İsmail Öztaş'dan hikayeler

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

BALIKÇI BABA VE OĞLU

-“Baba, lütfen bu gün olsun beni balığa götür. Bana balık tutmayı öğret.”

14 Yaşındaki çocuk, babasına yalvararak söyledi. Babasıyla daha önceden ortak olarak hiçbir şey yapmamıştı. Sorumsuz balıkçı babası, ailesine değer vermezdi. Ne karısını takar ne de çocuğuna bakardı. Tek çocuğu vardı. Çocuk, babası ile ortak bir şeyler yapmak için beklide her şeyini ortaya koyardı. Annesinin ayakları tutmazdı. Bu yüzden yemek yapma işi, evi derleyip toparlama hep çocuğuna kalırdı. Çocuk bundan mutsuz değildi. Ama babası evi hiç umursamaz, ne olup bittiği hakkında bir damla yorum yapmazdı. Tek yaptığı balık tutarak öncelikle kendi karnını, daha sonra ise arta kalan kısımları ile ailesini doyurmaktı.

Çocuğun o günkü yalvarışı, babasının artık hayır diyemeyeceği bir hal almıştı.

-“ Seni üç günlük balığa götüreceğim. Ayağıma dolanma. Sadece beni dinle ve izle. Zaten bu üç günden sonra ben ile bir şeyler yapmak istemeyeceksin. Evinde oturup annene hizmet edersin.”

Çocuk, bunu duyduğuna gerçekten çok sevinmişti. Hiç olmazsa üç gün babasıyla olabilecek, baba oğul ilişkisini ilk kez tadabilecekti. Tahta evlerinden çıkarak, büyük bir gölün kıyısına geldiler. Babanın her zaman balık tuttuğu, balçıklı göl idi burası. Ufacık sandallarına binerek gölün orta kısmına doğru gitmeye başladılar. Ortamda sadece gölün çıkardığı huzurlu ses vardı. Gölün ortasına geldiklerinde, bayağı bir derin kısma ulaştıklarını gördüler. Babası küreklemeyi bırakarak sandalı bu derin yerde durdurdu. Oltasının ucuna küçük bir yem bağlayarak gölün dibine bıraktı. Oğluna dönerek ;

-“ Şimdi izle. Ufak yem ile orta boy balık yakalayacağız. Daha sonra orta boy balık ile büyük boy balık tutacağız. Unutma birinci kural başarıya ulaşacaksan, kendinden bir şeyler vereceksin. “

Oğlu bu sözleri kafasına kazımış gibi duruyordu. Sesini hiç çıkarmamıştı. Çünkü babasının dikkatini dağıtmak istemiyordu. Birkaç dakika sonra oltanın sapı sallanmaya başladı. Babasının gözleri bir zafer edası ile açıldı. Oltasını yukarı çektiğinde, oltanın ucunda çırpınan orta boy balığı gördüler. Ve babası tekrar konuşmaya başladı.

-“ Gördüğün gibi çırpınan bir balık. Hayatı sadece benim elimde. Ya yaşatırım ya da öldürürüm. Ama ikinci kural çırpınan kimseye acımayacaksın. Ben tekrar bu balığa bir süreliğine yaşam vereceğim. Oltamın ucundan tekrar aşağıya salıp yem yapacağım. Ve büyük balığı bekleyeceğiz…”

Çocuk, babasının bu dikkatli konuşmalarına dikkatli bir halde karşılık veriyordu. Sorun çıkarmamak için sadece “tamam anladım “ anlamında başını aşağıya yukarıya doğru salladı. Babası oltasını tekrar gölün dibine salladı. Yumruğunu sıkarak oltanın sapına vuruyor, aşağıda hafif dalgalar yaratarak diğer balıkların yemini görmesini sağlamaya çalışıyordu. Çocuk ise yüzünü gölün dibine yansıtarak, kendi yansımasını izliyordu. Bir süre sonra yüzünün yansımasının gölün dibinden gelen hafif sarsıntıyla bozulduğunu gördü. Babası “ İşte bu kadar “ diyerek oltasını güçlükle dipten çekmeye çalıştı. Biraz daha oltasına güç vererek gölün dibinden çıkmasını sağladı. Yukarı çektiğinde irice bir balığın oltanın kancasına takıldığını gördüler. Gerçekten etli bir balıktı.

- “ İşte bir günlük yemeğiz de bu şekilde çıktı. Gördüğün gibi kancadaki orta boy balık, bu iri balığın yemi oldu. Ve iri balığın karnı doydu, çırpınması bile az sürecek. Üçüncü kural tok olan balığın çırpınması az olur. “
Balık çok az çırpındıktan sonra, nefesi kesildi. Babası oltanın ucundan balığı çıkardı. Buz dolu olan çantasının içine koydu. Sandallarını kıyıya doğru küreklemeye başladılar…
Ertesi gün, aynı şekilde göle geldiler. Çocuk yine sadece babasını dinliyordu. Sesini çıkarmadan… Babası her zamanki şekilde balık tutmanın inceliklerini oğluna gösteriyordu. Aynı dünkü gibi bugünde yiyeceklerini çıkardılar. Bu sefer babası iki kez balık tuttu. Birisi irice, birisi ise ufakça bir balıktı. Birini yemek olarak yapacaklardı, diğerini ise babası satmak için çarşıya götürecekti.

- “ Bugünlük yemeğimiz yine çıktı. Bu diğer balığı da gidip çarşıda satacağız. Eğer bir başarı yakalarsan, yanında bazen hediyesi de gelir. Bu balık bugün hediyemiz oldu”…

Babası bu şekilde çocuğu susturarak, konuşturmayarak kendinden soğutmaya çalışıyordu. Nasihatlere boğarak sıkılmasını sağlamak için elinden geleni yapıyordu. Çocuk ise pür dikkat babasını seyrediyor, öğütlerini dinliyordu.

Çocuğun babasıyla geçireceği son gün gelip çatmıştı. İki gündür gittiklere göle tekrar geldiler. Gölün en orta yerine sandallarını küreklemeye başladılar. Gölün derin kısmına geldiklerinde baba;

-“ Bugün sana tutturacağım balıkları. Bakalım iki günde ne öğrenmişsin. Öğrensen de öğrenmesen de gelmeyeceksin artık benle. Git evde annene bak. Ama önce tut bakalım şu oltayı. At gölün içine. Neler yapacağını öğrenmiş olman lazım.”

Çocuk oltasının ucuna minik bir balık koyarak gölün derin dibine yolladı. Bir süre geçtikten sonra oltada kıpırdanmalar oluştu. Çocuk oltayı yukarı çekmeye çalışıyordu. Ama oltanın ucundaki balık direnir gibiydi. Çocuk “ Baba, eğilip bak, galiba çok büyük bir balık bu. Oltanın ucunu tutmaya çalış. “ dedi. Babası beceriksiz edasıyla çocuğa bir bakış attı. Sandalın kıyısına gelip başını aşağıya eğdi. Çocuk bir hamle ile oltayı bırakıp babasını gölün dibine doğru itti. Babası o anki boş anı ile gölün içine düştü. Çocuk, sandalın küreğine asılıp azcık da olsa gölün içindeki babasından uzaklaşmayı başardı. Babası çırpınıyordu. Göl balçıklı idi. Derinlik babasını içeri doğru çekiyordu. Babası umutsuzca bağırıyordu.

-“ Evlat ne yapıyorsun. Kurtar beni. Gel buraya. Ben senin babanım. “ dedi babası.Bir yandan çırpınıyordu.

Çocuk ise sandalda ayağa kalkarak konuşmaya başladı.

- “ İnsanların ölüm ayağına gelince ne oldukları akıllarına gelirmiş baba. Aynı balıkların balık olduklarını, suya muhtaç olduklarını tam çırpınma anında anladıkları gibi. Sen de bana ve anneme muhtaçtın. Ve ölüm ayağına gelince anladın. Unutma ki birinci kural ‘ Başarıya ulaşacaksan, kendinden bir şeyler vereceksin.’ Ben kendimden bir şeyler verdim annem ile. 14 sene boyunca sana katlandım. Ve şimdi başarıya ulaştım.” Dedi. Babası çocuğun konuşmasını çırpıntılarla kesti.

- “ Evlat babanım senin. Kurtar beni.”

Çocuk hiç nezaketini bozmadan;
-“ Unutma baba ikinci kural ‘ Çırpınan kimseye acımayacaksın.’ Hayatın sadece benim elimde. Ya yaşam verdiririm, ya da yaşamını sona erdiririm.”

Bir süre sonra babası balçıklı gölün dibine doğru kaydı. Çocuk babasının dibe gömülüşünü soğukkanlılıkla izledi. Ve sonra gölün dibine bakarak

-“ Üçüncü kural ‘Tok olan balığın çırpınması az olur ‘…

İsmail Öztaş

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

BİR BEN VARDIR BİZDEN İÇERİ
Ruh ve sinir hastalıkları hastanesi o gün yine açmayı bekleyen bir gül gibi sessiz ve narindi. Odaların bazıları ürpertici bazıları gürültülü bazıları ise hüzünlüydü. Ama bir oda vardı ki hem hüzün hem gürültü hem de ürpertici bir odaydı.

Bu odada iki kişi kalmaktaydı. 3 aydır beraber aynı odada kalıyorlardı. Anlaşıyorlardı, sohbet edip gülüyorlardı, arada sırada hüzünleniyorlardı, bazen oluyor ki içleri ürpertiyorlardı sessiz ve derinden…

Hemşire her gün ki gibi bugün de kontrole gelmişti. Hastalardan birisi esmer diğeri ise sarışındı. Esmer olan hasta iğne vurulmayı reddediyordu. Sarışın olan hasta ise iğnelerini vurduruyordu. Hemşire, sarışın hastaya iğnesini vurmuştu. Hemşire iki hastayı da masaya oturttu ve elinde hazır tuttuğu kartonları sırayla onlara göstermeye başladı. Birinci kartonun her yeri bembeyaz sadece ortasında bir siyah nokta vardı. Esmer hastaya sordu. “ Ne görüyorsun?” diye sordu hemşire. Esmer olan” Beyaz bir kartonda sadece ufak bir siyah benek görüyorum.” Dedi. Hemşire, esmer olanın dediğini not aldı. Sarışına aynı soruyu sordu. Sarışın hasta “ Siyah gözlü birinin tek gözünü kapamasını görüyorum” dedi. Hemşire, sarışının dediğini de not aldı. İkinci kartona geçti. İkinci kartonda ise yan yana iki siyah benek vardı, kartonun diğer kısımları yine beyazdı. Hemşire sırayla sordu. Önce esmer olan cevapladı. “ Beyaz kartonda yan yana iki siyah benek görüyorum “ dedi. Sonra sarışın cevap verdi. “Daha deminki siyah gözlü kişinin, bu sefer de açık iki gözünü görüyorum “ dedi. Hemşire her iki kişinin de cevaplarını aldı. Son kartona geçildi. Bu kartonda ise hiçbir benek yoktu. Karton bembeyazdı. Sırayla yine sordu. Esmer “ Bembeyaz bir karton görüyorum “ dedi. Sarışın olan “ Daha deminki siyah gözlü kişinin, bizden utanarak iki gözünü de kapamasını görüyorum “ dedi. Hemşire iki cevabı da not aldı. Ve günlük testi bitirdi, odadan çıktı.

Odada yine iki hasta kalmıştı. Aralarında muhabbet açılmaya başladı.


Esmer = sen deli misin? Orda insan falan yoktu sadece benekler vardı.

Sarışın= İkimizde aynı yerde olduğumuza göre ikimiz de deliyiz. Ama orda insan vardı. Siyah gözlü insandı. Ve bizden utandı gitti.

Esmer= Kartonda bir insan nasıl yaşayabilir? Bana bunu söyler misin?

Sarışın= Sen nasıl şu an beynimde yaşıyorsan aynen öyle…



“ Evet, yine de iyi yol kat etmiş. Hayalleriyle konuşuyor sohbet ediyor ama onların var olmadığını yine de biliyor. 90 gündür hemşire aynı kartonları gösteriyor di mi?”

