Profil: ScytheOfAzRaEL | DonanımHaber Forum

ScytheOfAzRaEL · Ekran kartı altına konu açtı. 11 yıl

Asus GTX 780 dc2oc muhtemel problem

20 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

ScytheOfAzRaEL · World of Warcraft altına konu açtı. 18 yıl

Alınık BC ve PrePaid!!

4 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

ScytheOfAzRaEL · World of Warcraft altına konu açtı. 19 yıl

BLIZZ PARA İÇİN WOW RP SİNİ SATTI....

71 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

ScytheOfAzRaEL · SilkRoad Online altına konu açtı. 19 yıl

Skill Yardımı SRO da yeniyim..

4 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

ScytheOfAzRaEL · World of Warcraft altına konu açtı. 19 yıl

SONSUZ RUH(RP)(BÖLÜM 1 VE BÖLÜM 2'NİN BİRLEŞİMİ)

Kendim hakkında çok şey bilmem.Kimse bilmez..Ruhumun derinliklerinde kayboluyorum bazen,tanıyamıyorum;ama kimi?Hhhh..Bu yaşam ya da ölüm mü demeliydim,beni yoruyor atık.Bir şeyler hissediyorum,evet hissediyorum ve bunu biliyorum ancak bunu ortaya çıkarmaktan acizim.Sonsuzluğun içine düşerken umutsuz ve çaresizce çırpınan kişi mi,yoksa sonsuzluğa düşmek için kollarımı açıp tanrılara isyan eden kişi mi olmalyım bilemiyorum artık.Düşünmekten kendimi alamıyorum.Fakat kesin olarak bildiğim tek şey şu;sadece bunları düşünmek için ruhum pahasına çalıştım ve bu gücü elde ettim.Çünkü bunları düşünmeye cüret etmek bile bazılarını çıldırtacak seviyede korkutmaya yeter.Arthas'ın bağları gözümden çözülüp Deathknell'de ruhum huzur bulduğunda daha çok zayıftım,acizdim.Şimdi bir bakın,Undercity'nin içinde yürürken birçok kişi saygıyla karışık bir korkuyla bakıyor bana..Biliyorum fakat aldırmıyorum.Aldırmazkende onları önemsiyorum.Çünkü amacımın ortakları onlar..Arthas'ı yok etmek için içtiğim andımın ortakları...Onların yerinde olmak istiyorum,ne kadar basit,sade bir hayatları var.Benimkisi gibi karanlık bir yaşama sahip değiller.Ben onları,onlar da beni kıskanıyor.Sylvanas denen o ahmak da bunların içinde...Ona bu cezayı yine Arthas piçi verdi,fakat onun yaptığı tek şey yanındaki boynuzlu yaratıkla zavallı halkıma emir saydırmak!!Öfkeliyim,Arthas'a,onun yaptklarına ve böyle acizlere!!Artık ruhumun ateşi içgüdülerimi kavuruyor,benim kendimden geçmeme neden oluyor.Daha fazla dayanmaya çalışmaktan bıktım artık,içtiğim andın,gücüm içinde yok olmadan önce gerçekleşmesini istiyorum.Ruhum için biraz gıda arıyorum;acı,korku,kan...fakat nihayetinde hiçbirini bulamıyorum her geçen dakika yok olduğumu hissediyorum.Bir zamanlar kalbimin olduğu yerin artık atmadığını hissediyorum ve yine aynı şey...İsyankarlığım gökleri yararak tanrılara ulaşıyor,onları titretiyor ve o zaman anlıyorlar....Artık zamanın geldiğini....
Yanıma en güvediğim bir çırağımı çağırdım ve ona yazdığım parşömeni verip Sylvanas'a göndermesini söyledim.Daha sonra meraklı bir bekleyiş..Her zaman bu düşüncelerden biraz olsun kurtulmak için yaptığım meditasyonumdan uyandıktan sonra Sylvanas'ın mesajını aldım.Şöyle diyor:'Emrindeyim...'.