6 senelik ilişkim bitti

quote:

Orjinalden alıntı: tuturuk

Bir Mesaja bakıyor: I am Legend'in Orjinal Sonu

quote:

Orjinalden alıntı: Dave Mustaine

4 senelik lise arkadaşım, 1 senelik dostum, 2 senelik sevgilim ile ayrılalı bir seneden fazla oluyor. O kadar asosyal, o kadar adanmış ve o kadar sevgi dolu bir insandım ki alışmak aylarımı aldı. Sırf eski sevgilim sıkılmasın, hiçbir şeye ihtiyacı olmasın, bizim birbirimize yetebildiğimizden şüphe duymasın diye yaptığım bütün faaliyetleri, takıldığım bütün arkadaşlarımı bir kalemde silmekten çekinmemiştim. Ama o kadar uzun süre böyle yaşadım ki aslında nasıl biri olduğumu unutmuşum. Öss'yi kazanınca aynı bölümü yazıp aynı şehirde aynı sırada bir buçuk yıl geçirdik ve bu bir buçuk yıl boyunca her gün en az 10-12 saatimiz beraber geçti. Bu süreçte benim her şeyim diyebileceğim bir sevgilim, zamane ilişkilerinin yanında çocukların evcilik oyunu gibi kaldığı bir ilişkim oldu. Bir şekilde her şey birden oluverdi, bir hafta içerisinde tamamiyle koptuk birbirimizden. Ben 59 gün boyunca yalnızca çorba ve ekmek yedim, 2 ayda 9 kilo verdim. Her şeyi düşündüm ama evin tek çocuğuyum, ailem beni çok seviyor üzerime çok düşüyor, yapamadım.

Şimdi çok mutluyum iyi ki ayrılmışız diyorum. Benim önümde bir engeldi ve potansiyelimi, yapabileceklerimi görmemi engelliyordu. Sıradan, tekdüze bir hayatın özlemini çoğu zaman kursak da ben öyle bir dünyaya ait değildim hiçbir zaman. İnşallah o da benim gibi çok mutludur ya da mutlu olur. Gerçi o da genç bir kız, hayallerimiz vardı yıkıldı dağıldık ikimiz de çok şey kaybettik boşlukta yaşadık bir süre. Bundan dolayı o benim mutlu olmamı benim kadar gönülden pek istemez, onu da anlıyorum. Şimdi 3. sınıftayım ve hâlâ her gün onu görüyorum. Daha önümde bir buçuk sene var, onu bu süreçte yine göreceğim. 7 yıldır tanıdığım bir insana baktığımda artık bir şey hissetmiyorum. Bence o da herkes gibi artık. Kalbimde kin veya sevgi besleyecek bile yok ki yeri. Gözden ırak olan bir zaman sonra gönülden de ırak oluyor. Acılara, anılara tutunmaya çalışıyoruz. Kötü şeyler bir bir akıldan uçup gidiyor, geriye kalan değerini bilmediğimiz ufak mutluluklar ve yaşanmış özel anlar oluyor. Ama bunlar da kalıcı olmuyor. Sevginize göre uzun ya da kısa, bir vakit sonra bunlar da unutuluyor.

Zor zamanlarımda yine bu foruma yazdığım bir yazı aşağıda, bu dönemlerimi atlatınca bu yazılarımı silmek istedim fakat şuanki kız arkadaşım bunların benim geçmişimin bir parçası olduğunu ve silmemem gerektiğini söylediği için silemedim.


Tam göğsünüzün ortasında bir yeriniz acıyacak. Evinizin sizi içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksiniz. Sokağa fırlayacaksınız, sokaklar da dar gelecek. Tıpkı vücudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi... Ne denizin mavisi açacak içinizi, ne pırıl pırıl gökyüzü. Kendinizi taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da kaybolacak kadar küçüleceksiniz...

Birileri size bir şeyler anlatacak durmadan:" Önemli olan sağlık." , "Yaşamak güzel." , "Boş ver, herşey unutulur." siz hiçbirini duymayacaksınız. Göz yaşlarınızdan etrafı göremez hale geleceksiniz. Ondan ölmesini isteyecek kadar nefret edecek, az sonra kollarında ölmek isteyecek kadar çok seveceksiniz. Hep ondan bahsetmek isteyeceksiniz. 'Ölüme çare bulundu' ya da 'Yarın kıyamet kopacakmış' deseler başınızı kaldırıp "Ne dedin?" diye sormayacaksınız...

Yalnız kalmak isteyeceksiniz. Hem de kalabalıkların arasında kaybolmak. İkisi de yetmeyecek, geçmişi düşüneceksiniz. Neredeyse dakika dakika. Biri size içinizdeki acıyı söküp atabileceğinizi söylese, kaçacaksınız. Aslında kurtulmak istediğiniz halde o acıyı yaşamak için direneceksiniz. Hayatınızın geri kalanını onu düşünerek geçirmek isteyeceksiniz. Aksini iddia edenlerden nefret edeceksiniz. Herkesi ona benzetip kimseyi onun yerine koyamayacaksınız. Hiçbirşey oyalamayacak sizi. İlaçlara sığınacaksınız. Birkaç saat kafanızı bulandıran ama asla onu unutturmayan... Sadece bir müddet buzlu camın arkasından seyrettiren...

