İsmail Öztaş'dan hikayeler | DonanımHaber Forum

İsmail Öztaş'dan hikayeler - Sayfa 6

ismailöz · 2007-11-08T18:21:04.0000000+03:00

Saygıdeğer arkadaşlarım, Hikayelerimi tek bir başlık altında toplamaya, arkadaşlarımın önerileriyle karar verdim. Önceki hikayelerimi de buraya tekrar yazacağım. Yeni bir projem var. Dizi tadında hikaye. Örnegin bugun ilk bölümünü yayınlayacağım hikayenin. Hikaye biraz uzun soluklu olacak. İlk bölümünü bugun yayınladıktan sonra, haftaya diğer bölümünü yayınlayacağım. Heyecanlı bir hikaye olduğuna inanıyorum. Eskiden gazetelerde "devamı yarın " gibi hikayeler yayınlanırdı. Şimdi bunu nete taşımak istiyorum. Devamı haftaya olacak şekilde hikayemi yazacağım. Öncelikle diğer buraya koydugum hikayeleri yayınlıyorum. Yeni hikayelerimi de buraya yayınlayacağım. saygılarımla Uzun soluklu hikayeme başlıyorum.... (8 Kasım 2007) KARANLIK DEVİNİM Kapalıçarşı, her zamanki gibi o kusursuz ihtişamı ile göz kırpıyordu insanlara. Muhteşem güzelliği turist olsun, yerli halk olsun tüm kişileri kendine çekmeye beceriyordu. Günlük bir-iki milyon kişinin ayak basıp geçtiği bu çarşıda, günlük gelirin ne kadar olduğu her zaman insanlarda merak uyandırmıştır. Bu gelirin ne kadarı nereye, ne kadarı kiraya gider gibi soruların cevaplarını esnaflar bilir ama sır gibi saklarlar. Bir karınca yuvası gibi hep işlek olan dükkânlar bu durumdan pek memnun gözükürler. Zenginlik hayali kuran insanların, bu dükkânların önünden geçtikten sonra “ Keşke ben de şurada dükkân sahibi olsam” dediklerini duyar gibi oluyorum. Bu karşı konulamaz dürtüye sahip olan kişiler çoktur ama Kapalıçarşı’da dükkan sahibi olmanın ne kadar zor ve zahmetli bir iş olduğunu hesaba katmazlar. Bu eşsiz çarşıda dükkân sahibi olmak için bazı bedeller ödemeniz gerekebilir. Yer: Tagay Kapalıçarşı Ofisi Adil Tagay, her sabah olduğu gibi ofise dakik bir şekilde gelmişti. Bu ofis, Kapalıçarşı’nın en ücra yerinde, bulunması en zor olan fakat çarşıda bulunan tüm esnafın bildiği bir yerdi. Dışardan bakıldığında büyük bir emlak ofisi gibi gözükse de gerçek işlerini başka şekilde yürütüyorlardı. Adil Tagay, Tagay ailesinin büyük oğlu idi. Cüsseli yapısı, yüzündeki kesici alet izleri ile tam bir psikopat görüntüsü veriyordu. Tagay ofisi ise duvarları yüksek ve etrafı büyük bir yerdi. İçerde 12 çalışan vardı. Bu ofis için 12 çalışan fazla idi ama Tagay ailesi bunun bu şekil olmasını istiyordu. Etrafta dosya yığınları vardı. Alfabetik sıra ile neredeyse binlerce dosya da dolabın içerisinde bekliyordu. Dolabın bir şifresi ve açılması için gereken bir de parmak izi testi makinesi vardı. Bu kadar sıkı güvenlikle korunan dosyalarda ne yazabilirdi ki? Adil Tagay, masasına oturduğunda ofisin telefonu çaldı, telefonu açarak “ Evet “ dedi. “ Patron, çarşıda bir devir işi gerçekleşecekmiş. Bayöz Altın, dükkânı başka bir adama devir ediyormuş. Aldığım haber böyle patron. Talimatlarını bekliyoruz. “ dedi telefondaki ses. Adil Tagay, basık olan yerinden kalkarak, içerdeki geniş dolabı açmaya koyuldu. Öncelikle şifresini yazdı ve daha sonra parmağını, makineye bastırdı. Dolap “tık” sesiyle açıldı. Dolabın içinden alfabetik sıraya göre dizilmiş olan dosyalardan “ B” harfi olan dosyayı seçti. Hafif bir zorlama ile dosyayı yerinden çıkardı, masasının üzerine koydu. Sayfaları hızlı hızlı çevirdikten sonra istediği sayfayı buldu. Sayfanın üstünde “ Bayöz Altın” yazıyordu. İncelemeye koyuldu. Bir iç çekti ve sayfayı cebine sıkıştırdı. “ Ofiste 3 kişi kalsın. Diğerleri benle gelsin “ dedi Adil. Adil ve yanındaki dokuz kişi yola koyuldular. Kapalıçarşı’nın dolambaçlı kısımlarından geçiyorlardı. Dükkân sahipleri Adil’i gördüklerinde selam veriyorlar, “ Bir arzunuz var mı Adil Bey “ diyerek hoşnutluklarını bildiriyorlardı. Adil, dükkân sahiplerinin ne dediklerine kulak asmayarak hışımla yürüyordu. 32 numaralı dükkâna gelmişlerdi. Dükkânın ismi “ Bayöz Altın” idi. Adil, içeriye şöyle bir göz attı ve daha sonra: “ Beş kişi burada bekleyin. Birileri gelirse içeri almayın. İçerde müşteri var diyin” dedi, Adil ve içeriye dükkâna girdi. Dükkânda altın konulacak olan tabletler hazırlanmıştı. Altınlar yavaşça tabletlere koyuluyordu. Adil, ellerini cebine soktu ve karizmatik bir edayla dükkân sahibinin önüne geldi. “ Taşınıyorsun galiba” dedi Adil. “ Abi evet, güzel bir teklif geldi elimize. Devrediyorum dükkânı. “ dedi dükkân sahibi. Adil, ellerini şimdi ceketinin cebine soktu. İçerisinden bu dükkâna ait olan sayfayı çıkardı. Dükkân sahibinin önüne fırlattı. Adam titreyerek kâğıdı eline aldı. “ Abi vallaha ödeyecektik. Ondan sonra devredecektik. Kaçmak gibi bir niyetimiz yoktu.” dedi adam korkulu halde. “ Allah’tan kaçarsın ama bizden kaçamazsın it. Sen bu parayı ödemeden bu dükkândan değil senin ölün bile çıkmaz. Aferin kira borcun yok. Ama dükkânı koruma paranız ve altın ticaretini sağladığım İran yolundan geçiş ücretlerin dâhil tüm borçlarını ödedikten sonra bu dükkânı devredebilirsin. Bir gün mühlet veriyorum. Gidiyoruz çocuklar. “ dedi Adil. Adil, adama verdiği sayfayı da alarak dükkândan çıktı. Dükkân sahibi ise tir tir titriyordu. Ne yapacağını bilemez bir haldeydi. Hem devredeceği kişiye iki gün sonrası için anlaşma yapmıştı. Ama şimdi bu borcu ödedikten sonra devredebilecekti. Bir günde o kadar parayı nasıl bulurum diye koyu koyu düşünmeye başladı. Öncelikle devredeceği kişiye bu surumu haber vermesi gerektiğini düşündü. Cep telefonunu eline aldı ve aramaya koyuldu. İki kez çaldıktan sonra aradığı kişi telefona çıktı “ Alo, ben dükkânımı alacağınız kişi Sinan. Size devir işlemleri hakkında ufak bir pürüzün çıktığını belirtmek istiyorum. Bazı borçlar yüzünden devir gecikebilir “ dedi dükkân sahibi Sinan. “ Hımm. Bu borcu biz kapayabiliriz. Siz bize kime ve ne kadar borcunuz olduğunu söyleyin. Gerisini biz hallederiz. “ dedi telefondaki ses. “ Beyefendi siz borcu bana getirin, ben gereken kişiye veririm. Ben size şimdi miktarı ve ne zaman getireceğinizi söylüyorum… “dedi, adresi ve miktarı da bildirdi. Sinan telefonu kapadıktan sonra, çalışanlarına biraz daha acele etmelerini söyledi. Etrafı bir kolaçan ettikten sonra çantasını alıp dışarıya çıktı. Adil Tagay ise, ofisine geri dönmeden önce çarşıdaki bir dükkâna daha uğradı. Bu dükkân oyuncaklar, hediyelik eşyalar satan bir yerdi. Adil loş ışıkla aydınlatılmış oyuncaklardan birini seçti. “ Bunu paketle Kenan. Üzerinde “ Mutlu Yıllar Afife” yazacak. Fiyatı ne kadar bunun? “ dedi Adil. “ Abi, ayıp ediyorsun. Senden para mı alacağız. Benden küçük kız kardeşine bir hediye olsun” dedi dükkân sahibi Kenan. “ Kes lan. Al şu parayı. Yalakalık yaptığın yeter” dedi Adil hışımla. Hediyeyi alarak adamlarıyla beraber oradan uzaklaştı. ---------------------------------------------------------------------------------------- “Tuğrul Bey, bu aile karşısında neler yapacağız? Adamların arkasında ne ararsan çıkıyor. Küçük büyük her türlü işe girebiliyorlar. Bir çok destekçisi ve derneklerine üye olan bir çok insanları var” “ Çok büyük bir operasyonun temellerini atıyoruz. Takımımı kurdum. Hepsine haberleri yolladım. Birkaç gün içerisinde 1994 de kurduğum takımın aynısını kuracağım. Hepsi sağlam insanlardır. Büyük operasyon başlayacak “ ------------------------------------ Devamı Haftaya perşembe------------------------------------------------------------------------ DİZİ TADINDAKİ HİKAYEMİZE DEVAM EDİYORUZ - Yer: Rusya Deniz İşletmeleri – Soğuk dalgalar kıyıyı hiç bitmeyecekmiş gibi sürekli dövüyordu. Fırtına ile birlikte kıyıya savrulan çamurlar bu denize neden “ Karadeniz” isminin verildiğini çok iyi açıklıyordu. Deniz kıyısında bulunan evlerin kapı ve pencereleri sıkıca kapalıydı. Deniz İşletmeleri Şubesinde çalışanlar da bu fırtınanın ne zaman biteceğini merakla bekliyordu. Şubenin meşrubat görevlisi, çalışanlara sıcak içecekler dağıtıyordu. Uzun koridordan geçerek, eski tahta kapılı bir odanın önüne geldi. Kapının üzerinde “ Kapıyı çalmadan da girebilirsiniz notunu gördü. Kapıyı açtı ve elindeki meşrubatlardan bir tanesini odanın içerisinde duran adamın önüne koydu. İçerdeki adam: “ Sağol. Şimdi git içerdekilere söyle 2 saate kalmaz fırtına bitecek. Boşuna dır dır yapmasınlar. İşlerine baksınlar düzgün şekilde “ dedi Meşrubatı getiren adam şaşırarak koridora çıktı. Ve önüne gelen her kişiye durumu anlattı. İki saate kalmadan fırtınalar teslim bayrağını çekti. Denizi artık dövmekten vazgeçerek uzaklaştı. İşletmedekiler ve halk mutlu bir