İzole yaşam,kimsesizlik ve yalnızlık beni öldürüyor

Yalnızlık kavramının bile kaldıramayacağı bir izole ve dışlanmış bir hayatın içinde hissediyorum kendimi. Hiç arkadaşım ve ortamım yok. Kız arkadaşım da olmadı hiç. Yaş 19. Asosyalim ve çokta belli etmediğim sosyal fobim var. Üniversiteye gitmedim ama şuanda sayısal çalışıyorum seneye tekrar gireceğim ama dersler o kadar zor ki bir de temel de yok o yüzden biraz korkmaya başladım. Sanki hayatımın sonuna kadar yalnız ve yıkık bir şekilde kimsenin sevmeyeceği bir insan olarak yaşayacağım gibi hissediyorum. Hayatımı yaşayamadığımı söylüyorum. Böyle olmaması gerekirde ama oldu işte napayım. Neyse bu kadar umutsuzluk yeter azcık ta pozitif düşünüp hayatın bize neler getireceğine bir bakalım da o zaman kabulleniriz bu hayatın darbe vurup bizi elediğini.

Dostum takma kafana. Sen geleceğin için derslerine ziyadesi ile asılmaya bak. Netlerini ve hedeflerini yüksek tut sonra etrafın insandan geçilmeyecek zaten. Çünkü üniversitede arkadaş ortamının olmaması gibi bir ihtimal dahi yok, sevgiler.

Yani dersleri bilmem artık benim için çok geride kaldı ama ne bileyim ben kafama göre balığa çıkıyorum bazen pc başında oyun film yapıyorum bazen hava güzelse ya sahilde banka oturup denizi izliyorum yada ( tarihi yarım adada çok var ) büyükçe bir caminin iç avlusuna gidip mermer yerler oluyor orada oturup serinlikte kafamı dinliyorum.

Bazı kitapçıların arkasında pek fazla kişinin gelip gitmediği küçük kahve içilebilecek mekanları oluyor oralarda gidip tek başıma oturup kahve içip denizi izliyorum vs. yani yalnızken de yapılacak çok şey var aslında. Gerçi ben 1 2 aydan uzun kız arkadaşsız kalmadığım için zaten arka planda istediğim her an çağırabileceğim birinin var olmasından dolayı rahat olabilirim şimdi tamamen yalnız olsam o zaman belki durum farklı olurdu eminde olamıyorum.