Mehmet Ali Birand'ın suskunluk ortamında hiçe sayılan yazısı...

Dağa çıkışları durduramadıkça...

Hemen hergün TV ve gazetelerimizde Silahlı Kuvvetlerimizin PKK'ya karşı mücadelede kazandığı başarılar, uzun uzun anlatılıyor. Ancak asıl önemli olanın, dağdakileri indirmekten fazla, dağa çıkışları engellemek olduğunu unutuyoruz. O zaman da, kamuoyunda hayal kırıklığı yaratıyoruz.

Bugün sizlere belki hoşunuza gitmeyecek bazı gerçeklerden söz edeceğim. Kızmadan önce lütfen biran için, haklı mıyım haksız mıyım düşünün, ondan sonra tepki gösterin.

Türk Silahlı Kuvvetleri, aylardan beri PKK'ya karşı sürekli operasyonlar düzenliyor. Öncelerinde Kuzey Irak sınırı ve Kandil'e yönelik bombardımanlar, ardından da orta çaplı kara harekatları gerçekleştirildi. Şu sıralarda da, sınırın hem Türkiye, hem de Kuzey Irak tarafında bu mücadele sürüyor.

Amacı, dağlardaki teröristi aşağı indirmek ve Türkiye'ye geçişlerini engellemek.

Hemen hergün TV'lerinizde, medyanızda bu mücadelenin haberlerini izliyorsunuz.

Hayatını tehlikeye atarak bizi korumaya çalışan askerlerimizle övünüyoruz. Övünmekte de çok haklıyız. Ancak bazen öylesine abartıyoruz ki, kamuoyunun güvenini sarsacak başlıklar atıyoruz.

Son birkaç aydaki yayınlara bakın yeter.

Öyle sloganlar ve öyle haberlerle ortaya çıkıyoruz ki, işin ciddiyeti bozuluyor.

Her hafta mutlaka bir “PKK dağıldı” ve “panik” havasından söz ediyoruz. Kaçan liderler, öldürülen komuta kademesi ve abartılı ölü rakamları. Bunları alt alta koyduğunuzda, birde bakıyorsunuz, PKK'nın neredeyse tüm mevcudu öldürülmüş. Oysa, adamlar hala etrafta dolaşabiliyor, askerimizi şehit edebiliyor.

Medya'nın bu yaklaşımı, TSK'ya moral vermek adına sergileniyor. Oysa, tam aksine kamuoyundaki güvenin azalmasına neden oluyoruz.

Bunca abartı, bunca dev slogan toplumu yoruyor. TSK'ya da moral vermiyor. Gereksiz bir erozyona yol açıyoruz.

Özetlemek gerekirse, kamuyounu haberdar eden makamlar da, bizler de daha dikkatli hareket etmek zorundayız.

Yukarda yazdıklarım, PKK terörüyle ilgili madalyonun bir yanı. Bunun bir de öbür yanı var.

BARİ DAĞA ÇIKIŞI DURDURALIM...

Eminim hatırlayacaksınız, bir süre önce Kara Kuvvetleri Komutanı Org. İlker Başbuğ, asıl soruna parmak basmıştı.

Dağ'a çıkışı durduramazsak, PKK'yı yok edemeyeceğimize dikkat çekmişti. Bunu gerçekleştirmek için dağ yollarına mayın döşemekten söz etmemişti.

Asker teröristle son derece başarılı bir mücadele yürütüyor. Terörizme mücadele ise sadece askerin görevi değil.

Siyasetçiler artık işin kolayına kaçarak PKK'yı askere havale etmekten vazgeçmeli. Ekonomik sosyal kültürel alanlarda yeni adımlar atmalı.. Askerin dağlardaki başarısını kalıcı kılacak paketleri devreye sokmalı. PKK'ya katılımı engelleyecek cazip seçenekler yaratmalı..

Gerçekten de, herşeyini bırakıp dağa çıkan genci ikna edemediğimiz sürece, PKK yaşamaya devam edecektir.