hale gelmişti. Akşam olmaya başladı ve işletmedekilerin artık çıkış saatleri gelmişti. Eski tahtalı kapısından çıkan adam her gün baktığı gibi kendi şahsına ait posta kutusuna baktı. İçerisinde ilk kez bir zarf vardı. Şaşırarak elini kutunun içine soktu ve zarfı çıkardı. Titizlikle zarfın ucunu yırttı. İçerisindeki kâğıdı aldı. Okumaya koyuldu. “ Çaka Bey’e Fırtınalar seni durduramaz Kaptan Çaka. Seni aramızda görmek istiyorum. Bu sefer ki iş büyük. Ülkene borcunu ödemenin vakti geldi. Tuğrul Bilge” Çaka Bey’in suratına kısık bir gülümseme geldi. Zarfın içinden bir de uçak bileti çıktı. Uçağın geleceği yer İstanbul’u gösteriyordu. Rusya’nın bu soğuk ve kırıcı ikliminden sonra Türkiye, çok sıcak gelecekti. Ama Türkiye’de hava sıcaklığından başka, daha değişik sıcak olaylar oluyordu diye düşündü. Çünkü çağırılmasının bir sebebi olmalıydı. Çaka Bey’in İstanbul’ a gitmeyeli 10 sene olmuştu. Yerler, sokaklar, her gün geçtiği esnaflar acaba şimdi ne haldeydi. Bu uzun yolculuğa hazırlanmak için evinin yolunu tuttu. Evine geldiğinde büyük bir bavul aldı. Dolabına giderek sadece bir tane giyecek koydu. Daha sonra banyoya geldi. Duş kabinin içine girdi, musluğu çevirdi. Sular akmaya başladı. Duş kabinin deliğini eliyle ters çevirdi ve delik kapandı. Hızla akan sular kabini doldurmaya başladı. Bir süre sonra kabinden sular taştı ve banyoya döküldü. Tam bu esnada musluğu kapadı ve tiz bir “ tık “ sesi geldi. Kapadığı musluk yavaşça yerinden oynadı ve arka tarafa açılan bir ufak duvar boşluğu oldu. Tırnaklarını zorlayarak bu duvarı kendisine doğru çekti. Duş kabinin musluk olan kısmı sanki bir kasa haline gelmişti. Bu kasa silahla doluydu. İçinde ne kadar silah varsa çıkardı ve hızlıca bavuluna yerleştirdi. Bavulunu kilitledikten sonra evinden dışarı çıktı. Havalimanına gitmek için bir taksiye bindi. Taksici “ Nereye gitmek istiyorsunuz? “ dedi usulca. Çaka “ Havalimanı “ dedi. Taksici havalimanına doğru gitmek için arabayı sağa doğru kaydırdı ve anayola çıkardı. Havalimanı yolu Çaka’nın evine biraz uzaktı. Taksici de bunun farkında gibiydi çünkü Çaka ile sohbete başlamıştı. “ Beyefendi yolculuk nereye? Nereye uçacaksınız? Dedi taksici. “ Niye sordun? “ dedi Çaka, bir yandan da gözlerini dikiz aynasından taksiciye doğru dikmişti. “ Merak ettim beyefendi, sadece merak. Söylemeyebilirsiniz tabi ki.” Dedi taksici. Çaka şimdi Rusçayı bırakıp Türkçe konuşmaya başladı. “ Bak evlat. Türksün bunu biliyorum. Birincisi hiçbir Rus taksici yolcusuyla muhabbet etmez. İkincisi hadi ettiler diyelim, niye sordun sorusuna, meraktan diye sormazlar. Üçüncüsü Tuğrul Bilge seni niye gönderdi? “ dedi Çaka Bey, olanlarına farkına varmıştı. Taksici bu konuşmadan sonra artık üstelemedi ve gerçeği söyledi. O da Türkçe konuşmaya başladı “ Efendim, Tuğrul Bey, bu şekilde benim tarafımdan havalimanına götürülmenizi daha güvenli buldu. Ben size kimliğimi havaalanında söyleyecektim ama siz zaten çözdünüz. Bu arada havalimanından geçerken dikkat edin” dedi hafif bir gülümsemeyle. Havalimanına yaklaştıklarında Rusça konuşmaya başladılar. İndiklerinde taksici bagajdan Çaka’nın bavulunu çıkardı ve kendisine uzattı. Hiçbir şey olmamış gibi taksisine bindi ve yola çıktı. Çaka ise bu sırada havalimanına girmişti. Güvenlik kabinine geldiğinde, görevli metal eşyalarını çıkarmasını istedi. Çaka bir yandan silah bavulunu, bavul kabinine koymuştu. Bavullar sırayla güvenlik yerine girerken, sıra Çaka’nın bavuluna gelmişti. Kabin tiz bir sesle haykırdı. Güvenlik görevlileri hemen bavulu aldı. Çaka ise bu sırada güvenlik kabininden geçti ve kabin yine tiz bir sesle haykırdı. Görevliler hemen Çaka’nın etrafını sardı. Bir görevli elinde bavulla Çaka’nın yanına geldi, diğer iki görevli ise Çaka’yı kıskıvrak tutuyordu. Etraftaki meraklı gözler bu olaya tanıklık ediyorlardı. Etrafta toplanan kalabalığı havalimanını görevlileri sakinleştiriyor, herhangi bir sorunun olmadığını söylüyorlardı. Görevliler, Çaka ve bavulunu alıp hemen havalimanı güvenlik odasına soktular. Odaya getirdiklerinde loş bir ışık yanıyordu. Çaka, odaya gelene kadar ağzını açmamıştı. Güvenlikçiler, odanın kapısını kapadılar. Odada sadece bir masa ve bir de girdikleri kapı haricinde arkalarında duran siyah bir kapı vardı. Odaya geldiklerinde Çaka’nın ellerini tutmayı bıraktılar. Çaka; “ Aferin beyler, işinizi iyi yapıyorsunuz. Her şey kurallarına göre. Önemli biri olduğumu kimse fark etmeyecek. Zaten size bunu Tuğrul Bey anlatmıştır. Bu siyah kapıdan mı çıkacağım “ dedi. “ Evet efendim. Kolay gelsin. İyi günler dileriz. Buyurun bavulunuz. “ dedi bavulu tutan görevli. Çaka, bavulunu alarak, siyah kapıdan hızlı adımlarla çıktı. Bu oda direk olarak uçak kapısının önüne çıkan bir kapıydı. Uçağın önüne geldiğinde biletini vererek içeriye girdi. Sanki uçağa ilk kez biniyormuş gibi bir hava içerisindeydi. Seyahat edeceği koltuğu buldu. Oturduğunda anons yapılmaya başladı. “ Lütfen, kalkış anında kemerleriniz bağlayınız. İyi uçuşlar dileriz” Çaka, anonsu duyduktan sonra kemerini belinden dolayarak bağladı. Yanında iki yaşlı kadın oturuyordu. Öyle kötü kokuları vardı ki sanki bir ceset kokusu içerisindeydiler. Çaka aldırış etmedi. Burnundan nefes almayı bırakıp ağzıyla nefes almaya başladı. Böylece kokunun midesine dolmasına izin vermiyordu. Öndeki yolcularda bu kokuyu duymuşlardı ki, etrafa koku sıkıyorlardı. Kalkış anı geldiğinde yolcular, yerlerine daha sıkı yaslanmaya başladılar. Çaka da aynı şekilde koltuğuna sarıldı. Gürültü ile hızlanan uçak, burnunu havaya dikerek kalkmıştı bile. Yolcular şimdi daha rahat nefes alıp vermeye başladı. Yolcular bir dakikalık bir süreden sonra bulutların eşsiz güzelliği ile karşılaştılar. Çaka, dışarıyı biraz seyre dalmıştı. Yanındaki yaşlı kadınlar ise gözlerini bir açıp, bir kapıyorlardı. Uyuyup uyumamaya karar verememiş halleri vardı. Hostesler biraz zaman sonra servislerine, kabinler arasındaki geçişlere başladı. Uzun, vücudu güzel, sarışın bir hostes, Çaka’nın yanına geldi. “ Bir arzunuz var mı? “ dedi hostes nazikçe. “ Bir kahve alabilirsem, kendimi daha iyi hissedeceğim “ dedi Çaka güler yüzle. Hostes de aynı Çaka gibi güler yüzlü oradan ayrıldı ve kahveyi getirmeye gitti. Çaka, yolcuları süzerek, kimisinin uyuklamaya başladığını, kimisinin dergi okumaya başladığını gördü. Kendisi de “ Kahveden sonra iyi bir uyku çeksem hiç de fena olmaz” diye düşündü. İki dakika sonra kahve, aynı hostes tarafından getirildi. “ Buyurun efendim, şekeriniz bu poşetlerde” dedi hostes aynı güler yüzlülükle. Kahveyi verdikten sonra, hostes yolcular arasında tekrar dolaşmaya başladı. Çaka önce kahveyi içmedi. Kafasında belli belirsiz şeyler dönmeye başladı. “ Şekeriniz bu poşetlerde” bu sözler kafasını meşgul ediyordu. Bir an için sanki donmuştu. Elinde kahve ve şeker poşetleri kıpırdamıyordu. Kafasını, afallamasını gidermek için sağa sola salladı. “ Bu kadın şeker istemeden neden şeker getirdi ki? “ . Kadınların kokuları da o kadar ağırlaşmıştı ki, nefes almak bile zorlaşmıştı. Bir süre sonra elindeki kahveden bir yudum almak için eğildi. Dilindeki tat almaçları sanki hasar görmüştü çünkü aldığı kahve tadı değildi. Ağzına bir tat gelmiyordu. Bir şeylerin ters gittiğinin farkına varmıştı. Şeker poşetini açtı. Düşündüğü şey gerçekleşirse, daha İstanbul’a gitmeden burada ilk görevi olacaktı. Poşeti titizlikle yırttı. Eline biraz döktü, koklamaya başladı. Burnuna kadınların kokusundan başka bir şey gelmiyordu. Yavaş yavaş kafasında bir takım şeyler oluşmaya başladı. Koltuğundan ani bir hareketle kalktı. Tuvalete doğru gitti. Tuvalete gelip kapısını kilitledi. Lavabodaki suyun akıp gitmesini sağlayan deliği bir havlu ile kapadı. Suyu açtı ve bir süre sonra su lavaboyu doldurunca, musluğu kapadı. Elinde tuttuğu şeker poşeti, lavaboya boca etti. Lavaboda biriken sularda hiçbir farklılık oluşmadı. Elinde boca ettiği poşetin içindeki beyaz tozlar, suyun dibine demir atmıştı. Çökmüşlerdi. Heterojen bir görünümde bir durum oluştu. Normalde, şeker ile su homojen olarak karışır, suyun içinde tanecikler gözükmezdi. Çaka, soğukkanlılıkla havluyu çekerek, suların akmasını sağladı. Poşetlerin içindekilerde sular ile birlikte gitmişti. “ Striknin. Suya karıştığında heterojenliğini kaybetmez. Bulanık görünüm alır. Kuduz hayvanları öldürmek için kullanılan bir zehir türü. Demek bir kuduz hayvan kadar değerli görüyorlar beni. Demek koku almamı istemediler. Bu zehir kokusundan anlaşılır. Yaşlı