Tükettim kendi kendimi

Selam arkadaşlar, 17 yaşındayım küçüklüğümden beri karamsar biriyim ve aile sevgisinden mahrum kalan, travmalara maruz bırakılan bir çocuk olarak geldim bu yaşıma. Özür dileyerek söylüyorum; ben bi sike yaramıyorum, bundan 2,5 sene önce açık öğretime geçtim o zamandan beri ne elim kaleme ne de gözüm deftere gitti, evde oturdukça oturdum tembelliğimle başa çıkamadım her şeyi erteledim, arada spor yapardım onu da hemen bırakırdım ve bugüne baktığımda kimsem yok, arkadaşım yok bunu ben istedim lakin emin değilim artık yalnızlığıma edindiğim dostluktan. Yaşıtlarım bana hep abi derdi davranışlarımdan ötürü hep olgun biri olarak gördüm kendimi ama ondan bile emin değilim. Yaşımla yaşantım uymuyor sanki başka biriyim ve bu hayata hapsedildim.

Her şeyden önce ayaklanmaya çalışıyorum 4-5 yıldır götümün üstünde oturup bağımlılıklarımla hoşnut ediyorum kendimi ama artık zamanım az lakin erteleme sorunu peşimi bırakmıyor hiçbir şekilde olmuyor, bir iki öneriye, sohbete çok ihtiyacım var, lütfen yardım edin.

Teşekkürler…

Verebileceğim tek tavsiye o çukurdan en hızlı şekilde çıkman. Yıllar geçtikçe o çukur seni tüketiyor. Hayallerin, enerjin, her şey gidiyor. Yapman gereken şeyler zor geliyor olabilir ama emin ol ileride daha da zor gelecek.

Teşekkürler ağabey, sen yerimde olsan ilk yapacağın şey ne olurdu ?