Nasıl ciddi olabilirim?

quote:

Orijinalden alıntı: Germiyanlı

? Mutluluğun vermeyeceği pek çok şeyi ıstırap sana verebilir. Aslında mutluluk senden pek çok şeyi alır götürür. Mutluluk
senden hep sahip olduğun şeylerin tümünü, hep olduğun şeylerin tümünü alır;
mutluluk seni yok eder. Istırap senin egonu besler ve mutluluksa basitçe egosuz olma halidir. Sorun budur, sorunun can alıcı noktası budur. Bu nedenle insanlara mutlu olmak çok zor gelir. Bu nedenle milyonlarca insan ıstırap
içerisinde yaşamak zorundadır ... ıstırap içerisinde yaşamayı tercih eder. O sana çok, çok kristalize olmuş bir ego verir. Istırap içerisinde varsın. Mutluyken yoksun. Istırap içinde kristalleşme vardır; mutluluk içinde ise ışıldar hale gelirsin.
Şayet bu anlaşılırsa her şey netleşir. Istırap seni özel kılar. Mutluluk evrensel bir olgudur, hiçbir özel tarafı yoktur. Ağaçlar mutludur ve hayvanlar mutludur ve kuşlar mutludur. Varoluşun tümü, insan hariç mutludur. Mutsuz olarak insan çok özel, sıra dışı olur.
Istırap seni, insanların ilgisini çekebilir hale getirir. Ne zaman perişan bir halde olursan sana ilgi gösterilir, sempati duyulur, sevilirsin. Herkes sana özen göstermeye başlar. Perişan olmuş birisine
kim acı çektirmek ister? Kim kıskanır sefil birisini? Perişan haldeki birisine kim düşman olabilir? Bu çok ucuz bir şey olurdu.
Perişan birisine özen gösterilir, sevilir, ilgi gösterilir. Mutsuzluğun çok büyük bir getirisi vardır. Eğer kadın mutsuz değilse, kocası basitçe onu unutmaya başlar. Şayet kadın mutsuzsa, koca onu göz ardı
etmenin bedelini ödeyemez. Şayet baba mutsuzsa tüm aile, karısı, çocukları çevresindedir, onun için endişelidir; bu çok rahatlık verir. Kişi yalnız olmadığını, bir ailesi, dostları olduğunu düşünür.
Hasta, depresyonda, ıstırap içinde olduğunda, teselli etmek için, rahatlatmak için arkadaşların seni ziyaret etmeye gelir. Mutlu olduğunda aynı arkadaşların seni kıskanmaya başlar. Gerçekten mutlu olduğunda, tüm dünyayı karşında bulacaksın.
Hiç kimse mutlu bir insandan hoşlanmaz çünkü mutlu bir insan diğerlerinin egosunu
incitir. Diğerleri şöyle düşünmeye başlar: “Yani sen şimdi mutlu oldun ama hepimiz,
biz hâlâ karanlıkta, ıstırap içerisinde ve cehennemde sürünüyoruz.”
Dünya mutsuz insanlardan oluşur ve hiç kimse tüm dünyayı karşısına alabilecek kadar cesaret sahibi değil; bu çok tehlikeli, çok riskli. Istıraba tutunmak daha iyi, o seni kalabalığın bir parçası yapar. Mutlusun ve sen bir bireysin, mutsuzsan kalabalığın bir parçasısın; Hindu, Müslüman, Hıristiyan, Hintli, Arap, Japon.
Mutluluk mu? Mutluluğun ne olduğunu biliyor musun? O Hintli, Hıristiyan, Müslüman mıdır? Mutluluk basitçe mutluluktur. Kişi başka bir dünyaya götürülür. Kişi artık insan zihninin yaratmış olduğu dünyanın, çirkin tarihin bir parçası değildir. Kişi artık zamanın bir parçası bile değildir. Gerçekten mutlu, saadet içerisinde olduğunda zaman ortadan kalkar, mekân ortadan kalkar.
