SEZAİ KARAKOÇ ŞİİRİ

Onursuz, omurgasız müteşairlerden uzakta...

Çölde bir gül bahçesine ömrünce bahçevan,

Ve gönlünce tarumar oldun,

Yandıkça aydınlattın geceyle sararmış yüzleri.

Kendine daima bir çilehane,

Cemiyete hep bir umut aşısıydı asil kalemin...

Evliya yüreğinden dökülen,

Dervişane mumlara hasret şimdi cümle fidan, 

Kevserde buluşuncaya dek, 

Buluşmalar maveraya özlemle miras kalmıştı. 

Hû desin canlar sonsuzun zerreleri adedince, 

Ne dem baki ne gam baki ey!

Aşkın haykırışıyla Hû, Hû, Hû... 

16.11.2022

Bilal Yavuz