Erkeklerin Aşk Acısını Anlamak: Kadınlar Neden Zorlanır?

Kadınlar GERÇEK AŞK ACISI çeken bir erkeği neden anlayamaz ve neden hep erkekler mağdur ? GERÇEKLER - Sayfa 4

Quantum Limit · 2020-10-10T19:31:46.0000000+03:00

Çünkü gerçek aşk acısı derin bir yaradır. Eğer bir insan aşk acısını hızla atlatabiliyorsa, o kişiye gereken değeri vermemiştir. Erkekler kalbinde kapanmamış yaralar ile en olmadık anlarda o unutamadıkları gerçek aşkın kadınını hatırlar. Gerçek aşk bitmez, zamanla o kederle yaşamaya alışırsınız. Alıntı. Yorum bir kadına ait. Erkekler kendilerine iyi hissettirmiş hiçbir şeyi unutmazlar. Aramızda hafif bir yakınlaşma olan birine 4 sene önce 'lütfen aklımdan çıkar mısın ?' yazmışım bugün bile anlatır. Ben erkeklerin hep ruhsuz olduğunu düşünürdüm ama babam ilk aşkının rahmetli olduğunu duyduğu gün 4 yıl yaşlandı. Çocukluk aşkının öldüğünü duyduğu gün cenazesine gitti. Döndüğünde demli çayını titrek ellerinde sıkıp - 10 derece Ankara ayazında hüngür hüngür ağlıyordu. Biz kadınlar emeklerimize üzülüyoruz. Haksızlığa uğramamıza. Ben kimsenin cenazesine gidip ağlamayacağım. O sırada çoluk çocuk ne oldu derdinde olacağım. Birinin ölümüne ömrümden ömür gitmeyecek. Ağlayıp aşımızı vurulup sonra kötü anısını bile hatırlamıyoruz. Ben hiç üzerinden 2 yıl geçtiği halde eski aşkını anlatan bir kadın tanımadım. Çıkaracağımız sonuç Kadınlar genellikle kendi seçimlerinin kurbanı olurlar. Erkekler elde edemedikleri için üzülürler ve bu aşk acısı yıllar boyu hatta bir ömür sürebilir. Fakat zamanla etkisi azalıyor. Kadınlar ise sadece kaybettikleri emek için üzülürler ki o da genellikle pek uzun sürmez. Kadınların sahiplenme güdüsü erkekler kadar gelişmemiş olup, bir sevgiliye sahip olmanın ve bunun gerçek manada tam neyi ifade edeceğini bilemezler ve onlara gerçek kıymet verenleri anlamakta tereddüt ederler. Gerçek aşkı (o duyguyu) yaşamayı beceremediklerinden inanmakta zorlanırlar. Bu yüzden duygusal bağın, geçmişi önemsemenin ne kadar önemli olduğunu ancak biz erkekler biliriz. Yıllarca saf acıyla, o inançla, yaşamış biri bunu asla inkar edemez. Kadınlar gerçek aşkı işte bu yüzden hor görürler. Biz birine delilercesine aşık olmuşsak, bunu kendi gelecekleri (planları) için bir tehdit olarak algılıyıp, böylesine büyük hatalara düşürürler kendilerini. Oysa acı çekmiş, sevgiye hasret birinin kime ne zararı olabilir. Sevgiyle beslenmiş kalpten kimseye kolay kolay zarar gelmez. İşte tüm bu yanlış anlaşılmalar hep kendi yüzlerinden. Belirteyim ! Cinsiyet ayrımcılığına yönelik her hangi bir niyet kesinlikle gütmüyoruz. Kızlara diyeceklerim Aşkın hasretiyle yıllarca (eskiden) yanıp kavrulmuş bir abiniz, kardeşiniz olarak tüm samimiyetimle söylüyorum. Lütfen alınmayın ve mesajımızı dikkate alın. Unutmayın, aşık bir erkeğin kalbi çok hassas ve kırılgandır, şefkat ve güven ister. Dostça yaklaşmanız büyük önemle arz edilir. Seven birini, saygıyla, hoşgörüyle ve anlayışla karşılayın. Mağdur etmeyin. Duygularıyla ve onuruyla oynamadan sizinle konuşmasına müsade edin ve anlamaya çalışın. Adil davranın ve sebepsiz bahanelerle üzmeyin. Suçsuz, aşık bir erkeğın kalbini kırmak ona hayatta yapılacak en büyük haksızlık olur. Gerçek aşkta gereksiz kışkançlık ve ayrımcılıklara yer yoktur. O masumiyetin en SAF halidir. Düşündükçe içinizi eritir, mütevazi bünyeye büründürür sizi ve ASLA menfaat gütmez. Benliğinizi bir kişiye adayarak tüm inanç sisteminizi ona göre şekillendirir ve o kişiye yönelik sonsuz güven ve saygı vaat eder. Yine de tüm olumsuzluklara rağmen eğer sizleri bu şekilde sevebiliyorsak, demek ki sandığınız kadar vicdansız, kalpsiz değilmişiz. Gerçek aşk, gerçek sevgi vicdanda yatar, ne ödünç alınır ne de verilir. Onu hiç kimse, hayattaki hiç bir şart sizden alamaz. Özünde ADİLDİR ve SARSILMAZDIR. Sevginin, sevmenin kıymetini iyi bilin, çünkü er yada geç yine ona muhtaç kalacaksınız.