Albert Einstein, geçmişte bilim adamları zaman ve mekân diye iki ayrı gerçeklik olduğunu düşünmüştür der. Fakat o, bu iki gerçeklik iki tane değildir; onlar aynı olan tek bir gerçeğin iki yüzüdür demiştir. Bu nedenle o da tek bir sözcük olan zaman-mekân sözünü icat etmiştir. Zaman, uzayın dördüncü boyutundan başka bir şey değildir. Einstein bir mistik değildi, aksi takdirde üçüncü bir gerçekliği de tanıtırdı; aşkın olanı, ne zaman ne de mekân olanı. Bu da oradadır, ben ona “tanık” diyorum. Ve bir kez bu üçü orada mevcutken tüm üçlüye sahipsindir. Tanrı’nın üç yüzü, tirmurti kavramının tümüne sahipsin. O zaman tüm dört boyuta da sahip olursun. Gerçeklik dört boyutludur; uzayın üç boyutu ve dördüncü
boyutu da zaman.
Ancak beşinci olarak adlandırılamayacak bir şey daha vardır, çünkü gerçekten de o beşinci değildir; o bütündür, aşkın olandır. O toplumsal değildir, o geleneksel değildir, onun insan zihniyle hiçbir alakası yoktur.
Sorduğun soru önemlidir: “Bu ıstıraba tutunma da nedir?”
Bunun nedenleri vardır. Mutsuzluğuna bir bak, izle ve nedenlerin neler olduğunu görebileceksin. Ve sonra da coşku içinde olmanın keyfine izin verdiğin o ender anlara bir bak ve sonra da aradaki farkları gör.
Birkaç şeyi fark edeceksin: Mutsuz olduğunda boyun eğensin. Toplum buna bayılır, insanlar sana saygı duyar, çok büyük bir saygınlığın olur. Hatta bir aziz haline bile gelebilirsin; bu yüzden de senin azizlerin toptan mutsuzdur. Mutsuzluk yüzlerinde, gözlerinde kocaman harflerle yazılıdır. Mutsuz oldukları için de tüm coşkunun karşısındadırlar. Coşkunun tümünü hedonizm olarak lanetlerler; her türlü coşku olasılığını günah olarak lanetlerler. Kendileri mutsuzdur ve tüm dünyayı da mutsuz görmek isterler. Aslına bakarsan onlar sadece mutsuz bir dünyada aziz olarak algılanılırlar! Mutlu bir dünyada onların hastaneye kaldırılmaları, psikolojik tedavi görmeleri gerekir. Onlar hastadır.
Pek çok aziz gördüm ve geçmişteki azizlerin hayatlarına bakıyorum. Onların yüzde doksan dokuzu anormal; nevrozlu, hatta psikopat. Ama onlar çok saygı gördüler ve unutma onlar ıstırap çektikleri için saygı gördüler. Ne kadar ıstırap içerisinden geçtilerse, o kadar da saygı gördüler. Her gün kendi bedenlerine kamçıyla vuran azizler ve bu muhteşem çileciyi, kendini cezalandıran kişiyi görmek için toplanan insanlar olmuştur. En büyüğü bedeninin her tarafı yara içinde kalanıydı ve bu insanlar aziz olarak
algılandı! Gözler aracılığıyla güzelliğin farkına varıldığı ve bu sayede de arzu kabardığı için gözlerini dağlayan azizler olmuştur. Ve onlar gözlerini yok ettiği için saygı görmüşlerdir. Onlara varoluşun güzelliklerini görmeleri için göz verildi ama onlar kör olmaya karar verdi. Cinsel organını kesip atan azizler vardır ve onlar kendi kendilerini yok etmekte oldukları, kendilerine karşı vahşet uyguladıkları için çok fazla, muhteşem bir saygı gördüler. Bu insanlar psikolojik olarak hastaydı.
Istırabının içine bir bak ve çok temel şeyler bulacaksın. O sana saygınlık verir. İnsanlar sana karşı daha dostça, daha sempatik davranır. Şayet mutsuzsan daha çok arkadaşın olacaktır. Bu çok garip bir dünyadır, bir şeyler kökten yanlıştır onda. Bu böyle olmamalıdır, mutlu insanın daha çok arkadaşı olmalıdır. Fakat mutlu ol ve insanlar seni kıskansınlar, artık arkadaşça davranmazlar. Aldatılmış hissederler; sende onlarda olmayan bir şey vardır.
Niçin mutlusun?
O nedenle biz de, yüzlerce asırdır mutluluğu bastırıp, mutsuzluğu ifade ettiğimiz çok ince bir mekanizmayı öğrendik. İkinci bir benliğin olmuştur.