kadınlar!! Onların kokusu ile koku ve tat duyularım zayıfladı. Hostes ve yaşlı kadınlar. Görev seni bekliyor oğlum” Çaka, kendisine kurulan bu yok etme planının farkına varmıştı. Hiçbir şey olmamış gibi, aynı sakinlikte dışarıya çıktı. Kendi koltuğuna doğru yöneldi. Koltuğuna geldiğin de ise gözleri yaşlı kadınları göremiyordu. Kadınların oturdukları koltuklar boştu. Çaka, bu durumu görünce önce koltuğuna yönelmeyip bir şeyler yapması gerektiğini düşündü ama daha sonra içinden “ En iyi plan, kurmadığın plandır” dedi. Koltuğuna tekrar oturdu ve olayların nasıl gelişeceğini izlemeye koyuldu. --------------------------DEVAMI HAFTAYA PERŞEMBE----------------------------------------- dizi tadındaki hikayemize kadığımız yerden devam ediyoruz.... - Yer: Irak – Türk Askeri İstihbarat Merkezi – En eski medeniyetlikleri ev sahipliği yapmış bu eşsiz güzellikteki yer artık yok olmaya yüz tutmuştu. Bağdat zamanında dünyanın hatırı sayılır şehirlerinden biriydi. Ama artık savaşın verdiği zalim ve acımasız saldırılar sonucu yerle bir olmuştu. Her gün hiç durmadan bombaların düştüğü bu ülkede, halk artık yaşayamaz hale gelmişti. Amerikan ordusu ile Irak’taki direnişçiler arasında yaşanan belki de sonu bitmeyecek bu savaşın Ortadoğu’daki halkı korkutmaktaydı. Amerika ile sınır komşusu haline gelen Türkiye ise burada Iraklıların ve Amerikalıların haberi olmadan istihbarat çalışmalarına devam ediyorlardı. Bu istihbarat bürosu bir konsolosluk gibi duruyordu ama bazı bölmelerinde çalışan askeri istihbaratçılar görevlerini gizlice yürütüyorlardı. Bu istihbaratçılar Amerikalıların neler yaptıklarını, Iraklıların ne tepki verdiklerini, Türkiye’ye karşı herhangi bir planın olup olmadığı, bundan sonra neler yaşanacağı gibi konuları Türkiye’deki birimlere bilgi veriyorlardı. Bu birim 1971 yılında, İngiltere’nin Ortadoğu’daki hâkimiyetinden sonra kurulmuştu. O zamanlar bu istihbaratçılar, İngiltere’den sonra Ortadoğu’ya Amerika’nın gireceğini haberlerini vermişlerdi. Nitekim 1992 sonrasında artan ABD faaliyetleri sonucu Irak şimdi ABD’nin kontrolü altında. Savaş bitmişti ama kalıntıları halen sürüyordu. Misket bombalarının verdiği kimyasal zararlar şimdi serbestçe etrafta dolanıyordu. Hiçbir şeyden habersiz çocuklar savaş alanlarını, oyun oynama alanına çevirmişlerdi. Bu alanlardan biri de Askeri İstihbarat’ın olduğu yerin arka yıkık sokaklarıydı. Çocuklar neşeyle oynarlarken, o binada olup bitenden habersizlerdi. Binanın üst katında bu istihbarat merkezi bulunuyordu. Siyah kısa saçlı, boyu uzunca, omuzları dik zayıfça birisi normal bir kıyafetle konsolosluktan içeriye girdi. Büyük giriş yerinde çalışanlara hiçbir şey demeden, rahatlıkla etrafta dolaşıyordu. Büyük girişin sağından yürüyerek asansörlerin olduğu yere geldi. Asansörün içerisine girdi. Asansörde 3 tane katı gösteren düğmeler vardı. Adam, 3. kata bastı. Asansör çalıştı ve saniyeler sonra adamın istediği kata gelmişti. Adam asansörün kapısını açmadı. Asansörün içerisinde bulunan aynaya doğru döndü. İçerideki aynanın üzerine beş parmağını dayadı. Ufak bir “çıt” sesiyle asansörün aynalı olan kısmı açıldı. Adam, açılan kısmı kendine doğru çekti ve asansör boşluğunun bu katına yapılmış gizli bir kapıyı gördü. O kapıya da cebinden çıkardığı bir anahtarı soktu. Kapıyı açarak içine girdi. Girdiği kapıyı kapatınca, otomatik olarak aynalı bölümde kapandı ve asansör normal haline döndü. Girdiği kapı, uzunca karanlık bir koridora açılıyordu. Koridordan hızlı adımlarla yürüyerek, geniş bölmelerin olduğu birçok insanın bir takım şeylerle uğraştığı bölüme geldi. “ Merhaba Komutanım. Hoş geldiniz “ dedi masasından kalkarak konuşan bir görevli. Adam, kafasını sallayarak iyi olduğunu belirtti. Yine hızlı adımlarla üzerinde “ Hakan Albay – Baş Komutan” tabelası olan odaya girdi. Koltuğuna kuruldu. Önünde bir yığın bekleyen dosyalar içerisine gömdü kendini. Odasında dosya yığınlarından başka, susmayan bir telsiz, kıyafetlerin koyulduğu bir dolap bir de büyükçe bir masa vardı. Masasının üzerinde o günün tarihli bir dosya bulunuyordu. “ Bakalım bu günün istihbaratları nelermiş “ dedi kısık sesle. Bir yandan da dosyayı kabından çıkardı. Zımbalanmış kâğıtları okumaya koyuldu. “ * Dün gerçekleştirilen ABD operasyonunda, Irak’ta bulunan iki müzeden kâğıtlar çalındı. Ve önemli olduğu anlaşılan bu kâğıtlar Dohuk yakınlarında yakıldı. * ABD’nin Bağdat yakınlarında gece yapılan bir operasyonda bir Türk ailesi katledildi. Hiç kimsenin haberi olmadı ve basına sızdırılmadı. Türk ailesi, geçimini baba tarafından yapılan tır şoförlüğünden sağlıyordu. 2004 ten beri Irak’ta bulunmaktaydılar. * Iraktaki direnişçiler yarın için bir intihar saldırısı düzenlemeyi planladılar. Ayrıntılar öğlene doğru masanızda bulunacaktır. “ Kağıtta yazılanlar bunlardan ibaretti ama içindeki bilgiler ve haberler çok önemliydi. Hakan, eline bir kalem alarak rapora karşılık bir rapor hazırlamaya başladı. Bir süre sonra, rapor bittiğinde, raporu bir sarı büyük zarfın içine koydu. Üzerine “ Gizli “ damgasını bastı. Zarfı alarak yerinden kalktı. Odasından sakin adımlarla yürüyerek, postalama bölümüne geldi. Oradaki postalanan zarfların yanına bu zarfı da koydu. Bu bölümden dışarı çıkarken, tam o sırada posta bölümünde çalışan biri arkasından seslendi. “ Efendim mektubunuz var “ Hakan, elini tuttuğu kulptan çekti ve arkasına dönerek görevlinin yanına gitti. Kendisine gönderilen zarfı aldı. “Kimden gelmiş olabilir ki “ diye düşündü. Meraklı gözler içerisinde odasının yolunu tuttu. Zarfı yırtarak açtı, içinden sadece bir paragraflık yazı çıktı: “ Hakan Komutan ‘a , Asker sıfatını biraz bırakma zamanı Hakan! Seni aramızda görmek istiyorum. Bu seferki iş büyük. Ülkene borcunu ödemenin vakti geldi. Tuğrul Bilge “ Zarfın içerisinden bir de Gaziantep Havalimanından İstanbul’a geliş üzerine kurulu bir uçak bileti çıktı. Hakan; “ Buradaki görev şimdilik bitti demek. Acaba bu büyük görev ne?” dedi endişeli gözlerle. Ama bir yandan da dosyalarını topluyordu. Dosyalarını, belgelerini etraftan kaldırdıktan sonra onları bir çanta içerisine koydu. Elinde çantasıyla geldiği yoldan aynı şekilde giriş bölümüne geldi. Geldiğinde kimseyle konuşmadığı gibi şimdi de kimseyle konuşmadı. Konsolosluktan çıktı ve hemen solundaki binaya girdi. Burası sıvaları dökülmüş eski bir binayı andırıyordu. İlk kata girdiğinde kendi kapısına doğru yöneldi. Anahtarını çıkarırken, kapının dibine baktı. Zorlanmış kesici alet izleriyle kaplanmıştı. Daha 8 saat önce burada bu izler yoktu. Hakan, arkasından silahını çıkardı. Kapıyı yavaşça ardına kadar açtı. Evinin içerisine girdiğinde, sanki savaş alanıyla karşılaştı. Her yer dağıtılmıştı. İçeride kimse yoktu ama birilerinin saklanmış olabileceği şüphesiyle silahını beline koymamıştı. Kendi yatak odasına emin adımlarla yürüdü. Yatağını bir kaldırışta ters çevirdi. Yatağın altına bağlamış olduğu silahları oracıkta duruyordu. Hemen eline çantasını aldı. Silahlarla birlikte koşarak evden çıktı. Arka bahçeye park ettiği aracına oturdu. Arabayı çalıştırdı. Ve tozlu toprak yoldan sarsıntılı bir şekilde gitti. Sınır kapısına geldiğinde ABD’li görevliler tarafından çevrildi. Yüzündeki derin ve soğukkanlı ifade görevlilerin dikkatini çekmişti. “ Pasaportunuz lütfen “ dedi bir görevli. Hakan cebinden yeşil gri karışımı bir kart çıkardı. Irak- Türk konsolosluğuna ait bir diplomatik karttı. Görevliler bu kartı görünce zorluk çıkarmadan aracın devam etmesini söylediler. Hakan da böylece Irak sınırından kendi topraklarına geçiş yapmış oldu. Tozlu topraklı yollarda sallanan aracını kontrol etmekte güçlük çekiyordu fakat vatanına gelmiş olması ile bu zorlukları çabucak unutuveriyordu. Aracını Gaziantep istikametine doğru hızlıca sürmeye başladı. Aracını sürerken bir yandan, iç çekiyor niye geri çağırıldığını çok merak ediyordu. Bu sorunun yanıtını ancak İstanbul’a gittiğinde bulabilecekti. Saat artık geç olmuştu. Güneş, etkisini şehirlerin üzerinden çekiyor yerini göz kamaştırıcı yıldızlara bırakıyordu. Hakan ise Şanlıurfa ilini de geçerek sonunda Gaziantep’e girmişti. Biraz dinlenmek için aracını yol kenarına çekti. Aracından inerek biraz soluklandı. Dağların ardında yumak haline gelip O’na göz kırpmalarını görünce: “ Yıldızlar bile ülkeme geri dönmemi kutluyor.” Dedi gülümseyerek. İçine bir nefes daha hava çekti. Ülkesinin havasını uzun zamandır koklamıyordu. Bu yüzden sanki bir daha çekemeyecekmiş gibi bu temiz havayı ciğerlerine