Annemi kaybettim (19. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: Bamya Avcisi

Yakınlarıma konuşasım gelmedi en azından tanımadıklarıma konuşursuam benim gibi birini bulurum dedim.
2 yıl önce guatr teşhisiyle ankarada gaziye kaldırıldı amcam orada doktor.Guatr olarak bilmiştim 2 yıl boyunca ama dün akciğer kaneri olduğunu ve kanseri yendiğini öğrendim.Tabi ben 2 yıl guatr olarak bildim saçları döküldü çok halsiz kaldı vs.Hatta diyordu ki hastalığı yenmeyi sırf çocuklarım için istiyorum diyordu tek amacı ablamın evlendiğini görmek beni de üniversiteye sokmaktı.Kemoterapiden çıktı 3 gün sonra İstanbula gelip bize baktı yemek yaptı o yorgun haliyle.1 haftadır İstanbuldaydı normalde ankarada kalıyor hastane için.Sanıyorum işlerin köt gittiğini hissedip beraber olmak istedi.Hastalığı yenmişti ama yine de kemoterapiiye giriyordu korunmak için.Cuma gecesi çok yoğun öksürdü ben anne bir şeyin var mı dedim yok birşeyim dedi.Keşke yataktan kalkıp yanına gitseydim.Gece 3'de bu oldu gece 5de hastaneye gitmişler babamla.Ayağı sırtı çok ağrıyormuş nefes almakta da zorlanıyormuş.Neyse cumartesi sabahı ben kalktım dışarıdan sesler geliyordu herhalde temizlik falan var deyip yataktan çıkmadım ps'a girdim internet yoktu ben de pes demosu attım.İlk yarıyı oynadım ikinci yarıyı nedense oynayasım gelmedi,içeri gitmek istedim.Çıktım gittim halamlar babanem teyzem kuzenim falan annemin başındalar annem de acıdan bağrıyordu.Teyzemler ve kuzenim bizde misafirdi kuzenim amerikadan gelmişti 2 yılda bir gelip 1 ay kalıyordu normalde düzcedeydi evleri orada ama cuma istanbula annemi ziyarete geldiler.Sonra ben annemin yanına oturdu biraz sakinleştirmeye çalıştım yanında durdum ama çok kötüydü hali.Bana söylediği son sözleri oğlum senin ne işin var hastanede? oldu.O haliyle bile beni düşünüyordu kendisi de biliyordu çok zor durumda olduğunu ama yine de benim oraya gelip üzülmemi istemedi.Hastanede acila yattı 1 saat acilde kaldı tansiyonu çok düşüktü ama konuşmakta zorlanıyordu bana hatta can(ismim) dedi bir ara ama devamını söyleyemedi.Yoğun bakıma aldılar en son o zaman gördüm ama gözlerim yaşlı olduğu için yüzüne bakamadım üzülmesin diye.Yoğun bakımda tansiyonu düzeldi 2 saat yaşam savaşı verdi ama akçiğerine kan gidince maalesef 51 yaşında hayata veda etti.

Bu hayattaki en büyük korkum başıma geldi.Annem beni geç doğurmuş olduğundan onu az göreceğimi biliyordum ama 15 yılı tahmin etmiyordum.Sadece şu var bugün cenazesi oldu gerçekten 10 yıldır görmediği insan küs olduğu,kavgalı olduğu herkes oradaydı yakın uzak herkes çok üzgündü.Ablamın patronu var ayça kaya diye bir diyetisyen sadece 1 kez gördü annemi ama o bile istanbuldan düzceye gelip cenazesinde ağladı.Gerçekten annem diye söylemiyorum ama kalbinde hiç kötülük görmedim.Çocukları çok severdi kreş sahibiydi,iyi bir müslümandı,iyi bir anneydi.
Kendimi hiç hazır hissetmiyordum ama kader işte.Gerek 2 yıldır gelmeyen kuzenimin denk gelmesi, gerekse de benim 2 yarıyı oynamadan içeri gidip onla son kez konuşabilmem bir şeylere işaret sanırım.Tek düşündüğü çocuklarıydı.Bana geçen sene Allah sevdiği kulunu erken alırmış demişti bir vefat haberi üzerine.Gerçekten de erken alırmış...

İçimi dökmek istedim genel bir amacı yok konuyu açmamın sadece biraz biriktim ve paylaşarak kurtulmak istedim.

Edit:Destek olan olmayan yazan yazmayan herkese çok teşekkürler şunu söylemek istiyorum ben kendimi bugüne hazırlayıp yaşadım hep gece rüyalarımda annemin vefatını görüp onlarca kez ağlayarak uyandım,kötü bir laf söylediysem de hemen pişman oldum en azından değerini bildim ona layık oldum mu bilmesem de.
Diyeceğim şudur ki hep annenizin değerini bilerek yaşayın arada bir gidin öpün koklayın onla konuşurken laflarınızı özenle seçin şunu bilin ki onun hayatındaki en değerli varlıkları sizlersiniz her anne için geçerlidir bu.