“ Evet, doktor bey”

“ 90 günde de aynı karton ama 90 ı da farklı cevap. En sonuncusunda bir insan görüyorum dedi. Sadece yanında esmer olan bir kişiyi hep hatırlıyor konuşuyor. Ama önceki gün kartonlara verdiği cevapları, yediği yemekleri dahi hatırlamıyor. Ama yanında hayal olarak kurduğu esmer kişi ona gerçeği gösteriyor. Ona yardımcı oluyor. Bazen dalga geçse de onla sohbet ediyor. Bu hastanın kendisinin dışında bir beni daha var. O içindeki kişi, onun yardımcısı. Bu yüzden onla iyi geçinmeye çalışıyor. Ama tutamıyor kendini. Hastamız, benliği kaybetmiş, hafızalarını ancak diğer karakterinde toplayan bir kişi. Hayal gücü sınırsız. Hastamızın dünyası burası değil. Kendi beynindeki dünyasıdır. Hangimizin içinde dışarıya çıkaramadığımız bir ben yoktur ki? İşte bu hasta o benliği dışarıya çıkarmıştır…

İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

BİR İNSANIN KADERİYLE OYNAMAK

Her zamanki gibi işinden çıkmış üzeri kir tutmuş kaldırımların üzerinde yürüyordu. Issız bir kaldırımdı burası. Pek insanlar geçmezdi. Her gün geçtiği kaldırımlar bu gün değişik gelmişti sanki. Havanın puslu olmasından da kaynaklanmış olabilir diye düşündü. İçi sıkılıyordu. Bunalıyordu. Yürüdüğü kaldırım da hani Çin Seddi kadar uzun gibiydi.

Sakin adımlarla yürüyor, çevresine bakınıyordu. Elindeki iş çantasından, giydiği kıyafetlerden önemli biri olduğu anlaşılıyordu. Dışardan baktığınızda zengin olduğunu anlayabilirdiniz rahatlıkla. Etrafı seyrederek uzun kaldırımın yolunu tutarken, bir yaşlı kadın dilencilik yaparken ona bağırmıştı bir anda.” Evladım kafana dikkat et” Adam kafasını aniden havaya kaldırır. Kafasına doğru kiremit gelmektedir. Hemen geriye kaçar. Ve ayağının dibine düşer. Adam neye uğradığını şaşırır. Hemen dua eder. Dilenci kadının da gider elini öper. Ve cebinden bol miktarda para çıkarıp verir. Dilenci kadın “Allah razı olsun. Allah kazadan beladan saklasın” diyerek dua eder adama. Adam yoluna devam eder. Bir anda hayatı gözlerinin önünden geçmiştir. Kadına hep dua eder içinden. Etrafa bakınarak adımlarını devam ettirir. Yaşlı bir dilenci adam ise yanda kaldırım kenarında durmaktadır. Bir anda adam seslenir. “Evladım adımını atma” der. Adamın sağ ayağı havada kalır. Ayağının altına baktığında paslı çiviler görür. Ayakkabı delebilecek sivriliktedir. Adam şaşkınlık içindedir. Bir günde iki dilenci ona yardım etmiştir. Hemen cebinde yüklü miktar para çıkartır verir. Ve yaşlı dilenci adama dua eder. Yoluna devam eder. Adam bugünün onun için şanssız mı şanslı mı gün olduğunu çözemez. Ne kadar iyi insanlar var hepsi yardım etti bana diye düşünür. İçine huzur gelir ve yoluna devam eder. İleride kaldırımın yanında iki tane dilenci çocuk görür. Birisi hareketsiz durmaktadır. Diğer dilenci çocuk da yanında ayağını tutarak ağlamaktadır. Adamın zaten içinde sevinç ve burukluk bir aradadır, hemen gider çocukların yanına. “ne oldu niye ağlıyorsun evladım” diye sorar. Dilenci çocuk “Ağabey, kardeşimin kafasına kiremit düştü yoldan geçerken, sonra ben onu yolda taşıyayım derken ayağıma paslı bir çivi battı. Kardeşim baygın, benim ise ayağım acıyor ağabey” der. Adam birden şok olur. Hemen haline şükreder. Çocuğa para verir ve dönüp tekrar yaşlı adam olan dilenciye tekrar para verir. Sonra ilk rastlaştığı kadına da para verir tekrardan. Adamın cebindeki yüklü miktarda para bitmiştir ama hiç pişman değildir. O dilenciler hayatlarını kurtarmıştır ve hayatın tadını daha iyi anlatmıştır. Adam huzurla evinin yolunu tutar. Yaşamı şimdi daha iyi anlamaktadır. Bundan sonra oradan her geçtiğinde oradaki dilencilere para verecektir. O dilenciler onun hayatını kurtarmıştır. İç huzura kavuşan adam evine rahatça gidebilirdi artık. Cebinde parası yoktu ama huzuru vardı.

Dilenci çocuk, adamın gözden kaybolduğunu görünce ayağa kalkar. Ağlamasını keser. Yanında hareketsiz çocuğa da “kalkabilirsin, gitti “ der. Hareketsiz duran çocuk gözlerini açar ve ayağa kalkar. İkisi birlikte, adamın yönünün tersine doğru kaldırımda ilerlerler. Yaşlı dilenci adam da ayağa kalkar, ilerden gelen yaşlı dilenci kadını görür. Ona el sallar ve bunu gören yaşlı dilenci kadın ona doğru yürümeye başlar. El ele tutuşup beklerler. İleriden dilenci olan iki çocuk yanlarına yanaşır. Yaşlı dilenci adam “ Torunlarım ne kadar aldınız adamdan?” diye sorar. Çocuklar ellerindeki parayı hemen yaşlı dilenci adama verir. Yaşlı kadın da cebindeki yüklü parayı verir. Yaşlı dilenci adam “ Adamdan bayağ para kopardık. En az 3 aylık giderimiz çıktı. Bu yaptığımız plan çok iyi. İnsanların hemen kaderiyle oynama planı.”diye sevinçle konuşur. Yaşlı kadın konuşmaya başlar.” Aferin torunlar! Siz de kiremidi yüksekten bayağ iyi bıraktınız adama. Benim de zamanlamam iyi idi tabi ki. Tam vaktinde uyardım şaşkaloz adamı.” diye konuşmasını bitirir kadın. Yaşlı adam konuşmaya başlar. “ O kadar saf yürüyordu ki ayağına bakmıyordu. Pat diye bırakıverdim paslı çivileri. Bırakmam ile uyarmam bir oldu. Hemen kandı enayi. İkimizin de onun hayatını kurtardığımızı sandı.” Sinsi bir gülümsemeyle bitirir konuşmasını. Çocuklar “ Biz de kiremidi attıktan sonra hemen gittik yerimize, başladık rolümüze dede. Görme süper rol yaptık. Adamın “ ya bunlar benim başıma gelseydi “ diye düşünmesini sağladık. Süperdik. “ diye haykırır çocuklar. Arkalarını dönerler paralarını saya saya yolda yürürler. Yeni planlarını, yeni kurbanlarını düşünerek evlerinin yolunu tutarlar…

İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

BİR İNSANIN KADERİYLE OYNAMAK

Her zamanki gibi işinden çıkmış üzeri kir tutmuş kaldırımların üzerinde yürüyordu. Issız bir kaldırımdı burası. Pek insanlar geçmezdi. Her gün geçtiği kaldırımlar bu gün değişik gelmişti sanki. Havanın puslu olmasından da kaynaklanmış olabilir diye düşündü. İçi sıkılıyordu. Bunalıyordu. Yürüdüğü kaldırım da hani Çin Seddi kadar uzun gibiydi.

Sakin adımlarla yürüyor, çevresine bakınıyordu. Elindeki iş çantasından, giydiği kıyafetlerden önemli biri olduğu anlaşılıyordu. Dışardan baktığınızda zengin olduğunu anlayabilirdiniz rahatlıkla. Etrafı seyrederek uzun kaldırımın yolunu tutarken, bir yaşlı kadın dilencilik yaparken ona bağırmıştı bir anda.” Evladım kafana dikkat et” Adam kafasını aniden havaya kaldırır. Kafasına doğru kiremit gelmektedir. Hemen geriye kaçar. Ve ayağının dibine düşer. Adam neye uğradığını şaşırır. Hemen dua eder. Dilenci kadının da gider elini öper. Ve cebinden bol miktarda para çıkarıp verir. Dilenci kadın “Allah razı olsun. Allah kazadan beladan saklasın” diyerek dua eder adama. Adam yoluna devam eder. Bir anda hayatı gözlerinin önünden geçmiştir. Kadına hep dua eder içinden. Etrafa bakınarak adımlarını devam ettirir. Yaşlı bir dilenci adam ise yanda kaldırım kenarında durmaktadır. Bir anda adam seslenir. “Evladım adımını atma” der. Adamın sağ ayağı havada kalır. Ayağının altına baktığında paslı çiviler görür. Ayakkabı delebilecek sivriliktedir. Adam şaşkınlık içindedir. Bir günde iki dilenci ona yardım etmiştir. Hemen cebinde yüklü miktar para çıkartır verir. Ve yaşlı dilenci adama dua eder. Yoluna devam eder. Adam bugünün onun için şanssız mı şanslı mı gün olduğunu çözemez. Ne kadar iyi insanlar var hepsi yardım etti bana diye düşünür. İçine huzur gelir ve yoluna devam eder. İleride kaldırımın yanında iki tane dilenci çocuk görür. Birisi hareketsiz durmaktadır. Diğer dilenci çocuk da yanında ayağını tutarak ağlamaktadır. Adamın zaten içinde sevinç ve burukluk bir aradadır, hemen gider çocukların yanına. “ne oldu niye ağlıyorsun evladım” diye sorar. Dilenci çocuk “Ağabey, kardeşimin kafasına kiremit düştü yoldan geçerken, sonra ben onu yolda taşıyayım derken ayağıma paslı bir çivi battı. Kardeşim baygın, benim ise ayağım acıyor ağabey” der. Adam birden şok olur. Hemen haline şükreder. Çocuğa para verir ve dönüp tekrar yaşlı adam olan dilenciye tekrar para verir. Sonra ilk rastlaştığı kadına da para verir tekrardan. Adamın cebindeki yüklü miktarda para bitmiştir ama hiç pişman değildir. O dilenciler hayatlarını kurtarmıştır ve hayatın tadını daha iyi anlatmıştır. Adam huzurla evinin yolunu tutar. Yaşamı şimdi daha iyi anlamaktadır. Bundan sonra oradan her geçtiğinde oradaki dilencilere para verecektir. O dilenciler onun hayatını kurtarmıştır. İç huzura kavuşan adam evine rahatça gidebilirdi artık. Cebinde parası yoktu ama huzuru vardı.

Dilenci çocuk, adamın gözden kaybolduğunu görünce ayağa kalkar. Ağlamasını keser. Yanında hareketsiz çocuğa da “kalkabilirsin, gitti “ der. Hareketsiz duran çocuk gözlerini açar ve ayağa kalkar. İkisi birlikte, adamın yönünün tersine doğru kaldırımda ilerlerler. Yaşlı dilenci adam da ayağa kalkar, ilerden gelen yaşlı dilenci kadını görür. Ona el sallar ve bunu gören yaşlı dilenci kadın ona doğru yürümeye başlar. El ele tutuşup beklerler. İleriden dilenci olan iki çocuk yanlarına yanaşır. Yaşlı dilenci adam “ Torunlarım ne kadar aldınız adamdan?” diye sorar. Çocuklar ellerindeki parayı hemen yaşlı dilenci adama verir. Yaşlı kadın da cebindeki yüklü parayı verir. Yaşlı dilenci adam “ Adamdan bayağ para kopardık. En az 3 aylık giderimiz çıktı. Bu yaptığımız plan çok iyi. İnsanların hemen kaderiyle oynama planı.”diye sevinçle konuşur. Yaşlı kadın konuşmaya başlar.” Aferin torunlar! Siz de kiremidi yüksekten bayağ iyi bıraktınız adama. Benim de zamanlamam iyi idi tabi ki. Tam vaktinde uyardım şaşkaloz adamı.” diye konuşmasını bitirir kadın. Yaşlı adam konuşmaya başlar. “ O kadar saf yürüyordu ki ayağına bakmıyordu. Pat diye bırakıverdim paslı çivileri. Bırakmam ile uyarmam bir oldu. Hemen kandı enayi. İkimizin de onun hayatını kurtardığımızı sandı.” Sinsi bir gülümsemeyle bitirir konuşmasını. Çocuklar “ Biz de kiremidi attıktan sonra hemen gittik yerimize, başladık rolümüze dede. Görme süper rol yaptık. Adamın “ ya bunlar benim başıma gelseydi “ diye düşünmesini sağladık. Süperdik. “ diye haykırır çocuklar. Arkalarını dönerler paralarını saya saya yolda yürürler. Yeni planlarını, yeni kurbanlarını düşünerek evlerinin yolunu tutarlar…

İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

Gerçek ve Sahte Başarı



Yıllardan beri süregelen zekilik mi daha önemli yoksa çalışkanlık mı sorusuna bu hikâyemle açıklık getirmeye çalışacağım. Aşağıda vereceğim hikâyedeki kişilerin hepsi benim hayal ürünümdür. Böyle bir hikâye de yaşanmamıştır.