quote:

Orijinalden alıntı: Germiyanlı

? Mutluluğun vermeyeceği pek çok şeyi ıstırap sana verebilir. Aslında mutluluk senden pek çok şeyi alır götürür. Mutluluk
senden hep sahip olduğun şeylerin tümünü, hep olduğun şeylerin tümünü alır;
mutluluk seni yok eder. Istırap senin egonu besler ve mutluluksa basitçe egosuz olma halidir. Sorun budur, sorunun can alıcı noktası budur. Bu nedenle insanlara mutlu olmak çok zor gelir. Bu nedenle milyonlarca insan ıstırap
içerisinde yaşamak zorundadır ... ıstırap içerisinde yaşamayı tercih eder. O sana çok, çok kristalize olmuş bir ego verir. Istırap içerisinde varsın. Mutluyken yoksun. Istırap içinde kristalleşme vardır; mutluluk içinde ise ışıldar hale gelirsin.
Şayet bu anlaşılırsa her şey netleşir. Istırap seni özel kılar. Mutluluk evrensel bir olgudur, hiçbir özel tarafı yoktur. Ağaçlar mutludur ve hayvanlar mutludur ve kuşlar mutludur. Varoluşun tümü, insan hariç mutludur. Mutsuz olarak insan çok özel, sıra dışı olur.
Istırap seni, insanların ilgisini çekebilir hale getirir. Ne zaman perişan bir halde olursan sana ilgi gösterilir, sempati duyulur, sevilirsin. Herkes sana özen göstermeye başlar. Perişan olmuş birisine
kim acı çektirmek ister? Kim kıskanır sefil birisini? Perişan haldeki birisine kim düşman olabilir? Bu çok ucuz bir şey olurdu.
Perişan birisine özen gösterilir, sevilir, ilgi gösterilir. Mutsuzluğun çok büyük bir getirisi vardır. Eğer kadın mutsuz değilse, kocası basitçe onu unutmaya başlar. Şayet kadın mutsuzsa, koca onu göz ardı
etmenin bedelini ödeyemez. Şayet baba mutsuzsa tüm aile, karısı, çocukları çevresindedir, onun için endişelidir; bu çok rahatlık verir. Kişi yalnız olmadığını, bir ailesi, dostları olduğunu düşünür.
Hasta, depresyonda, ıstırap içinde olduğunda, teselli etmek için, rahatlatmak için arkadaşların seni ziyaret etmeye gelir. Mutlu olduğunda aynı arkadaşların seni kıskanmaya başlar. Gerçekten mutlu olduğunda, tüm dünyayı karşında bulacaksın.
Hiç kimse mutlu bir insandan hoşlanmaz çünkü mutlu bir insan diğerlerinin egosunu
incitir. Diğerleri şöyle düşünmeye başlar: “Yani sen şimdi mutlu oldun ama hepimiz,
biz hâlâ karanlıkta, ıstırap içerisinde ve cehennemde sürünüyoruz.”
Dünya mutsuz insanlardan oluşur ve hiç kimse tüm dünyayı karşısına alabilecek kadar cesaret sahibi değil; bu çok tehlikeli, çok riskli. Istıraba tutunmak daha iyi, o seni kalabalığın bir parçası yapar. Mutlusun ve sen bir bireysin, mutsuzsan kalabalığın bir parçasısın; Hindu, Müslüman, Hıristiyan, Hintli, Arap, Japon.
Mutluluk mu? Mutluluğun ne olduğunu biliyor musun? O Hintli, Hıristiyan, Müslüman mıdır? Mutluluk basitçe mutluluktur. Kişi başka bir dünyaya götürülür. Kişi artık insan zihninin yaratmış olduğu dünyanın, çirkin tarihin bir parçası değildir. Kişi artık zamanın bir parçası bile değildir. Gerçekten mutlu, saadet içerisinde olduğunda zaman ortadan kalkar, mekân ortadan kalkar.
Albert Einstein, geçmişte bilim adamları zaman ve mekân diye iki ayrı gerçeklik olduğunu düşünmüştür der. Fakat o, bu iki gerçeklik iki tane değildir; onlar aynı olan tek bir gerçeğin iki yüzüdür demiştir. Bu nedenle o da tek bir sözcük olan zaman-mekân sözünü icat etmiştir. Zaman, uzayın dördüncü boyutundan başka bir şey değildir. Einstein bir mistik değildi, aksi takdirde üçüncü bir gerçekliği de tanıtırdı; aşkın olanı, ne zaman ne de mekân olanı. Bu da oradadır, ben ona “tanık” diyorum. Ve bir kez bu üçü orada mevcutken tüm üçlüye sahipsindir. Tanrı’nın üç yüzü, tirmurti kavramının tümüne sahipsin. O zaman tüm dört boyuta da sahip olursun. Gerçeklik dört boyutludur; uzayın üç boyutu ve dördüncü
boyutu da zaman.
Ancak beşinci olarak adlandırılamayacak bir şey daha vardır, çünkü gerçekten de o beşinci değildir; o bütündür, aşkın olandır. O toplumsal değildir, o geleneksel değildir, onun insan zihniyle hiçbir alakası yoktur.
Sorduğun soru önemlidir: “Bu ıstıraba tutunma da nedir?”
Bunun nedenleri vardır. Mutsuzluğuna bir bak, izle ve nedenlerin neler olduğunu görebileceksin. Ve sonra da coşku içinde olmanın keyfine izin verdiğin o ender anlara bir bak ve sonra da aradaki farkları gör.
Birkaç şeyi fark edeceksin: Mutsuz olduğunda boyun eğensin. Toplum buna bayılır, insanlar sana saygı duyar, çok büyük bir saygınlığın olur. Hatta bir aziz haline bile gelebilirsin; bu yüzden de senin azizlerin toptan mutsuzdur. Mutsuzluk yüzlerinde, gözlerinde kocaman harflerle yazılıdır. Mutsuz oldukları için de tüm coşkunun karşısındadırlar. Coşkunun tümünü hedonizm olarak lanetlerler; her türlü coşku olasılığını günah olarak lanetlerler. Kendileri mutsuzdur ve tüm dünyayı da mutsuz görmek isterler. Aslına bakarsan onlar sadece mutsuz bir dünyada aziz olarak algılanılırlar! Mutlu bir dünyada onların hastaneye kaldırılmaları, psikolojik tedavi görmeleri gerekir. Onlar hastadır.
Pek çok aziz gördüm ve geçmişteki azizlerin hayatlarına bakıyorum. Onların yüzde doksan dokuzu anormal; nevrozlu, hatta psikopat. Ama onlar çok saygı gördüler ve unutma onlar ıstırap çektikleri için saygı gördüler. Ne kadar ıstırap içerisinden geçtilerse, o kadar da saygı gördüler. Her gün kendi bedenlerine kamçıyla vuran azizler ve bu muhteşem çileciyi, kendini cezalandıran kişiyi görmek için toplanan insanlar olmuştur. En büyüğü bedeninin her tarafı yara içinde kalanıydı ve bu insanlar aziz olarak
algılandı! Gözler aracılığıyla güzelliğin farkına varıldığı ve bu sayede de arzu kabardığı için gözlerini dağlayan azizler olmuştur. Ve onlar gözlerini yok ettiği için saygı görmüşlerdir. Onlara varoluşun güzelliklerini görmeleri için göz verildi ama onlar kör olmaya karar verdi. Cinsel organını kesip atan azizler vardır ve onlar kendi kendilerini yok etmekte oldukları, kendilerine karşı vahşet uyguladıkları için çok fazla, muhteşem bir saygı gördüler. Bu insanlar psikolojik olarak hastaydı.
Istırabının içine bir bak ve çok temel şeyler bulacaksın. O sana saygınlık verir. İnsanlar sana karşı daha dostça, daha sempatik davranır. Şayet mutsuzsan daha çok arkadaşın olacaktır. Bu çok garip bir dünyadır, bir şeyler kökten yanlıştır onda. Bu böyle olmamalıdır, mutlu insanın daha çok arkadaşı olmalıdır. Fakat mutlu ol ve insanlar seni kıskansınlar, artık arkadaşça davranmazlar. Aldatılmış hissederler; sende onlarda olmayan bir şey vardır.
Niçin mutlusun?
O nedenle biz de, yüzlerce asırdır mutluluğu bastırıp, mutsuzluğu ifade ettiğimiz çok ince bir mekanizmayı öğrendik. İkinci bir benliğin olmuştur.