çekiyordu. Bir süre sonra aracının içine girdi. Tekrar anayola çıkarak havalimanına doğru sürmeye başladı. Yollarda artık gecenin verdiği yalnızlık ile tenhalaşmalar olmuştu. Araçların azlığı, trafik sorununun olmayışı Hakan’ı beklediğinden daha önce havalimanına getirdi. Hemen aracından inerek çantasıyla birlikte havalimanının giriş kısmına daldı. Etrafına bakınarak güvenlik kabinine doğru yürüdü. Güvenlik kabinine geldiğinde korkunç bir gürültüyle karşılaşıldı. Halk etrafta çığlık çığlığa koşuşturuyordu. Hakan, ani bir hareketle sesin geldiği yere baktı. Park ettiği aracı patlamıştı ve cayır cayır yanıyordu. Alevler havaya karışıyordu. Soğuk gözlerle aracının alevler içinde kayboluşunu izledi. Güvenlik kabinindekiler de korku içerisinde ne yaptıklarını bilemediler. Üç görevliden ikisi halkı sakinleştirmeye çalışırken diğer bir görevli ise hala ölü gözlerle yangını izliyordu. Hakan, görevliyi kendine getirmek için bir tokat attı. Görevli kafasını sallayarak kendine gelmeye çalışıyordu. Havalimanına ait itfaiye servisi acil olarak duruma müdahale etti. Ölen ya da yaralanan yoktu. Çünkü Hakan, aracı havalimanın tam giriş kısmına değil yolun diğer kısmına park etmişti. Tokat attığı güvenlik görevlisi şoktan yavaş yavaş çıkıyordu. “ O araç size aitti. Polis çağıracağım “dedi görevli hemen. “ Dur evlat. Önce kimliğime bak. “ dedi Hakan. Yavaşça cebinden diplomat kimliğini çıkardı. “ Ben İstanbul’a gittiğimde sorgumu veririm. Şimdi acele işim var “ dedi. Görevli ise yaşadığı bu olay karşısında direnemedi ve polisler gelmeden Hakan’ı kabinden geçirdi. Patlamanın olduğu yerde belli bir kalabalık toplanmıştı. Ne olup bittiğine bakıyorlardı. Ama Hakan hiç oralı değildi. Usulca silahlarıyla birlikte uçağına bindi. Uçağın koridorundan geçerek kendisine ayrılmış olan koltuğa oturdu. Patlamanın verdiği rahatsızlıktan dolayı uçak, otuz dakikalık bir gecikmeyle kalktı. Uçak havalandığında Hakan penceresinden bulutları seyre dalmaya başladı… ---------------------------devamı haftaya perşembe------------------------------------------------------------------------------------------------- Hikayemize kaldığımız yerden devam ediyoruz — Yer: Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti – Gecenin karanlığı ile insanların sokaklara dolması daha çok oluyordu bu kentte. İnsanların sesleri, denizin dalgalarının sesinden daha çok yansıyordu kente. Girne, KKTC’nin her kişi bakımından en güzel, en eğlenceli yeri idi. Gecenin Girne’si ile sabahın Girne’si arasındaki farklar, bu yerin ne kadar ilginç olduğunu gösteren bir belge gibi idi. Girne’ye dışarıdaki ülkelerden gelen birçok insan vardı. Tabi bunun en önemli sebeplerinden biri ise, Girne’nin kumarhanelere sahip olmasıydı. Türkiye’de kumarhaneler yasak olduğu için bazı kendini bilmez Türk vatandaşları, sırf bu kumarhanelerde oynamak için çift pasaport alarak KKTC’nin de vatandaşlığına geçiyorlar. Etrafı bir stadyum gibi kaplayan, görkemli ışıkları ve şatafatlı görüntüsü ile etrafı kendine çekmeye çalışan bir kumarhane idi. Görenler hem zevkle bu yapıyı izliyor hem de oynamak içi sabırsızlanıyorlardı. Kumarhaneye, şık görüntüsü ve giydiği takım elbise, etrafa saçtığı karizma ile içeriye bir adam girdi. Görevliler içeriye giren kişileri güler yüzlülük ile karşılıyordu. Bir yandan da kumarhane hakkında bilgiler verip, hangi oyunların nerelerde oynandığını gösteren küçük bir haritayı müşterilerinin ellerine sıkıştırıyorlardı. İçeriye giren adam da aynı şekilde bu haritayı aldı. Girişte etrafına göz gezdirdiğinde insanların neşeyle bu kumarhaneye girdiklerini görüyordu. Geçen güzel bir bayanın ardına takılmayı düşünse de, daha sonra bayanın yanına, koşarak gelen erkek arkadaşını görünce bu durumdan vazgeçti. “ Oğlum Berkant, buraya kız tavlamaya değil, milleti yolmaya geldin” dedi kendi kendine kısık sesle. Berkant asıl hedefinin buraya kumar oynamak, para kazanmak için geldiğini düşündükten sonra hemen haritasına göz gezdirdi. “ Hım güzel. Biraz Rulet ile başlayalım “ dedi. Parmağıyla kumarhane haritası üstünde rulet masalarının olduğu yeri buldu. Girişten düz ilerleyerek büyük salona girdi. Burada insanlar hep mutlu görünüyordu. Sanki hepsi oyunlarında kazanıyor gibiydiler. Büyük salondan hemen sağa doğru yürüyerek, rulet masalarının olduğu bölüme geldi. Kumarhane çalışanları tepsilerle içki dağıtıyorlardı. Önüne gelen müşteriye ikram etmeye çalışıyorlardı. Berkant, rulet masalarının olduğu bölüme girince de ona içki sunuldu. Berkant “ Şimdi değil. İçersem şansım kaçar “ dedi ve nazik bir şekilde geri çevirdi. Gözüne bir masa kestirmeye çalışıyordu. En sonunda kumar oynatan güzel bir bayan görevlinin olduğu beş numaralı masaya gitti. Masanın başında heyecanlı gözlerle topun ne geleceğini merak eden müşterilerle doluydu. Berkant, gülen gözlerle müşterileri süzdü. Top ilk oyunda kırmızı 18 e gelmişti. Berkant’ın tam yanındaki kişi havaya sıçrayarak bağırdı. “ işte kazandım” . Kırmızı 18 e parasını yatıran bu adam, etrafa serilen tüm paraları almıştı. Berkant hemen oyuna girmedi. Her beş oyundan sonra masa 5 dakika kapatılıyordu. İkinci oyunda siyah 6, üçüncü oyunda siyah 11 geldi. Berkant, eline ufak bir kağıt çıkarmış, kalemiyle birlikte oyunda gelenleri yazıyordu. “ Güzel bir şifre kullanıyorlar. Bu el siyah 4 gelecek. “ dedi içinden sinsice gülerek. Oynatıcı, topu çarkın içine bırakıp çevirdi. Berkant bu oyuna da katılması. Top bir süre sonra siyah 4 ün üstünde durdu. Berkant’ın yüzünde ufak bir gülümseme oldu. Kâğıdına bu oyunun da notunu aldı ve kâğıdını gözden geçirdi: “ 1.oyun= Kırmızı 18 2.oyun= Siyah 6 3.oyun= Siyah 11 4.oyun= Siyah 4 5.oyun=? “ “ Dediğim gibi güzel şifre. İlk geleni 3 e bölüyor, daha sonra 5 ile topluyor, üçüncü oyunda 7 çıkartıyor. 3-5-7, bu sayılar arasındaki ilişki 2 fazla olarak gidiyor. Ve de önce böldü, sonra topladı, sonra çıkardı ve şimdi de çarpacak. 3-5-7-9 şeklinde gidecek ve masayı kapatacak. 5.oyunda gelecek olan, dokuz çarpı dörtten 36“ dedi yüzündeki zafer ifadesi ile. Cebindeki tüm parasını çıkararak 36 numaraya koydu. Etrafındaki diğer oyuncular şaşkın gözlerle ona bakıyordu. Bu kadar parayı bir anda nasıl koyabilirdi? Ruleti oynatan bayan görevli topu çarka koydu ve çevirdi. Berkant, topun gidişatını takip ediyordu. Bir süre sonra top yavaşladı. İki sayı daha atladıktan sonra 36 numaraya kondu. “Kazanan kırmızı 36. Kazandığınız para büyük olduğu için kasadan alabilirsiniz. Diğer oyunlar beş dakika sonra devam edecektir. Bol şanslar” dedi güzel bayan görevli. Berkant yüzündeki zafer gülümsemesi ile fişlerini aldı ve kasaya doğru yöneldi. Kasaya geldiğinde yaşlı gözlüklü bir adam kasanın başında duruyordu. Berkant güçlükle taşıdığı fişleri yaşlı kasiyere verdi. -“ Hım gerçekten çok iyi para kazanmışsınız. Tebrikler. Neler yapacaksınız bu kadar parayla” dedi kasiyer -“ Hiç düşünmedim. Yeni bir araba nasıl olur acaba, ya da güzel bir bayan bulursam para O’nun kölesi olsun yahu” dedi gülümseyerek. Kasiyer, Berkant’ a kazandığı parayı vererek, diğer bekleyenleri çağırmak için el işareti yaptı. Berkant, çantasına doldurduğu paralar ile otelinin yolunu tuttu. 21 numaralı otel odasına geldiğinde kapının eşiğine sıkıştırılmış bir mektup gördü. Kimin yazacağı hakkında herhangi bir tahmini yoktu. Zarfı yırtarak içindeki mektubu okumaya başladı. “ Berkant Ato’ya”, Birazda ülkemizdeki pis insanlara karşı o zekanı kullan Ato! Seni aramızda görmek istiyorum. Bu seferki iş büyük. Ülkene borcunu ödemenin vakti geldi. Tuğrul Bilge “ Mektubu okuduktan sonra biraz şok geçirmiş gibi görünüyordu. Zarfın içinden bir de bilet çıkmıştı “Kıbrıs-İstanbul Uçak Bileti” Eşyalarını ve en önemlisi kazandığı paraları toplayarak büyük bir bavula yerleştirdi. Uçak sabahın altısındaydı. Yani kalkmasına beş saat vardı. Aceleyle otelin odasından çıkarak havalimanının yolunu tuttu. Havalimanı içerisinde yemek yer biraz da vakit geçirerek uçağın vaktine kadar oyalanarım diye düşündü. Ama öncelikle biletini check-in yaptırmak için havalimanında sıraya girdi. Önünde çok kalabalık yoktu, sıra bir iki dakika içinde kendisine geldi. 