19 yaşındayım.İzmir Seferihisar'da yaşıyor,Koü okul öncesinde okuyorum.Okuduğum bölümden memnun değilim,hayatım kötü okullarda geçti.Iyi bir üniversitede geleceği olan bir bölümde (misal y.zeka mühendisliği) okumak isterim ama temelim olmadığı için ya da düşük zekâmdan bir yerde tıkanıyorum.Ailemlede ailem iyi değil,karakolluk bile olduk.Babam bana bıçak çekiyor artık ona yük olduğumu ve evden gitmemi istiyor. Haklı da çünkü yaşım geldi ve benim artık çalışmamı ve para kazanmamı istiyorlar fakat ben angarya bir işte çalışmak istemiyorum.Artik ezik,fakir,vasıfsız biri olmak istemiyorum,yalnızım ailemin maddi durumu kötü.Depresyondayım ve intihardan başka bir şey düşünmüyorum.Bu yaşta tansiyonum çıkıyor,kendimi kötü hissediyorum.Ne yapmalıyım?Olmak istediğim insanla olduğum insan arasında dağlar kadar fark var.Kafam yerine geldi ama geç geldi.Keşke lise sonda değilde ortaokulda bilim kitapları,celal şengör videoları izleseydim,bu halde olmazdım.Başarısizim,eziğim ve en önemlisi cahil bir aptalım.

Babam evden uzaklaştırma aldırırsa savcı ve kolluk kuvvetlerinin karşımda genç adamsın çalış,adam seni büyütmüş,psikiyatriye git diyeceğini biliyorum.Intihar edersem arkamdan işte psikoloji sorunları verdi denecegini biliyorum,psikiyatriye gitsem beş dakikada bana niye geldin,yapacağım bir şey yok,senin sorunun denip ilaç reçete edip yollanacagini biliyorum.Insanlardan nefret ediyorum.Bir tane kafa dengi bir insan mı olmaz,bir tane mı?Neden kimse beni anlamıyor?Bıktım artık hem maddi hem manevi yoksulluktan.Cocukken saz kursuna gittim,basit parçalar harici çalamadım.Futbol takımına gittim kaleci oldum,boyum kısa kaldigi ve mac içersinde iki metre boyu olan stoper sınıf arkadaşımın zıplaması sonucu topu göremedim beden hocam gelip dövdü,elinden zor aldılar sanki sl finaliydi.Teog'da anca 380 aldım.Hayatim hep başarısızlıklarla geçti.Izmır dışında hiçbir şehre doğru dürüst seyahat bile edemedim.Cebimde beş kuruş para yok,beş kuruş.Keşke param olsa da viski,vodka falan alsam.

Devamlı ağlıyorum,ne yapacağım,ne edeceğim?Mesela John Gribbin'in Science of History adlı eserini okudum,ben de insanim o biyografide geçen bilim insanları da.Neden basarisizm?Neden?Neden ezigim?Neden?Neden!

19 yaşındayım.İzmir Seferihisar'da yaşıyor,Koü okul öncesinde okuyorum.Okuduğum bölümden memnun değilim,hayatım kötü okullarda geçti.Iyi bir üniversitede geleceği olan bir bölümde (misal y.zeka mühendisliği) okumak isterim ama temelim olmadığı için ya da düşük zekâmdan bir yerde tıkanıyorum.Ailemlede ailem iyi değil,karakolluk bile olduk.Babam bana bıçak çekiyor artık ona yük olduğumu ve evden gitmemi istiyor. Haklı da çünkü yaşım geldi ve benim artık çalışmamı ve para kazanmamı istiyorlar fakat ben angarya bir işte çalışmak istemiyorum.Artik ezik,fakir,vasıfsız biri olmak istemiyorum,yalnızım ailemin maddi durumu kötü.Depresyondayım ve intihardan başka bir şey düşünmüyorum.Bu yaşta tansiyonum çıkıyor,kendimi kötü hissediyorum.Ne yapmalıyım?Olmak istediğim insanla olduğum insan arasında dağlar kadar fark var.Kafam yerine geldi ama geç geldi.Keşke lise sonda değilde ortaokulda bilim kitapları,celal şengör videoları izleseydim,bu halde olmazdım.Başarısizim,eziğim ve en önemlisi cahil bir aptalım.

