depersonalizasyon yaşıyan var mı

merhabalar ben 2 3 aydır aşırı çaresiz ve korkmuş hissediyorum. aileme bunu anlattığımda bunu yaşamadıkları için benim ilgi çektiğimi sanıyorlar. ama ben şuan çok korkuyorum. sanki bilincim gidicekmiş gibi delirecekmişim gibi sanki konuşan ben değilmişim sanki burası gerçek hayat değilmiş gibi geliyor. panik atakla beraber yaşadığım bu durum sürekli geçmişi unutmama ve geleceği yarını bile hayal edememe sanki bu dakikam bile son dakikammış gibi gelmeye başladı. ben sanki bir hikayedeyim ve beni konuşturan beni yönlendiren benim düşünmediğim şeyleri biri bana yaptırıyormuş sanki hayal veya ruyadaymışım gibi geliyor. kendi yüzüme ve aileme gittikçe yabancılaşıyorum. her an ölücekmişim gibi geliyor sanki kalbim yerinden çıkıyor. bazen koltuğa sıkı sıkı tutunuyorum sanki kalkarsam kendimi öldürücekmişim gibi geliyor. çok korkuyorum. aileme ve kendime çok yabancılaştım. sanki onlar sevdiğim insanlar değilde yabancılar gibi geliyor. ilk zamanlar dua ediyordum ama Allah'ım günah yazmasın şuan o bile yalanmış gibi geliyor. bundan kurtulmak istiyorum. çok sıkıldım. böyle hissetmek beni yoruyor. gerçekleri idrak etmek çok zor oluyor. sanki gözümü alan bir ışık var gibi geliyor. bunu yaşayan varsa bana yardım edebilirse çok mutlu olurum. psikoterapiye gitmek istiyorum ama ailem bana inanamadığı için buna bir bütçe ayırmıyor. ben evden çıkamaz hale geldim tek başıma ne bi yere gidebiliyorum nede evde tek durabiliyorum. ne yapmalıyım. bunu yaşayan bilen lütfen yardım etsin.

03

depersonalizasyona benzer olarak bir de derealizasyon vardır, aynen arkadaşon bahsettiği gibi semptomlar gösterir. Ben çocukluğumdan beri çok çektim bu illetten, ama üstüne gittim. Yurtdışına çıkmaktı en büyük hayalim asla önüne geçmesine izin vermedim bir süre psikiyatrik destek de aldım çünkü derealizasyon panik atak yaratıyordu. 1 sene paxil kullandım ama sonra kendi isteğimle bıraktım.

Demem o ki asla umudunu yitirme, mutlaka profesyonel yardım al üstüne git. Seni öldürmeyecek, delirtmeyecek, ya da aklını kaçırmana neden olacak bir şey değil bu

çok teşekkür ederim üstüne gidicem beni anlayan birinin olması güzel

hocam ilginç bir konu başlığı ama ilk mesaj bu saatte okumak için biraz rahatsız edici geldi ondan az okuyup bıraktım sabahleyin okuycam merak ettim geçmiş olsun bu arada

seni bende anladım ama yakından takip eden birisi olması lazım seni hal hareketlerini gözlemlemesi lazım

tamam o zaman ben ona söyliyim peki bu notları sonra napalım doktora mı veriyim

çok teşekkürler doktora gidicem ama biraz daha aileme kendimi tam açıklayıp cidden birşeylerin canımı yaktığını anlamaları lazım

anlatamazsın ailene bir şey. Çünkü senin ailen bu şartlar altında yetişmedi seni anlayamazlar. O yüzden seni anlayan bir arkadaş bul

bir ara ben de duvarlara dalıyordum kendi bilincimin farkına varıyordum çözümü yok spora başladım unuttum gitti

Aslında etrafımda hiç arkadaşım yok çok asosyal oldum 1 senedir dertleşeceğim bir dost veya gezebileceğim bir arkadaşım yok. doğduğum evden kaynaklı çocukların bizim eve misafir gelmesi yasaktı hep arkadaşlarımda bi müddetten sonra benden uzaklaştılar belki benimde hatam olmuştur ama aslında çok yalnızım şu ara evde kavga bitmiyor tam iyiyim dediğimde bir balyoz yiyorum aslında sadece çocukların eve gelmesi değil bizim evde yemek yemek buzdolabını açmak banyoya girmek çamaşır makinesini çalıştırmak yasaktı su gidiyor elektrik gidiyır diye aslında bir arkadaş bir sırdaşım olması gerçekten iyi olurdu

bende işe gidicem sanırım çünkü evde kaldıkça göze batıyorum galiba

yaş kaç umarım fazla ilerlememiştir

bir şekilde bunu atlatmam lazım mecburum belki çok can yakıcı olucak yıpratıcı olucak ama tek başıma çıkmaktan başka seçeneğim yok gibi kime gitsem anlamadı anlatamadım kendimi bende mi hata bilmiyırum ama bu parayı icat eden ters dönsün diyesim geliyır canım yanıyor burda kim oldupumu bilmemeniz beni rahatlatıyor acılarıma ortak olmanız azda olsa yardım etmeye çalışmanız en yakınlarım bile beni anlamazken beni anlamaya çalışmanız bile benim için ço değerli teşekkür ederşm

22 yaşındayım bedenen ama ruhen hiç 22 hissetmiyorum galiba içime 35 yaşında bir kadın var gibi

işte bunun sebebi cocukluk ve ergenlikte zihinsel gelişim sağlayamamaktan dolayı oluyor. ve atlatman için toplum içine girmen gerekiyor. sana hiçbir psikolog ya da ilacın yardım edebileceğini düşünmüyorum. sosyalleşmeye calıs arkadaş bul kendine. şuan ne yapıyorsun okuyor musun

aslında gzel bir üniversite kazandım ama gidemedim buda içimde bir ukte aslında çok heves etmiştim üniversite için ama olmadı

niye olmadı şuan ne yapıyorsun