5 numaralı masaya yönelerek biletini uzattı. “Lütfen cam kenarı alabilir miyim “ dedi nezaketle. “ Efendim üzgünüm cam kenarımız hiç kalmamış. İsterseniz koridor verebilirim “ dedi masadaki bayan. “ Uçağın kalkmasına daha beş saat var. Bu kadar zamanda cam kenarı nasıl dolabilir? Neyse uçakta birini yerinden kaldırttırırım o zaman. “ “ Efendim uçak içinde ancak hostesler bu durumu ayarlayabilir “ dedi bayan, giderek sinirlenmeye başlamıştı. “ O zaman benim de bir hostes ayarlamam gerekecek “ dedi Berkant. Masadaki bayan bir an için gülme nöbetine tutulduktan sonra gülmesini keserek işlemine devama koyuldu. Berkant’ a bagajını, tartıya koymasını istedi. Berkant zorla kaldırdığı bagajı tartının üzerine koydu. “ 53 kilo. Tek bagaj halinde en fazla 32 kilo alabiliyoruz. Bu yüzden bunun içinden 21 kilo almanız gerekiyor. Yoksa bu bagajı yollayamayız “ dedi bayan “Bu bagajın içinden bir şey alamam. İki bagaja ayrılacak bir şeyler değil. Göreve gidiyorum bu yüzden bu bagajın gitmesi gerekiyor” dedi Berkant,şimdi sinirli görünüyordu. “Efendim görev kartınızı göstermeniz gerekiyor. Yoksa bunu alamayız. Aşağıdaki çalışanlarımız bu bagajı taşıyamazlar. “ Berkant cebinden gri bir kart çıkararak bayana gösterdi. “Profesör Doktor Berkant Ato – Doğu Akdeniz Üniversitesi Matematik Profesörü “ “Profesör olmanız göreve gidiyorsunuz anlamına geleceğini sanmıyorum efendim. Lütfen bagajınızı alıp iki parçaya bölün “ dedi bayan “ Kartın arkasını çevirin. Sonra bu bagajı alın. Sonra kartımı geri verin. Ve bunu bir tehdit olarak algılamayın ama öneri diye kabul edin. Ben sizin önünüzden gidene kadar bir kere daha o minik dudaklarınızdan bir söz çıkarsa, burada da büyük bir karışıklık çıkar. Bunu unutmayın “ dedi Berkant hışımla. Masadaki bayan kartın arkasını çevirerek “ MİT Özel Çalışanı” yazısını gördü. Berkant’ın söylediklerinden çok etkilenmiş gibiydi. Uçuş kartını Berkant’a uzattı. Bagajı da aşağıya yolladı. Berkant uçuş kartını aldıktan sonra pasaport kontrolüne doğru geçti. Masadaki bayan ise O’nun gitmesini izledi ve daha sonra önündeki müşteri ile ilgilenmeye başladı… Uçağa yolcular alınma süresi bittiğinde Berkant, yanındaki yaşlı bir adamı yerinden ederek( cam kenarında kalp krizi riski yüksekmiş amcacım. Siz ortaya geçin diyerek) kaybolan yıldızları gözlemeye başladı. Birkaç saat içinde kendi vatanında olacaktı... -------------------------------DEVAMI HAFTAYA PERŞEMBE---------------------------------------------------------------------------------------- HİKAYEMİZE KALDIĞIMIZ YERDEN DEVAM EDİYORUZ... - Tagay Kapalıçarşı Ofisi- Ertesi gün Adil Tagay her zamanki gibi Kapalıçarşıdaki ofisinde günün işlerine bakmaya başlamıştı. İri yarı adamlarından bir tanesi içeriye kapıyı çalarak girdi. - “ Abi, Hücre Şemsi seni görmek istiyor “ dedi tereddütle. - “ Al lan içeri. Taksilatı getirmiştir. “ İçeriye deri ceketli kirli sakallı bir adam girdi. Adil’ e hemen selam vererek oturdu. Elindeki büyük çantayı Adil’e doğru uzattı. - “Abi, Beyazıt, Tophane, Şişli, Okmeydanı, Silivri, Eminönü ve Eyüp ‘teki dilencilerimizden topladığımız parayı takdim ediyorum. “ -“ Güzel. Umarım yüklü miktardır. Gerçekten dilenenler olursa, bizim mekanlarımızda ötmeye çalışırlarsa sık kafalarına. Sana vereceğim listede değişik takdikler ilel birlikte nereden adam toplayacağın da yazıyor. İyi çalış bu listeyi. “ - “ Emrin olur Abi. Hasılat iyi abi. Özellikle yaşlıları evsizleri seçiyoruz dilendirmek için. Onlar iyi kazanç sağlıyor. Koy Cami yanına , okunsun ezan iş tamamdır abi. “ Bir süre sonra Şemsi ofisten çıkarak, Kapalıçarsı’nın dolambaçlı yerlerinden geçerek kayboldu. Adil Tagay ise Şemsi’nin ardından birkaç dosyasını alarak ofisini terk etti. Kapıdan çıkarken yanındaki iki adama kendisiyle beraber gelmesi işaretini yaptı. -“Şu Bayöz kuyumcusunu halledelim bir bakalım “ dedi sertçe Adil, geçtiği her dükkandan neredeyse hepsinden selam alıyordu. En sonunda Bayöz Kuyumculuğa geldiler. İçeride tanımadıkları bir kişi duruyordu. Adil tek başına içeriye girerek, keskin bakışlı yeşil gözlü adamla konuşmaya başladı. -“ Merhabalar. Nasıl yardımcı olabilirim “ dedi içerideki adam. -“Siz burayı yeni devralan kişi misiniz? Bak kardeşim buranın bir takım borçları vardı. Ve halen ödenmedi. Bekliyoruz. Sizin aldığınız buranın eski sahibi ki şu andan itibaren benim sözümden çıkmış olduğu için ölü bir kişi, bize borcunu ödemedi. Ve yeni sahip olarak siz ödeyeceksiniz.” Dedi Adil tehditkar halde. -“ Tabiî ki bu konu hakkında duyum aldım. Paranızı da hazırladım efendim. Siz hiç merak etmeyin. “ Masanın altından siyah büyük bir çanta çıkardı, Adil’ e takdim etti. -“ Buyurun. Bunlar borçlarımız. Bundan sonra da her ay, size paranızı takdim edeceğim. Sizin ününüzü duyduk efendim. Geçen dükkan sahibi gibi değiliz biz “ dedi nezaketle dükkan sahibi. -“ Şu hayatta üç şeye tahammül edemem. Birincisi yalakalık yapan birisine, ikincisi hainlik yapan birisine, üçüncüsü ise benden çalmaya çalışana. Bunları yapmazsan iyi geçiniriz. Fakat sen şu anda birincisini yaptın. Beni yeni tanımana veriyorum. Bunun için şimdilik bir şey demiyorum. Adın neydi bu arada senin? Dosyaya kayıt için gerekli.” -“ Tuğrul efendim. Tuğrul Bilge “ -“ Ben de Adil Tagay. Kapalıçarşıdaki herhangi bir sorunla karşılaşırsan buyur kartım. Emlak ofisimde beklerim “ El sıkışmalardan sonra Adil dışarıya çıktı. Tuğrul Bey ise, O’nun gitmesini izledi. Cebinden telefonunu çıkardı. - “ Nihayet yüz yüze konuşabildik kendisiyle. Görev başlıyor beyler “ Adil ve adamları Kapalıçarşıdaki müşterilere rahatsızlık vermeden yürümeye çalışıyorlardı. Birçok turist aralarından korku dolu gözlerle geçiyordu. Yolun en aşağısına inerek Kumaşçılar Çarşısı’nın içinden dışarıya çıktılar. Beyazıt’ın göz kamaştırıcı güzelliği her zaman Adil’i cezp etmişti. Beyazıt’ın en işlek caddesinden aşağıya doğru sapa bir yere geldi. Sami Otoparkın önünde adamlarıyla beraber durdu. Her zamanki gibi büroya kendi girdi. İçeri de zayıf bir adam korkulu gözlerle duruyordu. - “ Efendim Merhabalar. Nasılsınız? “ dedi bürodaki - “Bırak zevzekliği. Beyazıttasın. Devletin bir tane otoparkı var , bir de burası. En işlek yerdesin. Ulan sen bizim otoparkın gelirlerini nasıl düşürtürsün? Nasıl oluyor da bu kadar araba gidiyor devletinkine park ediyor?” dedi Adil çok sert şekilde. Adil masaya oturarak ahkâm kesiyordu ama bürodaki kişi halen ayakta bekliyordu. -“ Efendim bizim yapabileceğimiz bir şey yok. Gençler okula arabayla geliyorlar ama hep devletin otoparkında iki üç saatliğine bırakıyorlar “ -“ Lan ben sana demedim mi, propaganda çıkar, gösteri çıkarttır. Eğer üç saatten fazla arabalarıyla dururlarsa bizi seçerler. Devlet faiz koyar biz koymayız. Dükkan sahiplerine de yüzde yirmi indirim sağla. Bundan sonraki ay da bu şekilde taksilat gelirse, Allah taksiratını affetsin o zaman . Hadi şimdilik görüşürüz “ dedi Adil. Dükkan sahibinin yüzü bembeyaz kesilmişti. Hemen kendine bir bardak su doldurdu ve sakinleştirici hapını aldı. Adil otoparkın kirli zeminlerinden Beyazıtın sokaklarına çıktığında cep telefonu çaldı. Çok yoğun bir gün olduğu belliydi. -“ Evet söyle Hazar. Ne oldu? Minibüslerde sorun mu var? Minibüs hattında mı problem çıktı oğlum söyle. “ dedi Adil hızlı hızlı. - “ Abi niye sinirlendin? Sakin ol Abi. Adil Abi, bu metrobüs ve tramvay meselesi bizim Avcılar-Beyazıt, Beyazıt- Kabataş hattına kadar olan minibüs gelirlerimizi çok düşürdü. Eskiden Tramvaylar çok azdı, minibüsler doluyordu. Ama şimdi beş dakikada bir tramvay geliyor. Metrobüs de yapıldı, onun yapılması ile gelirlerimiz çok kan kaybetti. Ne yapmamı emredersin Adil Abi? Bu ay ki gelirimiz diğer aylara göre çok çok düşük. “ dedi Hazar. -“ Hazar, Hazarcım bak küçük kardeşim. Biraz kafanı çalıştır oğlum. Her şeye ben koşamam ya evlat. Tramvaylarda hırsızlık davalarını daha da arttır. Daha fazla hırsız adamımızı koy tramvaylara. Aşırı derecede arttır. Böylece halkın gözünde tramvaylar bir soygun yeri olur. Tramvaya binme oranı gitgide azalır. Minibüslerde indirim uygula. Metrobüse de koy bir bomba. Ya da ters yönden gittikleri için bir kaza yapılmasını sağla. Bir metrobüs şöforünü satın al. Kaza yaptırt. Şiddetli yankılı bir kaza olsun. Ortalık karışsın. Bak bakalım halk daha biner mi Metrobüse. İki üç kaza art arda yaptır. Hadi kolay gele “ dedi Adil. Telefonu kapatarak cebine koydu. Cebine koyması ile çalması bir oldu. -“ Alo ne var? Kimsiniz “ dedi Adil -“Merhabalar. Ben Tuğrul Bilge. Efendim dükkanımdan haraç almaya geldiler. Lütfen yardım edin “ dedi Tuğrul. Adil telefonu hışımla kapadı. Burnundan soluyordu. - “ Ulan bizim mekanda kim bizden haraç alır. Kim canına susar? “ -----------------------------------------------------------------DEVAMI HAFTAYA PERŞEMBE--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