quote:

Orijinalden alıntı: Germiyanlı

? Mutluluğun vermeyeceği pek çok şeyi ıstırap sana verebilir. Aslında mutluluk senden pek çok şeyi alır götürür. Mutluluk
senden hep sahip olduğun şeylerin tümünü, hep olduğun şeylerin tümünü alır;
mutluluk seni yok eder. Istırap senin egonu besler ve mutluluksa basitçe egosuz olma halidir. Sorun budur, sorunun can alıcı noktası budur. Bu nedenle insanlara mutlu olmak çok zor gelir. Bu nedenle milyonlarca insan ıstırap
içerisinde yaşamak zorundadır ... ıstırap içerisinde yaşamayı tercih eder. O sana çok, çok kristalize olmuş bir ego verir. Istırap içerisinde varsın. Mutluyken yoksun. Istırap içinde kristalleşme vardır; mutluluk içinde ise ışıldar hale gelirsin.
Şayet bu anlaşılırsa her şey netleşir. Istırap seni özel kılar. Mutluluk evrensel bir olgudur, hiçbir özel tarafı yoktur. Ağaçlar mutludur ve hayvanlar mutludur ve kuşlar mutludur. Varoluşun tümü, insan hariç mutludur. Mutsuz olarak insan çok özel, sıra dışı olur.
Istırap seni, insanların ilgisini çekebilir hale getirir. Ne zaman perişan bir halde olursan sana ilgi gösterilir, sempati duyulur, sevilirsin. Herkes sana özen göstermeye başlar. Perişan olmuş birisine
kim acı çektirmek ister? Kim kıskanır sefil birisini? Perişan haldeki birisine kim düşman olabilir? Bu çok ucuz bir şey olurdu.
Perişan birisine özen gösterilir, sevilir, ilgi gösterilir. Mutsuzluğun çok büyük bir getirisi vardır. Eğer kadın mutsuz değilse, kocası basitçe onu unutmaya başlar. Şayet kadın mutsuzsa, koca onu göz ardı
etmenin bedelini ödeyemez. Şayet baba mutsuzsa tüm aile, karısı, çocukları çevresindedir, onun için endişelidir; bu çok rahatlık verir. Kişi yalnız olmadığını, bir ailesi, dostları olduğunu düşünür.
Hasta, depresyonda, ıstırap içinde olduğunda, teselli etmek için, rahatlatmak için arkadaşların seni ziyaret etmeye gelir. Mutlu olduğunda aynı arkadaşların seni kıskanmaya başlar. Gerçekten mutlu olduğunda, tüm dünyayı karşında bulacaksın.
Hiç kimse mutlu bir insandan hoşlanmaz çünkü mutlu bir insan diğerlerinin egosunu
incitir. Diğerleri şöyle düşünmeye başlar: “Yani sen şimdi mutlu oldun ama hepimiz,
biz hâlâ karanlıkta, ıstırap içerisinde ve cehennemde sürünüyoruz.”
Dünya mutsuz insanlardan oluşur ve hiç kimse tüm dünyayı karşısına alabilecek kadar cesaret sahibi değil; bu çok tehlikeli, çok riskli. Istıraba tutunmak daha iyi, o seni kalabalığın bir parçası yapar. Mutlusun ve sen bir bireysin, mutsuzsan kalabalığın bir parçasısın; Hindu, Müslüman, Hıristiyan, Hintli, Arap, Japon.
Mutluluk mu? Mutluluğun ne olduğunu biliyor musun? O Hintli, Hıristiyan, Müslüman mıdır? Mutluluk basitçe mutluluktur. Kişi başka bir dünyaya götürülür. Kişi artık insan zihninin yaratmış olduğu dünyanın, çirkin tarihin bir parçası değildir. Kişi artık zamanın bir parçası bile değildir. Gerçekten mutlu, saadet içerisinde olduğunda zaman ortadan kalkar, mekân ortadan kalkar.
Albert Einstein, geçmişte bilim adamları zaman ve mekân diye iki ayrı gerçeklik olduğunu düşünmüştür der. Fakat o, bu iki gerçeklik iki tane değildir; onlar aynı olan tek bir gerçeğin iki yüzüdür demiştir. Bu nedenle o da tek bir sözcük olan zaman-mekân sözünü icat etmiştir. Zaman, uzayın dördüncü boyutundan başka bir şey değildir. Einstein bir mistik değildi, aksi takdirde üçüncü bir gerçekliği de tanıtırdı; aşkın olanı, ne zaman ne de mekân olanı. Bu da oradadır, ben ona “tanık” diyorum. Ve bir kez bu üçü orada mevcutken tüm üçlüye sahipsindir. Tanrı’nın üç yüzü, tirmurti kavramının tümüne sahipsin. O zaman tüm dört boyuta da sahip olursun. Gerçeklik dört boyutludur; uzayın üç boyutu ve dördüncü
boyutu da zaman.
Ancak beşinci olarak adlandırılamayacak bir şey daha vardır, çünkü gerçekten de o beşinci değildir; o bütündür, aşkın olandır. O toplumsal değildir, o geleneksel değildir, onun insan zihniyle hiçbir alakası yoktur.
Sorduğun soru önemlidir: “Bu ıstıraba tutunma da nedir?”
Bunun nedenleri vardır. Mutsuzluğuna bir bak, izle ve nedenlerin neler olduğunu görebileceksin. Ve sonra da coşku içinde olmanın keyfine izin verdiğin o ender anlara bir bak ve sonra da aradaki farkları gör.
Birkaç şeyi fark edeceksin: Mutsuz olduğunda boyun eğensin. Toplum buna bayılır, insanlar sana saygı duyar, çok büyük bir saygınlığın olur. Hatta bir aziz haline bile gelebilirsin; bu yüzden de senin azizlerin toptan mutsuzdur. Mutsuzluk yüzlerinde, gözlerinde kocaman harflerle yazılıdır. Mutsuz oldukları için de tüm coşkunun karşısındadırlar. Coşkunun tümünü hedonizm olarak lanetlerler; her türlü coşku olasılığını günah olarak lanetlerler. Kendileri mutsuzdur ve tüm dünyayı da mutsuz görmek isterler. Aslına bakarsan onlar sadece mutsuz bir dünyada aziz olarak algılanılırlar! Mutlu bir dünyada onların hastaneye kaldırılmaları, psikolojik tedavi görmeleri gerekir. Onlar hastadır.
Pek çok aziz gördüm ve geçmişteki azizlerin hayatlarına bakıyorum. Onların yüzde doksan dokuzu anormal; nevrozlu, hatta psikopat. Ama onlar çok saygı gördüler ve unutma onlar ıstırap çektikleri için saygı gördüler. Ne kadar ıstırap içerisinden geçtilerse, o kadar da saygı gördüler. Her gün kendi bedenlerine kamçıyla vuran azizler ve bu muhteşem çileciyi, kendini cezalandıran kişiyi görmek için toplanan insanlar olmuştur. En büyüğü bedeninin her tarafı yara içinde kalanıydı ve bu insanlar aziz olarak
algılandı! Gözler aracılığıyla güzelliğin farkına varıldığı ve bu sayede de arzu kabardığı için gözlerini dağlayan azizler olmuştur. Ve onlar gözlerini yok ettiği için saygı görmüşlerdir. Onlara varoluşun güzelliklerini görmeleri için göz verildi ama onlar kör olmaya karar verdi. Cinsel organını kesip atan azizler vardır ve onlar kendi kendilerini yok etmekte oldukları, kendilerine karşı vahşet uyguladıkları için çok fazla, muhteşem bir saygı gördüler. Bu insanlar psikolojik olarak hastaydı.
Istırabının içine bir bak ve çok temel şeyler bulacaksın. O sana saygınlık verir. İnsanlar sana karşı daha dostça, daha sempatik davranır. Şayet mutsuzsan daha çok arkadaşın olacaktır. Bu çok garip bir dünyadır, bir şeyler kökten yanlıştır onda. Bu böyle olmamalıdır, mutlu insanın daha çok arkadaşı olmalıdır. Fakat mutlu ol ve insanlar seni kıskansınlar, artık arkadaşça davranmazlar. Aldatılmış hissederler; sende onlarda olmayan bir şey vardır.
Niçin mutlusun?
O nedenle biz de, yüzlerce asırdır mutluluğu bastırıp, mutsuzluğu ifade ettiğimiz çok ince bir mekanizmayı öğrendik. İkinci bir benliğin olmuştur.

quote:

