Çok büyük bir acı içindeyim

Herkese merhaba, kendimi kısaca tanıtayım:
22 yaşımdayım,hayvanlara karşı aşırı hassassım ve video oyunlarını çok severim.

Konu ise şu:7 gün önce bahçesi olan müstakil evimizin önüne kangal kırması olan 2 aylık yavru bir sokak köpeği geldi.Saat gece 12 civarıydı.Aşırı derece masum bakıyordu, geldi yattı ve bize bakmaya başladı, gidecek bir yeri yok gibiydi.Bende biraz yoğurt verdim ve sevdim.Sonra kapının önünde uyuyakaldı ve bende içeri geçip tatillerde her zaman yaptığım gibi oyunlarımın başına geçtim.3-4 saat sonra merak edip dışarı baktım ve hala orda duruyordu, beni görünce çok sevindi yerinde duramadı.Tabii ki bende onun o halini görünce hemen sevip oynamaya başladım.Biraz daha yoğurt verdim.

O gün bitti, aradan 2 gün daha geçti.Her şey çok güzel gidiyordu.Bu arada şunu da belirteyim; daha önce hiç bir hayvan beslemedim.Ve kaldığım ev dedemin memleketteki ev, 1 hafta sonra izmire döneceğim yani bu köpekle arkadaşlığım kısa süreceğini biliyordum.Ama beklediğimden çok daha kısa sürdü.

3.gün köpeği yıkamaya karar verdik, önce hasta olur mu diye çok düşündüm ama sorduğum kişiler bir şey olmaz dedi.Yıkadık ama tam kurulayamadık kaçtı hemen.Akşama kadar kurudu zaten ve o günde çok iyiydi, gece 3-4 e kadar başındaydım her şey mükemmel gözüküyordu.

Ama o günün sabahıda yani 4.gün bir gariplik vardı.Yemek yemiyor sadece arada bir su içiyordu ve çok halsizdi.Yerinde bir saniye bile durmayan deli, olduğu yerde yatıyor ve sadece etrafa bakıyordu.Vardır bi haller, belki sıcaktan olmuştur falan diye düşündüm çok takmadım kafaya ama akşama kadar aynı durumda olunca bir telaş bastı beni.

İnternetten veteriner numarası buldum ve durumu anlattım, kendisi zorla şırıngayla süt içirmemizi ve ağrı kesici vermemizi söyledi.Dediklerini yaptım ama bir şey olacak diye çok korkuyordum.Kendi kendime yarına kadar böyle devam ederse veterinere götüreceğim dedim.

4. gün yani cumartesi günü sabah annem yemeğini yediğini söyledi.30-40 parça tavuk kemiği yemiş akşamdan kalan.Biraz daha hareketli gözüküyordu zaten, eskisi gibi değildi ama iyiydi.Bende sevindim bu duruma tabii ve düzeliyor zannettim.Akşam tekrar kötüleşti durumu.Bir şey yemeyip yatmaya başladı.O gece veterinere mesaj attım saat 01.00 gibi ve veterinerde pazar günü kliğin açık olmadığını ama bana özel köye gitmeden önce hemen getirse açıp bir bakabileceğini söyledi.

Sabah oldu, veteriner beni arada 10 dakika içinde getir acelem var çıkmam gerekiyor dedi.Bende onu koymak için bir kutu ayarlamıştım onu aldım bahçeye çıktım ama saatlerdir yerinde yatan köpek orda değildi.10 dakika boyunca bahçeyi aradık ama bulamadık.Gittiğini düşündüm(sağlıklıykende bir kere sabah gidip akşam geri gelmişti).Veterineri arayıp gelemeyeceğimi söyledim, o da yola çıktı tabii ki.Biraz daha etrafta bakınırken bir havlama sesi duydum(ilk defa ses çıkarmıştı, hiç sesi çıkmazdı normalde) galiba beni görünce ufak bir sevinç yaşadı.Bende biraz sevdim, yanına suyunu getirdim ve orda rahat gibi gözüktüğü için yerini bozmadan ayrıldım ordan.Bu arada hemen veterineri arayıp köpeği bulduğumu ve yarın sabah getireceğimi söyledim.Bir kaç saat sonra bi bakayım diye çıktım tekrar bahçeye ama bulamadım.Bu kez gerçekten gitmişti.İçimi bir hüzün kapladı, hasta haliyle nereye gider nasıl hayatta kalırdı o küçük bedeniyle.Gece tekrar geldi ama durumu berbattı, ağzından salyalar akıyordu, aşırı zayıflamıştı ve su bile içemiyordu artık.Suyu getiriyordum yanına, içmek istiyordu ama yutkunamıyordu.Zorla birazcık su ve biraz su-süt karışımı içirdik, 1 şırınga kadar.Ama yutkunamadığı için yarısını döküyordu zaten ağzındakilerin.Bende acı çektirmemek için zorlamadım daha fazla.Sabah 5 e kadar sürekli yanına gidip geldim, sevdim, üstünü örttüm, kendini yalnız hissetmesin istedim.O halini görünce annemin dizinde o saatte hüngür hüngür ağladım.Kendimi köpeği yıkayıp hasta ettiğim için çok suçlu hissediyordumç.Sabah 9 gibi uyanıp randevu alacaktım ve onu veterinere götürecektim.Öğrenci olduğum için veterinere maddi anlamda yardımcı olmayı bile kabul ettirmiştim.Bir kaç saat uyumak için yatağıma geçtim ve saat 8.30 a alarm kurdum.