Bütün şarkılar sizin için yazılmış gibi gelecek. Boğazınız düğümlenecek, dinleyemeyeceksiniz. Uyumak zor, uyanmak kolay olacak. Sabahı iple çekeceksiniz. Bazen de "Hiç güneş doğmasa" diyeceksiniz. Ne geceler rahatlatacak sizi ne gündüzler. Ölmeyi isteyip ölemeyeceksiniz. Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önünüze çıkana sarılmak isteyeceksiniz. Nafile, düşüncesi bile tahammül edilemez gelecek...

Rüyalar göreceksiniz, gerçek olmasını istediğiniz. Her sıçrayarak uyandığınızda onun adını söylediğinizi fark edeceksiniz. Telefonun çalmasını bekleyeceksiniz, aramayacağını bile bile. Her çaldığında yüreğiniz ağzınıza gelecek. Ağlamaklı konuşacaksınız arayanlarla. Yüreğiniz burkulacak canınız yanacak. Bir daha sevmemeye yemin edeceksiniz...

Hayata dair hiçbirşey yapmak gelmeyecek içinizden... Onun sesini bir kez daha duymak için yanıp tutuşacaksınız... Defalarca aradığı günlerin kıymetini bilmediğiniz için kendinizden nefret edeceksiniz... Yaşadığınız şehri terk etmek isteyeceksiniz... Onunla hiç bir anınızın olmadığı bir yerlere gidip yerleşmek... Ama bir umut... Onunla bir gün bir yerde karşılaşma umudu... Bu umut sizi gitmekten alıkoyacak... Gel gitler içinde yaşayacaksınız... Buna yaşamak denirse...

Razı mısınız bütün bunlara? Hazır mısınız sonunda ölüp ölüp dirilmeye? O halde aşık olabilirsiniz...


Yaşanmıştır, kendi hayatımdır, kurgu değildir...

Unutma, hayat şuan sana ne getirirse getirsin gelecekte daha iyi olmayacağının garantisini sana hiçkimse veremez. Hatta hep daha iyi oluruz. Ve yine unutma ki, öldürmeyen şey güçlendirir.

quote:

Orjinalden alıntı: tuturuk

arkadaslar 6 senedir bir hayal dünyasında yaşıyormuşum herşeyi bitirdi beni sewmiyor istemiyormuş intiharı bile düşünüyorum çok kötüyüm midem buruluyor 3 gündür hiçbirşey yiyemedim uyuyamıyorum ne yapmalıyım bir daha sevgilim olmuyacak çünkü bidaha okadar çok sewecegimi düsünemiyorum

quote:

Orjinalden alıntı: Dave Mustaine

4 senelik lise arkadaşım, 1 senelik dostum, 2 senelik sevgilim ile ayrılalı bir seneden fazla oluyor. O kadar asosyal, o kadar adanmış ve o kadar sevgi dolu bir insandım ki alışmak aylarımı aldı. Sırf eski sevgilim sıkılmasın, hiçbir şeye ihtiyacı olmasın, bizim birbirimize yetebildiğimizden şüphe duymasın diye yaptığım bütün faaliyetleri, takıldığım bütün arkadaşlarımı bir kalemde silmekten çekinmemiştim. Ama o kadar uzun süre böyle yaşadım ki aslında nasıl biri olduğumu unutmuşum. Öss'yi kazanınca aynı bölümü yazıp aynı şehirde aynı sırada bir buçuk yıl geçirdik ve bu bir buçuk yıl boyunca her gün en az 10-12 saatimiz beraber geçti. Bu süreçte benim her şeyim diyebileceğim bir sevgilim, zamane ilişkilerinin yanında çocukların evcilik oyunu gibi kaldığı bir ilişkim oldu. Bir şekilde her şey birden oluverdi, bir hafta içerisinde tamamiyle koptuk birbirimizden. Ben 59 gün boyunca yalnızca çorba ve ekmek yedim, 2 ayda 9 kilo verdim. Her şeyi düşündüm ama evin tek çocuğuyum, ailem beni çok seviyor üzerime çok düşüyor, yapamadım.

