Hayatta Hiçbir Zaman Yokuş Yukarı Bir Başarım Olmamış Gibi Hissediyorum

Ne yaptıysam olmadı, istediğim gibi birisini bulamadım mesela. Ortaokulda beden eğitim, resim hocalarım bile 4 verirdi not olarak.

Sağlık meslek lisesi okudum 3 yıl, staja 7 ay dayanabildim, sağlıkçılığı da elime yüzüme bulaştırınca düz liseye gittim, sonra yırtına yırtına sml'den kalan 63 ortalama ile Fen-Edebiyat kazandım. Sonra Türk dili ve edebiyatını bitirdim, eğitim fakültesi hayalim dedim, eğitime girdim ama hiç de istek duymadım. O yüzden tarihe geçeceğim.

Ama ben hayatta ne kadar başarmaya çalışırsam çalışayım, düzgün yapsam bile o işi düzgün yapabiliyormuş gibi hissetmedim. Olmadı yani, işimi iyi yapabilsem dahi bazılarının hissettiği ''işimi iyi yapıyorum'' mutluluğunu ya da iş tutkusunu tatmadım.

Aşk olayına gelince hep platonik takıldım. Ben genelde uzak doğu- orta asya fenotipi olan kızları beğenirim. Ya da meşhur Türk deyimiyle ''çekik'' olanları. Kimisi Tatar Ramazan der beğenmez ama bana güzel gelir nedense. Çok beğenip konuştuğum kişiler reddetti, bazı sarışın tipler de -milletin güzel dediği- ya teklif ederdi, ya da gözlerimin içine düşerlerdi ben de onları reddettiğim oldu. Sarışınları pek beğenemiyorum. Esmer ya da çekik birisi arıyorum o da yok. 3 yıldır işsizim iş de yok, 80 küsür bir puanla atama bekliyorum. Acaba ne zaman mutluluğu hissederim ve mutlu bir ailem olur bilmiyorum.

Not: Kısmet diyecek arkadaşlar, biliyorum kısmet olduğunu, lütfen farklı fikirleriniz varsa onları belirtirseniz sevinirim.

İş genel olarak, ama kız mevzusu da durumu az biraz etkiliyor.

Hocam atanmayı bekliyorum, atandıktan sonra bakacağım. Ben aslında foruma ilk kez 2014'te üye olmuştum. O yıllarda tutkularım vardı, hayallerim vardı, ama bütün heyecanımı kaybetmiş gibi hissediyorum.

Hocam derdim kız arkadaş değil zaten  Sıkıntım şu aslında, bir işi başarmakta çok zorlandığım zaman, başardığımda sevincini hissedemiyorum, çünkü zorluk zahmet çekmiş oluyorum. Bu çalışma hırsıma, hayat kaliteme de yansıyor. Bunu engellemek için blog günlüğü tutuyorum, kitap okuyorum, enstrüman çalıyorum ama boş zamanlarımda o karamsarlık gelip yakalıyor, yoksa karnım doyduktan sonra evliliği çok da lazım görmüyorum. Kendi bulaşığımı yıkayabiliyorum, çöplerimi döküyorum, üç beş tür yemeğimi bir erkek olarak yapabiliyorum, çamaşırlarımı yıkayabiliyorum. Yani evlenmesem de olur ama üç korkum var işimi mutlu bir şekilde iyi yapamamak ve yalnızlık korkusu, bir de istediğim gibi kafama göre birisini bulamam diye korkuyorum. 

Yorumunuz için teşekkür ederim hocam. Hayırlı bayramlar