Orijinalden alıntı: Germiyanlı

? Mutluluğun vermeyeceği pek çok şeyi ıstırap sana verebilir. Aslında mutluluk senden pek çok şeyi alır götürür. Mutluluk
senden hep sahip olduğun şeylerin tümünü, hep olduğun şeylerin tümünü alır;
mutluluk seni yok eder. Istırap senin egonu besler ve mutluluksa basitçe egosuz olma halidir. Sorun budur, sorunun can alıcı noktası budur. Bu nedenle insanlara mutlu olmak çok zor gelir. Bu nedenle milyonlarca insan ıstırap
içerisinde yaşamak zorundadır ... ıstırap içerisinde yaşamayı tercih eder. O sana çok, çok kristalize olmuş bir ego verir. Istırap içerisinde varsın. Mutluyken yoksun. Istırap içinde kristalleşme vardır; mutluluk içinde ise ışıldar hale gelirsin.
Şayet bu anlaşılırsa her şey netleşir. Istırap seni özel kılar. Mutluluk evrensel bir olgudur, hiçbir özel tarafı yoktur. Ağaçlar mutludur ve hayvanlar mutludur ve kuşlar mutludur. Varoluşun tümü, insan hariç mutludur. Mutsuz olarak insan çok özel, sıra dışı olur.
Istırap seni, insanların ilgisini çekebilir hale getirir. Ne zaman perişan bir halde olursan sana ilgi gösterilir, sempati duyulur, sevilirsin. Herkes sana özen göstermeye başlar. Perişan olmuş birisine
kim acı çektirmek ister? Kim kıskanır sefil birisini? Perişan haldeki birisine kim düşman olabilir? Bu çok ucuz bir şey olurdu.
Perişan birisine özen gösterilir, sevilir, ilgi gösterilir. Mutsuzluğun çok büyük bir getirisi vardır. Eğer kadın mutsuz değilse, kocası basitçe onu unutmaya başlar. Şayet kadın mutsuzsa, koca onu göz ardı
etmenin bedelini ödeyemez. Şayet baba mutsuzsa tüm aile, karısı, çocukları çevresindedir, onun için endişelidir; bu çok rahatlık verir. Kişi yalnız olmadığını, bir ailesi, dostları olduğunu düşünür.
Hasta, depresyonda, ıstırap içinde olduğunda, teselli etmek için, rahatlatmak için arkadaşların seni ziyaret etmeye gelir. Mutlu olduğunda aynı arkadaşların seni kıskanmaya başlar. Gerçekten mutlu olduğunda, tüm dünyayı karşında bulacaksın.
Hiç kimse mutlu bir insandan hoşlanmaz çünkü mutlu bir insan diğerlerinin egosunu
incitir. Diğerleri şöyle düşünmeye başlar: “Yani sen şimdi mutlu oldun ama hepimiz,
biz hâlâ karanlıkta, ıstırap içerisinde ve cehennemde sürünüyoruz.”
Dünya mutsuz insanlardan oluşur ve hiç kimse tüm dünyayı karşısına alabilecek kadar cesaret sahibi değil; bu çok tehlikeli, çok riskli. Istıraba tutunmak daha iyi, o seni kalabalığın bir parçası yapar. Mutlusun ve sen bir bireysin, mutsuzsan kalabalığın bir parçasısın; Hindu, Müslüman, Hıristiyan, Hintli, Arap, Japon.
Mutluluk mu? Mutluluğun ne olduğunu biliyor musun? O Hintli, Hıristiyan, Müslüman mıdır? Mutluluk basitçe mutluluktur. Kişi başka bir dünyaya götürülür. Kişi artık insan zihninin yaratmış olduğu dünyanın, çirkin tarihin bir parçası değildir. Kişi artık zamanın bir parçası bile değildir. Gerçekten mutlu, saadet içerisinde olduğunda zaman ortadan kalkar, mekân ortadan kalkar.
Albert Einstein, geçmişte bilim adamları zaman ve mekân diye iki ayrı gerçeklik olduğunu düşünmüştür der. Fakat o, bu iki gerçeklik iki tane değildir; onlar aynı olan tek bir gerçeğin iki yüzüdür demiştir. Bu nedenle o da tek bir sözcük olan zaman-mekân sözünü icat etmiştir. Zaman, uzayın dördüncü boyutundan başka bir şey değildir. Einstein bir mistik değildi, aksi takdirde üçüncü bir gerçekliği de tanıtırdı; aşkın olanı, ne zaman ne de mekân olanı. Bu da oradadır, ben ona “tanık” diyorum. Ve bir kez bu üçü orada mevcutken tüm üçlüye sahipsindir. Tanrı’nın üç yüzü, tirmurti kavramının tümüne sahipsin. O zaman tüm dört boyuta da sahip olursun. Gerçeklik dört boyutludur; uzayın üç boyutu ve dördüncü
boyutu da zaman.
Ancak beşinci olarak adlandırılamayacak bir şey daha vardır, çünkü gerçekten de o beşinci değildir; o bütündür, aşkın olandır. O toplumsal değildir, o geleneksel değildir, onun insan zihniyle hiçbir alakası yoktur.
Sorduğun soru önemlidir: “Bu ıstıraba tutunma da nedir?”
Bunun nedenleri vardır. Mutsuzluğuna bir bak, izle ve nedenlerin neler olduğunu görebileceksin. Ve sonra da coşku içinde olmanın keyfine izin verdiğin o ender anlara bir bak ve sonra da aradaki farkları gör.
Birkaç şeyi fark edeceksin: Mutsuz olduğunda boyun eğensin. Toplum buna bayılır, insanlar sana saygı duyar, çok büyük bir saygınlığın olur. Hatta bir aziz haline bile gelebilirsin; bu yüzden de senin azizlerin toptan mutsuzdur. Mutsuzluk yüzlerinde, gözlerinde kocaman harflerle yazılıdır. Mutsuz oldukları için de tüm coşkunun karşısındadırlar. Coşkunun tümünü hedonizm olarak lanetlerler; her türlü coşku olasılığını günah olarak lanetlerler. Kendileri mutsuzdur ve tüm dünyayı da mutsuz görmek isterler. Aslına bakarsan onlar sadece mutsuz bir dünyada aziz olarak algılanılırlar! Mutlu bir dünyada onların hastaneye kaldırılmaları, psikolojik tedavi görmeleri gerekir. Onlar hastadır.
Pek çok aziz gördüm ve geçmişteki azizlerin hayatlarına bakıyorum. Onların yüzde doksan dokuzu anormal; nevrozlu, hatta psikopat. Ama onlar çok saygı gördüler ve unutma onlar ıstırap çektikleri için saygı gördüler. Ne kadar ıstırap içerisinden geçtilerse, o kadar da saygı gördüler. Her gün kendi bedenlerine kamçıyla vuran azizler ve bu muhteşem çileciyi, kendini cezalandıran kişiyi görmek için toplanan insanlar olmuştur. En büyüğü bedeninin her tarafı yara içinde kalanıydı ve bu insanlar aziz olarak
algılandı! Gözler aracılığıyla güzelliğin farkına varıldığı ve bu sayede de arzu kabardığı için gözlerini dağlayan azizler olmuştur. Ve onlar gözlerini yok ettiği için saygı görmüşlerdir. Onlara varoluşun güzelliklerini görmeleri için göz verildi ama onlar kör olmaya karar verdi. Cinsel organını kesip atan azizler vardır ve onlar kendi kendilerini yok etmekte oldukları, kendilerine karşı vahşet uyguladıkları için çok fazla, muhteşem bir saygı gördüler. Bu insanlar psikolojik olarak hastaydı.
Istırabının içine bir bak ve çok temel şeyler bulacaksın. O sana saygınlık verir. İnsanlar sana karşı daha dostça, daha sempatik davranır. Şayet mutsuzsan daha çok arkadaşın olacaktır. Bu çok garip bir dünyadır, bir şeyler kökten yanlıştır onda. Bu böyle olmamalıdır, mutlu insanın daha çok arkadaşı olmalıdır. Fakat mutlu ol ve insanlar seni kıskansınlar, artık arkadaşça davranmazlar. Aldatılmış hissederler; sende onlarda olmayan bir şey vardır.
Niçin mutlusun?
O nedenle biz de, yüzlerce asırdır mutluluğu bastırıp, mutsuzluğu ifade ettiğimiz çok ince bir mekanizmayı öğrendik. İkinci bir benliğin olmuştur.

