Ancak o zamana kadar yola devam.

Hocam zaten hegel burada sadece tek bir şey üzerine yorum yapmamış birden fazla konu üzerine bu tespitleri çıkarmış.

Ona göre mutlak ruhun kendisinde olan potansiyeli fark etmesi gerekir, kendini tanıyıp gerçeklik kazanması gerekiyor ve olasılıkları görebilmesi gerekir ve son olarak kendisininin asıl amacından farklı bir amaca evrilmesi ve başta olan amaçları ile çelişmesiyle olay başa döner.

Yani Tez, anti tez ve sentez kısmı tamamen bir kısır döngü gibi gelsede aslında öyle değil.

Sonuçta bir insan kendini gerçekleştirmek için bir yola koyulur ve başta olan niyeti ile zaman içerisinde o yolda gördükleri ile başka şeye evrilir ve ben ne yaptım veya bu benim amacım değildi diyebilir. Bunu kast etmekteyim.

Burada amacım körü körüne tabii ki bu denilen şey doğrudur demek değildir.

Ya ona bakarsak demokrasi hakkında sokrates, aristotales , platon bunun bir hata olabileceği hatta cahillerin elinde veya güç sevdalıları elinde oyuncağa dönebileceğini öngörmüştür. Haklılar mı? Bence haklılar. Her filozofun bence belli başlı konullarda haklı veya haklı olmadıkları konular elbette vardır.

Fakat burada olaya tek bir yerden bakmak mantıklı değildir yani bana göre felsefe kısmında birden fazla yere odaklanmakta önemli burada ki bu düşünme modeli benim durumumuma yakın olduğu için bu konuyu açtım.

@_Z3r0_ Dediğim gibi bir felsefeci ya da Hegel uzmanı olmasam da, bildiklerim ışığında Hegel felsefesi tam olarak bahsettiğin şey değil gibi, en azından kapsam olarak ıskalıyor. Hegel metafiziği kişisel gelişimi aşıp devlete, topluma, idealist düzlemde geliştiği varsayılan varlığın kendisine kadar genişliyor. Kendimce algıladığım sorunlarına ve kendi Hegel algılarıma değindim. Esasında merak duyduğum bir konu değil. Zaten felsefe beni genel olarak açmıyorken bu tarz felsefe beni hiç açmıyor. Size belirli açılardan hitap etmiş olabilir. Gene de belirli risklerine değindim. Bence Hegel'in felsefesiyle aşırı ilgilenmek ve hayatın merkezine yerleştirmek zarardır. Akademik maksatla vs ilgilenirsin ama onda bile birisi Hegel ve felsefesine meraklı değilse, belirli bir noktadan veya açıdan benimsemiyorsa ilgilenmez herhalde.

@makinabey Schopenhauer da bence Hegel'in yanında ayrı bir kaçık - Alman tradisyonu zaten genel anlamda rahatsız edici veya aşırı fikirlere sahip filozoflarla dolu - ama kendisinin Hegel'den nefret ettiğini bildiğim için yorumunuz beni gülümsetti. :)

Fakat muhtemelen en zeki Alman kaçığı Schopenhauer değil, Nietzsche. :) Bazı aforizmaları çok iyi, bazı tespitleri ve teşhisleri çok isabetli ama dönemin ataerkil Alman toplumunu yansıtır biçimde fevkalade derecede cinsiyetçi ve kendisini übermensch garabetine itmiş kuruntulardan muaf değil. Esasında Schopenhauer da, Nietzsche de kişisel gelişim veya kişisel felsefe bağlamına idealist objektivite iddiasındaki Hegel'e nazarla daha yakınlar. En azından moral sübjektivizmiyle ve objektif ahlak karşıtlığıyla, öznel değer yaratımıyla ve bu değerleri yüceltmesiyle Nietzsche daha yakın. Onun için yaşamın değerlendiği bir öz yaratım, kişinin kendisini de dahil yaratma iradesi ve bitmek bilmeyen eylemsiz enerjinin ifadesi olarak coşkun taşkınlığı önemlidir. Buna mukabil Nietzsche için yaşamın düşmanı olan ve yaşama karşı husumet dolu nihilist çürümüşlüğü taşıyan metafiziklerse reddedilmelidir. Nietzsche en azından kendi söyleminde ve algısında gerçek bir kişisel gelişimin mutlak savunucusu olarak yaşamın, biçimleniş olarak aristokrat varlığın ve pekala üstün insanın önüne geçecek her türden metafiziğe düşmandır.

Metafizik belirli noktalarda bence kaçınılmaz olsa da cehenneme açılan bir kapı olabileceği veya gelişimin önünde büyük bir engel olabileceği de doğrudur. Nietzsche'nin bu anlamda Hegel'e kıyasla ayakları bence yere daha fazla basar. En azından içsel çelişkilerini ters kutupları hayatın veya algıların temelinde yatar şekilde gören Heraklitos'a referans vererek nasıl yönettiğine işaret eder. En azından Hegel gibi objektif bir metafizik inşa ediyorum moduna girip ardından tamamen keyfiyete ve subjektiviteye açılacak, temel ahlakın örtülü bir reddiyesiyle sonuçlanabilecek acayip bir varlık sistemi / anlayışı kurmaz. Nietzsche ahlaksal objektiviteyi veya metafizikleri kişisel gelişim veya psikolojik güç adına, hayatın döngüsünden güç almak adına, her şeyi çıplak halleriyle görebilmek namına en baştan açıkça reddeder. "Psikolog" rolüne bürünüp insanları kendi özgün bakış açısından irdelemeye başlar.

Hegel denince akla soyut, ruhani varlıklara inanan bir adam akla geliyor ama bu doğru değil. Hegel'in bahsettiği Geist, Tin, Mutlak böyle bir şey değildir. Hegel'in ne ölçüde idealist ne ölçüde materyalist olduğu da öyle genellenebilecek bir şey değildir. Üstte yazıldığı gibi görüşlerinin Hegel'in felsefesi olmadığı doğru değil. Söylediklerin Hegel'in özbilincin devinimiyle parallellik gösteriyor. Ancak Hegel'in bunu sistematize ettiği soyut bir yapısı vardır. Yarattığı felsefeyi bütüncül olarak incelemek yorucudur. Hegel'i anlamak istiyorsan Mantık Bilimi'ni okuyarak başlayacaksın.

Bana kalırsa Hegel, okunması gereken bir dahidir ama aynı zamanda genel hatları aklınıza yatmadığında, üzerine çok fazla zaman harcanması akıl işi olmayan biridir.

Merhaba. Benim seneler önce Zero isminde çok değerli bir arkadaşım vardı. Sen misin acaba? Hatırlıyorsundur beni.