3 yıllık ilişkim bitti.. kendimi çok kötü hissediyorum

Kavgalar ediyorduk ben daha çok kavgalar çıkarıyodum ama nedensizce değildi.. yani bir ilişkide bence kimse kendi kendine kavgalar çıkaramaz.. karşımdaki insan hafif narsistti.. haklı olsam da bir şekilde ben suçlu çıkıyordum ve her seferinde onu kaybetmemek için özürler diliyordum.. çünkü küçüklükten gelen bilmiyorum neyden dolayı ama birini sevince onu kaybetmekten aşırı ama aşırı korkuyorum ona bağımlı oluyorum bilmiyorum neden.. onu hayatımın merkezine koyuyorum kendimi hiçe sayıp..( biliyorum bunu yapmamalıydım) ilişki başlarken çok güzeldik ilerledikçe beni değiştirmeye çalıştı ( örneğin balık etli olsana dediğinde bir de gerçek hayatta başka bir kıza bakıp ona örnek vermişti bende sinirlenince şaka yaptım ne var diyordu ben kendimi çok özgüvensiz hissetmeye başlamıştım.. daha sonra saç rengi olarak saçını siyah yapsan nasıl olur acaba vs diyerek bir ara gerçekten yapacaktım sırf istemesem de hatta bir ara çok yemek yemeye başlamıştım balık etli olursam beni daha çok sever diye..) neyse bu şakalar yapıyordu ama hepsi çok kırıcıydı ( diğer kızlarla ilgili kötü şakaları da vardı) ben alınınca da alıngansın yeter artık şaka bile yapamıyorum vs diyordu. ben zaten önceki ilişkimde aldatıldığım için hafif paranoyaları olan biriyim, birde böyle şaka olan ama komik olmayan şeyler yapınca ben iyice tetikleniyordum. ayrıca ilişkinin 6 veya 7. ayında arkadaşının arkadaşının evine gitmişti ( grup olarak kız erkek karışık) bana bunu söylememişti ve ben bana attığı fotoğraftan anlamıştım burada zaten ben extra tetiklenmiştim. neyse zamanla kavgalarımız oldu tabikii daha sonra bana kendini değiştir kavga çıkarma ben çok mutsuz hissediyorum vs diyordu. ama ben nedensiz çıkarmıyordum ki demekki bir noktada bir şey tutmuyordu anlamıyorum mesela ben artık bir şeyleri sormaya ya da rahatsız olduğum şeyleri söylemeye bile çok çekiniyordum korkuyordum yine bana kızacak '' yine mi ya yeter artık yeterrrr'' gibi şeyler söyleyecek diye hep içimde bir korku vardı. rahat hissedemiyordum tetikte hissediyordum.ama onu çok seviyordum çok aşıktım( hala da öyle) sonra kavga ettik ve bu patladı ayrılacaktı benden ben yalvardım gitme dedim ( arkadaşıyla konuşmuş mutsuz göründüğünü söylemiş vs) yapamıyorum falan dedi neyse devam ettik hatta bana demişti ki sana eskisi gibi hissedemezsem falan neyse düzelttim kendimi devam ettik bana normal davrandı sarıldı öptü seni seviyorum dedi... normaldik. hatta bu ilişkinin sonu evlilik olcak illa adı konulcak falan demişti ben sorduğumda ilerisi için. sonra yılbaşını güzelce geçirdik döndük yine buluştuk sarıldı film açtık öptü ertesi gün ayrıldı gitti. birden. o günde arkadaşıyla buluşmuştu bana dediki ben senin kafanda değilm, evlilik hiç düşünmüyorum ben daha çok gencim ( bende zaten şuan evlenelim dememiştim ilerisi için konuşuyorduk ve bana senle evlencem karım vs diyen oydu) falan dedi. dedimki e bana attığın mesajlar? onlar sadece mesajdı dedi. inanamadım. dediki seninle kahkaha attığımız güldüğümüz bir an yok (halbuki var mutluyduk) mutsuz hissediyorum falan dedi. hiç ağlama niye ağlıyosun şaka gibi vs dedi ağladığım için özür dileyecektim o an az daha.. 3 yıl kolay mı ? yılların bir önemi yok ben kafamda bitirmiştim zaten aslında yılbaşından önce ayrılcaktım ama sen plan yapmıştın bozmak istemedim dedi madem öyle yılbaşından döndükten 2 gün sonra buluştuk neden o zaman söylemedin? neden sarıldın öptün.. o an yüz yüzeyken alıp beni karşısına konuşabilirdi.. ben hala beni seviyor diye mutlu mutlu ilerletiyorum ilişkimi.. bana sarıldın vs dedim ? onlar sadece alışkanlıktı dedi. hiç mi gururun yok senin dedi istemiyorum diyorum hala zorluyosun dedi. ( kabullenemiyordum.. çünkü biz iyi gidiyorduk.. yemin ederim. seni seviyorum diyordu öpüyordu. hissediyorum seviyordu şimdi