etusch

Yarbay

3792 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

HİKAYEMİZE KALDIĞIIZ YERDEN DEVAM EDİYORUZ-------------------------------

Ertesi sabah, günün ilk ışıkları ile birlikte, Hazar kendisine verilen görevi yerine getirmek için harekete geçmişti. Öğlene doğru bu işi bitirmeliydi. Topkapı’daki minibüs yazıhanesine geldiğinde içeride iki adamın beklediğini gördü. Ayakta bekleyen bu iki adamı selamlayarak koltuğuna serildi.

-“Beyler bugün sizi ailemiz için önemli bir görev bekliyor. Özelliklen sizi seçtim, çünkü bu işi becerebilecek kişiler olduğunuza inanıyorum. Hedefimiz ailemizin cebinden çalınan paraları geri almak. Bunu yapmak için de biraz gürültüye ihtiyacımız olacak. Şimdi biriniz yanımda on beş senedir çalışıyor, biriniz ise desteklediğimiz örgütün adamlarından. Bizi bir meyve ağacı gibi düşünelim. Köklerimiz Tagaylar, gövdemiz örgüt, meyveleri ise bizleriz. Ve bugün bu meyvelerden bir ya da başarabilirsek iki tanesi ağacımızdan düşecek. Ama unutmayın ki meyveler de ağaçların gölgesinde korunur. Siz bugün bu hayattan gidecekseniz ama her zaman bir kahraman olarak yaşayacaksınız. “ dedi Hazar nutuk atar halde.

İki adam birbirlerine bakarak, kararlı halde hep bir ağızdan “başaracağız “ diye haykırdılar.

-“ Evet başaracaksınız. İstihbarat servisleri geçenlerde hazırlattığımız yem bombacıları yakaladılar. Bizim ise şu anda peşimizde dahi değiller. Kundaklama olayları ile medya da sadece o tarafa çekildi. İstihbarat şu an için yanımızdan dahi geçemeyecek. Belediyenin trafik kameralarını takılmayacağız, çünkü metrobüs duraklarından sadece iki tanesinde trafik kamerası mevcut değil. Birincisi Merter, ikincisi ise Bahçelievler durağı. İkinizin de nerelerde bomba patlatacağınız zarfların içinde yazılı. Özellikle iki metrobüsün yan yana getirildiği anı bulun. Şimdi eğer yakalanacak olursanız ki böyle bir durum söz konusu değil. Yakalandığınız an sizi vuracak keskin nişancılarımız belirli yerlerde bekleyecek. Bu yüzden herhalukarda konuşmamız olacaksınız. Bunu sakın unutmayın. Çocuklar size son söyleyeceğim, unutmayın ki amaç propaganda yapmak. Bunun kahramanı sizler olacaksınız. “

Hazar, elinde tuttuğu iki büyük sarı zarfı adamlara verdi. Zarflar isimlere göre ayrılmıştı. Adamlar kendi zarflarını alıp Hazar’ı selamlayarak odadan çıktılar. Hazar adamların çıktığını gördükten sonra telefonuna sarıldı.

-“ Alo, Adil Abi, adamlarından dört tane keşkin nişancı ayarla abi o gün konuştuğumuz yerler koydurt. Ben adamları yolladım Bir saate kalmaz patlatacaklar “

--------------------------Kapalıçarşı----------------------------------------------------------

İnsanların yavaş yavaş dolmaya başlaması ile Kapalıçarşı da sesler yükselmeye başlamıştı. İki tane kadın İngiliz turist ellerinde fotoğraf makineleri ile dükkanların fotoğraflarını çekiyordu. Dükkanlar ise bu turistlere mal satmak için yarış içerisindeydi. Fakat İngiliz turistler sadece bir tane dükkana doğru yöneldiler. İçeride iki kişi duruyordu. Bunlar Tuğrul ve Berkant’tı.

-“ Lan bula bula bizim dükkanı mı buldular “ dedi Tuğrul sinirli halde. Ama bir yandan da dükkanın kapısını açıyordu. Çünkü normal bir dükkan sahibi gibi görünmek zorundalardı.

-“ Abi beni gördüler ondan geldiler” dedi Berkant

-“ Nereden tanıyorsun oğlum bunları “ dedi Tuğrul şaşırmış halde.

-“ Abi, yok tanımıyorum ama tanışacağız. Aşağı sokaktan beri kesişiyoruz kadınla”

İki turist içeriye girerek içerisinin fotoğraflarını çekmek için soru sordular.
-“ May we take photos in this place? That’ s nice” ( Buranın içerisinde fotoğraf çekebilirmiyiz? Burası güzel) dedi turistlerden birisi.

- “No madam. No photo only you can buy gold for you or friends “( Hayır bayan. Fotoğraf olmaz. Sadece sizin ve arkadaşlarınız için altın alabilirsiniz) dedi Tuğrul nazik halde.

Berkant hayranlıkla bu iki güzel bayanı izliyordu.

-“ Can i take your telephone number? (telefon numaranızı alabilir miyim?)dedi Berkant bayanlardan birisine yaklaşarak.