Alarm çalmamış olmalı ki saat 9.30da içerde kardeşimin ve annemin konuşmalarıyla uyandım, köpekle ilgili bir şeyler diyolardı.Hemen yataktan fırladım ve bahçeye çıktım.Teyzem ordaydı beni gördü ve gelme sakın dedi.Ölmüş mü diye sordum, evet dedi.O tek kelime beni yıkmaya yetti.Bir şey hissetmiyormuş gibi tamam deyip odama geçtim ve yatağıma yatıp uyudum.Annem benim halime çok üzülüyordu ve bende onu daha fazla üzmek istemediğim için köpeğin ölmesine üzülmüyormuş gibi davranmak zorundaydım.O gün öğlen 3 e kadar dayandım bir şekilde, biraz durgundum tabii ama en azından ağlamıyordum.Sonra babam aradı(sabah okulla ilgili onla konuşmuştum) annenle konuştum, olanları biliyorum dedi.Beni teselli etmek, rahatlatmak için elinden geleni yaptı.Ancak ben konuşamıyordum, boğazıma bir şey takılmıştı sanki ve ağlamak için acayip zorladım kendimi çünkü ağlarsam babam çok üzülür diye düşündüm.Ama ona çok bağlanmıştın değil mi diye konuşmasına devam ederken, telefonu kapatıp hıçkıra hıçkıra ağladım yine.

Aradan bir kaç saat geçti, biraz kendime gelirim belki diye dışarı çıktım ve babamı tekrardan aradım.O da bu sırada veterinerle görüşmüş ve banyo ile alakası olmadığını, bir banyo yaptırmayla köpeğin bu durumlara gelemeyeceğini, hatta 1 aydan sonra köpeğin banyo yaptırılması gerektiğini falan söylemiş.Bu aylarda kanlı ishal hastalığına köpeklerin çok yakalandığından falan bahsetmiş.Ben bir nebze rahatladım bunları duyunca.En azından sorumlusu ben değilim, bensem bile kurtarmak için elimden geleni yaptım dedim kendi kendime.Sanki biraz iyi hissediyordum kendimi.Mutlu olmaya başlamıştım hafiften.

Eve döndüm, odama girdim ve kapıyı kapattığım anda yine bir hüzün bastı beni.Telefonumu açtım 2 tane kısa videosunu çekmiştim, onları izleyip izleyip ağladım yine.Saat şu an 04.00 ve yaklaşık 10 saattir odamdan çıkmadım.Ara ara duygulanıp ağlıyorum ve acısı sanki hiç geçmeyecekmiş gibi geliyor.Bu yazıyı yazarkende gözlerim doldu tekrardan.

3 günde ona o kadar çok bağlanmışım ki, o gözleri oynayışı aklımdan çıkmıyor.Başka bir şey düşünemiyorum.Oyun oynamaktan zevk almıyorum, yemek yiyemiyorum.Yaşaması için her şeyimi verebilirdim.Dışarda köpek sesleri duydukça kalbim sıkışıyor.2 hafta süreyle ona bakabileceğimi ve bağlanırsam çok özleyeceğimi bildiğim için isim bile koymamıştım.Ama farketmeden o kadar çok bağlanmışım ki.Çok kısa sürede sanki aramızda çok fazla şey gelişiş gibi hissediyorum.

Yazı beklediğimden çok çok daha uzun oldu.İçimi dökmek istemişim sanırım.Bunu nasıl aşacağımı bilmiyorum, 6 gün sonra okulum başlıyor umarım o zamana kadar alışırım ve derslerimi etkilemez.Şu an aklıma sadece bir torba köpek maması alıp, sokak sokak dolaşıp sokak köğeklerini beslemek geliyor.Bir can gitti ama belki bir tanesini kurtarabilirim.Sonuna kadar okuyanlar varsa yorumlarınızı bekliyorum.Sevgiyle kalın.

aprmo

Teğmen

202 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Benzer içerikler