Arkadaşlar bu olay çok canımı sıkıyo intihar noktasına geldim hastamıyım neyim bilmiyorum telefonda saatlerce konuşurum. Hatta arkadaşlarım sus artık dediği bile oluyo biri laf atsa direk hazır cevabım lakin yüz yüze gelince acayip kasıyorum kendimi konuşamıyorum beynim duruyo mimiklerimi yönetemiyorum birini dinleyemiyorum dinlerken beynim duruyo kafam hep kendimde oluyo yada başka yerlerde hemen gözümü kaçırıyorum otizm falan mı var bende anlamadım 3 ay önce böyle değildim konuşkan sosyal biriydim aniden oldu aslında tam 1 sene önceye dayanıyor bu durum sonradan yazın kendi kendime düzeldiydim şimdi gene böyle oldum farkettiğim nokta kışları böyleyim yazları acayip derecede açılıyorum aynaya bakınca kendimi beğenmiyorum bunun etkisi var ama doğrudan bunlamı alakalı bilmiyorum. Yüz yüze başka bir insan oluyorum Biriyle konuşurken sanki mimiklerim haraketlerim ona saçma gelecek düşüncesi var doğal davranamıyorum intihar falan mı etsem bilmiyorum böyle yaşamak koyuyor bana alkol eskiden etki ediyodu şimdi çok az etkisi var. Hergünüm ayna karşısında kendimi beğenmiyerek geçiyor. 20 yaşına geldim bazı yaşadığım olayların buna sebep olduğunu düşünüyorum. Eskiden sosyal konuşkan biriydim kimse beni zorbalayamazdı ben zorbalayacak potansiyeldeydim düşünün sınıfta konuşmaktan hep şikayet edilirdim hoca hep arkaya alırdı beni neden böyle oldu anlamıyorum bu sizce otizm falan mı acaba ? Hergünüm acıyla geçiyo akşamları alkol alıp eskilerle yaşıyorum sonra acıdan kurtulmak için uyuyorum direk uyumak rahatlatıyor beni zirveyi gördüğüm için kendi açımdan. Dibe düşmek çok koyuyo böyle biri değildim beni bu hale getirenlere beddua ederek geçiyo hergünüm üniye gidicem seneye zor günler geçiricem böyle kalırsam. Kurtulmam lazım yardım edin 20 yaşına geldim ama çocuk gibi oldum bu durum yüzünden 17 yaşındayken daha iyiydim |
Bildirim