Kendini zekâ işlevinin daha önemli olduğuna adamış olan Profesör Ronald Torenc , zeki bir insanın başarısını, çalışkan insanın başarısından daha önemli olduğunu savunduğu tezi yayın hayatına sokmuştur. Ona göre çalışkan bir beyin, zeki beyin karşısında pek de işe yaramaz. Bu tezini o günkü konferansında basın mensuplarına ve tüm halka açıklamaya çalışmıştır…


“ Öncelikle hoş geldiniz diyerek, hemen konferansıma başlamak istiyorum. Gereksiz konuşmalardan kaçınırım, bu yüzden direk olarak tezimi anlatacağım… Öncelikle size şemamı göstermek istiyorum. Basit ama açıklayıcıdır.


┌── BAŞARI
│ ↑
│ ↑→→kendi başarısı
│ ↑
│ [ Zeki insan]
│
└ [Çalışkan insan]




Şimdi de açıklamalarıma geçiyorum. Zekâ, tüm işlevlerin bütünü, en büyük güç, başarı anahtarı, kısacası insanın her şeyidir. İşte bu noktanın üzerinde durmalıyım.”insanın her şeyi.”Çalışkanlık; benim deyimime göre sahte ezberci başarı, zekâyı yani “insanın her şeyini” alır bir daha getirmemek üzere götürür. Onu köreltir.

Şemadaki insanları ele alalım. Biri zeki diğeri çalışkan. Şemadan da görüldüğü gibi iki insan da başarıya ulaşmıştır. Fakat zeki insan kendine yeni bir başarı elde etmiştir. Çalışkan insan ise edememiştir. Çalışkan insan uzun bir yoldan başarıya ulaşmıştır. Zeki insan ise kısa ve öz gerçekleştirmiştir. Asıl sorulması gereken soru şudur: Gerçek başarıyı hangisi elde etmiştir? Cevap çok basit gerçek başarıya zeki insan ulaşmıştır. Tabiî ki siz değerli dinleyiciler şemada gerçek başarı yok diyeceksiniz. Gerçek başarı zeki insanın kendi başarısıdır. Çalışkan insanın kazandığı da başarıdır. Ama sahte başarıdır.

( O anda gazetecilerden biri sorar)

-“Sahte başarı nedir?”

Torenc cevaplar:

—Bu üzerimdeki kazak ne marka? “
Gazeteci cevaplar:” Adidas “

Torenc sakince devam eder:

“Üzerimdeki Adidas sahte Adidastır. Fakat bunu gerçek Adidasla çoğu kimse ayırt edemez, sahte olduğunu anlamaz. İşte bu çalışkan insanın başarısı da böyledir. “

Yine aynı gazeteci sorar: “ O zaman ne farkı var ki sahte başarıyla, gerçek başarının? “

Torenc sakince: “ Sen gerçek Adidasa mı sahip olmak istersin yoksa sahte Adidasa mı?

Gazeteci bu soruya cevap veremez ve susar. Konferans bitmiştir.

Ertesi gün Torenc’a soru soran gazetecinin köşe yazısı çıkar. Yazı şöyledir.

“ Dün Torenc adında felsefik bilimcinin tezini incelemeye gittim. İlginç bir tezden oluşuyordu. Tezin açıklamasını 3.sayfada bulabilirsiniz. Tezi okuduktan sonra dip not olarak şunu belirtmek istedim. Ben Canada Üniversitesi’ni birincilikle bitirdim. Gazetecilik de birçok ödül sahibi oldum. Fakat şimdi anlıyorum ki benim hep sahte Adidas’ım olmuş.



İsmail Öztaş

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

üst konu yapılırsa gerçekten çok sevinirim. Ama kimle görüşücem bu konu hakkında bilmiyorum

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

KAOSUN İNSANLARA ETKİSİ




Aşağıdaki hikâye diğer hikâyelerim gibi bana aittir.


Feyyaz, İstanbul’da oturuyordu. Her günkü gibi işine doğru yola çıkmıştı. Sigarası bitmişti. Genellikle yolda yürürken hep sigara yakardı. Bu yüzden hemen karşısına gelen ilk büfeye girdi. Bir paket sigara aldı. Yoluna devam etti. Sigarasını ağzına götürmüştü ki, sigarayı yakacak bir şey olmadığını fark etti. Büfeye geri döndü. Bir kibrit aldı. Sigarasını ağzına götürdü ve kibritiyle yaktı. Dumanı içine çekip dışarı vermeye başlamıştı. Üflediği duman havaya çoktan karışmıştı bile…


- 3 Gün Sonra -
(Bir Çin Köyünde)

Yutaka, 11 yaşında bir öğrenciydi. Okula gitmek için evinde hazırlanıyordu. Kahvaltısını güzel bir şekilde yapmıştı çünkü biraz hastaydı. Grip olmuştu. Annesi onu uğurlamak için kapıda bekliyordu. Biraz da geç kalmıştı okula. Bu yüzden aceleyle çıktı evden. Okula gittiği yol topraklı, çalılı gibiydi. Okula yetişmek için koşuyordu. Nefes nefese kalmıştı. Bu yüzden biraz soluklanmak için durdu. Derin bir nefes aldı. Burnuna sigara kokusu geldi. Ama etrafında sigara içen biri yoktu ki. Hatta yolda tek başınaydı. Sigara hiç içmemişti. Nefes aldığında boğazına sigara dumanı girmişti. Ve bu yüzden öksürdü. Bağırarak öksürdü. Hasta da olduğu için iyice yanmıştı boğazı. Öksürükle beraber ağzından mikroplar, tükürükler etrafa saçıldı…


- 5 Gün Sonra –
(Afrika-Fas)

Silva, 70 yaşındaydı. Evet, biraz yaşlı olabilirdi ama sağlıklıydı. Her işini kendi yapardı. Yaşına rağmen dinamikliğini korumuştu. Emekliydi. Geçimini rahatlıkla sağlayabiliyordu. Emekli olduğu için artık boş vakitlerini hobilerle geçiriyordu. Balık tutmayı severdi. O gün de denize doğru yola çıkmıştı. Teknesine atladı denizde biraz ilerledikten sonra durdu. Oltasını denize attı. Ve kafasını dinlemeye başladı. Derin nefes alıyor, havanın tadını çıkarıyordu. Bir nefes daha çekmişti ki sanki değişik bir havanın kokusu geldi boğazına. Boğazı yanmaya başladı. Sonra üstüne öksürük ve hapşırmalar geldi. Grip olacağını hissetti. Burnu akmaya başlamıştı. Hemen burnunu denize doğru tuttu ve sümkürdü. Sümük denize bulaşmıştı…

- 7 Gün Sonra -
( Panama Adaları)
Michael, ailesiyle birlikte denizin tadını çıkarmaya gelmişti. AİDS hastasıydı. En ufak hastalıkta metabolizması çökebilirdi. Ama deniz O’na iyi geliyordu. Bu yüzden denize girmek zorundaydı. Deniz yine cıvıl cıvıldı. Koştu denize atladı. Yüzmeye başladı. Dalışlar yapıp çıkıyordu. Şimdiki dalışında birazcık su yutmuştu. Ama tadı değişik geldi. Kaygandı, iğrenç bir tadı vardı. Denizden çıkıp ailesinin yanına gitti.
Ertesi sabah kalktığında ateşi çıkmıştı. AİDS hastalığı bağışıklık sistemini çökertiyordu. Ailesi hemen doktora götürdü. Doktor Michael’ın grip olduğunu ama AİDS dolayısı ile atlatmasının zor olduğunu söyledi. Ölebilirdi. Ailesi mikrobun nereden geldiğini anlamamıştı. Çocuklarına gözü gibi bakıyorlardı. En ufak hastalığa yakalanmamaları için uğraşmışlardı. İki gün sonra Michael gribi yenemedi ve yaşamını yitirdi…


Görüldüğü gibi değerli okuyucularım her bir hareketimizin dünyada üzerinde herhangi bir bölgede yaşayan bir insana etkisi vardır. En ufak bir hareketimiz bile zamanla diğer bir insanı etkliler. Kaos her yerdedir. Dünyanın belirli bir kaosu içerisinde kanat çırpmaya çalışan ufacık bir kelebeğiz…



İsmail Öztaş

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

SON İSTEĞİN NEDİR MAHKÛM?



15 kişiyi yakarak katletmekten elektrikli sandalye cezası verilen bir mahkûmun infaz günü gelmişti. İki görevli onu sandalyeye götürüyordu. Elleri kelepçeliydi. Kelepçeler sadece mahkûmun elini değil, hayatını da sımsıkıya bağlar. Bu mahkûmda aynen öyle bir durumdaydı. Sandalyeye getirip oturttular. Kelepçeleri çözdüler. Sandalyenin olduğu oda loştu. Görevliler net olarak seçilmese de, mahkûmun olduğu sandalye aydınlıktı. Görevliler birbirlerine bakarak vaktin geldiğini ifade eden bir edayla bakıştılar. Adetten bir soru soracaklardı.

“ Son isteğin nedir mahkûm?”

Mahkûm, hafif gülümseyerek bir sigara istedi. Son isteği bir sigaraydı. Odadaki bir görevli dışarı sigara almaya gitti. Döndüğünde mahkûm da hala aynı yüz ifadesi vardı. Sigarayı uzattılar. Mahkûm sigarayı eline aldı ve parmakları etrafında bir tur attırdı. Sigarayı ağzına götürürken duraksadı “ Bu sigarayı bir hayat olarak düşünelim” dedi ve gülümsedi. Ağzına götürdü. Görevlilerden biri çakmakla sigarayı yakmak istedi ama mahkûm elini tuttu engelledi. “ Birinci kural, hayatını kesinlikle başkasına yaktırmayacaksın. Hayatta her işi kendin yapacaksın “ dedi mahkûm ve görevlinin elinden çakmağı aldı, kendi yaktı. Görevliler şaşırdılar ama karşı koymadılar. Sigarasını içmeye başlamıştı ve bir anda tekrar konuşmaya başladı. “ Daha demin sigarayı hayat olarak göstermiştik. Hayatımızı ne olursa olsun kendimiz yakalım, kendimiz tutuşturalım ve kendimiz söndürelim.” Dedi. Görevliler dikkatle dinlemeye devam ettiler. “ Şimdi de sigarayı, öldürdüğüm insanların hayatı olarak görelim. Hayatlarını yaktım, hepsini tutuşturdum aynı sigara gibi, ve hepsini söndürdüm aynı sigara gibi…” Görevliler hafif ürkmüştür. Mahkûm arada sırada öksürmektedir. Sigarayı içmekte güçlük çekiyordur. “ İkinci kural, kimsenin hayatına karışmayacaksın. Ben karıştım ve sonum burası gördüğünüz gibi” Zaman akıp geçmektedir. Mahkûmun sigarası da bitmeye başlamıştır. “ Üçüncü kural, sigara bir hayat ise dibini göreceksin. Aynen ben şimdi hayatımın dibini göreceğim gibi”.

Görevliler artık zamanın geldiğini söylerler. Ve mahkûmun ellerini elektrikli sandalyeye bağlarlar. Mahkûmun kafasına ve kollarına kablolar takılır. Ve başlayın işareti verilir. Mahkûm son kez ağzını açar

“ Dördüncü kural, bilmediğiniz şeyi yapmayacaksınız”

Görevliler, işareti verir ve infaz gerçekleşir. Mahkûm can verir. Kurallarıyla birlikte hayata gözlerini yumar.