Şimdi çok mutluyum iyi ki ayrılmışız diyorum. Benim önümde bir engeldi ve potansiyelimi, yapabileceklerimi görmemi engelliyordu. Sıradan, tekdüze bir hayatın özlemini çoğu zaman kursak da ben öyle bir dünyaya ait değildim hiçbir zaman. İnşallah o da benim gibi çok mutludur ya da mutlu olur. Gerçi o da genç bir kız, hayallerimiz vardı yıkıldı dağıldık ikimiz de çok şey kaybettik boşlukta yaşadık bir süre. Bundan dolayı o benim mutlu olmamı benim kadar gönülden pek istemez, onu da anlıyorum. Şimdi 3. sınıftayım ve hâlâ her gün onu görüyorum. Daha önümde bir buçuk sene var, onu bu süreçte yine göreceğim. 7 yıldır tanıdığım bir insana baktığımda artık bir şey hissetmiyorum. Bence o da herkes gibi artık. Kalbimde kin veya sevgi besleyecek bile yok ki yeri. Gözden ırak olan bir zaman sonra gönülden de ırak oluyor. Acılara, anılara tutunmaya çalışıyoruz. Kötü şeyler bir bir akıldan uçup gidiyor, geriye kalan değerini bilmediğimiz ufak mutluluklar ve yaşanmış özel anlar oluyor. Ama bunlar da kalıcı olmuyor. Sevginize göre uzun ya da kısa, bir vakit sonra bunlar da unutuluyor.

Zor zamanlarımda yine bu foruma yazdığım bir yazı aşağıda, bu dönemlerimi atlatınca bu yazılarımı silmek istedim fakat şuanki kız arkadaşım bunların benim geçmişimin bir parçası olduğunu ve silmemem gerektiğini söylediği için silemedim.


Tam göğsünüzün ortasında bir yeriniz acıyacak. Evinizin sizi içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksiniz. Sokağa fırlayacaksınız, sokaklar da dar gelecek. Tıpkı vücudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi... Ne denizin mavisi açacak içinizi, ne pırıl pırıl gökyüzü. Kendinizi taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da kaybolacak kadar küçüleceksiniz...

Birileri size bir şeyler anlatacak durmadan:" Önemli olan sağlık." , "Yaşamak güzel." , "Boş ver, herşey unutulur." siz hiçbirini duymayacaksınız. Göz yaşlarınızdan etrafı göremez hale geleceksiniz. Ondan ölmesini isteyecek kadar nefret edecek, az sonra kollarında ölmek isteyecek kadar çok seveceksiniz. Hep ondan bahsetmek isteyeceksiniz. 'Ölüme çare bulundu' ya da 'Yarın kıyamet kopacakmış' deseler başınızı kaldırıp "Ne dedin?" diye sormayacaksınız...

Yalnız kalmak isteyeceksiniz. Hem de kalabalıkların arasında kaybolmak. İkisi de yetmeyecek, geçmişi düşüneceksiniz. Neredeyse dakika dakika. Biri size içinizdeki acıyı söküp atabileceğinizi söylese, kaçacaksınız. Aslında kurtulmak istediğiniz halde o acıyı yaşamak için direneceksiniz. Hayatınızın geri kalanını onu düşünerek geçirmek isteyeceksiniz. Aksini iddia edenlerden nefret edeceksiniz. Herkesi ona benzetip kimseyi onun yerine koyamayacaksınız. Hiçbirşey oyalamayacak sizi. İlaçlara sığınacaksınız. Birkaç saat kafanızı bulandıran ama asla onu unutturmayan... Sadece bir müddet buzlu camın arkasından seyrettiren...

Bütün şarkılar sizin için yazılmış gibi gelecek. Boğazınız düğümlenecek, dinleyemeyeceksiniz. Uyumak zor, uyanmak kolay olacak. Sabahı iple çekeceksiniz. Bazen de "Hiç güneş doğmasa" diyeceksiniz. Ne geceler rahatlatacak sizi ne gündüzler. Ölmeyi isteyip ölemeyeceksiniz. Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önünüze çıkana sarılmak isteyeceksiniz. Nafile, düşüncesi bile tahammül edilemez gelecek...

Rüyalar göreceksiniz, gerçek olmasını istediğiniz. Her sıçrayarak uyandığınızda onun adını söylediğinizi fark edeceksiniz. Telefonun çalmasını bekleyeceksiniz, aramayacağını bile bile. Her çaldığında yüreğiniz ağzınıza gelecek. Ağlamaklı konuşacaksınız arayanlarla. Yüreğiniz burkulacak canınız yanacak. Bir daha sevmemeye yemin edeceksiniz...

Hayata dair hiçbirşey yapmak gelmeyecek içinizden... Onun sesini bir kez daha duymak için yanıp tutuşacaksınız... Defalarca aradığı günlerin kıymetini bilmediğiniz için kendinizden nefret edeceksiniz... Yaşadığınız şehri terk etmek isteyeceksiniz... Onunla hiç bir anınızın olmadığı bir yerlere gidip yerleşmek... Ama bir umut... Onunla bir gün bir yerde karşılaşma umudu... Bu umut sizi gitmekten alıkoyacak... Gel gitler içinde yaşayacaksınız... Buna yaşamak denirse...

Razı mısınız bütün bunlara? Hazır mısınız sonunda ölüp ölüp dirilmeye? O halde aşık olabilirsiniz...


Yaşanmıştır, kendi hayatımdır, kurgu değildir...

Unutma, hayat şuan sana ne getirirse getirsin gelecekte daha iyi olmayacağının garantisini sana hiçkimse veremez. Hatta hep daha iyi oluruz. Ve yine unutma ki, öldürmeyen şey güçlendirir.