Şaşırmama aldırmadan devam ettim.Kısa bir süre içinde Undercity'nin içinde intikam yeminleri edilmeye başlandı,herkes Deathknellde o hissettiği duyguyu,o coşkuyu benimsedi tekrar.Kendi kardeşlerimle bu işi bitirecektim,onların yanımda olması bana güç veriyordu.Benim ailem halkımdı..Geri zekalı orclar ve trollerden yardım istemeye tenezzül bile etmedim.Taurenler bunun için fazla onurlu ve barışçıllardı;bu bir intikam yemininin alevlenişiydi..O gece Undercityden çıkarken bir şey gözüme çarptı,kırmızı ve hala canlılığını yitirmemiş bir şey..bir gül..Zamanında halkın babasını öldürmeye geldiği zaman onun üstüne yağdırdığı gül yapraklarından biri;hala dipdiri,capcanlı orada öylece,vakurca gizemini çözemediğim bir nedenden dolayı kımıldıyordu...
Bir gül parçasının bile rüyalarıma girmesine engel olamayacak kadar zayıf bir ruh halindeyim.Gözlerimin önünde genç ve diri olan her şey yitip gidiyor.Hayatım ve ölümüm boyunca bunları gördüm.İçimdeki tükenmişlik,acıyı bile içine çekti,yok etti.Artık sadece iki duygu hissedebiliyorum:İntikam ve sorumluluk.Sahip olduğum güç bana bunları hissetmeyi öğretti.Kendim içimde yok olmamı engelleyen bu iki şey,hep yolumu çizdi ve kaderimi yazdı.Bunların hiçbirini boşa çıkarmayacağım çünkü artık benliğimin kalan amaçları bunlar!Ve şimdi bunlardan birisinin hakkını vermeye çok yakınım:İntikamın...
Ordu toplanmıştı ve şimdilik nefretlerini kınlarına sokmuştu halkım.Undercity'nin önünde toplanmış sağır edici bir sessizlikle ölümü dinliyorlardı.Bunlara rağmen cesurlardı ve nefretleri onlara güç veriyordu.Bir an ölüm kadar soğuk bir el,elf zarifliğiyle hareket işaretini verdi.Sessizlik çözülmüştü artık.Zırh ve silah sesleri nalların çıkardığı tok seslere karışmıştı.Ona yaklaştıkça ruhumdaki karanlık çözülüyordu.Bilmediği bir diyara atlarını süren halkım,nefret ve endişeyi yanlarından eksik etmiyorlardı.Hayır,korkmadıklarına şaşırmıyorum.İntikam onlar için de öenmli biliyorum.
Günler sonra kıyıya vardık ve ordan gemilere binerek kaderimizi çizmeye devam ettik.Yaklaştıkça su daha da kararıyor;ölüm daha soğuklaşıyordu.Her şeye rağmen halkımla karaya çıktık ve işte orada bizi ordusuyla bekliyordu.Sanki yanındaki iblisler kukuletalarının altlarından sırıtıyorlardı...
Ordular karşı karşıya dizilmişti.Uzun bir bekleyişten sonra çok uzaklardan gelen bir çığlık savaşı başlattı.Oradaki herkes canileşmişti.İki ordunun nefreti o kadar büyüktü ki,neredeyse fiziksel bir etki yaratıyordu.Ben de acımıyordum,önüme geleni ezip geçerek hedefime doğru ilerledim.Karşımda hazır olarak beni bekliyordu.Atımdan indim,yüzüme o rakibin moralini bozan gülümsemeyi takındım ve sonu başlattım.
Gücümden etkilenmiş ve şaşımıştı.Onun beynini büyülerimle patlatıyordum,ruhunu emiyordum ve ona zamanla acı çektirecek büyüler yapıyordum.Onun acıyla kıvranması bana şifa veriyordu,güç veriyordu.Son kez kılıcını kaldırdı ve büyük bir kudretle vurdu.Geriye doğru düştüm ve doğrulamadım.Olduğum yerden onun ölümünü izledim ve ruhumun keleğçelerini çözdüm.Artık yok oluyordum.Bunu yaşarken intikamın bana verdiği huzur,ölümü kolaylaştırıyordu...
Ve ölürken bile,bir çift yeşil göz,beyaz saçların ve donmuş sakalların arasından bana yalvararak bakıyordu...

GEDİĞİNİ BULAMAYAN BÜYÜK BİR TAŞ GİBİ ORADA BURADA YUVARLANAN ADALETİN ALTINDA EZİLEN HALKIMA KİMSE DÖNÜP TEKRAR BAKMADI.....

By the Eternal Soul of Xulkin tul Deziska..

