Yabancılaşma

Arabacı, kapıcı, işçi, memur, tüccar... bütün bu insanların ben ve benim sevdiğim insanlar gibi yaşamadıklarını, bizim istediklerimizi istemediklerini ve bizim gittiğimiz yöne gitmediklerini anlamak için sokağa çıkıp kapı önünde bir saat oturmak yeterdi. Sevdiğim, saydığım, inandığım insanlarsa, kendilerini kuşatan çoğunluk içinde -karıncalar gibi didinip duran ve bin bir dalavereyle, iğrençlikle sürekli kendilerine bir şeyler edinmeye çabalayan çoğunluk içinde- yapayalnız ve yabancıydılar, kimselere gerekli değildiler. Hayat bana baştan sona saçma geliyordu... ve ölümüne sıkıcı. İnsanların yalnızca sözde acıyıcı ve sevgi dolu olduklarını görüyordum; gerçekteyse -belki kendileri bile bunun farkında değillerdi, ama- hayatın genel akışına teslim olmuşlardı.

Burada işim yok zaten.

Ulan oğlum bunu ben yazdım demedim zaten. Sadece böyle bir pasaj paylaştım o kadar. Ben yazı yazsam böyle edebi içerikler yaratmam, doğrudan felsefi, daha soyut, anlaşılması zor yazılar yazarım. Zaten bu pasajı Google'da aratınca Maksim Gorki'ye ait olduğunu görürsünüz. Sanki büyük oyunu çözmüş gibi davranman komik.