—2 sene önce-


O gün yine işine geç saatte gelmişti. Evi işyerine uzaktı. Bu yüzden işe gitmeye çok zorlanıyordu. Tüp fabrikasında çalışıyordu. Tüpleri kalite kontrol yapıyordu. Az para alıyordu ama geçinimini sağlıyordu. İş yerine geldiğinde hemen işinin başına geçti. Onun dışında 14 kişi daha kalite kontrolde çalışıyordu. Yan yana iş yapmaktaydılar. 5 saniyede bir eline bir tüp geliyordu. Test edip damgalıyordu. Telefonu çaldı. Evinden arıyorlardı. Açtı konuştu. Acilen hemen tüpü bırakarak çıktı. Hemen oradan bir çırağı çağırdı. “ 5 dk benim yerime tüpleri kontrol et. Ve sakın sigara içme” Dedi ve çıktı. Çırak tüplerin başına geçti. Bu konuda bir bilgisi yoktu. Diğer kişilere bakıp o da aynı şeyi yapmaya çalışıyordu. Bilmediği bir işti. Gelen tüplerden biri hafif şişikti. Gaz sıkışması vardı. Çırak bu tüpe de geçerli damgası vurdu. Diğerlerinin yanına bıraktı. 5-6 tüpü de aynı bu şekilde diğer gazı sıkışmış tüpün yanına yolladı. O tüp arada sıkıştı. “Tıs” diye bir ses duyuldu. Ve korkunç bir patlama gerçekleşti. İçerdeki 14 görevli ve çırak yanarak feci şekilde can verdi. O sırada iş yerinden çıkan adam işe dönmüştü. Alevleri görünce şoka uğradı. Acil işi ise komşusunun kalp krizi geçirmesiydi. Karısı misafirlikteyken kriz başlamıştı. Ve karısı haber vermişti. O da koşup acilen bakmıştı. Geldiğinde arkadaşlarının yanarak can verdiğini gördü. Polisler sorgu üzerine adamı götürdüler.

Mahkemede adam 15 kişiyi öldürmekten suçlu bulundu. Savunmasını gerçekleştiremedi. Çünkü o uğradı şokla aklı zarar görmüştü. “15 kişiyi yakarak katletmekten elektrikli sandalye cezası verilmiştir” dedi hakim. Ve mahkeme dağıtıldı. Polisler, alev alev yanan işyerinden izmarit külleri bulmuştu. Sigaradan çıkabileceği şüphesi de uyandı. Fakat tüpün başka şekilde patlatıldığı ortaya çıktı. Tek bir şey kalmıştı, o da adam tarafından kundaklatıldığı oldu. Hastane raporlarında mahkumun şu ana dek sigara kullanmadığı bildirilmişti. Ama kanıtlar adamın kurtulmasını sağlayamadı. Eğer mahkûm çırağa sigara içme demese belki de raporlarda sigaradan patladığı anlaşılacak ve suç çırağın olacaktı. Mahkûm başkasının işine karışmıştı. Ve çırağa işi devretmemeliydi. Çünkü çırak işi bilmiyordu. Bilmediğin işi yapmayacaksın. Ve her zaman kendi işini kendin yapacaksın…

İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

TÜRKLER, ERMENİLER VE KAPLUMBAĞA



Yıl 1915. Erzurum topraklarında Müslüman Türk halkımız, Ermeni çetelerinin baskılarına dayanamıyorlardı. Geceleri yatarlarken halk evlerini sıkıca kilitliyor, sanki evde kimse yaşamıyor süsü veriyorlardı. Ermeni çeteleri geceleri baskınlar düzenleyip halkı öldürüyor ya da yağmalama yapıyorlardı. O gün havalar sertçe bölgeyi sallıyor, insanlar sokağa çıkmayı tercih etmiyorlardı. Hakan ve ailesi de o günü evde geçiriyorlardı. Hakan evin tek çocuğu idi. Henüz 8 yaşındaydı. Annesi ve babası ile sade bir yaşam sürdürüyordu. Hakan, dışarıya Ermeni çeteleri yüzünden çıkmıyordu. Annesi buna izin vermezdi. O yüzden evlerine küçük bir kaplumbağa almışlardı. Hakan bu kaplumbağa ile vaktini geçiriyor, onu besliyor, onla arkadaşlık yapıyordu.


Güneş son yansımasını da köyden çekmişti. Bir ölüm sessizliğine sahip akşam gelmişti. Köyün boş sokaklarında sadece rüzgârın etrafa savurduğu kurumuş yaprakların sesi vardı. Tek tek evlerin ışıkları sönüyordu. İnsanlar radyolarından kısık seslerle, güvenlik kuvvetlerinin bir iki gün içerisinde köye geleceğini anons edilişini dinliyordu. Bu halk için sevindirici bir haberdi. Hakanların evinde de radyo kısık sesle açıktı. Hakan’ın babası radyoyu kulağına dayayarak haberleri takip etmeye çalışıyordu. Hakan ise odasında küçük kaplumbağası ile oynamaya devam ediyordu. Kaplumbağayı küçük bahçesinden çıkarıp, kaplumbağanın kabuğunu ıslak bir bezle temizliyordu. Yeşil olan kabuğu, temizlendikten sonra daha da parlamıştı. En son kaplumbağanın bahçesini de temizledikten sonra tekrar yerine koydu. Ve artık uyumanın vaktinin geldiğini düşündü. Bu yüzden battaniyesini hazırladı ve yatağın içine keyifle girdi. Uykuya dalmaya çalışırken dışarıdan birkaç şişe sesinin şangırtısını duydu. Yatağından hızlıca kalkıp tahta pencereden, dışarıyı izledi. Beş tane Ermeni çete üyesi şişeleri birbirine tokuşturarak içiyorlardı. Tam evlerinin önündeydiler. Babası, Hakan’ın odasına sessizce girdi. “ Hakan evladım, sakın ses çıkarma, camdan çekil. Çeteler burada” . Hakan babasının sözünü dinleyerek hemen geri çekildi. Ama çeteler yine de Hakanların kapısını zorlamaya başladılar. Babası “ Evlat, sakın ses çıkarma ve yatağın altına ya da kaplumbağanın bahçesinin arkasına gir. “ Hakan’ın babası odasına gidip tüfeğini aldı ve kapının arkasında pusuya yattı. Küçük Hakan ise, eline bir kalem almıştı. Kalemin ucunu iyice inceltip sivriltmişti. Kaplumbağasını da alıp yatağın altına girmişti. Annesi babasının yanında elinde tabanca ile pusudadır. Kapıları, demir döver gibi dövülüyordu. Tahta kapı daha fazla direnemeyerek teslim bayrağını çekti ve tak sesiyle açıldı. İki Ermeni halen ağzına içki götürüyordu. Diğer üç Ermeni ise ellerinde tüfekler içeriye doğru doğrultmuşlardı. Hakan’ın babası “ Bismillah” diyerek sindiği yerden ayağa kalktı ve ateşe başladı. Annesi de aynı şekilde içki içen Ermenilere ateş ediyordu. Baba, bir Ermeni’yi haklamıştı ama diğer iki ermeni babayı önce omzundan daha sonra da kalbinden vurdular. Baba, oracıkta can verdi. Anne ise iki Ermeni’yi de yaralamıştı. Birisini sol elinden diğerini ise sağ ayağından vurmuştu. Ama elinden vurulan Ermeni acı içinde de olsa silahını çıkarıp Hakan’ın annesini vurmuştu. Anne de yerinde can vermişti. Hakan odasında yatağının altında hıçkırıklar içinde ağlıyor bir yandan da kalemiyle kaplumbağanın kabuğunun üzerine yazılar yazıyordu. Küçük yazıyordu ama kendisi okuyabiliyordu. Yazısı da iyiydi. Ara ara duraksıyor gözyaşlarını siliyor, sonra tekrar yazmaya devam ediyordu. İçinden Allah’a ölmek için dua ediyordu. Annesi, babası bağırışlar içinde ölmüştü. Bu yüzden Allah’tan ölmek istiyordu. Daha yaşamasının ne anlamı vardı ki? Ama Ermeni çetesine karşı ölmek istemiyordu. Bu yüzden saklandığı yerden çıkmadı. Sessizce yazmasına devam etti. Sesler sanki biraz kesilmişti. Ama Hakan’ın burnuna yanık kokusu geliyordu. Ermeni çetesi yaralanan arkadaşlarını dışarıya çıkarmıştı. Ama evi benzin döküp yakmaya başladılar. Hepsi kahkahalar eşliğinde evin yanmasını seyrediyorlardı. Hakan bunu sezmişti. Kaplumbağasının kabuğuna, gözyaşları içerisinde son bir şey daha yazdı ve kaplumbağayı arka kapıdan bahçeye saldı. Küçük kaplumbağa yalpalayarak köyün çayırları içerisinde kayboldu. Hakan ise alevlerin gittikçe büyüdüğünü gördü. Annesini, babasını son kez görmek istiyordu ama alevler buna izin vermedi. Bu yüzden üzüntüsünü de yanında alarak arka eski kapıdan çıktı. Biraz ilerde ağaçlıklar vardı. Hızlıca oraya girmek için koşturdu. Ermeni çeteleri evin içinde daha kimsenin olup olmadığını bilmiyorlardı. Bu yüzden evi yakmaya karar vermişlerdi. Ev kısa süre içerisinde kül haline gelmişti. Etraftaki halk ise bu durumu görünce Ermeni çetelerini ateşe tuttular. Ama artık iş işten geçmişti. Ev baskını anında anne ve baba katledilmiş, ev yağmalandıktan sonra ise yakılıp yıkılmıştı. Küçük Hakan ise sabahı ağaçlıklar içerisinde geçirdi. Dönüp evinin bulunduğu yere geldi. Halk etrafta toplanmıştı. Hakanın ise gözlerinden yaşlar süzülerek bu katliamın tanığı olmuştu…



- 91 Sene Sonra –




Yıl 2006. Ermenilerin sözde soykırımı kabul ettirme çabalarının en çok arttığı yıllardan birisi. Avrupa ülkeleri tek tek Ermenilerin bu yalanlarını yadsımayarak sözde soykırımı kabul etmeye başladılar. Eğer bu sözde soykırım kabul edilirse hem madden hem de manevi şekilde aşırı zarar göreceğiz. Ülkemizde bu yüzden, Ermenilerin bu yalanlarını ortaya belgelerle sunan konferanslar düzenlenmeye başlandı.

Erzurum’da Sözde Ermeni Soykırımı hakkında bir konferans düzenleniyordu. Katılımcılar konuşmanın yapılacağı yere gelmişler, yerlerinde sabırsızlıkla konferansı bekliyorlardı. Konferansta konuşmacılar olarak iki tarih profesörü, iki gazeteci, bir de dil bilimci vardı. Konuşmacılar kendileri için hazırlanan sahnedeki koltuklara oturdular. Bir sohbet havasında geçecek gibi gözüküyordu. Dinleyiciler, konferansın başladığını görünce sessizliğe büründüler. İlk konuşmayı tarih profesörleri yaptı. Ermenilerin ilk önce Osmanlılarla olan dostluğunu, daha sonra ise kışkırtmalar ve destekler sayesinde Türk halkına zulümlerini anlattılar. Gazeteciler ise Ermenilerin tehcir edilişini, nerelerden nereye göçe tabi tutulduğunu, göç sırasında neler yaşandığını belgelerle anlattılar. Sıra dilbilimciye gelmişti. Ve o da boğazını temizleyerek konuşmasına başlamıştı:

“ Değerli dostlarım, tüm belgelerle Sözde Ermeni Soykırımı belgelerle anlattık. Ben size bu konu hakkında geniş bilgi sunamayacağım. Sadece tek bir belge ile konferansı sonlandıracağım. Belge ise diğer sunulan belgelerin aksine canlı bir belge olacak.( Dinleyiciler koltuklarından yavaşça havaya kalkarak meraklı gözlerle canlı tanığı görmeye çalışıyorlardı.) Bu canlı belgem biraz yaşlı durumdadır. Ama belki de Ermeni çetelerinin halkımıza yaptığı vahşeti en çarpıcı şekilde anlatacak bir tanık. “

Dilbilimci koltuğun arkasından bir kutu çıkardı ve içini açmaya koyuldu. İçerisinden ne çıkacağını halk meraklı gözlerle bekliyordu. Titizce kutunun kilidini açtı. Kutunun içerisinden koca bir kaplumbağa çıkmıştı. Etrafa baygın gözlerle bakıyordu. Kafasını ağır ağır döndürüyor, hareket etmek yerine oracıkta durmayı tercih ediyordu. Kabuğu yemyeşil iriceydi. Kabuğunun üzerinde hafif silikçe yazılar bulunmaktaydı. Dilbilimci bir yandan kaplumbağayı tutuyor bir yandan ise dinleyicilerin meraklı bakışını gidermek için konuşmasına başlıyordu.

