o kadar yalnızım ki, yanlışlıkla para biriktiriyorum... (5. sayfa)

Yalnızlığı seven insanım ben de, senin gibi param ve arabam olsaydı arkadaşım olmasına gerek duymazdım.Haftada veya ayda bir iki kere gece 12-1 gibi arkadan slow bir müzik gideceğim bir yer olmasa bile 100-200 km uzun yol yapardım. Hatta sabahında işe gitmeyeceksem bir delilik yapıp güvenli bir yerde arabayla bile uyurdum, sabahında eve dönerdim. Bu benim için muhteşem bir hobi olurdu. Yalnızlık benim için muhteşem bir olay, huzur sessizlik ve özgürlük ama sen benim gibi olma, ben sadece benim düşündüğüm şeyleri yazdım.

Yalnızlığı isteyen birini kendini avutuyorsun şeklinde algılamanız beni baya üzdü. Toplumda genel olarak insanlar sosyal olmaya çalıştığı için garip karşılanmamız normal tabi :) Avutma dediğiniz şey benim anlayışıma göre isteyip de başaramamak sonra da istemediğini söylemek gibi. Çok arkadaş edindim hiçbiri ile sorunum yoktu baya da eğleniyorduk sonra birçoğu ile iletişimi birden kestim. İçimden gelmiyor her gün insanlarla aynı konuları konuşmak vs. arkadaşlığı devam ettirmeye bile çabalamak içimden gelmiyor nedense içimden gelse ve başaramasam evet kendimi avutuyor olurdum :). Ergenlik falan diye düşündüm de ama sonra karakter meselesi olduğunu anladım. Hani ergenler olur bir kıza aşık olur ama onu sevmediğini falan söyler o bende hiç olmadı nedense :D Hatta kendimi baya garipsedim neden olmuyor diye sonra neden herkes gibi olmaya uğraşıyorum dedim kendime.

Sosyal birisini düşünün çok fazla yalnız kalınca üzülüyor, ilgi istiyor, ağlıyor ve korkuyor hatta bazıları bu korkuyla sağlığına zarar veriyor. (Kendini içkiye vurarak, çikolata yeyip yalnızlığı unutmaya çalışarak vs.) Sürekli birilerini istiyor yanında, bu mu hastalık? yoksa yalnız başına yaşayabilen ve mutlu olan bir insan mı hasta?

Anlıyorum seni, buradakiler seni anlar kardeşim. Geçmişe takılmayıp geliştirmen lazım. Yaşı boşver, şimdi başla, yeni yeni yaşadığını fark edeceksin belkide

Siz de haklısınız bir yandan insanların fikri değişebilir, benim ileride de düşüncelerim aynı kalır inşallah. Bu imkansız değil ama, başarmış insanlarda var diğer yandan bakarsak.

@Roisseu06

tüm ciddiyetine ve verdiği rahatsızlığa rağmen bu durum bir hastalık değil, kader ise hiç değil. sadece alişa gelmiş bazı düşünce ve davranış şekilleri bir nevi kısır döngü oluşturuyor hayatında. bu kısır döngüyü kırmanın yolu var ve tahmin edildiği kadar zor değil.

şahsi tavsiyem, bu konuda uzman bir psikolog ile çalışmak ve onun yönetiminde kalıcı ve hayatı değiştiren stratejiler geliştirmek.

başaracaksın, bu konuda hiç şüphem yok...😉👍

içimizdeki alman kendini dışa vurmuş. kardeşim türkiye de asosyal olabilmek mümkün deseler asla inanmazdım. mk asosyal olabilmek yalnız kalabilmek bile lüks bu ülkede, zamanında bırak odayı yatacak yatağım bile yoktu oturma odasındaki kanepede uyurdum, ailemiz kalabalıktı her allah ın günü eve misafir gelirdi, yalnız kalıp depresyona girmeye fırsatım bile olmadı hep özendim sizin gibi insanlara. tadını çıkar kardeşim, ne kadar az kişi o kadar fazla huzur.