quote:

Orijinalden alıntı: nefendim

quote: Orijinalden alıntı: Germiyanlı Ne demek yau,reca ederim Sana faydalı olduysa ne mutlu Bir de yazının tamamı; ruhsalyolculuk.blogcu.com/cosku/4493775

Arkadaşlar bu arkadaşı öpmek serbestmiş rica etsem herkes bir defa öpse fobisini kıralım

Germiyanlı

quote:

Orijinalden alıntı: galapagoskaplumbağası

quote: Orijinalden alıntı: Germiyanlı ? Mutluluğun vermeyeceği pek çok şeyi ıstırap sana verebilir. Aslında mutluluk senden pek çok şeyi alır götürür. Mutluluk senden hep sahip olduğun şeylerin tümünü, hep olduğun şeylerin tümünü alır; mutluluk seni yok eder. Istırap senin egonu besler ve mutluluksa basitçe egosuz olma halidir. Sorun budur, sorunun can alıcı noktası budur. Bu nedenle insanlara mutlu olmak çok zor gelir. Bu nedenle milyonlarca insan ıstırap içerisinde yaşamak zorundadır ... ıstırap içerisinde yaşamayı tercih eder. O sana çok, çok kristalize olmuş bir ego verir. Istırap içerisinde varsın. Mutluyken yoksun. Istırap içinde kristalleşme vardır; mutluluk içinde ise ışıldar hale gelirsin. Şayet bu anlaşılırsa her şey netleşir. Istırap seni özel kılar. Mutluluk evrensel bir olgudur, hiçbir özel tarafı yoktur. Ağaçlar mutludur ve hayvanlar mutludur ve kuşlar mutludur. Varoluşun tümü, insan hariç mutludur. Mutsuz olarak insan çok özel, sıra dışı olur. Istırap seni, insanların ilgisini çekebilir hale getirir. Ne zaman perişan bir halde olursan sana ilgi gösterilir, sempati duyulur, sevilirsin. Herkes sana özen göstermeye başlar. Perişan olmuş birisine kim acı çektirmek ister? Kim kıskanır sefil birisini? Perişan haldeki birisine kim düşman olabilir? Bu çok ucuz bir şey olurdu. Perişan birisine özen gösterilir, sevilir, ilgi gösterilir. Mutsuzluğun çok büyük bir getirisi vardır. Eğer kadın mutsuz değilse, kocası basitçe onu unutmaya başlar. Şayet kadın mutsuzsa, koca onu göz ardı etmenin bedelini ödeyemez. Şayet baba mutsuzsa tüm aile, karısı, çocukları çevresindedir, onun için endişelidir; bu çok rahatlık verir. Kişi yalnız olmadığını, bir ailesi, dostları olduğunu düşünür. Hasta, depresyonda, ıstırap içinde olduğunda, teselli etmek için, rahatlatmak için arkadaşların seni ziyaret etmeye gelir. Mutlu olduğunda aynı arkadaşların seni kıskanmaya başlar. Gerçekten mutlu olduğunda, tüm dünyayı karşında bulacaksın. Hiç kimse mutlu bir insandan hoşlanmaz çünkü mutlu bir insan diğerlerinin egosunu incitir. Diğerleri şöyle düşünmeye başlar: “Yani sen şimdi mutlu oldun ama hepimiz, biz hâlâ karanlıkta, ıstırap içerisinde ve cehennemde sürünüyoruz.” Dünya mutsuz insanlardan oluşur ve hiç kimse tüm dünyayı karşısına alabilecek kadar cesaret sahibi değil; bu çok tehlikeli, çok riskli. Istıraba tutunmak daha iyi, o seni kalabalığın bir parçası yapar. Mutlusun ve sen bir bireysin, mutsuzsan kalabalığın bir parçasısın; Hindu, Müslüman, Hıristiyan, Hintli, Arap, Japon. Mutluluk mu? Mutluluğun ne olduğunu biliyor musun? O Hintli, Hıristiyan, Müslüman mıdır? Mutluluk basitçe mutluluktur. Kişi başka bir dünyaya götürülür. Kişi artık insan zihninin yaratmış olduğu dünyanın, çirkin tarihin bir parçası değildir. Kişi artık zamanın bir parçası bile değildir. Gerçekten mutlu, saadet içerisinde olduğunda zaman ortadan kalkar, mekân ortadan kalkar. Albert Einstein, geçmişte bilim adamları zaman ve mekân diye iki ayrı gerçeklik olduğunu düşünmüştür der. Fakat o, bu iki gerçeklik iki tane değildir; onlar