Yaklaştığı bayan gülümsemekle yetindi. Tuğrul bir yandan Berkant’ı uzaklaştırmaya çalışırken bir yandan da turistlere altın göstermekle uğraşıyordu. Neyse ki turistler Berkant’ın biraz cana yakın tavırları yüzünden bir şey satın almadan dükkandan çıkmak zorunda kaldılar.

-“ Abi bak gördüğün gibi sırf operasyonumuza mani olmasınlar diye, onlara cana yakın davranarak dükkandan çıkarttım. “ dedi Berkant. Kendini savunuyordu ama bir yandan da gözleri bayanların gidişini izlemekle meşguldü.

-“ Tabi Ato tabi. Eminim öyledir “ dedi Tuğrul

Bu sırada Tuğrul’un cep telefonu çaldı. Arayan, Kıbrıs Ercan Havalimanın’dan adamlarından biriydi.

-“ Tuğrul Komutanım, saat 9.30 itibari ile Selçuk Tagay yanındaki iki finansmanı ile Kıbrıs’a giriş yapmış bulunmakta. Bilgilerinize arz ederim. “

Tuğrul teşekkür ederek telefonu kapadı ve Berkant’a doğru gözleri yöneldi.

-“ Berkant, arayan Kıbrıs’tan. Baba oluyorsun “ dedi Tuğrul biraz da gülerek.

-“ Neee, valla iftira Tuğrul yahu. Mümkün değil. Hangi kız aradı bana söyle adını? “ Berkant şok olmuştu. Hafiften terlemeye başlamıştı.

-“ Hadi bugünlük arayan bayan değildi şakaydı ama elbet bir gün birisi arar. Neyse şakayı bırakıp işe geçelim. Selçuk Tagay az önce Kıbrıs’a inmiş. Bu demektir ki ya kumarhane işine girecekler ya da Rumlarla bir işbirliğine girecekler. Ama sanıyorum ki kara para aklamak için kumarhane işine girecekler. Uyuşturucudan kazandıkları paraları kumarhanede aklayacaklardır. Bunu öğrenmenin tek yolu da senin becerine bağlı. “ dedi Tuğrul düşünceli halde.

-“ Bu Adil her gün buraları kontrole gelmesi gerekiyordu. Raporda öyle yazıyordu. Ve saat yavaş yavaş geçmeye başladı. Bir işle uğraşıyordur, yoksa kesinlikle dediğine göre dükkanları ziyarete gelmeye başlamıştı. “ dedi Berkant. O da şimdi düşünceli hale gelmişti. Tam bu sırada Adil’in sesleri yan dükkanlarda duyulmaya başlandı.Berkant ve Tuğrul dükkanlarının önüne çıkarak Adil’in gelişini izliyorlardı. Tuğrul tekrar içeriye gelerek televizyonun sesini biraz kısmıştı. Tekrar dükkanının önüne geldiğinde Adil’in adamlarıyla beraber Berkant’ın önünde durduklarını gördü.

-“ Vay işler iyi galiba he Tuğrul? Baksana kendine bir çırak bile almışsın. “ dedi Adil

-“ Sizin korumanız da işlerimiz tabii ki iyi olur Abi “ dedi Berkant bir anda atlayarak. Bunu demesi ile Adil’in O’na yumruk atması bir oldu. Berkant tek yumrukta yere yığılmıştı.

- “Tuğrul sen yanına çırak alıyorsun ve O’na benim kurallarımı öğretmiyorsun. Aslında bu yumruğu sana vurmalıydım ama yeni dayak yemiştin. Bu çırağa kurallarımı hatırlat. Ona göre davransın “ dedi Adil

Berkant yavaştan ayağa kalkarak;

-“ Kusura bakma Adil Abi. Bilemedim cahilliğime ver. Ben ekmeğimin peşindeyim. Her şeyine kumar oynarım ama hayatıma kumar oynamam Abi “ dedi Berkant

Adil bu lafa biraz yumuşamış görünüyordu.

-“Vay demek kumarcısın he. Poker biliyorsan bir ara oynarız. Bak bu tip şeylere sinirlenmem. Yenebiliyorsan gelip yenersin “ dedi Adil babacan tavırla.

-“ Tamam Abi olur ama yenersem dövmeyin “ dedi Berkant hafif tırsık halde.

Adil gülerek ;

-“ İyi evlat ısındı kanım sana. Zaten benim kanım yumruk atmadığıma ısınmaz “ dedi Adil gülerek. Bu sırada Adil’in gözü televizyona takıldı.

-“ Koş lan aç şunun sesini “ dedi Adil. Adamlardan biri hemen televizyonun sesini açtı. Televizyon son dakika haberine girmişti.

-“ Yayınımıza son dakika bir haberle ara veriyoruz. Yaklaşık on dakika öncesinde Merter ve Bahçelievler metrobüs duraklarında iki ayrı patlama gerçekleşti. Şu an ki bilgilere göre ölü ve yaralılar var mı bilinmiyor. Ekip arkadaşlarımız olay yerine vardıklarında detaylı bilgileri size vereceğiz. “

Kapalıçarşı’da şimdi derin bir sessizlik oluşmuştu. Bayöz dükkanında ise ölüm sessizliği vardı.

------------------------------DEVAMI HAFTAYA PERŞEMBE-----------------------------------------------

HİKAYEMİZE KALDIĞIMIZ YERDEN DEVAM EDİYORUZ

10.HAFTA

-------Bombadan yarım saat önce-Merter-Bahçelievler-----------

Uzunca deri paltosunu sıkıca saran adam, metrobüs köprüsünün dar merdivenlerinden aşağıya doğru iniyordu. Hiçbir güvenlik denetiminin olmadığı bu köprülerde cirit atmak çok kolaydı. Amacına ulaşması için hiçbir engel yoktu. Bilet gişelerine geldiğinde cebinden jetonunu çıkarıp attı. Sırayla dizilmiş boş metrobüsleri seyrediyordu. Bir yandan da etrafına bakıyor, kalabalığı süzüyordu. Vücuduna bağlamış olduğu pimi çekmek için en uygun anı kolluyordu. Eli ceplerindeydi. Ellerinin ucunda bombanın ipi vardı. İlk sıradaki metrobüs yanaşmaya başlayınca, adam da kalabalığın arasına doğru yanaştı. Kimse, o an o adamda bomba olduğunun farkında değildi. İnsanların öndeki kısmı yavaş yavaş metrobüse binmeye başlamıştı. Adam, gözündeki kararlılık ile ellerinin titremesi eşliğinde, bombanın ipini çekti. Yanında duran iki orta yaşlı iki erkek bir anda bombanın etkisi ile havaya fırlamışlardı. Bombanın büyük gürültüsü ile kulakları kesecek uğultular oluştu. Metrobüsün içindeki insanların yüzlerine camlar fırlamıştı. Durakta bekleyen insanlardan bazıları yaralanmış inliyor, bazıları ise oradan kaçmaya çalışıyordu. İnsanlara yardım edecek kimseler yoktu. Etraf kıyameti andırıyordu…

----------------------- Bir hafta sonra----------------------------------------------------------

-“ Patlatmanın ardından tam bir hafta zaman geçti beyler. O günkü patlamalarda 16 insanımız yaşamını yitirdi. Basın yayın organları ve emniyet olayı örgüt bağlantılı olduğunu duyurdu. Örgüt bağlantı olabileceğini ben de biliyorum ama kesinlikle bir işbirlikçi var. Çünkü bu tür bombalı eylemler çoğu zaman daha ses getiren alışveriş merkezlerinde ya da metro istasyonlarında yapılır, ülkenin hem içerden hem de dışarıdan sarsılması sağlanırdı. Bu iş için seçilen yerler merter ve Bahçelievler bu iki durak, güvenlik halkasının en zayıf yeri olması sebebi ile ve en önemli sebebi ise minibüs hatlarının en yoğun olduğu yerler itibari ile planlanmış olabilir. Biz de biliyoruz ki İstanbul’da minibüs hatlarına görünmez olarak Tagaylar sahip.Bu patlamanın ardından E-5 te minibüsler kalksın tasarısı kabul edilmedi. Ve şu anda halen üzerlerinde çalışılmakta. İnsanların çoğu bu tür toplu taşıma araçlarından uzak durarak daha az insanlı olan minibüs ya da kısa mesafe ise taksileri tercih etmeye başladılar. Gerçekten amacına ulaşan bir bomba oldu.” Dedi Tuğrul, bir yandan da ayakta kahvesi ile dolaşıyordu.

Berkant yorgun halde koltuğuna gömülmüş vaziyette Tuğrul’u diniyordu. Hakan, Çaka’nın yanında yer bulmuş Tuğrul’un konuşmasını pür dikkat dinliyordu. Gerçekten zor bir iş ile karşı karşıyaydılar.

-“ Bu araba eylemleri daha ne kadar sürecek sence Tuğrul “ dedi Çaka soğuk ses tonuyla.

-“ Araba eylemleri alt görevlilerimiz sayesinde biraz kontrol altına alınmaya başlandı. Şüpheli kişilerin telefon konuşmaları dinlenemiyor, kısa vadeli telsiz kullanıyorlar. Bu yüzden frekansları saptamak imkansız. İstanbul’da güvenliği sağlayabiliriz ama özellikle doğu bölgelerde birimlerimiz yetersiz. Her an dikkatli olunmak durumunda. Her sokağa kamera yerleştirmek çok güç. Örgütün hakim olduğu sitede, gençlere eylemlerin devam ettirilmesi gerektiği açık açık belirtiliyor. Ama daha uzun süreceğinin kanısında değilim. Yakmak için benzin gerek, istasyonlara şüpheli olanlara verilmemesi, verilenlerin de nüfus cüzdan fotokopilerinin alınmasını istedik. Araç sahiplerinde de bu kontroller yapılacaktır. Böylece yavaş yavaş bu eylemler de son bulacak. Tabi Tagaylar ile örgütün bağlantısı apaçık ortada, bu eylemler bittiğinde yeni eylemler gelir gelmez bilemeyiz. Belki de araba yerine artık 80 li yıllardaki eylemlere başlayacaklardır. “ dedi Tuğrul düşünceli halde.

