Nietzsche'nin Güç İstenci Kitabında Bahsettiği ''Anlamsızlık'' Durumu

Nietzsche bu kitabında Nihilizm'in ilkelerini ortaya koyarken, bazı durumlardan bahsediyor, bir yerden sonra her şey anlamsız gelecek, bu sadece bir aşama diyor. ''Bu sadece bir aşama'' derken yani anlamsızlıktan sonra ne geleceğinden pek bahsetmemiş. Acaba neyi kastediyor?

  sana garanti ederim bunu kendi de bilmiyordur.

biz onlara basitce dinsiz diyoruz

abimiz hic bir seyin anlami olmadigini soyluyor

kesin sag kolunu zaten bir anlami yok diye bakalim izin verecek mi

demek ki var 

o zaman bunu cikartan amcanin neden bir anlami olsun verin eline iddialarini gitsin.. 

ben turkcesini yazayim...nette ilk defa

bu dusunceye sahip kisiler hic bir seye inanmadiklari icin her sey bos geliyor onlara oldukca mantikli  asil tez konusu onlara digerlerinin neden uyduklaridir.

sonra ne mi olur...hayat anlamsiz dusuncesinin sonu intihardir...iste din bu yuzden var hayatin anlamini bulmak icin

kandirilmayin...hepsinin niyeti ayni

onlara uyarak akilli olunmaz

tam tersi olunur

bilmem anlatabildim mi.

Hocam bu kitabında Nihilizmden söz ediyor, ama bana kalırsa Nietzsche için Nihilizm bir amaç değil araç, bir oyuncak sadece. Fakat insanın boşluğa düştüğü o anlamsızlık devresinden söz ediyor ki, felsefesine maruz kalınca kaçınılmaz bir süreç olarak insan içine giriyor bu sürecin. Nietzsche şu soruya cevap vermiyor: İnsan üst insana ulaşmak için bir gergin ip, peki üst insan üst üst insana gerilecek bir ip mi peki, bu kısır döngü şeklinde devam mı ediyor?

O anlamsızlık evresi zaten üst insanın üstesinden geldiği bir vaziyet değil mi ben mi yanlış biliyorum? Tekrar ediş ve sonsuzluk Nietzsche'ye göre insan psikolojisinde yıldırıcı etkiye sahip ve nihilizmin dayanaklarından birisi, üst insan bu tekrarlılık veya sonsuzluk örüntüsüyle başa çıkabilen ve bengi dönüş yaşamı olumlayıcı bir öznenin tarifi. "İnsanlar" olarak nihilistik yatkınlık sergileyip kısır döngü olarak gördüğümüze bengi dönüş diyerek kucaklayıp ona uyum sağlayabilen ama uyum sağlarken çileci bir vecd halinde kendini aşan bir kimsedir "üst insan". Katı bir ateist olan ama ateizmine zerre kıymet vermeyen Nietzsche esasında bu sebeple "Tanrı öldü" diyor. Nietzsche için tanrının ontolojik statüsünün yani varlığının veya yokluğunun pek bir önemi yok. Ancak, - en azından Hıristiyanlıktaki - tanrı kavramını insanın kendisini aşmada, üst insanlaşmasında ciddi bir engel olarak görüyor. O sebeple tanrı öldü diyor. Buna mukabil döngüsellik, tekrarlılık, sonsuzluk ne derseniz deyin yadsınamayacak kadar gerçek, adeta yaşamın özünde var denebilir. O sebeple Nietzsche üst insanı oluşturmada bunları - varlığı soyut veya vahiysel tanrı gibi - yadsıyamaz. Üst insanın olumsadığı "yaşamın" unsurları olarak bunların benimsenmesi, içselleştirilmesi bir yerde kaçınılmaz. Yoksa yaşam olumlanamaz. Hayatın her alanına sokulan, boyun eğilen bir tanrı ve dünyayı değersizleştirip tarlalaştıran öteki taraf inancı ile de yaşam olumlanamaz. Sözünü ettiğin o "kısır döngü" yaklaşımından da nihilizm hastalığı gelişebilir.

Hocam insan sürekli bir devinim ve değişim canlısı. Üst insan bence cümleye bir nokta olmayacak, belki de insan çok sonraları kestiremeyeceğimiz bir yere varacak, aynı 8-10 milyon yıl önce bir faremsi memelinin bizi kestirememesi gibi. Sizin düşünceniz nedir?

