o kadar yalnızım ki, yanlışlıkla para biriktiriyorum...

ortaokulda herkes birlikte gülüp eğlenirken kendimi bilgisayara kapattım. lisede millet aşk meşk peşindeyken yine kendimi bilgisayara bağladım. belki de annemle bize hayatı dar eden babamın yüzündendi. çekingendim.

arkadaşım olmadığı için dikkatimi dağıtacak bir şey de yoktu ilk senemde üniversiteyi kazandım. üniversiteye geldim, artık eski ben yok değişicem sosyal olacağım dedim, sosyallik ne demek bilmediğimden bocaladım. ortamlarda tutunamadım.

üniversiteyi öğrenci evinde ve yurtta dört duvar arasında geçirdim. o kadar asosyaldim ki yapacak bir şey kalmadığı için can sıkıntısından ders çalışırdım. bölümü dereceyle bitirdim, can sıkıntısından. yeme içme kira harici giderim yoktu. sosyal hayatım olmadığı için istemeden para biriktirdim. çok isteyerek ayağımı yerden kesecek araba aldım ama kapıda yattı. çünkü o arabayla gezecek kimsem olmadığı için arabanın aslında hayatımda yeri olmadığını anladım.

benim için sosyallik dışarı gezmeye çıkıp kafede yan masada oturan arkadaş gruplarını sessizce izlemek iç geçirmekti. yılbaşı geceleri ise tek başıma bir yere gidemediğim için yollarda deli dana misali dolanıp mekanlarda eğlenenleri dışarıdan izleyip havai fişekler atılırken eve dönmekti.

üniversite bitti, can sıkıntısından ders çalışıp bişeyler de öğrendiğim için kolayca iş buldum. bu sefer değişicem dedim, yine yapamadım. herkes 17.00 da montu elinde birilerine yetişmek için hızlı hızlı şirketten çıkarken benim ise acelem yoktu. eve gidip boş duvarlara bakmaktansa belki iki insan sesi duyarım dedim, mesaiye kaldım kendimi geliştirdim. tabi yine can sıkıntısından.

zam dönemi geldi yüksek bi orandan zam almıştım. çok çalışmıştım onlar da para vermişti. zamlı yatan ilk maaşımı görünce ağladım. zam vermesen de bu para bana yetiyodu ki? giderim kiraydı, peynirdi, pantolondu. başka?

çok yakışıklı değilim ama tipim ortalamanın üstünde. bakılmayacak gibi bi tipim yok onu belirtmek istedim.

ayrıca bunları anlatıp içimi dökecek kimsem olmadığı için buraya yazdım, sadece yaşlı cefakar bir annem var ona söylemeyim üzülür. cevap vermeseniz hatta okumasanız bile olur. ayrıca selahattin özdemir ne büyük sanatçı, bu satırları yazarken dinliyorum değerini bilememişiz.okuyanlara çok teşekkür ederim

kesinlikle bir hastalık, lanet bir hastalık çekingenlik, özgüvensizlik. bunları kırmaya çalışırken arkadaş ortamı kurmaya yeltenmek ama kimse tarafından tercih edilmediği için zaten olmayan özgüveni daha çok kaybederek kabuğuna geri çekilmek zorunda kalmak.

psikologa gitmek çaresine derman bulamamak, psikiyatra gidip sorunun dinlenmeden ilaç verilip gönderilmek...

Hobin falan yok mu yahu? Hiç mi, muhabbet ettiğin, sataştığın birisi yok?

Çay içelim gel, korkma çayı ben ısmarlarım

olum ne güzel paran var la bende o da yok

işe başlayınca biraz düzeldim sanmıştım, şirkettekilerle sohbetim vardı. korona girdi o da bitti en son evden 2 hafta önce çıkmıştım market için. zaten korona olmasa da cuma akşam eve girer pazartesi sabah işe giderken çıkardım. iş yerinden de arayan soran çağıran olmadı hiç. kimseyle de sorunum yok halbuki ama yetmedi demek ki

hobim yok youtubedan video izliyorum dh takip ediyorum

istanbul avrupa yakasındayım bi firmada yazılım üzerine çalışıyorum cok detay vermesem daha iyi olur açığa çıkmayayım

parayla arkadaş alinmaz ki

daha önce hobim olmadı hiç. nasıl edineceğimi nereden başlayacağımı hatta nelere ilgim olduğunu nasıl anlayacağımı bile bilmiyorum

Paran var git cafelerde felan takıl içki iç cesaretini arttırır

tek başıma gidip tek başıma dönüyorum. çok denedim ama o filmlerdeki gibi tek gidip yeni insanlarla tanışma mevzusu bende olmuyor maalesef

alınır