19 yaşındayım.Seferihisarda yaşıyorum.Koü denilen sözde üniversite gerçekte ise üniversite adı altında bina yığınında okul öncesi öğretmenliği denen boş bölümde okuyordum.Geçmiste bir intihar girişimim oldu.Eylül 2019'da İzmirden,İzmite gelip okula başladım.Sınıf ortamı çok kalitesizdi,kaldığım yurtta Araplarla kalıyordum.Burada çok kötü bir ay geçirdim.İştahsızlıktan doğru düzgün bir şey yemedim.Mide kanaması geçirdim.Kocaeli devlet hastanesi psikiyatrınin tavsiyesi üzerine depresif ve somatik belirtiler (taşikardi,g.agrisi,n.darlığı) dolayısıyla kaydımı dondurdum ve İzmire dönüp iki ay deü psikiyatri servisinde majör depresif bozukluk tedavisi gördüm.Poliklinik odasında babamla tartışınca,aslında yatış gerektirecek bir durum olmamasına rağmen,asistanın ailemden uzak kalıp kendimi toparlamamı tavsiye etmesiyle yattım.Lustral 200 mg verildi.Hiçbir işe yaramadığından (niye yarasın,beni bu hale getiren hayat şartlarım bunu kolej çocuğu psikiyatr nasıl anlasın) iki aydır dozu 25 mg'ye kadar düşürdüm,yakında bırakacağım.Herhangi kötü bir alişkanligim yok.Annem babam eğitimsiz,vasıfsız kişiler.Babam ve annem otuz yaşına kadar köyden dışarı adim atmamış.Hic okul yüzü görmemiş,bir kitap bile okumamış.Sürekli birbirlerine küfür ederek kavga ediyorlar.Babam ufak bir sucu bayiinde çalışıyordu,şu an suriyeliler ile beraber mandalina işçiliği yapıyor.Annem ise ev hanımı.Tek yaptığı beyaz tv ve kanal 7 programları izlemek.Okudugum bölümden nefret ediyorum,bana bir şey katacağı yok.Gelecegin dünyasının doğa bilimleri ve teknoloji üzerine kurulacağını düşünüyorum.Mühendislik okumak isterim ama fen derslerim çok kötü,temelim yok,nereden başlayacağımı bilmiyorum.Baslasam bile okuyacak zeka ve potansiyelim yok.Kafam çok karişik.Ne doğru ne yanlış bir türlü karar veremiyorum.Fikirlerim sürekli değişiyor.Arkadaşım yok.Çok yalnızım.Annem babam çok fakir.Gün geliyor yemeye ekmek bulamıyoruz.Babam sürekli bana küfür ve beddua ediyor.Bıçak çekiyor.Kendisi hipertroidi hastası,suan ilaç kullanmıyor.Evden gitmemi istiyorlar.Hatta gidip polise uzaklaştırma alacaklarını söylüyorlar Hatta daha önce karakolluk aldik,uzaklaştırma aldım ama işleme konmadı.Angarya bir işte çalışma istemiyorum.Olmak ıstediğim insan ile olduğum insan arasında çok fark var.Bu beni çok uzüyor.Eskiden devamlı kitap okurdum,şimdi onu da bıraktım,zevk aldığım hiçbir şey yok.Hayatimdan hiç memnun değilim.Gordüğüm insanlar,muhattap olmak zorunda olduğum şeylerden bıktım.Artık dayanamıyorum.Sürekli ağlıyorum.O bolume devam etmek istemiyorum.Caltech'de okuyacak değilim,bıraksam ne yapacağım.Gordugum dersler tarih,erken çocukluk bilmem ne,eğitim felsefesi ben bunları sevmiyorum.Tanidigim biri yok.Cepte para yok,Maddi,manevi imkanım yok.Gidecek yerim yok,büyük ihtimal uzaklaştırma alacağım evden nereye gideceğim?Kimsenin de umrunda falan değilim?

Bir taraftan ekonomik kriz,deprem (artçılar sürüyor),gelecek kaygısı.. İntihar etmek istiyorum ama ölümden korkmaya başladım.Olum aklıma gelince kalbim çarpıyor,bu yaşta tansiyonum yükseliyor.Bakın demin kavga ettik beni dışarı attılar.Uzaklaştırma almaya gittiler karakola.Sokakta kaldım.

Ben ne yapayım?Yalvarıyorum.Akıl verin!Lütfen..

Not:Tek çocuğum,görüştüğüm akrabam yok.Dua temenni dolu,gir bi ise çalış tarzı mesajlar yazmayın.