Bazı şeylere geç kaldığım için sıkıntılar yaşadım.

Sosyallik ihtiyacımı erteledim belli bir derece geç kaldım.

Kilo vermedim geç kaldım.

Lise sınavına çalışmadım aileme yük oldum özel liseye gittim.

Üni sınavına çalışmadım 1 seneyi harcadım. 2. sene de çalışmadım saçma sapan bir bölüm seçtim 2 sene daha harcadım.

Özsaygımı korumadım çevrenin beni adam yerine koymasını(bana hala 13 yaşında velet muamelesinde bulunmamalarını) sağlamadım. Sağlayamadım.

Günlerimi boş bir şekilde geçirdim. Bilgisayar, oyun, tablet vaktimi çürüttü.

Asla diğer arkadaşlarım(arkadaş denebilirse) kadar geniş bir networküm olmadı. Nasıl desem pek atılgan olmadım.

Sanki okula sırf gitmek için gidiyormuş gibi gittim. Monoton şekilde bir hayat geçirdim.

Genellikle arkaplanda kalan birisi oldum. Alfa değildim lider ruhlu değildim. Olsa olsa en fazla orta sınıf olabildim.

Bunlar yetmiyormuş gibi zaten kendi dertlerimle uğraşmıyormuşum, zihinsel , psikolojik meselerim yokmuş gibi bir de ailevi meselelerle, kavgalarla uğraştım.

Annem beni hep etrafa şikayet etti. Ona kalsa benim "Alfa, kral" birisi olmamı istedi ama fırsatını buldukça beni ezdikçe ezdi.

Kendime önem verip çemberin dışına çıkabilseydim keşke. Kendime saygılı davranıp insanlara karşı kendimi gösterebilseydim keşke.

Normal bir psikolojim olsaydı keşke. Keşke 18 yaşımdan önce alanımı bulup rahat bir şekilde 4 senelik bir bölüme yerleşşeydim. Tek sıkıntı pandemi olsaydı.

Hayatımı biraz anlatmak istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkürlerimi sunarım.

Haklısın hocam. Pes etmiş değilim zaten. Sadece içimdekileri, geçmişin yıkıntılarını anlatmak, yazıya geçirmek istedim.

Sağolasın  

Güzel bir özeleştiri . Bunlari kabullenip bilmek ayrı bir olgunluk istiyor . İnsanın kendini eleştirmesi eksiklerini görmesi bence atması gereken adımların %50 sini tamamlamış demek . İnan hallolmayacak şeyler değil , kendine güven riski göze al ve kendine mutlaka inan yolunu elbet bulacaksın