-“ Yani orman yangınları “ dedi Berkant

-“ Evet orman yangınları yapabilirler. Hem böylece bu işlerden rant da sağlıyorlar. Dağda ise kamp merkezi yapıyorlar, şehirde ise kaçak villa dikiyorlar. Tabi ki gene bir mafya-örgüt ilişkisi olduğu ortada. Şimdi Tagaylara geri dönelim. Berkant ne zaman kumara bekliyor seni Adil”

-“ Her an gel dedi duydun o anda zaten yanımdaydın. Bu bomba olayları bitti, bu ara beraber gideriz. Masaya beraber otururuz. Sen sürekli kaybedeceksin. Ve ben sürekli kazanacağım. Böylece Adil safının içine biraz su serpilmiş olur. Ben tek masaya oturursam, adamın donuna kadar alırım. Sonra adı Donsuz Tagay olur. “ dedi Berkant yerinden kalkarak sigarasını yaktı.

-“Sizin şimdiki harekatınız ne türde olacak Çaka ve Hakan “ diye sordu Tuğrul.

Çaka koltuğundan iyice dikleşerek konuşmaya başladı.

-“ Şemsi’nin kaçırılmadıklarını öğrenince biraz rahatlarlar. Ama dükkana girip çocuğu aldığımızda, Hakan sanıyorum ki üç tezgaha dinleme cihazı koydu. Artık ne zamana kadar bulurlarsa bizim için o kadar zaman kardır. Aldığımız çocuğu da şimdiye öldürmüşlerdir, sadece şunu anladık ki Şemsi, Adil için önemli birisi değil. Çünkü Adil’in kurduğu bu dilencilik sektöründe her an bir tane adam bulunabilir. Belki bulunması zor, güvenilmesi zor bir olay ama bulunur. Dilencileri bitirmek için insanların vicdanına girmek gerekir ki bu da imkansız. Sırf Beyazıt’tan günde beş milyon civarı insan geçiyordur. Bunlardan yüz bin tanesi bir dilenciye 1 ytl atsa, ayda inanılmaz rakam eder. Birçok dilenciye sahipler. Hakan ile yol boyunca en az yirmiye yakın dilenci gördük. Hepsinin tasması, arkasındaki sahiplerinde. Onların tasmaları da Şemsi’ye uzanır. Şemsi de Adil’in köpeği zaten. Dilencilerden aldıkları para ile uyuşturucu alıyorlar ve bundan inanılmaz gelir elde ediyorlar. Kısacası dilencilikten kazandıklarını, uyuşturucu ticaretinde kullanıyorlar. Ve gerçekten takdir edilir bir sistem kurmuşlar. Rusya’da bu tip çete sistemine “merdiven” sistemi denirdi. Basamak basamak zirveye ulaşıyorlar. Dilencilikten, uyuşturucuya gidiyor para, ordan kazanılan da ailenin kasasına. İyi iş gerçekten. Hakan’ın bir planı vardı bana uygun bakalım size uygun mu” diyerek köşesine tekrar yaslandı Çaka.

Şimdi Hakan konuşmaya başlıyordu.

-“ Çaka’nın da dediği gibi gerçekten iyi sistem kurmuşlar. Bizim yapacağımız iş gerçekten çok basit ama ülkede neden uygunlanmıyor bunu anlayamadım. Bir dilencinin aylık getireceği para 3,000 ytl ‘yi bulur. Bunun 2,000 ini zaten Adil alır. Yani dilencilere geriye 1,000 ytl kalır. 1,000 ytl maaşlı birileri olarak düşünelim dilencileri. Ne bir tatillerei var ne de zaman dilimleri. Günde en az 10 saat yolda duruyorlardır. Ayakta ya da oturarak. Biz Beyazıt’tan, Aksaray’dan, Eminönü, Topkapı bu tip semtlerden toplayabildiğimiz kadar dilenciyi toplayacağız. Karakollara dilekçe ile bizim saptadığımız yerleri karakollara bildirirsin. Topladığımız dilencilere devlet aylık olarak 1,000 ytl maaş verecek. Eğer devletten izin çıkmazsa bu operasyon için biz birimimizin hazinesinden sırf bu Tagayların bitene dek onlara maaş verebiliriz. Hem de şu an ki yaşam standartları altında iş imkanı vererek. Örneğin adam sakat değil, bunu işçi görevlerinde ya da yeteneğine uygun bir görevde barındırabiliriz. O parayla zaten kendine bir ev tutacak kadar paraya sahip olacaktır. Sakat olanları ise istihbarat birimlerinde kullanabiliriz. Bu semtlerden hariç olan yerlerdeki dilencileri takip için. Ben, Irak’ta iken bu tip istihbaratlar ile birçok Türk Ailesi’ni kurtardım. Dilenciler böylece Tagaylardan ayrılacak ve uyuşturucuyu elde edecek geliri bulamayacaklar. Kısacası kollarını kesmiş olacağız. Sakallarını değil “ dedi Hakan konuşmasını bitirerek.

-“ Güzel , yetkili birimlere gereken faksları çekeceğim. Fikir güzel “ dedi Tuğrul.

Toplantı bittikten sonra Berkant’ın teklifi üzerine ( Akşama hazırlık diye kandırdı diğerlerini) dünyanın en ünlü oyunlarından birisi olan Texas Hold’em Pokerini oynadılar. Hakan, Berkant’ı biraz zorlasa da o da en sonunda 100 ytl sini bırakmak zorunda kaldı.

----------------------------------- Tagaylar Malikanesi----------------------------------------------

Tagayların evinin en üst katında şu an toplantı yapılıyordu. Ailenin reisi Sami Tagay, birkaç basın mensubunun cevaplarını yanıtlıyordu. Çünkü 2007 yılının en iyi iş adamı Sami Tagay seçilmişti.

Geniş, yüksek tavanlı, boğaza manzaralı odanın içerisinde beş tane basın mensubu kameramanlar araçları ile hazır beklemekteydi. Sami Tagay ise yaşlı kırışık olan yüzünü düzeltmeye çalışıyordu. Çok sert bir yüzü olmamasına rağmen herkes tarafından korkulan birisi idi. Konuşması yavaş fakat akıcı haldeydi. Basın mensuplarının sorularını sakince oturarak cevaplıyordu.

-“ Sayın Tagay, siz kuyumculuk sanayisinde bir dev kuruluşsunuz. Bunun ilk adımları nasıl atıldı? Bilmeyen gazete okuyucularımız için bir kez daha açıklar mısınız? “ dedi gözlüklü bir bayan basın görevlisi. Sami Tagay’a doğru kayıt cihazını tutuyordu.

-“ Geçen günlerde kaybettiğimiz değerli iş adamı Vitali Hakko, Ağustos 1925 yıllarında Atatürk’ün halka, fes yerine şapka tanıtılmasından ve halkın nabzını ölçmesinden durumu sezerek, Taksim-Beyoğlun’daki tekstil dükkanında binlerce şapka yaparak deposunda gizledi. Şapkanın ülkede çok tutacağını ve kanun olacağını o andan itibaren sezmişti. Nitekim 25 Kasım 1925’te Şapka Kanunu çıkarılarak, halkın şapka takması kanun haline getirildi. Daha tekstil dükkanları yeni yeni şapka üretmeye başladığında, Vitali Hakko, şapkalarını piyasaya sürdü ve bir anda ‘tekel’ yani tek satıcı durumuna geldi. buradan çok büyük gelirler elde etti. Ve dükkanlarını zincirler haline getirmeye başladı. Gelelim bize, biz de Tagay ailesi olarak 50 li yıllarda altının ülkemizde bir yastık altı dar günlerin ilacı olmasından daha başka bir yerde yani takı sanayisinde kullanılacağını görerek tasarımlar ile piyasaya takı şeklinde sürerek tekel durumunda büyük kazançlar elde ettik. Günümüze kadar da bu şekil geldi. Şu anda ülkemizde ve yurtdışında bu yüzden çok saygı duyulan bir şirketiz. “ dedi Sami Tagay. Diğer soruları bekliyordu

-“ Oğullarınız ne işler yapıyor? Üç tane oğlunuz var “

-“ En büyük oğlum Adil, Kapalıçarşı’da emlak dükkanına sahip. Dükkanların emlak işleri ile uğraşıyor. Kendisi bu görkemli şeylerden uzak kalmak istedi. Ortanca oğlum Selçuk, şirketimizin avukatlarından birisi. En küçük oğlum Hazar ise şirketimizin lojistik bölümünde...” diyerek konuşmasını sürdürüyordu Sami Tagay.

Kapının eşiğinde Adil ile Selçuk yan yana toplantının bitmesini bekliyordu.

-“ Hazarı lojistik bölümünden sorumlu tuttu. Yalan da değil, minibüs hattı çekiyor “ dedi Adil pis pis sırıtarak.

-“ Hazar iyi iş becerdi. Bomba herkesin yararına oldu. Kumarhane işini de ayarladım. Tüm şartlarda anlaştık. Kara para aklayacağımız bir yer daha almış olacağız. Sen yavaş yavaş kumarhane müdürlerini seçmeye başlasan iyi olacak.” Dedi Selçuk, Adil’e.

- “ Ben kumarhane müdürünü, beni pokerde yenen adamı yaparım. Böyle bir şey olmayacağı için kumarhane müdürsüz kalır. Güvendiğim adamlardan birisini paravan olarak yollarım. Poker dedim de aklıma geldi. Bugün Emlak ofisinde gece poker var. Birkaç safın donuna kadar alacağım. Hem de şüphelendiğin adamlarla oynayacağım. Tuğrul gelecek dövdürdüğün adam. Gel istersen “ dedi Adil.

-“ Hım o zaman gelip bir görelim. Bazı yeteneklerimi kullanmam gerekebilir. Sadece ailemizin bildiği yetenekleri “ dedi Selçuk. Yüzünde sinsi bir gülümseme oluştu….

DEVAMI HAFTAYA PERŞEMBE--------------------------------------------------------------------------

Etkisizeleman

Yüzbaşı

267 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

İsmail Öztaş'dan hikayeler (6. sayfa)