Hocam bir de böyle soruyorum bana kızmıyorsunuz değil mi 

Nietzsche zaten nihilizmi aşılması gereken bir nevi bir hastalık gibi değerlendirir. Dinlerden arınınca hayatınızın anlamını kaybetmeniz dolayısıyla bir anlamsızlık bataklığına düşeceksinizdir. Ancak bu bir aşamadır, bu aşamayı açarsanız kendiniz etrafınızdaki değerleri tekrardan oluşturacak ve kendinize bir anlam bulabileceksiniz. Kısacası üst insana giden bir aşama diyebiliriz.

Üst insan bence Nietzsche'nin düşünsel ilerlemişliğinin ve felsefi gururunun dışa vurumu. Üst insan kavramını esasında insanları vasat bulan ve bu ilgili insanları dönüştürecek bir kıvılcımı işe yaramasa bile çakmayı içten içe arzulayan birisinin - yani Nietzsche'nin - vasatlığa tepkisi gibi görüyorum. Bir yandan üst insan kendi felsefi jargonundaki güç istenci ve efendi ahlakı nosyonlarının mantıksal bir sonucu ve sınırlı insan varlığının sınırsız öznesel varlığa bu hareket noktalarından evrimi olarak yorumlanabilir. Müdanasız ve hassasiyetlere aldırmaz tavırlı Nietzsche'ye sorabilseydik kendisinin insanlara bu yol gösterme durumu herhalde Dionysosçu bir oyundur, bir tragedya sanatçısının oyunu, bu sanatçının kurumlu ancak trajik bir Yunan tanrısı (veya asli varoluşun peygamberi, iyiliğin ve kötülüğün kozmik kavgasının ötesine geçmiş haberci Zerdüşt) gibi insanlara yol göstermeye tenezzül etmesi. Kısaca toparlarsak, Nietzsche insanların sefil vasatlığından kaçabilmek için sınırsız hayal gücüne bel bağlıyor. İnsanlara da seyirci olarak burada bir yer açıyor. Nietzsche mesela bu çerçevede tarih içerisinde Napolyon Bonapart gibi tamamen hayalleriyle devinen, aslında yalnızca hayalleriyle sınırlanmış olan ve realiteyi tamamen kendi aleyhinde olsa bile takmayan ve katışıksız istenciyle durmaksızın bir savaş veren adeta çelik gibi şahsiyetlere bayılıyor. Nietzsche nasıl daha fazla sayıda böyle üst insan, daha doğrusu belki de asla varolamayacak üst insana yakınsıyacak böyle çelikten ve tutkulu insan varlığı inşa edilebilir, bunun imkanlarını tasavvur etmeye çalışıyor. Olası üst insanın oluşum veya kaderini betimliyor. Üst insanın ama ironisi iddia ettiğim gibi, aslında Nietzsche'nin hayal gücü yoluyla kaçış psikolojisinin bir ürünü olması. Üst insan aslında Nietzsche'nin gerçekliğin tüm ağırlığı ve acısı karşısında huzur veya daha Nietzsche-vari bir tarzda direnç bulduğu ninni.

Yok estağfurullah. Bilakis bu tarz entelektüel muhabbeti seviyorum.

Anlamsızlık sadece bir aşamadır. Çünkü anlam'a muhtaç olmamız bir zayıflıktır. Anlam arayışımız bizi yoldan saptırır kandırılmamıza dolandırılmamıza yol açar.

Bir bebeğin meme arayışı gibidir. Zamanla olgunlaşınca meme ihtiyaç duymazsın. Anlam da öyle.

Üstinsan'ın kendi anlamını yaratacağı aşamayı kastediyor işte. Bana göre Nietzsche'nin Üstinsanı anlamı yaratmakta her zaman başarısızdır. Bunlar ancak yaşamak için uydurduğun araçlar ve amaçlardır. Olabildiğince insanın Üstinsan'a ulaşmasını istemekte vakit kaybıdır. İnsanların yaşamalarından bana ne? Ben aksine ölmelerini isterim. Hristiyanlığa kısmi aseksüellik üstünden bilinmesi de komiktir. Arizona kertenkelesi zevkleri aseksüelleri asla cezbetmez. Gerçek üstünlük budur.