“ Hayretinizi gidermeye başlıyorum. Evet, o dönemden kalan canlı tanığımız şu anda karşınızda. Kaplumbağaların ortalama ömrü yüz- yüz elli yıl arasında değişir. Bu kaplumbağamız da yaklaşık yüz yaşlarında. Ve kaplumbağalar susuzluğa ve açlığa çok dirençli canlılardır. Şimdi gelelim tanıklık kısmına. Bu kaplumbağayı Erzurum’da ağaçlar üzerindeki yazıları incelemeye alırken, iki kaya arasında kendisini yuva yapmış halde buldum. İki kaya arasını kendisini koruması için kullanmış. Tabi dikkatimi çeken nokta kabuğunun üzerinde Türkçe olan yazılardı. Hayrete düşerek onu oradan aldım, hemen araştırma merkezine götürdüm. Araştırma merkezinde günlerce süren temizleme çalışmalarından sonra kabuğun üzerindeki yazıları rahatlıkla okur hale getirdik. Az sonra elinize kabuğun yazı olan kısmının fotoğrafları size dağıtılacaktır. Eğer görmek isteyen varsa konferans sonu gelip gözlerinizle bakabilirsiniz. Şimdi bizim araştırmacılarımız bu yazının 90 sene civarı öncesinde yazıldığını deneyler sonucu ortaya koydular. Zaten üzerinde yazan kişimiz yılı 1915 diye vermiş. Ama biz bu yazıyı kendimiz yazmadığını göstermek için araştırma görevlileriyle deneyler yaparak yazının o döneme ait olduğunu kanıtladık. Tahminlerimize göre kaplumbağanın üzerine yazılan yazı zorlan yazılmış. Çünkü kaplumbağanın kabuğu gençken küçüktür. Yazı, kaplumbağanın kabuğunun büyümesi ile daha belirgin hale gelmiştir. Ve size şimdi kaplumbağanın üzerinden yazıyı aynen aktarmak istiyorum:

“ 1915’teyiz. Odamda yatağımın altında Ermeni Çetelerinin kapımızdan gitmesini bekliyorum. Annem ile babamın feryatlarını duyar gibi oluyorum. Allah’ım ne olur onların başına bir şey gelmesin. Ermeni çetelerinin köyümüzde yaptığı katliamlar son bulsun. Annemlerin sesi kesildi. Kahkahalar yükseliyor. Allah’ım beni de annemlerin yanına gönder. Ama Ermeni çeteleri tarafından değil. Burnuma yanık kokusu geldi. Evimizi yakmaya başladılar. Bu buraya yazacağım son cümle olacak. Umarım insanlar bir gün bu yazıyı okur.“


Dinleyiciler, dilbilimcinin kabuktaki yazıyı okuduğu sırada gözyaşlarına boğulmuşlardı. Bir çocuğun o anı bu şekilde anlatması, sanki her birini alıp o seneye götürmüştü.

Dilbilimci tarafından kanıt olarak gösterilen bu tanık, çok geniş yankı uyandırdı. Basında ve yayınsal çevrede büyük sükseler yapmıştı. Erzurum’da yapılan konferanstan sonra ülkemiz dışında birçok yerde de konferanslar vererek halkı bilgilendirmişti. O dönemden günümüze dek gelen en gerçekçi tanık bu kaplumbağa idi. Vahşeti tüm içtenliği ile gözler önüne seriyordu…


İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

KURTULUŞUMUZ: ÇOCUK


—Bebeği getirdik efendim.”

—Umarım bu bebek kurtuluşumuz olacak”




Bebek, dört tarafı duvarlarla kaplı, sanki bir hücreyi andıran bir odaya kapatıldı. Ağlıyordu. Belki de diğer günlerini varlığından habersizce ağlayarak geçirecekti.


- 10 YIL SONRA –


“ Ne demek, yemek, su “ 10 Yaşındaki çocuk odasında devamlı bunu tekrarlıyordu. Başka bir şeyler söylemek istiyor, haykırmak istiyor ama iç güdüsü onu engelliyordu. Her gün gördüğü bu odada, ilk kez kapının açık olduğunu gördü. Zihninin verdiği sürükleme ile kapıdan dışarıya yol tuttu. Bir kaplumbağa gibi yavaş, sendeleyerek yürüyordu. Dışarıya çıktığında etraf insanlarla etrafta koşuşturduğu bir sokak gördü. Güneşin etrafı kavurması ile insanlar suları başlarında aşağı boca ediyorlardı. Çocuk, gözünü güneşe doğru çevirdi. İlk kez böyle bir şey görüyordu. Gözlerini kısarak onun güzelliğine seyre dalmıştı. Yolun ortasında çocuk, akan sularda bekleyen bir taş gibi duruyordu. Diğer insanlar yanından akıp gidiyordu ama çocuk güneşe bakmakla meşguldü. Tam o sırada omzuna bir el kondu.

-“Gel evlat. Artık bizle olmanın vakti geldi. Senin sahibin biziz.”

Çocuk söylenenleri anlayamasa da bilinçsiz olarak yanına gelen iki kişiyle beraber gitti.

Bahçesine bakıldığında dar sayılabilecek, güllerin ağırlıkta olduğu, kuşların cıvıltısıyla kucaklaştığı bir resim gibi manzara vardı etrafta. Eve geniş denilebilirdi. Büyük kapılı bir girişi vardı. Basamaklardan çıkıp eve girdiler. Kadın olan, kapıyı sıkıca kilitledi ve etrafı gözleriyle süzdü. Kadın; tıknazca, orta yaşlarda bilgili görünümde biriydi. Erkek olan ise gözlükleri şişe camı dengindeydi. Uzun boylu, yürüdüğünde kadın ona çukurdan bakıyordu sanki. Evin içerisinde odalar sıralı halde uzuyordu. İki kişi, çocuğu bir odaya sürükledi ve koltuğa oturttular. Nedeni bilinmeyen bir arzu içerisinde çocuk bu zamana kadar nasıl geldiğini, kim olduğunu bilmek istiyordu. Kadın odadan dışarı çıkarak uzun koridora doğru yürüdü. Erkek olan kişi ile çocuk odada kaldılar. Odanın duvarları beyaz sıvanın üzerine çizilmiş şekillerle kaplıydı. Çocuk bu şekilleri hayranlıkla izliyordu. Adam konuşmaya başladı.

“ Yemekten sonra sana okuma ve yazmayı öğreteceğim.”

Kadın içeriden bir tepsi getirmişti. Tabağın içinde çorba, etli bir yemek bir de makarna vardı. Bardağın içinde ise su duruyordu. Çocuk iç güdüsel olarak hemen yemeğe oturdu. Karnı acıkmıştı. Çocuk, yemekleri yerken adam ve kadın arasında konuşma geçti.

- “ 10 yaşındaki bir çocuk okuma-yazmayı kaç günde öğrenebilir” dedi kadın

-“ 2 günde okumayı yazmayı öğreteceğim. ” dedi adam usulca.

Çocuk yemeğini bitirir bitirmez vakit kaybetmeden, adam elinde bir yığın kitapla odaya geldi. Kadın ise tabakları içeri götürmekle meşguldü. Adam, çocuğun önüne iki kitap yöneltti. Ve okumayı-yazmayı öğretmeye başladı…

2 gün sonra çocuk neredeyse iyi bir okur-yazar hale gelmişti. Söylenenleri çok çabuk kavrıyordu. 48 saat aralıksız ders dinlemişti. Ve her şeyi çabucak anlamıştı. Adam bitkin düşmüştü. Ama çocuğun bu şekilde iyi öğrendiğini görünce yorgunluğunu unutuveriyordu. Kadın içerden elinde bir yığın kitap getirdi.

“ Burada 20 kitap var. Bunları bir haftada okuyacaksın. Yemeğin, suyun hepsi mutfakta hazır. Biz bir hafta sonra tekrar geleceğiz. “ dedi kadın.


Çocuk söylenenleri içgüdüsel olarak yapmak için harekete geçmişti. Hiçbir karşılık veremedi. Hemen kitapları okumaya başladı.

- 1 hafta sonra –

Ev sahiplerinden bir haftadır ses seda yoktu. Çocuk verilen tüm kitapları okumayı becermişti. Sulanmayı bekleyen bir bitki misali ev sahiplerini bekliyordu. O sırada kapının gıcırtısı çocuğun kulağına kadar gelmişti. Bir tak sesiyle kapıyı kapatmışlardı ve üzerine kilit vurmuşlardı. Adam çocuğun yanına yaklaşır. Çocuk, bitirdiği kitapları bir kule halinde odanın ortasına yığmıştır. Adam “ Hepsini okudun mu çocuk” diye sorar. Çocuk;
- “ Evet okudum. İlk kez duyduğum birçok bilmediğim şey öğrendim. Bilgilerimi rahatlıkla kafama soktum. Hepsinden de okurken zevk aldım.“

Kadın içeriye mutfağa doğru giderek, çocuğun yediği yemeklerin bulaşıklarını yıkamaya koyuldu. Bir yandan da fırına yeni yemekler vermişti. Adam ise üst kattan poşetlerce kitap getirmişti. Çocuğun önüne sallayarak poşeti tüm kitapları yığmıştı. Kitapların hepsi kalın kalın, ciltli kitaplardı. Adam;
“ Burada da 30 kitap var. Bu seferki sınırlı gün sayın 2. İki gün sonra geldiğimizde bunları bitirmiş olacaksın.”

Çocuk karşı gelemeden yine söylenenleri yapmaya koyuldu. Adam ve kadın ise evdeki ufak tefek işleri hallederek çıktılar. Kapıyı çocuğun arkasından kilitlediler…

- 2 gün sonra -
Çocuk, son kitabın da kapağını kapatır. O kitabı da bitirdiği kule şeklinde kitapların üstüne koyar. Duvarlarda beyaz sıvanın üzerine çizilmiş olan şekiller artık çocuğa çok mantıklı gelmektedir. Duvarların yanına yaklaşarak parmağını sürükleyerek şekli inceliyordu. Bir-İki saniyelik düşünmeden sonra konuşmaya başlar.
“ Bu bir silindir= Hacim, yarıçapın karesi çarpı pi sayısı çarpı yükseklik Alan ise iki çarpı pi sayısı çarpı yükseklik çarpı yarıçap. Şu yan duvardaki şekil daire, alanı pi sayısı çarpı yarıçapın karesi, çevresi ise iki çarpı pi sayısı çarpı yarıçap. Şuradaki de prizma alan... ”

Çocuk kendi kendine bu şekilde duvarlardaki şekilleri yorumlarken kapının kulak tırmalayıcı gıcırtısı odayı sarmıştı. Adam ve kadın eve geri dönmüşlerdi. Çocuğun bu yorumlarını görünce yüzlerinde büyük bir mutluluk ifadesi oluşmaya başlamıştı. “ Harika “ der ikisi de bir ağızdan. Çocuk “ Harika, üç sesli, üç sessiz harften meydana geliyor. Üç sesli harf olduğu için üç heceli. Kelime yapısını incelediğimizde basit kalıpta oluşturulmuş” dedi çocuk. Adam ve kadın çocuğu gayet iyi yetiştirdiklerini düşünmeye başlamışlardı. Adam vakit kaybetmeden konuşmasına geçti;

- “ Bu gün yapacağın şeyler bizlen birlikte çocuk. Ama yanında ancak bir saat kalabileceğiz. Sana, geçmiş yıllarda atılan insanlık için faydalı 20 teori anlatacağız. Bir saat senin yanında kaldıktan sonra sana, milattan önce 500 yılından günümüze dek ortaya konmuş büyük, küçük tüm teorilerin incelenmiş halini vereceğiz. Sen de bunları 1 haftalık sürede inceleyerek kafana sokmaya başlayacaksın.” Diyerek açıkladı adam.

Bir saatlik dilimden sonra, çocuk teoriler hakkında adam ve kadın tarafından temel bilgiler edindikten sonra, ellerindeki kâğıtlara yazılmış teorileri çocuğun önüne verdiler. Bir haftada M.Ö 500 ‘ den günümüze kadar tüm teorileri incelemeye koyulmuştu.

