10 sene önceki konularımı okudum

Lise zamanları. Ergenliğin en içten yaşandığı zamanlar. Sanata, edebiyata takmışım. Tabi birtakım objektif travmatik "kanon" olaylar gerçekleşmiş. Yirmilerin ortasının az ötesindeyim, hala boğuşuyorum bunlarla. Lise 2'de felsefeye ilk adımı nihilizmle atmışım, tam bir DH'liye yakışacağı üzere. Hayata karşı tuttuğum yası, nefreti sanatsal bir şekilde ifade etmeye çalışıp, felsefe demişim.

Yorumlar tahmin edeceğiniz gibi gelmiş. Beş paragraflık bir yazıya gelen "Burası konu dışı kardeş millet karı kız konusu açar biz de onlara gireriz" yorumuna çok güldüm. Yazıların hepsini okuyan insanlar da çıkmış, minnettarım onlara, zamanlarını ayırdıkları için.

Ergenlik buhranı denmiş, zamanla geçer denmiş, ne içtiysen bize de ver denmiş.

Maalesef geçmedi. Hala neden veya ne için yaşadığımı bilmiyorum. İşin daha kötüsü, çoğu hissimi kaybettim. Senelerce kullandığım ilaçların katkısı olmadı değil buna. Aynı buhran sadece farklı kıyafetlerle hala burada.

Büyük bir değişim yaşamışım, neredeyse 180 derece. Lise vaktinde sanat, edebiyat, estetik diye ölen ben, mühendis, pragmatist, taş kalpli, güzellik ve sanat algısını yitirmiş birisi oldu. Bir cümle hikaye, roman, şiir okumadım yıllardır. Heykele bakınca mermerin fiyatını düşünür, bir tabloya bakınca sahip olmak isteyebileceğim sahte bir statü sembolü görür oldum. Lisedeki halim bunu hayal edemezdi herhalde.

Çok yalnızım. Gerçek bir bağlantı hissedebileceğim hiç kimseye sahip değilim. Hayatımın hiçbir amacı yok, sadece rasyonel olarak bana en çok fayda getirebilecek şeyleri seçip uyguluyorum. Para kazandım, kazanmaya devam ediyorum. Beni mutlu edeceğini zannediyordum, etmiyor. Şimdi yıllık kazancımı artırmaya çalışıyorum, belki bir üst seviyede atladığım bir şey vardır.

Filmler, diziler, insanlar, müzik, tecrübeler, hepsi aynı. Ben de hep aynıyım, yeni hiçbir bir şey yok, robot gibiyim. Acı yok, mutluluk yok, amaç yok, ilham yok, anlam yok, ana fikir yok.

Lise yıllarımda ben de hisleri yoğun yaşayan bir gençtim. Daha lisede edebiyat konusunda Jack London, Hemingway, Oğuz Atay, James Joyce, Balzac, Zola gibi isimlerin kitaplarıyla tanışmıştım. En büyük zevklerimden birisi kitap okumak ya da bir parkta şiir yazmaktı.

Sonrasında Edebiyat Fakültesine gittim. Daha da kötüsü edebiyatı bitirdikten sonra, eski ilgim kaldı ama içimde bir şeyler köreldi sanki. Hâlâ zihnime güzel fikirler geliyor romancılık konusunda ama bunun elbette bir ekonomisi, okur sayısı, edebiyat çevrelerince kabulü var. Bunlar hep çaba istiyor.

Kendimi entellektüel açıdan geliştirme faaliyeti dışında bir oluşturma faaliyeti felsefe, edebiyat konusunda eskisi kadar içimden gelmiyor.

SAKIN OKUMA