Her şeyden önce, bir durup düşünelim.

Gencecik adam niye gidiyor?

Bölgenin koşullarını bilenler, bu soruya çok kolaylıkla “neden gitmesinler?” diye yanıt verebilirler.

İş yok...

Gelecek yok... Fakirlik diz boyu...

Bir de itilip katılma var...

Bütün bu koşullar, gençlerin gözünde dağa çıkmayı cazip hale getiriyor.

İstediğimiz kadar asker yığalım... İstediğimiz kadar operasyon yapalım... Hatta isterseniz Kuzey Irak'ı istila edelim.

Dağa çıkışı ve PKK'ya katılımın cazibesini yok edemediğimiz sürece hiçbir işe yaramaz.

Medya'da büyük başlıklar atalım.

PKK'nın dağılmak üzere olduğunu, panik içinde kaçıştıklarını yazalım, çizelim nafile...

Sadece kendimizi aldatmış oluruz.

Ankara'dakiler, askeriyle siyasetçisiyle başbaşa verip, çözüm için başka yöntemler düşünüp uygulamaya koyamadıkları sürece, sonuç alamayacağız.

Bu konuda bütün suçu siyasetçiye de yüklemememiz gerekiyor. Zira, zaman zaman öyle dönemlerden geçiliyor ki, siyasetçinin attığı bazı adımlara her kesimden tepki geliyor.

Zira herkesin kendine göre bir çözümü var.

Bir türlü ortak politika oluşturamıyoruz. Herkesin kendi reçetesi var ve diğerinin reçetesine itiraz ediyor.

O zamanda PKK, şu sıralarda olduğu gibi darbe yiyor, morali bozuluyor, psikolojik çöküntü yaşıyor, ancak bir süre sonra toparlanıyor. Kayıplarının yerine yenilerinin geldiğini görünce morali düzeliyor.

Medya da bütün bu gerçekleri görüyor, biliyor, ancak hamaset ile üstünü örtmeye çalışıyor.

Ancak, bilmemizde yarar var.

Sadece kendi kendimizi aldatıyoruz.

Boş yere insanlarımız ölüyor.

Gereksiz kahramanlık öyküleriyle hiçbir yere varamayacağımızı artık görmemiz gerekiyor.

Alıntı:http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/haber.aspx?id=9004131&yazarid=69

---------------------------------------------------------
Radikal Gazetesi yazarı Hamza Aktan'ın yorumu:

HAMZA AKTAN (Arşivi) Tartışma kültürünün olgunlaştığı bir ülkede, önemli mevkilerdeki insanların yaptığı itirafların yankı uyandırması ve beraberinde yeni özeleştiriler getirmesi beklenir. Türkiye’de ise işler böyle yürümüyor. Tıpkı Birand’ın yazısından sonra olduğu gibi...

Eleştiri ve tartışma kültürünün olgunlaştığı bir ülkede, o ülkenin önemli mevkilerindeki insanlarının özeleştirileri veya itiraflarının yankı uyandırması, tartışmalar doğurması, beraberinde yeni özeleştiri veya bu mahiyette itiraflar getirmesi beklenir. Bu da o ülkenin esas gerçeklerinin, yani tahrifata uğramamış gerçeklerinin gün yüzüne çıkmasına olanak sağlar, toplumun ilgili konuda bir adım ilerlemesine kapı aralar.

Türkiye’deki ‘özeleştiri kültürü’ ise böyle bir zincirlemeyle ilerlemiyor, kendine has bir ‘izlek’te hapsoluyor. Çok şeyler anlatan itiraflar, bunu dile getiren kişinin şahsi eksiği olarak kabul görüyor. Yahut, o kişi resmi tezin, genel geçer bilginin faydasına olmayacak bir özeleştiri ya da itirafta bulunuyorsa, bu durumda büyük ihtimalle zamanlamasını şaşırıp, hata işlemiş bir ‘saf’ veya başka ‘emel’ler peşindeki bir ‘hain’ gibi algılanıyor. Nihayet, özeleştiriyi yapan, yaptığıyla kalıyor. Dile gelen şey de örgütlenmiş bir suskunluğun içinde kaybolup gidiyor.