9 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

ScytheOfAzRaEL · World of Warcraft altına konu açtı. 19 yıl

Buyrun uzun zamandan beri ilk defa rp yaptım beğenecekmisiniz??

Kendim hakkında çok şey bilmem.Kimse bilmez..Ruhumun derinliklerinde kayboluyorum bazen,tanıyamıyorum;ama kimi?Hhhh..Bu yaşam ya da ölüm mü demeliydim,beni yoruyor atık.Bir şeyler hissediyorum,evet hissediyorum ve bunu biliyorum ancak bunu ortaya çıkarmaktan acizim.Sonsuzluğun içine düşerken umutsuz ve çaresizce çırpınan kişi mi,yoksa sonsuzluğa düşmek için kollarımı açıp tanrılara isyan eden kişi mi olmalyım bilemiyorum artık.Düşünmekten kendimi alamıyorum.Fakat kesin olarak bildiğim tek şey şu;sadece bunları düşünmek için ruhum pahasına çalıştım ve bu gücü elde ettim.Çünkü bunları düşünmeye cüret etmek bile bazılarını çıldırtacak seviyede korkutmaya yeter.Arthas'ın bağları gözümden çözülüp Deathknell'de ruhum huzur bulduğunda daha çok zayıftım,acizdim.Şimdi bir bakın,Undercity'nin içinde yürürken birçok kişi saygıyla karışık bir korkuyla bakıyor bana..Biliyorum fakat aldırmıyorum.Aldırmazkende onları önemsiyorum.Çünkü amacımın ortakları onlar..Arthas'ı yok etmek için içtiğim andımın ortakları...Onların yerinde olmak istiyorum,ne kadar basit,sade bir hayatları var.Benimkisi gibi karanlık bir yaşama sahip değiller.Ben onları,onlar da beni kıskanıyor.Sylvanas denen o ahmak da bunların içinde...Ona bu cezayı yine Arthas piçi verdi,fakat onun yaptığı tek şey yanındaki boynuzlu yaratıkla zavallı halkıma emir saydırmak!!Öfkeliyim,Arthas'a,onun yaptklarına ve böyle acizlere!!Artık ruhumun ateşi içgüdülerimi kavuruyor,benim kendimden geçmeme neden oluyor.Daha fazla dayanmaya çalışmaktan bıktım artık,içtiğim andın,gücüm içinde yok olmadan önce gerçekleşmesini istiyorum.Ruhum için biraz gıda arıyorum;acı,korku,kan...fakat nihayetinde hiçbirini bulamıyorum her geçen dakika yok olduğumu hissediyorum.Bir zamanlar kalbimin olduğu yerin artık atmadığını hissediyorum ve yine aynı şey...İsyankarlığım gökleri yararak tanrılara ulaşıyor,onları titretiyor ve o zaman anlıyorlar....Artık zamanın geldiğini....
Yanıma en güvediğim bir çırağımı çağırdım ve ona yazdığım parşömeni verip Sylvanas'a göndermesini söyledim.Daha sonra meraklı bir bekleyiş..Her zaman bu düşüncelerden biraz olsun kurtulmak için yaptığım meditasyonumdan uyandıktan sonra Sylvanas'ın mesajını aldım.Şöyle diyor:'Emrindeyim...'.Şaşırmama aldırmadan devam ettim.Kısa bir süre içinde Undercity'nin içinde intikam yeminleri edilmeye başlandı,herkes Deathknellde o hissettiği duyguyu,o coşkuyu benimsedi tekrar.Kendi kardeşlerimle bu işi bitirecektim,onların yanımda olması bana güç veriyordu.Benim ailem halkımdı..Geri zekalı orclar ve trollerden yardım istemeye tenezzül bile etmedim.Taurenler bunun için fazla onurlu ve barışçıllardı;bu bir intikam yemininin alevlenişiydi..O gece Undercityden çıkarken bir şey gözüme çarptı,kırmızı ve hala canlılığını yitirmemiş bir şey..bir gül..Zamanında halkın babasını öldürmeye geldiği zaman onun üstüne yağdırdığı gül yapraklarından biri;hala dipdiri,capcanlı orada öylece,vakurca gizemini çözemediğim bir nedenden dolayı kımıldıyordu...

Not:Devamını yazmaya çalışacağım.Lütfen imla ve yazım hatası varsa söyleyin benim için önemlidir.

37 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0