babanızla aranız nasıl? (4. sayfa)

quote:

Orjinalden alıntı: ares_turk

en son 5 yıl önce gördüm.

quote:

Orjinalden alıntı: ballrry

Annemle babam ayrı olduğu için babam benle pek ilgilenmez.Eğitimimi takmaz,doğum günümde sadece 2 kere hediye almıştır.Aldığı ucuz kitabi bile saklıyorum yani.Halbuki kötü bir kitap.Sürekli beni geç alır.Alır derken evimize gelir,beni alır.Evinde,dışarda falan vakit geçiririz.Geçen hafta sonu 6.30'da geliyorum dedi,8.15'de geldi.Gerçi alıştım artık geç kalmasına.O da kusurlarının farkında değil ama nasıl oluyorsa iyi anlaşıyoruz.Şükürler olsun ki anne-baba ayrıldığında şu psikolojisi bozulan tiplerden değilim.Hatta iyi ki ayrılmışlar.Babam sinirlendiği zaman çok kötü oluyor.Bana sinirlendiği zaman keşke vursa dediğim de olur.Neyse ki pek sinirlenmiyor.Erkek çocukları genellikle babasını örnek alırmış.Eğer ayrılmamış olsalardı sorumluluklarının farkında olmayan bir tip olucaktım.
Fakat annemin yeri ayrıdır benim için.O benim için hem anne hem baba olmuştur.Dedem ve anneannemin yardımlarını unutamam tabii ki.
Bana annemi mi babamı mı sevdiğim sorulursa rahatlıkla cevap verebilen insanlardan birisiyim

quote:

Orjinalden alıntı: Necessa®i

Benim Babamla aram..
18 yaşındayım.


- Bana hiç bir zaman nasılsın diye sormamıştır.
- Bir ihtiyacın var mı ? diye sormamıştır.
- Benimle hiç bir zaman oturup konuşmamıştır bana hiçbirşey öğretmemiştir.
- Ne dua , ne namaz nede Allah ve öbür taraf hakkında birşey öğretmemiştir.
- Ben hiç bir zaman içten '' Benim Babam var! '' diyemedim.
- Elimden tutup beni ne parka nede gezdirmeye götürmemiştir.
- Bana tek bir oyuncak bile almamıştı küçüklüğümde.
- Benim geleceğim için hiç birşey yapmıyor. Ne bana destek çıkıyor nede öğüt veriyor.
- Hayatım boyunca hep arkadaşlarımın babasına özenmişimdir. '' benim ki neden böyle değil ? ''
- Okullar başlardı , bana ne kitap ne kalem nede defter alırdı , her zaman arkadaşlarımın içinde ezile kaldım.
- Beni yıllarca dışladı , hep kavga ettik , en sonunda beni Sinir hastası yaptı , kalp hastasıyım , başım 24 saat ağrıyor , bir konu üzerine dikkatimi veremiyorum , başka başka yerlere dalıp gidiyorum. çok sağlıklı düşünemiyorum , beni pisikolojik yönden yedi bitirdi , en önemlisi küçükken çok hızlı koşardım , koşmak benim için herşeydi , artık onuda yapamıyorum
- Bir gün olsun doğum günümü bilmedi , belkide bilmek istemedi , o bizim çağımızın insanı değil , doğum günü , sinema , arkadaşlarınla gezmek ona göre çok saçma aptalca , vakit kaybı gereksiz , ona göre boş işlerdir bunlar.
- Küçükken ne zaman taktir getirirsen o zaman sana bisiklet alırım derdi , 3 sene getirdim 3'ündede almamıştı. hala öfkemi saklıyorum içimde biryerde barınıyor , unutamıyorum ki...
- Beni daima işyerindeki , yada çevredeki arkadaşlarına kötüler , daima hakkımda iğrenç kelimeler tüketir , halbuki beni bilen bilir , Terbiyemi , Saygımı , Sivri zekamı , boş insan olmadığımı , yufka yürekliliğimi , vicdanlılığımı , hoşgörümü , insan olana canımı verebileceğimi...
- 18 ime gelince beni evden kovacaktı , kovmasını bekliyorum. bir çift sözüm olucak.
- hayatta hep eksiklerim oldu , arkadaşlarımın yanında babam hakkında konuşamazdım , onlar '' benim babam şunu aldı , şu yere gittik , çok eğlendik '' gibi cümleler kurarlardı , ya ben nasıl cümle kurayım ? babam bugün bana '' Allah inşallah senin zihnini kapatır '' diye bir beddua ettiğini mi söyliyeyim ?
'' hayatın boyunca evlenemezsin inşallah '' bu bedduayı mı söylim onlara ?
- Ben hayata 5 yaşında başladım , hayatın ne kadar acımasız olduğunu 6 yaşında öğrendim , senelerdir gözlerimden akan şu yaşları toplasan , bir kuvet doldurur inanın.
- Başımda böyle bir insan olmasına rağmen , şu güne kadar tek bir serseriliğim olmadı , ne sigara kullandım nede içki , onların ardına saklanmadım , ben aciz bir insan olmadığımı düşünüyorum , eğer öyle olsaydım o zaman onların ardına sığınırdım!

Ve şimdi geleceğim için çabalıyorum...