Birand’ın örgütlenmiş suskunluğa kurban giden yazısı

Gazeteci Mehmet Ali Birand’ın 23 Mayıs 2008 tarihli Posta gazetesindeki şaşırtıcı ve önemli yazısı da kaderi itibariyle örgütlenmiş suskunluğa kurban giden yazılardan biri olacak herhalde.

“Dağa çıkışları durduramadıkça” başlıklı yazısına, “Bugün sizlere belki hoşunuza gitmeyecek bazı gerçeklerden söz edeceğim” sözleriyle başlayan Birand, hem meslektaşı gazetecilere hem de okuru ve izleyicisi durumundaki insanlara hitaben yazıyordu. Birand, gazeteciler olarak PKK ile ilgili haberleri gerçeğinden çok farklı bir şekilde aktardıklarını, yani bilinçli bir dezenformasyon ürettiklerini itiraf edip, bunun yarattığı sonuçlar üzerinden bir özeleştiri yapıyordu.

Deneyimi ve becerisiyle nam salmış, ülkenin uzun yıllardır en popüler gazetecisi, şimdinin de en çok izlenen anchorman’i, ülkenin en önemli politik meselesini gerçeğinden çok farklı şekilde yansıttıklarını, dolayısıyla okuru ve izleyicileri yanılttıklarını olabilecek en açık haliyle anlatıyordu.

“Son birkaç aydaki yayınlara bakın yeter” diyordu Birand; “Öyle sloganlar ve öyle haberlerle ortaya çıkıyoruz ki, işin ciddiyeti bozuluyor. Her hafta mutlaka bir ‘PKK dağıldı’ ve ‘panik’ havasından söz ediyoruz. Bunları alt alta koyduğunuzda, bir de bakıyorsunuz, PKK'nın neredeyse tüm mevcudu öldürülmüş. Oysa, adamlar hala etrafta dolaşabiliyor, askerimizi şehit edebiliyor. (...) Medya'nın bu yaklaşımı, TSK'ya moral vermek adına sergileniyor. Oysa, tam aksine kamuoyundaki güvenin azalmasına neden oluyoruz.”

“Özetlemek gerekirse” diyordu Birand, “Medya da bütün bu gerçekleri görüyor, biliyor, ancak hamaset ile üstünü örtmeye çalışıyor. Ancak, bilmemizde yarar var. Sadece kendi kendimizi aldatıyoruz. Boş yere insanlarımız ölüyor. Gereksiz kahramanlık öyküleriyle hiçbir yere varamayacağımızı artık görmemiz gerekiyor.”

Herhangi bir köşe yazısı değil

Mehmet Ali Birand, bu itiraf ve özeleştirisini her ne kadar pragmatist bir temele dayandırarak yapsa da veya bundan güç alarak bunları kaleme alabildiği işaretini verse de söylediklerinin o günün herhangi bir köşe yazısı olarak algılanamayacağı, bunun bambaşka bir özellikte yazı olduğu ortada. Öyle ki, soğukkanlı davranmayıp söylemek gerekir; son bir kaç yılın en önemli medya olaylarından bir tanesi de bu yazının kendisi.

Ancak tahmin edebileceğimiz sebeplerden, bu yazı örneğin muadil taraflardan, popüler anchorman ve gazetecilerden (örneğin Ali Kırca, Mehmet Barlas, ve bilumum haber spikeri ile gazetelerin yayın yönetmenlerinden) beraberinde yeni itiraf ve özeleştiriler getirmedi. Sözü söyleyen kişi ne derece popüler ve kayda değer biri olsa da bu gerçekleşmedi. Herhangi bir muhabir için doğal olarak haber değeri de taşıyan bu yazı, Kürt meselesine resmi tezin dışında bakan bir-iki yer dışında haber dahi yapılmadı.