aynı olan tek bir gerçeğin iki yüzüdür demiştir. Bu nedenle o da tek bir sözcük olan zaman-mekân sözünü icat etmiştir. Zaman, uzayın dördüncü boyutundan başka bir şey değildir. Einstein bir mistik değildi, aksi takdirde üçüncü bir gerçekliği de tanıtırdı; aşkın olanı, ne zaman ne de mekân olanı. Bu da oradadır, ben ona “tanık” diyorum. Ve bir kez bu üçü orada mevcutken tüm üçlüye sahipsindir. Tanrı’nın üç yüzü, tirmurti kavramının tümüne sahipsin. O zaman tüm dört boyuta da sahip olursun. Gerçeklik dört boyutludur; uzayın üç boyutu ve dördüncü boyutu da zaman. Ancak beşinci olarak adlandırılamayacak bir şey daha vardır, çünkü gerçekten de o beşinci değildir; o bütündür, aşkın olandır. O toplumsal değildir, o geleneksel değildir, onun insan zihniyle hiçbir alakası yoktur. Sorduğun soru önemlidir: “Bu ıstıraba tutunma da nedir?” Bunun nedenleri vardır. Mutsuzluğuna bir bak, izle ve nedenlerin neler olduğunu görebileceksin. Ve sonra da coşku içinde olmanın keyfine izin verdiğin o ender anlara bir bak ve sonra da aradaki farkları gör. Birkaç şeyi fark edeceksin: Mutsuz olduğunda boyun eğensin. Toplum buna bayılır, insanlar sana saygı duyar, çok büyük bir saygınlığın olur. Hatta bir aziz haline bile gelebilirsin; bu yüzden de senin azizlerin toptan mutsuzdur. Mutsuzluk yüzlerinde, gözlerinde kocaman harflerle yazılıdır. Mutsuz oldukları için de tüm coşkunun karşısındadırlar. Coşkunun tümünü hedonizm olarak lanetlerler; her türlü coşku olasılığını günah olarak lanetlerler. Kendileri mutsuzdur ve tüm dünyayı da mutsuz görmek isterler. Aslına bakarsan onlar sadece mutsuz bir dünyada aziz olarak algılanılırlar! Mutlu bir dünyada onların hastaneye kaldırılmaları, psikolojik tedavi görmeleri gerekir. Onlar hastadır. Pek çok aziz gördüm ve geçmişteki azizlerin hayatlarına bakıyorum. Onların yüzde doksan dokuzu anormal; nevrozlu, hatta psikopat. Ama onlar çok saygı gördüler ve unutma onlar ıstırap çektikleri için saygı gördüler. Ne kadar ıstırap içerisinden geçtilerse, o kadar da saygı gördüler. Her gün kendi bedenlerine kamçıyla vuran azizler ve bu muhteşem çileciyi, kendini cezalandıran kişiyi görmek için toplanan insanlar olmuştur. En büyüğü bedeninin her tarafı yara içinde kalanıydı ve bu insanlar aziz olarak algılandı! Gözler aracılığıyla güzelliğin farkına varıldığı ve bu sayede de arzu kabardığı için gözlerini dağlayan azizler olmuştur. Ve onlar gözlerini yok ettiği için saygı görmüşlerdir. Onlara varoluşun güzelliklerini görmeleri için göz verildi ama onlar kör olmaya karar verdi. Cinsel organını kesip atan azizler vardır ve onlar kendi kendilerini yok etmekte oldukları, kendilerine karşı vahşet uyguladıkları için çok fazla, muhteşem bir saygı gördüler. Bu insanlar psikolojik olarak hastaydı. Istırabının içine bir bak ve çok temel şeyler bulacaksın. O sana saygınlık verir. İnsanlar sana karşı daha dostça, daha sempatik davranır. Şayet mutsuzsan daha çok arkadaşın olacaktır. Bu çok garip bir dünyadır, bir şeyler kökten yanlıştır onda. Bu böyle olmamalıdır, mutlu insanın daha çok arkadaşı olmalıdır. Fakat mutlu ol ve insanlar seni kıskansınlar, artık arkadaşça davranmazlar. Aldatılmış hissederler; sende onlarda olmayan bir şey vardır. Niçin mutlusun? O nedenle biz de, yüzlerce asırdır mutluluğu bastırıp, mutsuzluğu ifade ettiğimiz çok ince bir mekanizmayı öğrendik. İkinci bir benliğin olmuştur.

Haklısın hocam

quote:

Orijinalden alıntı: galapagoskaplumbağası

quote: Orijinalden alıntı: Germiyanlı ? Mutluluğun vermeyeceği pek çok şeyi ıstırap sana verebilir. Aslında mutluluk senden pek çok şeyi alır götürür. Mutluluk senden hep sahip olduğun şeylerin tümünü, hep olduğun şeylerin tümünü alır; mutluluk seni yok eder. Istırap senin egonu besler ve mutluluksa basitçe egosuz olma halidir. Sorun budur, sorunun can alıcı noktası budur. Bu nedenle insanlara mutlu olmak çok zor gelir. Bu nedenle milyonlarca insan ıstırap içerisinde yaşamak zorundadır ... ıstırap içerisinde yaşamayı tercih eder. O sana çok, çok kristalize olmuş bir ego verir. Istırap içerisinde varsın. Mutluyken yoksun. Istırap içinde kristalleşme vardır; mutluluk içinde ise ışıldar hale gelirsin. Şayet bu anlaşılırsa her şey netleşir. Istırap seni özel kılar. Mutluluk evrensel bir olgudur, hiçbir özel tarafı yoktur. Ağaçlar mutludur ve hayvanlar mutludur ve kuşlar mutludur. Varoluşun tümü, insan hariç mutludur. Mutsuz olarak insan çok özel, sıra dışı olur. Istırap seni, insanların ilgisini çekebilir hale getirir. Ne zaman perişan bir halde olursan sana ilgi gösterilir, sempati duyulur, sevilirsin. Herkes sana özen göstermeye başlar. Perişan olmuş birisine kim acı çektirmek ister? Kim kıskanır sefil birisini? Perişan haldeki birisine kim düşman olabilir? Bu çok ucuz bir şey olurdu. Perişan birisine özen gösterilir, sevilir, ilgi gösterilir. Mutsuzluğun çok büyük bir getirisi vardır. Eğer kadın mutsuz değilse, kocası basitçe onu unutmaya başlar. Şayet kadın mutsuzsa, koca onu göz ardı etmenin bedelini ödeyemez. Şayet baba mutsuzsa tüm aile, karısı, çocukları çevresindedir, onun için endişelidir; bu çok rahatlık verir. Kişi yalnız olmadığını, bir ailesi, dostları olduğunu düşünür. Hasta, depresyonda, ıstırap içinde olduğunda, teselli etmek için, rahatlatmak için arkadaşların seni ziyaret etmeye gelir. Mutlu olduğunda aynı arkadaşların seni kıskanmaya başlar. Gerçekten mutlu olduğunda, tüm dünyayı karşında bulacaksın. Hiç kimse mutlu bir insandan hoşlanmaz çünkü mutlu bir insan diğerlerinin egosunu incitir. Diğerleri şöyle düşünmeye başlar: “Yani sen şimdi mutlu oldun ama hepimiz, biz hâlâ karanlıkta, ıstırap içerisinde ve cehennemde sürünüyoruz.” Dünya mutsuz insanlardan oluşur ve hiç kimse tüm dünyayı karşısına alabilecek kadar cesaret sahibi değil; bu çok tehlikeli, çok riskli. Istıraba tutunmak daha iyi, o seni kalabalığın bir parçası yapar. Mutlusun ve sen bir bireysin, mutsuzsan kalabalığın bir parçasısın; Hindu, Müslüman, Hıristiyan, Hintli, Arap, Japon. Mutluluk mu? Mutluluğun ne olduğunu biliyor musun? O Hintli, Hıristiyan, Müslüman mıdır? Mutluluk basitçe mutluluktur. Kişi başka bir dünyaya götürülür. Kişi artık insan zihninin yaratmış olduğu dünyanın, çirkin tarihin bir parçası değildir. Kişi artık zamanın bir parçası bile değildir. Gerçekten mutlu, saadet içerisinde olduğunda zaman ortadan kalkar, mekân ortadan kalkar. Albert Einstein, geçmişte bilim adamları zaman ve mekân diye iki ayrı gerçeklik olduğunu düşünmüştür der. Fakat o, bu iki gerçeklik iki tane değildir; onlar aynı olan tek bir gerçeğin iki yüzüdür demiştir. Bu nedenle o da tek bir sözcük olan zaman-mekân sözünü icat etmiştir. Zaman, uzayın dördüncü boyutundan başka bir şey değildir. Einstein bir mistik değildi, aksi takdirde üçüncü bir gerçekliği de tanıtırdı; aşkın olanı, ne zaman ne de mekân olanı. Bu da oradadır, ben ona “tanık” diyorum. Ve bir kez bu üçü orada mevcutken tüm üçlüye sahipsindir. Tanrı’nın üç yüzü, tirmurti kavramının tümüne sahipsin. O zaman tüm dört boyuta da sahip olursun. Gerçeklik dört boyutludur; uzayın üç boyutu ve dördüncü boyutu da zaman. Ancak beşinci olarak adlandırılamayacak bir şey daha vardır, çünkü gerçekten de o beşinci değildir; o bütündür, aşkın olandır. O toplumsal değildir, o geleneksel değildir, onun insan zihniyle hiçbir alakası yoktur. Sorduğun soru önemlidir: “Bu ıstıraba tutunma da nedir?” Bunun nedenleri vardır. Mutsuzluğuna bir bak, izle ve nedenlerin neler olduğunu görebileceksin. Ve sonra da coşku içinde olmanın keyfine izin verdiğin o ender anlara bir bak ve sonra da aradaki farkları gör. Birkaç şeyi fark edeceksin: Mutsuz olduğunda boyun eğensin. Toplum buna bayılır, insanlar sana saygı duyar, çok büyük bir saygınlığın olur. Hatta bir aziz haline bile gelebilirsin; bu yüzden de senin azizlerin toptan mutsuzdur. Mutsuzluk yüzlerinde, gözlerinde kocaman harflerle yazılıdır. Mutsuz oldukları için de tüm coşkunun karşısındadırlar. Coşkunun tümünü hedonizm olarak lanetlerler; her türlü coşku olasılığını günah olarak lanetlerler. Kendileri mutsuzdur ve tüm dünyayı da mutsuz görmek isterler. Aslına bakarsan onlar sadece mutsuz bir dünyada aziz olarak algılanılırlar! Mutlu bir dünyada onların hastaneye kaldırılmaları, psikolojik tedavi görmeleri gerekir. Onlar hastadır. Pek çok aziz gördüm ve geçmişteki azizlerin hayatlarına bakıyorum. Onların yüzde doksan dokuzu anormal; nevrozlu, hatta psikopat. Ama onlar çok saygı gördüler ve unutma onlar ıstırap çektikleri için saygı gördüler. Ne kadar ıstırap içerisinden geçtilerse, o kadar da saygı gördüler. Her gün kendi bedenlerine kamçıyla vuran azizler ve bu muhteşem çileciyi, kendini cezalandıran kişiyi görmek için toplanan insanlar olmuştur. En büyüğü bedeninin her tarafı yara içinde kalanıydı ve bu insanlar aziz olarak algılandı! Gözler aracılığıyla güzelliğin farkına varıldığı ve bu sayede de arzu kabardığı için gözlerini dağlayan azizler olmuştur. Ve onlar gözlerini yok ettiği için saygı görmüşlerdir. Onlara varoluşun güzelliklerini görmeleri için göz verildi ama onlar kör olmaya karar verdi. Cinsel organını kesip atan azizler vardır ve onlar kendi kendilerini yok etmekte oldukları, kendilerine karşı vahşet uyguladıkları için çok fazla, muhteşem bir saygı gördüler. Bu insanlar psikolojik olarak hastaydı. Istırabının içine bir bak ve çok temel şeyler bulacaksın. O sana saygınlık verir. İnsanlar sana karşı daha dostça, daha sempatik davranır. Şayet mutsuzsan daha çok arkadaşın olacaktır. Bu çok garip bir dünyadır, bir şeyler kökten yanlıştır onda. Bu böyle olmamalıdır, mutlu insanın daha çok arkadaşı olmalıdır. Fakat mutlu ol ve insanlar seni kıskansınlar, artık arkadaşça davranmazlar. Aldatılmış hissederler; sende onlarda olmayan bir şey vardır. Niçin mutlusun? O nedenle biz de, yüzlerce asırdır mutluluğu bastırıp, mutsuzluğu ifade ettiğimiz çok ince bir mekanizmayı öğrendik. İkinci bir benliğin olmuştur.

Alıntılamazsam içimde kalırdı