- 1 Hafta Sonra –

“ M.S 1900’lere kuantum teorisi, z fonksiyonu, Büyük teorem damgalarını vurmuşlardır…” Çocuk bütün teorileri açıklamalarıyla birlikte incelemişti. Başı ağrıyordu ama zayıf düşmüyordu. Evin kapısı hiç bu kadar hızla açılmamıştı. Adam ve kadın heyecanla içeriye girdiler. “ Bütün teorileri inceledin mi çocuk? “dedi adam. Çocuk evet anlamında başını aşağı yukarıya doğru hareket ettirdi. Adam ve kadın sanki bir daha mutsuz olmayacak şekilde bir sevinç içerisindeydiler. Adam;

- “ Seninle gurur duyuyoruz evlat. Teorileri bu kadar kısa sürede incelemen mükemmel bir olay. Ama her şey bitmiş değil. Gerçek kısım şimdi başlıyor. Seni zorlu bir çalışma bekliyor evlat. Sana getirdiğimiz soruları yapacaksın ve biz bu konuda sana çok güveniyoruz, başaracaksın. Beş yıl burada sana vereceğim sorularla uğraşacaksın. Yemeğini, diğer ihtiyaçlarını biz aralıklarla gelerek karşılayacağız. Seni rahatsız etmeyeceğiz. Odanı kilitleyeceğiz. Yemeğini alttaki delikten alacaksın, tuvalet ihtiyacını ise odada bulunan tuvaletten yapabilirsin. Şimdi elimdeki soruları sana veriyorum ve derhal başlaman lazım “

Çocuk bu açıklamayı dinledikten sonra adamın elinden soruları alır. Şöyle bir karıştırır. Ve yüz yirmi tane soru mevcuttur. İlk sorunun üzerinde konu başlığı olarak şu yazmaktadır

“ Cevabı Bulunamamış Problemler”

Çocuk ilk soruya bakar, soru şudur:

“Riemann’ın ortaya koyduğu soru: Hem asal hem de palindromik olan sonsuz tane asal sayı bulunabilir mi?”
- 5 Yıl Sonra -

Beş yıl, çocuk sorularla cebelleşmiştir. Gittikçe yaşının verdiği büyüme ile kendine birtakım sorular sormak istemesine rağmen soramıyordu. Gece-Gündüz hem kendi iç çelişkileriyle hem de verilen sorularla boğuşarak geçmektedir. Odanın duvarları ve yerleri çocuğun yazdığı sayılar ve şekillerle karman çorman olmuştu. Çocuk artık 15 yaşına gelmişti. Adam ve kadının bıraktığı soruların hepsine tek tek yanıtlar vermişti. Kapının açılma sesi ile oturduğu koltukta dikleşti. Adam ve kadın içeriye girmişti. Adamın 5 sene önceki boyu şimdi de aynıydı fakat kamburu çıkmıştı. Saçlarına aklar seyrek seyrek düşmüştü. Kadın ise biraz kilo almış, yaşının getirdiği zorluklar ile yüzünde kırışıklıklar oluşmuştu. Ama eski dinçliklerini ikisi de koruyordu. Çocuğun solgun bakışları gittikçe artmıştı. Elinde cevapladığı soruları adama yöneltti. Adam cevapları aldı, tek tek incelemeye başladı. “ Hepsine cevap vermişsin, KURTULDUK! “ dedi adam heyecanla. Kadın evde çocukla kaldı. Adam ise elindeki cevaplar ile hızlıca evden çıktı.

- Yer: Dünya Teori Araştırma ve Geliştirme Merkezi –

Adam elindeki cevaplarla hızlıca merkezin soğuk taş merdivenlerinden içeri girdi. Üst kata çıkarak elindeki cevapları büyük bir zarfa koydu. Ve müdürün odasına giderek zarfı oraya bıraktı. Yönetim kurulunun incelenmesi sonrasında sonuçlar verilecekti.

Haftalar son cevapları getiren adam, cevapları bıraktığı yer tarafından çağırılır. Heyecanlanmıştır ama sonuçlardan emindir. Çocuk soruları yanıtlamıştır. Ağzı kulaklarında müdürün odasına girer. Müdür:

“ Bize vermiş olduğunuz ve yönetim kurulu tarafından incelenen cevaplar yetersiz ve ilginç bulunmamıştır. İspat yollarında mantık hataları var. Bu yüzden cevaplar yeterli değil. “ dedi.

Adam şaşkınlık ve üzüntünün bir araya karıştığı bir halde odadan çıkar. Üzgün bir halde çocuğun kaldığı eve gelir. Çocuk eski getirilen kitapları gözden geçiriyordur. Kadın ise mutfakta yemek yapmakla meşguldü. Adam, çocuğu es geçerek kadına olanları anlattı. Kadın “ Daha çok genç belki o yüzden düzgün cevaplar verememiş olabilir “ dedi. Adam, kadının haklı olabileceğini düşündü. Bu yüzden çocuğa daha fazla teorilerle ilgili geniş kitaplar getirdi. Yaklaşık 100–200 civarı kitaptı. Çocuğun odası bir kütüphane olmuştu sanki. Adam;

“ Evlat yaşın çok genç belki ama sen becerebilirsin bu işi. Senden 5 sene içinde yeni cevaplar bekliyoruz. Bu yeni kitapları da okuyacaksın. Daha çok bilgi, daha çok cevap demektir. Diğer tüm cevapları unut. Her zamanki gibi ihtiyaçların karşılanacak. “ dedi ve soruları tekrar çocuğa verdi.

Çocuk odada yine yalnızlık ile baş başa kalmıştı. Kitaplarla yine baş başaydı. Bu yüzlerce kitabı okuyup, sorulara yeni yanıtlar bulacaktı. İçgüdüyle yine kitapları okumaya koyulmuştu…

- 5 Sene Sonra –

Çocuk artık yirmi yaşına gelmiştir. Verilen yüzlerce kitabı okuyup, sorulara yine teker teker cevaplar vermiştir. Ama onun asıl sorunu kendine soramadığı sorudur. Bir şeyler kendisine sormak istiyordur fakat sormayı beceremiyordur. Adam eve tekrar girdi ve odanın kilidini açarak çocuğun elinde tuttuğu cevapları aldı. Bu sefer kesin doğru şeyler yaptığına inanıyordu. Zaman kaybetmeden cevapları merkeze götürmeye koyuldu. Odadan çıkacağı sırada çocuk zor da olsa bir soru sordu : “ Kendime bir soru sormalı mıyım? “ dedi. Adam “ Hayır, sen sadece cevaplayacaksın” .
Günler rüzgâr gibi sert ve hızlan geçiyordu. Adam ve kadın merakla sonuçları bekliyorlardı. Yaşlanmışlardı. Dirençleri gittikçe azalmıştı. Yorgundular; koşuşturmalar, bilgilendirmeler onları yormuştu. Sonuçların açıklanacağı gün gelip çatmıştı. Merkeze gittiklerinde geçen senelerdeki sonuçla karşılaşmayacaklarını umdular. Ama kötü haber çabuk geldi. Merkez sonuçların yetersiz olduğunu, diğer sonuçlardan neredeyse hiçbir farkın olmadığını bildirdiler. Adam “ Ellerimizden gelen her şeyi yaptık. Her şeyi öğrettik. Nasıl oldu da beceremedik? Başkanla görüşüp kurumumuzun kapatılmasını söyleyeceğim. Kurumumuzu kapatmadan önce ise kamuoyuna ve çocuğa her şeyi anlatmamız gerekecek.” Dedi ve iç çekti. İkisi de bitkindi ve kol kola girerek yolda yürüdüler…

- 5 Gün Sonra –

Tüm televizyon kanalları ve halk büyük meydanda toplanmıştı. Herkes birbirine meraklı gözlerle bakıyor, ne konuşulacağı merakla bekleniyordu. Kürsü arkasında kalabalık bir grup vardı. Yanlarında ise kendilerine ait araçları bulunuyordu. Araçların üzerinde “ D.Y.K ‘ya aittir” yazısı bulunmaktaydı. Mikrofonlar kontrol edildi ve o grubun içinden biri “ D.Y.K Başkanı’nı buraya davet ediyorum “ anonsu yaptı. Meraklı kalabalık giderek daha da meraklanmıştı. Bu kalabalığın en önünde 3 kişi oturuyordu. Birisi evin sahipleri olan adam ve kadın, ortalarında ise çocuk bulunmaktaydı.

İri, şişmanca gözlüklü, etrafı süzen gözlerle kürsüye geldi. Tedirgin bir hali vardı. Boğazını temizledi ve mikrofona doğru eğilerek konuşmasına başladı.

“ Şu anda ülkemizin kurtuluşu için olan bu projede başarısız bulunmaktayız. Elimizden gelen her türlü şeyi yaptığımıza inanıyoruz. Fakat sonuç ülkemiz için iyi olmadı. Şimdi size bu büyük projeye anlatacağım.

Geçmiş otuz seneden beri ülkemizde tek dâhi yetişmedi. Bilirsiniz ki bir ülkede dâhi yetiştirilmesi çağdaşlaşmanın ve ülkenin daha ileriye gitmesi için gereken önemli unsurdur. Dâhi, ülkeyi ülke yapan en önemli unsurdu. Dâhi yetiştiremeyen ülke üçüncü sınıf muamelesi görür. Diğer ülkeler birçok dâhi yetiştirerek kendilerine güç kattılar. Gerilemekte olan ülkemizin bu ters talihini kırmak için planlar düşündük. Ülkemizin son iki dâhiliğe en çok yaklaşmış olan iki arkadaşımız Bayan Cattie ve Bay Robins ile kafa kafaya vererek “ Dâhi Yetiştirme Kurumu” ’ nu kurduk. Amacımız ise normal bir çocuktan dâhi yetiştirmek ve ülkeye kazandırmaktı. Esirgeme kurumundan bir çocuk aldık. Onu bebekliğin itibaren bir odaya koyduk. On sene boyunca bu odada yemek ve su verilerek yaşadı. Kafasını gereksizce şeylerden uzak tuttuk. On sene boyunca hiçbir şey öğretmedik sadece belli başlı kelimeleri öğrenmişti. O tertemiz beyni, saçma sapan olaylardan uzak tutarak, sadece bilime odaklamaya çalıştık. On yaşında kafası tertemiz sadece bilime odaklanmış, bilgiye aç bir çocuğun hızla okuma yazma öğreneceğini, bilgileri rahatlıkla kavrayabileceğini tahmin ediyorduk. Nitekim böyle de olmuştu. Hızla kavradı, kolayca pekiştirdi ve rahatlıkla öğrendi. Onu bilgiye odakladık. Kafasını hep bilgiyle doldurarak, kendinin ne olduğu, ne için çalıştığı hakkında soruları kendine soramadı. Zihnini hiçbir an boş bırakmadık. Onu bir makine-insan yaptık. Einstein gibi kafasının yüzde on beşini kullanmasını sağlayacaktık. Çocuğu on yaşına kadar dört tarafı duvarla kaplı bir odada büyütmemizin amacı ise gelecek on sene için ortam hazırlamaktı. İçgüdüsel olarak çocuk dört tarafı duvarla kaplı odayı hiç yadırgamadı. Gençlik yıllarında bu yüzden dışarıya çıkmak istemedi. Onunla yakından olarak Bayan Cattie ve Bay Robins ilgilendi. Çocuğa karşı inanılmaz derecede titiz davranmışlardı ve çocuğun kafasına bilgileri bilgisayar misali yüklemeye başladılar. Sayısız kitaplar okutuldu, her şey hakkında bilgiler verildi. Tüm dünyada insanlık için faydalı teoriler en ince ayrıntısına kadar gösterildi. Dâhilik mertebesine ulaşılması için bir tez, bir teorem atılması gerekmektedir. Bu yüzden çocuğa çözülemeyen soruları gösterdik. Bunları mantıklı şekilde ispatlayarak çözmesini istedik. Çocuk, soruları cevaplandırmasına rağmen Dünya Teori Araştırma ve Geliştirme Merkezi yönetim kurulu tarafından yanıtlar yeterli derecede bulunmadı. İspat yöntemlerinin mantıksızca olduğunu bildirdiler. İki kez bu merkez tarafından reddedildik. Projemizin halen başarısızlığa uğradığına inanamıyorum. Bu yüzden Dâhi Yetiştirme Kurumunu kapamış bulunuyoruz.”