Can Dündar ile Rıdvan Akar’ın tam da 2007’nin ilk sınır ötesi harekatının tartışıldığı günlerde Milliyet gazetesinde yayınladıkları yazı dizisindeki ifadeler de aynı suskunluğa kurban gitmişti.

Kıvrıkoğlu’nun Demirel’e söyledikleri

“Çankaya'daki 'Şam Zirvesi'nin tutanakları” başlıklı yazı dizisinden, 1999’da dönemin Genelkurmay Başkanı Hüseyin Kıvrıkoğlu’nun Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’e söylediği çok önemli bir sözden haberdar olmuştuk. Kıvrıkoğlu, Abdullah Öcalan’ın Suriye’den çıkarılması için başlatılan siyasi ve askeri kampanyayla ilgili Demirel’e “Tabii burada basının kabahati aslında bizce çok fazla... Basın neredeyse bizim orada seferberlik ilan ettiğimizi, bütün birlikleri oraya kaydırdığımızı, birtakım işlere başladığımızı, terhisleri durdurduğumuzu ifade etti. Bunların hiçbiri yapılan işler değildi” diye yakınmıştı. Bir Genelkurmay başkanı, medyanın muharebesinden ürker hale gelmişti...

İliştirilmiş (embedded) Amerikalı muhabirlerle dalga geçen Türk gazeteciler, o gazeteciler gibi fiziki olarak bile bulunmadıkları, dolayısıyla gözlemleyip duyumsayamadıkları askeri operasyon ve PKK eylemleriyle ilgili son derece heyecanlı ve inançlı bir yayın yapıyorlar. Uzun süredir tek haber kaynakları Genelkurmay’ın rutin ve birkaç cümleden ibaret açıklamalarından başka bir şey olmayan gazeteciler, hayali, özensiz ve basmakalıp metinler üreterek, esas gerçeği saklıyor, sanal bir gerçek örüyorlar. Birand’ın dediği gibi, onlar da bu gerçeğin farkındalar, ancak yine de yapıyorlar bunu.

Medya 12 Eylül’ün ötesine geçemedi

PKK ile mücadelede daha 80’lerin ortalarında TRT’de başlayan “Anadolu’dan Görünüm” ve “Perde Arkası” gibi operasyonel ve psikolojik harp amaçlı programların dili ve bakış açısının ötesine geçememiş, bunu denemekten aciz bir medyadan haber alıyoruz. Mehmet Ali Birand, muhtemeldir ki bu, gerçeği çarpıtma ve devletin yararına bir hale getirmek için binbir türlü yolu deneme çabasından yorulmuş ki, alışık olmadığımız bir ses yükseltiyor. Bu tür haberleri en heyecanlı sunan ve bundan en çok izleyici toplayan kişi olmasına rağmen yapıyor bunu.

Kürt meselesinin bütün veçhelerinin hapsedildiği gerçek dışılık sarmalı, şimdiye kadar medya ayağında hep bir adım önde işledi. Oysa, bu sarmalı kıracak, ona yeni bir kanal açacak samimiyet ve ‘hakkaniyet inancına’ ihtiyacımız var. Birand gibi ‘celebrity’lerin sözlerini dahi, rahatımızı bozan bir gerçeğe işaret ediyor diye saklamaya çalışmadığımız bir samimiyet ve cesaret olmalı bu.

Manzara iç karartıcı gibi görünse de önümüzde duranın şu olduğunu söyleyebiliriz artık: Gazeteciliğin mutfağındaki herkesin apaçık bildiği “gerçeği tahrif etme” çabası, bir meslek sırrı olarak daha fazla kalamayacak; 80’lerden bu yana birer birer ortaya çıkan Kürt meselesindeki gerçekler gibi ‘medya meselesi’ndeki gerçekler de açığa çıkacak.

H. Aktan: Gazeteci

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi [cins] -- 31 Mayıs 2008; 1:35:31 >

was

Yarbay

2302 Mesaj

Mehmet Ali Birand'ın suskunluk ortamında hiçe sayılan yazısı...

Benzer içerikler