Sevgilisi olmayan kardeşlerim, sevip de reddedilenler, en yakın arkadaşından hoşlananlar, yani aşk acısı çeken bütün arkadaşlarım.. Bir seri başlatalım herkes içinde kalanları sapıtmadan hayvanlaşmadan yazsın. Ben başlıyorum siz devam edin:
Ben sevdiğimi evine bıraktıktan sonra eve girene kadar arkasından bakmak isterdim. Kapıyı kapatmadan önce son bir defa gülümsemesini görmek ve hissetmek, sonrasında ben de eve dönerken yol boyu onu düşünmek isterdim.
Yazı yazarken kalemin kapağını arkasına takmak istiyorum ancak zürafa gibi oluyor ve dengem bozuluyor, çıkartınca da ortalıkta dağınıklık gibi duruyor. Keşke kapaklı kalemler olmasaydı.