aynı insan olamaz diyordum ağlıyordum..nasıl bu kadar duygusuzsun dedim yüzüne bakarak. o da böyle olmak zorundayım dedi. bilmiyorum bana sana karşı hissim yok dediğinde hiç inandırıcı gelmiyordu. çünkü bana olan davranışları samimiydi. ayrıca son kavgamızda bana sarılarak ayrılmak yok demişti. BEN GÜVENMİŞTİM. ayrıca ona ben sana güvenmiştim dediğimde güvenmeseydin dedi. çok tuhaf değil mi ? hala atlatamıyorum. bir anda nasıl gitti, beni engelledi. biz ciddiydik bu arada bayağı. ama bir insan nası hızlıca bu kadar yok sayabilir kendi varlığımı sorguluyorum.. ona dedim ki ben kendimi düzeltmiştim.. iyi gidiyordum o da evet sende bir sorun yoktu bu defa ben istemiyorum dedi. ama ben kendimi suçluyorum.. eğer kavgalar çıkarmasaydım acaba yine de biter miydi bu ilişki ? ya da ayrılır mıydı benden..? kafamın içinde şu dönüyor: acaba ben hiç ama hiç kavga çıkarmasaydım mutlu mesut ilişkiye devam eder miydik.. keşke öyle yapsaydım.. çok kötü hissediyorum. onun narsistik davranışları olduğunu fark ettiğimde netten araştırdım ve bunun bir küçüklükten gelen bir şey olduğunu travma sonucu böyle davrandığını öğrendim. keşke benim eksikliklerimi, kötü davranışlarımıda her seferinde bana kızmak yerine o da '' canım sen küçüklüğünde bir şey mi yaşadın? eğer öyle olduğunu düşünüyorsan. psikoloğa gidebilirsin.'' diye. hiç kimse 4/4 lük değil bunu biliyorum. benimde kusurum buydu. hala nedendir bilmem ama küçükken annem ve babam çok kavga ederdi annem babama hep ama hep kızardı. bende evcilik oynarken oyuncak bebeğimin hayali babasıyla tartışmalar yaratıyordum( anneme özeniyordum) oyun oynarken sürekli söyleniyordum, mutlu bir anı oynadığımı, canlandırdığımı hatırlamıyorum. bu benim aklıma sonradan geldi. neyse işte ama gerçekten sevseydi bence gitmezdi. bende onun suçlamalarıyla çok mutlu değildim. ama bunu ona söylüyordum dayanamıyorum artık mutsuzum diyip gitmedim hiçbir zaman. her ilişkide mutlaka tartışmalar olur. önemli olan çözebilmek. ama içimde sürekli korku varken.. bilmiyorum. kaygılı hissediyordum ve ona bağımlıydım. her şeyimdi. (çok çevrem yok) bana dünyanın sonunu olmadığını söylüyordu. nasıl bu kadar rahat.. belli ki ben onu onun beni sevdiğinden daha fazla sevmişim. çok üzgünüm. hiçbir şey yiyemiyorum.. annemde çok üzülüyor. bitkisel hayatta gibiyim. azap çekiyorum. başka davransaydım ya da kusursuz davransaydım ( biliyorum kusursuz kimse yok ama kendimi öyle olmak zorundaymışım gibi hissettim) sonuç farklı olur muydu? onu o kadar çok seviyordum ki onun eksi yanlarını, beni mutsuz edişini hiç görmedim istemedim görmeyi. mutsuzluğumu bile kabul etmiştim. o beni engelledi ve nasıl devam ediyor hayatına hiç mi beni anımsamıyor, hiç mi aklına gelmiyorum.. ben bilerek yapmadım yemin ederim bilerek çıkarmadım hiçbir kavgayı. deli değilim. ama bunun benim''karakterim'' olduğunu söyledi. değişmeyeceğimi söyledi. halbuki öyle değildi. ben onunla ilişkimden önce böyle biri değildim. (ilişkilerimde de) kavgalar çok çıkarmazdım yani elbet olurdu da bu kadar fazla bilmiyorum karşımdaki ile kafam uymadı belkide yaptığı şakalar dış görünüşümle ilgili dediği şeyler beni çok yetersiz hissettirdiği için içimde bir şey oluşmuştur ve o yüzden farkında olmasam da çıkarmışımdır.. bilmiyorum işte. içimi dökmek istedim çünkü çok ihtiyacım vardı.özür dilerim çok uzun oldu,kusura bakmayın.düşünceleriniz benim için çok önemli.

Paragraf bir yaşam biçimidir.

Tek kurtuluş yolu bir an önce başkasını bulacaksın. Tecrübe ile sabittir sonrasında bu üzüldüğün günleri ne salakmışım diye yad edersin.

geçmiş olsun

Kurtuluş o değil

Kelin ilacı olsa başına sürermiş :)

kurtuluş o... Başka yolu yok.

dostum geçer. öyle geçer ki sadece anıların kalır çoğu zaman aklına onlar da gelmez.

his nanıma, geçmişe dair en ufak bir kırıntı kalmıyor insanın kalbinde.

tecrübe bu yazdıklarım..