Başkan konuşmasını bitirerek, kürsüden inmişti. Halk hayretle dinlediği başkanı, kürsüden indiğinde hüzünlü bir sesle uğurladı. Çocuk artık her şeyin farkına varmıştı. İlk kez varlığı hakkında bilgiye sahip olmuştu…

Çocuk, o günden sonra içgüdüsel olarak hep kapalı, dört tarafı duvarla kaplı bir odada yaşamını sürdürdü. Ömrünün sonuna kadar o odada yaşadı ve kitap okudu…

Çocuğu o odaya kapatmakla hayal gücünü de kapatmış oldular. Çocuk, büyüme çağını hep kapalı odada geçirdiği için, dışarıyı, doğayı, olayları göremediği için hayal kuramadı. Bu ülke, dâhinin en büyük özelliği olan yaratıcılığı yok etmişlerdi. İşte başarısızlığın en büyük nedeni buydu…



İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

HAYATIN SINIRINDA

Soğuk puslu gecenin etrafında yıldızlar bile yok olmuşlardı. Geceyi aydınlatabilecek doğal bir unsur kalmamıştı. Ay, yüzünü bulutların arkasına gizlemişti. Belki de köprü üstündeki umutsuzda duran adamı seyretmek istemiyorlardı. Gecenin kör karanlığında, doğru düzgün araç geçmeyen bu köprüde, bir adam durmuş, denizin dalgalanışını izliyordu. Üşüme hissine kapılmıştı sanki. Ama paltosunu üstünden çıkarıyordu. Dimdik ayakta durarak gözlerini metrelerce aşağıdaki sulara dikiyordu. Ellerini köprünün korkuluklarına tutmuş, tek tük geçen araçları takmıyordu. Derince bir nefes aldı, sanki bir daha alamayacakmış gibi. O sırada, köprünün başından yırtık giysili bir çocuk yaklaşmaya başladı. Çocuk birden koşarak, adamın yanına geldi.

-“Amca ne yapıyorsun? Hava çok soğuk. Üzerini giysene.” Dedi çocuk hüzünlü bir sesle. Birden adamın amacının ne olduğunu anlamaya başlamıştı. Adam intihar edecekti.

-“ Evlat, senin kimsen yok mu? Üzerinde bir şey olmadığına bakarsak kimsen yok galiba”

-“ Kendi canımdan başka kimsem yok amca. Onunla geçiniyorum. Başka şeye ihtiyacım yok ki. Orada burada çalışıp günlük paramı da karşılıyorum. Kış günleri zor oluyor amca. Ama her kışın bir yazı vardır” dedi çocuk . Bir yandan da titriyordu.

Adam çocuğun dediklerinden etkilenmiş gibiydi. Yüzünde hafif bir tebessüm oluştu.

-“ Amca sen buradan atlayacak mısın? Atlayacaksan niye atlayacaksın ki? Her şeyin yerinde gibi. Atlayacak olsak bizim gibi çocuklar şimdiden atlardı. Benim yaşamım kimi insana göre yaşamak denmez.”

-“ Senin yerinde olmak isterdim evlat. Hayatın sınırında yaşıyorum. Şu an dahi hayatın sınırındayım. Ya sınır dışı olacağım ya da senin gibi bir çocuğa uyup tekrar hayatın sınırında kalacağım.” Dedi adam. Ellerini köprünün korkuluğundan yavaşça çekti.

-“ Amca hayat şurada köprüye astığın palto gibidir. Zamanı gelince alıp giyersin, zamanı gelince bir köşeye atıp beklersin. Benim hiçbir zaman paltom olmadı. O yüzden ne atıyorum, ne de bekliyorum.” Dedi çocuk.

Adam bu sözler karşısında paltosunu bir hamle ile aldı. Çocuğa doğru uzatarak;

-“ Al evlat bu senin olsun. Artık bir palto var. Gerektiğinde atarsın, gerektiğinde giyersin.” Dedi adam.

-“ Bu paltoyu alırsam ben sen olmuş olacağım, sen de ben. Böylece isteğin yerine gelecek. Benim yerimde olmak istiyordun. İşte ben bu paltoyu alarak bunu gerçekleştiriyorum. Artık atacak ya da giyecek bir palton yok. Sadece canın var amca. Bu can her şeyine yeter” dedi çocuk gülümseyerek.

Adam intihardan vazgeçmişti. Çocuğa paltosunu giydirdi. Elini tutarak kör karanlığın içinden geçtiler. Bir süre yürüdükten sonra küçük bahçeli bir eve geldiler. Evin kapısını çaldılar. Kapıyı açan bir kadındı.Adam, kapıyı açan kadına;

-“ Anne bak, minik bir arkadaşımı getirdim sana. Çok iyi bir çocuk kendisi” dedi adam sevinçle.
Annesi, oğluna baktı. Yanında kimse yoktu. Sadece oğlu ve üstünden çıkarıp eline aldığı paltosu vardı…
- 2 Saat Önce -

Hemşireler hastayı sedyeye yatırarak sıkıca ellerinden ve ayaklarından bağladılar. Ağız kısmına, el kısmına ve eklem kısımlarına kablo bağladılar. Doktordan aldıkları onay işareti ile hastaya şok uygulamaya başladılar…
Doktor odadan çıkarak hasta yatan adamın yaşlı annesine her zamanki olağan konuşmasını yapıyordu.
-“ Tedaviye başlayalı iki ay oldu. Düzgün şekilde tedaviye cevap vermiyor. Halen orta şiddette bir şizofreni yaşıyor. Maalesef ki bir süre daha bu şok tedavilerine devam edeceğiz. İlaçlarını da sürekli almak zorunda.” Dedi doktor ümitsizce.

-“ Oğlum da durumun farkında. Çok zor günler geçiriyor. Kendisine bir şey yapmasından korkuyorum. Bazen derinlere dalıp gidiyor. Bazen ise evden kaçıp, bir süre tek kalıp tekrar geri geliyor.” Dedi kadın ağlamaklı sesiyle…

Adam şok tedavisini geçirdikten sonra evine getirildi. Yaşlı annesi oğlunu yatağa yatırdı. Oğlunun kapısını kapatarak, kendi odasına çekildi…

Adam, annesinin gittiğini görünce yatağından kalktı. Dolabını açarak paltosunu giydi. Sessizce odasın çıkarak evin kapısına doğru ilerledi. Annesinin duymamasından emin olmak istiyordu. Evin kapısını açtı ve soğuk puslu geceye kendini attı. Yürüdü nereye gittiğini bilmeden. Bıkmıştı artık bu tedavilerden. Hayatını sonlandıracaktı artık, kimseye yük olmak istemiyordu. Bir süre sonra ıssız bir köprünün başına geldi. Ve köprünün korkuluklarından denize bakmaya başladı…


İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

KARANLIKTAN AYDINLIĞA

-“Allah’ım yeter artık çıkayım bu karanlıktan. Sana isyan etmiyorum ama artık ben de aydınlık günleri görmek, aydınlık dünyada yaşamak istiyorum.”

Ali, doğuştan görme özürlü biriydi. Evet, hiç görememişti dünyanın nimetlerini. Çiçeklerin açısını, baharın gelişini, kuşların havada süzülmesini görememişti. İnsanların nasıl bir varlık olduğunu sadece dinleyerek anlamaya çalışıyordu. Sadece ses duymak artık canına tak etmişti. Yaşam tiyatrosunu artık sadece sesli değil, gözle de görmek istiyordu. Henüz 25 yaşındaydı. Yaşı erkendi ama kaybettiği vakit çoktu. Koca 25 yılı karanlık dünyada geçirmek, her gün yemeklerini başkası yardımı ile yemek içini parçalıyordu. Artık bundan kurtulmanın vakti geldi diye düşündü…

Doktorlara danışıldıktan sonra ameliyatla gözlerinin açılabileceğini öğrenmişti. Bunu yıllar önce de yaptırabilirdi fakat masrafları karşılayabilecek güce şimdi gelmişti ailesi. Artık o da görecekti. Yanında bir el olmadan, kendi işini kendi yapacaktı.


( Ali’nin Kalbinden geçenler)

Evet, göreceğim artık. Kendi işimi kendim yapacağım. Huzurlu dolaşacağım etrafta. Ama bir yandan da korkuyorum. Çünkü her şeye sıfırdan başlayacaktım. İnsanların nasıl bir şey olduğunu, yemeklerin nasıl bir şey olduğunu, yürümenin, gezmenin nasıl bir şey olduğunu artık bir kat daha fazla anlayacaktım. Hayatın zorlu yolculuğunda artık sabır etmeyecek dua edecektim. Gözlerimle birlikte kalbimin gözü de daha iyi çalışacak, belki de evleneceğim bir bayan bulacakığım…


Ameliyat başarılı geçmişti. Bir hafta sonra tamamen gözlerini açabilecek ve artık yeni bir hayata başlayacaktı. Onun için karanlık çağ bitecekti. Aydınlık çağa girecekti.

—1 hafta sonra-

Sonunda açılmıştı gözleri. Doktorlar bandajları çıkardığı an Ali’nin ilk işi kendi yüzünü süzmek, etrafındaki insanları incelemek olmuştu. İnsanlar demek böyle bir şeydi. Aynalara içgüdüyle gitmişti. Kendine sürekli bakmak istiyordu. Nasıl bir varlık olduğunu daha iyi anlamıştı artık.

1 aylık kısa bir eğitimden sonra Ali ailesi tarafından bilgilendirilmişti. Nesneleri tanıttılar, canlıları tanıttılar, şehirleri tanıttılar… Sokağa bir kere çıkmamıştı daha. Çünkü kendini hazır hissetmek istiyordu. Her yön hakkında bilgilendiğini düşündüğü zaman dışarıya çıkacaktı. Etrafı gezecekti. Martılara yem atacak, keyifle kitap okuyabilecekti. Artık görme duyusuna alışmaya başlayacaktı

Sokağa çıkma vakti gelmişti. Evet, bilgilendiğini her şey hakkında donanım aldığını anlayabiliyordu artık. Tek başına gerçekleştirecekti bu gezmeyi.25 senede ilk kez tek başına değneksiz dolaşabilecekti arzuyla. Evinin merdivenlerinden sakince indi. Sokağa ilk adımını atmıştı. Uzun kaldırımlarda yürümeye başladı. Her attığı adımla birlikte etrafını seyrediyordu. Binaları bile ilk kez görmüştü. Binalar arasında uzanan bir kule gördü. İlk katından son katına doğru başını kaldırarak baktı. Yanına bir çocuk yanaştı. “Ağabey, paran yere düşmüş” dedi. Çocuğun elinde bir ellilik vardı. Ali, sevinçli ve insani bir edayla çocuğun başını okşadı. Cebinden cüzdanını çıkardı. Acaba benim param mı diye cüzdanını kontrole başladı. Çocuk, Ali’nin kontrolü sırasında cüzdanı bir çırpıda aldı kaçtı. Ali neye uğradığını şaşırdı, peşinden de koşamadı. Paraları gitmişti. Olur, böyle şeyler diyerek kaldırımlarda yürümeye devam etti. O, görmenin tadını hiçbir şeyin bozmamasını istiyordu. Sahile gelmişti. Sahildeki bir banka oturdu, ayaklarını denize doğru uzattı. İşte keyif buydu. Martıları seyrediyordu. Dalmıştı sanki denizin mavi gözüne. O sırada yan yoldan iki adam yanaştı. Ali’nin olduğu banka geldiler. Etraf sessiz ve sakindi. Ali’yi alıp evire çevire dövdüler. Ceplerini boşalttılar. Telefonunu çaldılar. Ali daha ne olduğunu fark edemeden olay olmuştu. Her yeri sızlıyordu. Parasını ve telefonunu çaldırmıştı. Belki de eve dönsem iyi olacak diye düşündü. Gerisin geriye evine doğru yöneldi.



Evine geldiğinde, önce üstünü başını değiştirdi. Üzerine yeni şeyler giydi. Bitkin görünüyordu. Uykusu vardı ama hemen yatmayacaktı. Biraz televizyonda takılmak istiyordu. Haberler başlamıştı. İzlemeye koyuldu.


“ 15 aylık bebeğe tecavüz edildi. Akıllara durgunluk verecek bu vahşet, insanların artık ne kadar sapık hale geldiğini gösteriyor. “

“ Çöp tenekesinde kız cesedi. Bir kız çöp tenekesinde yakılarak öldürülmüş vaziyette bulundu.”

“ 35 yaşındaki işsiz adam, kendini Boğazdan atarak intihar etti”

“ Danimarkalılar durmuyor. Hz. Muhammed’i kötüleyen karikatür yarışması düzenlediler”

“ Fransa, ermeni yasa tasarısını kabul etti.”

“ İstiklal Marşı’nda yetkililer ayağa kalkmadı”

“ PKK, yine haince tuzak kurdu.”

“ Türk Aydını(!) “ Türkler Ermenileri kesti” dedi “

“Yunanlılar, tüm geleneklerimizi kendilerininmiş gibi göstermeye devam ediyor”

Ali daha fazla dayanamadı televizyonu kapadı. Ağlıyordu. İçi parçalanmıştı. Gitti annesine ve babasına bir kez baktı. Kendine bir kez aynadan baktı. Aydınlık yaşam beklediği gibi gelmemişti. Eline kesici bir alet aldı ve gözlerine değdirdi…


Eski karanlık dünyasına dönmüştü. Ve de aydınlık dünyaya tekrar dönmeyecek şekilde…

—Allah’ım beni niye böyle yarattığınızı şimdi daha iyi anlıyorum. Benim bünyem aydınlığı kaldıramazmış. Teşekkürler Allah’ım”

İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

BORDO BERELİLER

(Aşağıda anlatılanlar benim hayal ürünümdür. Bir hikayeden oluşmaktadır.)