Kız hakkında ufak bir özet

Sınıfta beraber iken bazen konuşurduk, arkadaşça. Spor saatlerinde yanyana voleybol falan oynardık, baya eğlenceliydi. Onu ilk başlarda sanki bir kardeş gibi benimsemiştim, sınıf arkadaşımdı sonuçta.

Bu güne dek hiç kimseyle paylaşmadıgım bir gerçek var. Aslında ilk dikkat çekici hareketi o yapmıştı bana ve bu davranış beni ileriki yaşantımda derinden etkiledi.

Çok iyi hatırlıyorum, yıl 2001 idi. Sınıftayız kız baya neşeliydi. Ben arka sıradayım, ona bakıyorum, kız bir anda kediler gibi gerinip kafasını ve ellerini geriye bana (yüzüme) doğru uzatıp anlaşılmayan bir takın şeyler mırıldadı.

İşte o tatlı gülüşü, neşeyle parlayan o çocuksu gözler, o yüz, o enerji beni sarıvermişti.

Sonra da tüm inanç sistemim ona bağlandı. Bu meğer dönüşü olmayan bir felaketle sonuçlanacakmış ama farkında değilmişim. Ne olacağını nerden bilebilirdim ki, onu o kadar çok seveceğimi.

Ona sevdiğimi söyledim, teklif ettim ama sanırım kalbimden geçenleri tam anlayamadı.

Neyse okul bitmişti ve tatildeyiz. Kızın aynı kasabamızda başka bir okula başlayacağını öğrendim ve ikna etmek için bir son şansım olabileceğini düşünmüştüm.

Gel zaman git zaman lise başladı. Bir kaç tanıdıktan kız hakkında bilgiler gelmeye başladı kasabayı terk etmiş diye. Duyduklarıma inanamadım.

Kızın yaşadığı evi biliyodum bizim eski okula yakın. Bir gün sonra direk evinin kapısına gittim. Çıktım 3. kata zili çaldırıyom kimse yok. Yarım saat kadar aralıklı olarak hep çaldım açan yok. Sonra öğtendim ki daireyi satıp annesiyle bize yakın bir kasabaya taşınmışlar (kızın babası yoktu, bende öyle).

Okuldaki eski öğretmenlerimden hangi okula yazıldığını öğrendim. O kadar çok sevmiştim ki. Yemek yerken kıvrılıp bebek gibi sessizce titreyerek içim içim ağlardım. Can evim topaç gibi olurdu. Bunlar çok saf çok masumane duygulardı. İçim eriyordu, yemekler zehir, gözlerim sel olurdu.

Bindim otobüse okulu buldum. Güvenlikçilere ve nerdeyse tüm personele sordum ama böyle bir öğrenci yok dediler. Yani yalan değildi gerçek. Onun için her şeyi yapmaya aklıma koymuştum. İnsan dahi öldürebilirdim mutlu olması için ama olmadı işte. Onu sonsuza dek kaybetmiştim ve sonra da kendi benliğimi.

Yıllarca hiç bir ize rastlayamadım. Beklide ölmüş olabilir kim bilir ama umarım iyidir ve onu sevecek birileri vardır. Çok tatlı, kibar ve zeki bir insan canlısıydı.

Şu an genel anlamda mutluyum ama keşke o yaşadığım acıları da unutabilseydim diyorum. Çok denedim, çok uğraştım ama olmuyor işte.

Onu en son 2002'de görmüştüm. Netten bir ara baya araştırdım ama hiç bir iz bulamadım, ölü mü diri mi belli değil. Ölmüş olduğunu bilsem gidip mezarını ziyaret ederdim. O derece çok sevmiştim, annemden, hatta kendi canımdan bile.

Artık eskisi kadar (delilercesine) sevmesem de o kız kalbimde sonsuza dek bir dost olarak yer edinmiştir. Kim bilir dünya küçük, belikde bir gün yine yollarımız kesişir ve oturup dostça bunları konuşuruz. Onu bir zamanlar nasıl sevdiğimi anlatırım gülüp geçeriz ama aramızda asla bir şey gerçekleşmez çunkü artık bunu kaldıracak kapasitede değilim. 100'lerce kez "ölüp dirildim" ben bir daha ölemem. Yıllar boyu yaşayan bir ölü olmanın yorgunluğunu atıyorum ve şu an kafam daha rahat.

Şu sözümü sakın unutmayın, ölene kadar hep öğreniyoruz hep olgunlaşıyoruz fakat genel karakter çizgimiz asla ama ASLA değişmiyor.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Quantum Limit -- 13 Ekim 2020; 12:52:43 >
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >

nicksizayı

Binbaşı

1438 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

nicksizayı

kullanıcısına yanıt

Ruscar

Onbaşı

27 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Ruscar R kullanıcısına yanıt

Quantum Limit

kullanıcısına yanıt

Guest-7143B012D

Yüzbaşı

567 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Guest-7143B012D

Yüzbaşı

567 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Quantum Limit

kullanıcısına yanıt

Guest-7143B012D

Yüzbaşı

567 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Quantum Limit

kullanıcısına yanıt

Kadınlar GERÇEK AŞK ACISI çeken bir erkeği neden anlayamaz ve neden hep erkekler mağdur ? GERÇEKLER (4. sayfa)