Kupkuru ayaz, dağın eteklerini içten içe kabartıyordu. İç titretici bu soğukta dağa çıkmış, üzerlerinde sadece atletleri bulunan 5 asker sığınacak yer arıyordu. Küçük bir mağaranın ağzına doğru ilerlediler. Baş taraftaki kişiye komutanım diye sesleniyorlardı. Adı Ali idi ve mağaranın çarpık taşlarına geldiğinde arkasındaki birliğe seslendi;

- “ 3 Gün barınacağımız yer burası. Allah yardımcımız olsun. Hepimize kuvvet versin. “ dedi.

Üstlerindeki atletlere aldırmaksızın soğuğa karşı koyuyorlardı. Aralarında susayan arkadaşları vardı. Etrafına 4 arkadaşını aldı, bir çember halinde kendi eksenini saracak şekilde oturmalarını sağladı. Bir süre sadece mağaranın derinden gelen sesi ile rüzgârın melodisini dinlediler. Yılanların küçük kayaların arasından çıkmalarını izlemeye daldılar. Ali çemberin içinden kalkarak konuşmaya başladı;

- “ Aramızda susayanlar olacaktır 3 gün zarfında. Bazı teknikleri burada sizlere öğreteceğim. Herkes botlarının bağcıklarının bir tanesini çözsün. Ve ağzını alsın. Bir kısmı ağzınızın içinde olacak, bir kısmı ise dışarıda. Tükürük bezlerine baskı yapılarak dile gelen tükürüğün 5 katı fazlası tükürük elde edeceğiz. Böylece susamaya dayanıklılığımızı daha da arttıracak. “ dedi Ali kendinden emin bir halde. Diğer askerler hemen komutanının dediklerini yapmaya koyuldular. Bir süre sonra gerçekten ağızlarında nemlenme olduğunu hissettiler…

— 1 Gün Sonra -

Gündüz, dağlardan çekilmeye başlayıp yerini geceye terk etmişti. Askerler susuzluğa bu şekilde dayanmaya başladılar ama şimdi de aç olduklarından dolayı üşüme hisleri daha da artmıştı. 1 gün olmuştu yemek yemeden durmaları. Bir asker ellerini birbirine sürterek ısınmaya çalışıyordu. Ali Komutan ise yine yerinden ayağa kalktı. Askerlerinin üşüdüğünü ve açlık duygularını hissetti. Biraz gevşeyerek konuşmasına başladı;

-“ Askerlerim. Şimdi açlık hissinin dünyadaki canlılar için en zor şey olduğunu anlayacağınız bir duruma geldiniz. Aç olduğunuz için vücudunuz direncini yitirdi ve üşüme hissiniz daha da arttı. Burada oturup evlerimizdeki gibi sıcak yemekler yiyemeyeceğiz. Belki de ağzımıza birkaç gün boyunca katı bir şey girmeyecek ama biz burada bu halde ölümü beklemeyeceğiz. Türk Askeri her zorlu durumdan, göğsünün akıyla çıkmayı başarmıştır. Şimdi yılan yakalayarak yılan yiyeceğiz. İsminin ve şanının tam tersine tadı çok lezzetlidir ve insanı uzun bir süre boyunca tok tutar. “ dedi bir solukta

Üç asker hemen ellerine aldıkları büyük taşlarla, küçük kayaların arasında dolanıp duran yılanları dikkatlice takip edip bir çırpıda yakaladılar. Taşları baş kısımlarına atıp gövde kısımlarının yenilebilir olması için ortam sağladılar. Komutan Ali, askerlerini dikkatlice izledi. Bir süre sonra etraftaki çırpıları toplayarak birbirlerine doksan derece şeklinde belirli aralık ve hızla sürterek kıvılcım yakmaya başladılar. Askerlerden birisi idrarını duvar dibine yaptıktan sonra birbirine sürtüğü tahtaları duvardaki idrar nemine sürdü. İdrarın içinde asit vardı. Ve bu tip ayazlarda tahtalardan güçlü ateş elde etmek için bu yola başvurmak zorundaydılar. Bir süre sonra kıvılcımlar ateş oldu ve yılanların pişeceği güzel bir alev haline geldi.
3. gün mağaralarından dışarıya çıkarak su aramaya koyuldular. Emdikleri ipler artık gittikçe işe yaramaz hale gelmiş ve dilleri de yara olmaya yüz tutmuştu. Dudakları kuruluktan çatlıyordu. Komutan Ali, askerlerini yeşillik bir yere girerlerken durdurdu.

- “ Askerlerim. Şimdi önümüzdeki bazı göstereceğim bitkilerin özellikle yeşil olan bitkilerin bize nasıl yarar sağlayacağını göreceğiz. Köklerine kadar söküp kaldığımız yere götüreceğiz. Köklerini ateşle ısıtacağız ve böylece bu soğuk havada kökünde depoladığı suyu ısıtarak damla damla düşmesini sağlayacağız. “ dedi. Diğer 3 asker hayretle komutanının dediklerini yaptılar. Gerçekten de sular yavaş da olsa damlıyordu…

3 günün sonunda dağın eteklerine askeri helikopter yavaş yavaş indi. Ali ve askerleri, helikopterin içine dimdik halde bindiler. Helikopterdeki askerlerden biri;

- “ Komutanım nasıldı kamp. Askerlerimiz nasıllardı “ dedi gözlerinde heyecan parlıyordu.

Komutan Ali, gururlu bir halde;

-“ Aramıza yeni Bordo Bereliler katıldı “ dedi…


Ertesi gün ufak bir tören ile bu üç askere Bordo Bere verildi. Rütbeleri yükseltildi. Komutan Ali, bu üç askere Bordo Bere Nişanı’nı takıyordu. Kampta onla kalan ve Bordo Bere’ye yükselen askerlerinden biri Komutan Ali’ye dayanamayarak sordu;

- “ Komutanım, bizle kaldığınız sürece ne yemek yediniz, ne su içtiniz ne de üşüdünüz. Kısacası bize öğrettiğiniz hiçbir şeyi o an yapmadınız. Nasıl oldu bu? “ diye sordu . Komutan Ali istifini bozmadan ;

- “ Bordo Bereli’ ye bir kez yapacağı şey öğretilir. Bir daha onu uygulamaz, öğretir. Bana öğretildi. Uygulamadım, öğrettim. Artık sizde uygulamayacaksınız öğreteceksiniz. Bünyeniz artık her zorluğa dayanacaktır. Aramıza hoş geldiniz “ dedi…



İsmail Öztaş

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: ismailöz

Saygıdan SAYGIYA

Sessiz sokağın duruluğunu iç gıcıklayıcı çöp arabaları bozuyordu. Birkaç kişi çöp arabasını kaçırmamak için evlerindeki çöpleri hemen dışarıya çıkardılar. Çöp kutularının yanında üstü başı yırtık, ayakkabıları paçavra hale gelmiş, kendi halinde biri oturuyordu. Dikkat edilmezse belki de çöp diye arabanın içine atılabilirdi. Ev sakinlerinden bazıları kutuların içine çöplerini atmaya başardılar. En arkalarından, Zümrüt Apartmanı’ndan çıkmış olan elinde beyaz bir poşet bulunan bir kadın hızla koşuyordu. Çöp kutusunun yanındaki adam bu kadını seyre daldı. Poşetinin içine doğru bakmaya başladı. Kadın kutuların oraya geldiğinde, adam;

-“Yenge, eğer o elindeki poşet çöp ise alabilir miyim ? “ diye sordu.

-“Napacaksın bunu. Küflü ekmek var içinde bunun” dedi kadın hararetle.

-“Biliyorum yenge, sen yemeyeceksin sanıyorum. Çöpe atmayıp bana verir misin? Allah razı olsun yengecim.” dedi çöpün yanındaki adam. Kadın umursamaz bir tavırla elindeki yayvan poşeti adama verdi.

-“ Al bakalım. Zaten senin de çöpten bir fark yok!” dedi kadın kısık sesle sinsi bir gülüşle.

-“Sağ olasın yenge. Saygım sonsuz sana” dedi adam memnuniyetle.

Adam, elini poşetin içine sokarak ekmeklerden bir somun çıkardı. Etrafı yemyeşil olmuş olan ekmekleri büyük bir hevesle seyrediyordu. Geniş vücudunu oturduğu yerden kaldırdı…

Bir süre sonra yüksek katlı bir binanın çatı katına çıktı. Burası serin ve kuşların genellikle konup yemek aradığı bir çatı idi. Geniş olmasından dolayı kolayca hareket edilebiliyordu. Adam elindeki poşeti kenara koyarak, etrafta duran eski birkaç kartonu alarak birbiri arasına soktu. Elleriyle kartonların birleşme yerlerini bükerek, büyükçe bir dikdörtgen kutu elde etmişti. Eski püskü ayakkabısından bağcıklarını söktü. İki bağcığı ilmikleyerek uzunca bir ip elde etti. Kartonun uç kısmında ufak bir delik oluşturdu ve elde ettiği ipi bu delikten geçirdi.

-“ İşte kapanımız hazır” diye haykırdı kendince.

Küflü ekmekleri poşetten alarak titizlikle yere dizmeye başladı. Ekmeklerin üzerine çatının bir köşesine konmuş olan sudan birazcık serpiştirdi. Ekmekler böylece daha yumuşak hale gelmişti. Ekmekleri yerleştirdikten sonra kendi elleriyle hazırladığı kapanı yere hafif paralel şekilde koydu. Ufak bir odun parçasını, kapanın ağzı yere gelmesin diye destek olarak kullandı. İpin bir ucunu eline alarak kapandan birkaç adım uzaklaştı. Gözlerini havaya dikerek birkaç tane kuşun gelmesini beklemeye koyuldu. Çatı hem geniş hem de yüksek olduğundan bir süre sonra birkaç tane kuş hemencecik burayı mesken bildi. Kapanın önündeki ekmeklere doğru kanat çırptılar. Birkaç lokma aldıklardan sonra, adam ani bir hareketle ipi çekti ve kapan ekmeklerle ile birlikte kuşların üzerine kapandı.

-“ 5 ini de yakaladım. İşte budur!” dedi adam haykırarak. Yerinden ok gibi fırlayarak kapanın içindeki kuşlara göz gezdirdi…

Mısır Çarşısı’nın ihtişamı her zamanki gibi göz kırpıyordu insanlara. Binlerce insanın alışveriş yaptığı bu mekânda evcil hayvan pazarı çok büyük bir yer tutuyordu. Elinde büyükçe bir kutu ile dolaşan adam, hızlıca bir dükkânın içine daldı. Dükkânın içinde her tür çeşit kuşa yer vardı. Adam;

-“Ağabey bugün 5 tane kuş yakaladım. İkisi farklı renkte kanat yapısına sahip. 5 ine birden 150 kâğıt isterim.” Dedi adam kendinden emin halde. Kuşlar elindeki kutudan çıkmaya çalışıyordu. Dükkân sahibi;

-“ 5 tane iyi yakalamışsın bu sefer. Çiftleştirmek için kullanabilirim. Anlaştık” dedi.

Adamın elinden kutuyu alarak, çırağına kuşları kafeslere kapatmasını söyledi. Cebinden 150 ytl çıkararak adama verdi. Adam parasını hevesle alarak dükkândan çıktı.

Zümrüt Apartmanına, üstü başı tertemiz, kravatı sıkıca bağlanmış, saçları ensede, sakalı ise sıfır düzeyinde geniş vücutlu bir adam girdi. Tek tek daireleri dolaşıyordu. 12 numaralı daire açıldığında düz saçlı beyaz tenli bir kadın düzgün giyinimli bu adamı karşısında gördüğünde hemen hazır ola geçer gibi dik hizaya geldi.

-“ Merhabalar beyefendi, size nasıl yardımcı olabilirim” dedi kadın nezaketle.

Adam, kısık bir gülümseme ile;

-“ Merhabalar yenge! Hani sabah küflü ekmekleri verdiğin kişi var ya o benim. Daha fazla küflü ekmeğin var mı diye soracaktım da o yüzden geldim” dedi…


İSMAİL ÖZTAŞ