Boşanma-Devam Etme İkilemi...

Merhaba forum üyesi arkadaşlar... Evlilik ve boşanma üzerine çok sayıda konu mevcut ve açılmaya da devam ediliyor sürekli. Popüler olanlar içinde birçoğunu okumus olmakla birlikte diğerlerini okumaya da devam ediyorum.

8 yıllık evli biri olarak ben de boşanmanın eşiğindeyim artık. Geçen günlerde eşimi de karşıma alıp net bir şekilde bunu belirttim(bundan evvel kendisi en az 1000keredir boşanacakti!). Dedim artık istemiyorum, hayatı çift taraflı kalitesiz geçirmenin anlamı yok. Bahsettiğim kalitesizlik beyinsel yorgunlukla ilişkili.

3 yaşında o kadar zeki ve baldan tatlı bir kızım var ki tek hayat düşüncem onun sağlıklı ve keyifli bir yaşam sürmesi. Şimdi onu dusunurek "devamke" diyenlere sözüm şu ki; her gün tantana, çoğu zaman ağza alınmayacak küfürler vs duyarak büyümesi heralde ideal değildir. Bir arada olsak dahi... Tâbi ayrı olunca çocuk için daha iyi olacaktır demek de pek kolay değil. Ama tüm bunlar dışında benim de beynim gitti artık. Pamuk gibi bir adamım; kolay memnun olabilen, dışarıyı aramayan, küçük şeylerle mutlu olabilen, ev işlerinde olabildiğince (kendi çapında) yardımcı olmaya çalışan ve bunun bir gereklilik olduğunu bilerek hareket eden biriyim. Özellikle eş çalışınca bu şart ve esim de çalışan biri.

Neden bu hale geldik... Fazla detay yazmadan ilerlemek istesem de satırlar ilerledikçe kendiliğinden dökülecek belli ki her şey... Açıkçası şiddetli bir geçimsizlik sozkonusu. Hani evlilik konularındaki en klişe ama geçerli deyim var ya; "ipleri baştan ele almak" işte o bende de olmadı. İple falan uğraşmadım, gerek görmedim. Yine olsa yine görmem de... Yapı meselesi... Her neyse devam edelim. Aslında iş en başından sakat başladı sanki. Eşim ailemle en başta papaz oldu(ailemin de kusursuz olduğunu söyleyemem). Bilhassa anneme sağlam kinlendi düğün sonrası... Dediğim gibi haklılık payı vardı ama yıllar yılı aynı şeyi unutmadan gündem yapacak bir nirvanaya ulaşmak yersizdi bana göre.

Bu şekilde başlayan bir evlilik süreci... Son durum itibariyle 2-3 yıldır bilhassa anneme ağır hakaretleri mevcut. Tabi çocuğun doğumu sonrası ve hemen akabinde babasını kaybetmesi falan derken zaten eksik olan psikolojisi daha da eksildi. Ha öncesi de çok sorunsuz değildi o ayrı dava.

Geldiğimiz nokta ise bilhassa çocuğun aşırı yaramaz olması, yemek vs konular başta olmak üzere sorunlu ve yorucu olması artık raydan çıkardı karşı tarafı, haliyle ben de raydan çıktım. Tahammülsüzluk had safhada eşimde. Çocuk kanepeyi kalemle çizdi mi, hadi buyur tantanayi... Veya çocuk kustu mu halıya, hadi buyur çıldırma nöbetine... Evlilikte beni umursamaz adam görüyor. Bişey olmaz demek= umursamazlık görülüyor. Hâlbuki ev işlerinde vs olabildiğince yardımcı oluyorum. Zaman zaman kendisi de itiraf etti tartışmalar sonrası barış olduğunda. Evet yardımcı oluyorsun hep ama yetmiyor işte diyordu.

Gelelim parasal konulara... İkimizde parayı takan insanlar değiliz esasen ama para hepimizin hayatında işte. Kendisi de benle benzer mevkide çalışıyor. Mesela hep şunu der, bı vestiyerim bile yok. İşte sizinkiler de yardım etseydi evimiz olacaktı(bı ara ev alma girişimi olmuştu geçmişte. Bizimkiler Ufak bir nakit verselerdi olacaktı ama verelmediler, biz de ev alcaz falan diye). İşte bazen parantez içlerinde de belirttiğim üzere bizimkiler de sorunlu bir aile ve benim boynumu çok zaman bükük bıraktılar. En başa dönersek işte bu bukuklukten dolayı evlilik başlangıcım ve sonrası çok etkilendi benim alyehime.

Cooook detay var da yeri gelince yazarım illa ki. Boşanma kararı aldım ama şuan gelişme yok, bakalım.

başında bırakcakmışsın. şimdi kız çocuğu var. bu çocuk babasız kalırsa, hayatı , heleki şu devirde ... al hanımını bu durumu belirt. tekrar konuşmaya çalış.

46 yaşındayım. evlenip boşandım. çocuğum da yok . boşan hacı. çocuk için devam ederseniz huzursuzluğunuz çocuğa da yansır. daha kötü olur. çocuk için de devam edilmez. sen ruh hastası olursun. boşver.

Konuyu açtığım İlk saatlerde cevap gelmeyince daha bakmadım. Şimdi cevapları görünce en azından mutlu oldum. Açıkçası o konuşmayı yaptım zaten. Konuda da belirttiğim gibi daha önce 1000kez kendisi boşanacakti. Serbestsin demiştim hep. Yani boş blöf... Bu sefer ben 1-2 ay zerre muhatap olmadım. Sonunda yanasmaya çalışınca da aldım karşıma, bu iş biter dedim. Boku çıktı, kimse kimsenin hayatını zindan etmesin dedim. Zaten bu evreye geldikten sonra sebeplerin hiçbir önemi yok bence. Önemi yok derken tarafların o suçlu bu suçlu demesinin anlamı yok. Farz edelim ki ben suçluyum sürecin buraya gelmesinde. Ne fark eder ki, sonuçta durum bu.

Bayağı bayağı benziyoruz belli ki birbirimize... Ben de tantanali bir evde büyüdüm. Evden kaçalım derken huy olarak annemden beter birine denk gelmisim. Bakın insanlık olarak demiyorum o açıdan sorun yok, huy anlamında diyorum...

Bu arada evden kaçalım derken yanlış anlaşılmasın; elbette ki sevdim saydım hem de çok. Ama sonuç ortada. Dışarda çok iyi kanka olurum ama aynı evde kesinlikle olmaz(mis).

Hocam en kötü huyu takikk, geçmişte yaşıyor, geçmişi unutamıyor. Hayatta en sevmediğim insan tiplerinden. Ya geçmişe bakar ya da çok ileri geleceğe. Yakın zamanda dolaşmaz hiç. Kadınların çoğu böyle tâbi.

Ya zaten yansıyor, çocuk geçen bana 'sulaleni skyim" diyor... Yani oluşan evre bu. Küfürler havada uçuşuyor belli bir noktadan sonra.

Ya size nasıl bir adam oldugumu, nasıl bir pozisyonda olduğumu şöyle özetleyeyim; araba var sadece sahip olunan... Araba ev(eşyalar vs) ne varsa karşı tarafın olsun modundayim ve hep söyledim bunu. Hatta hâkime özellikle maaşımdan istediğin kadar nafaka baglayabilecegini özellikle söylerim. Gram gözüm yok bu şeylerde.

Bugün çocuğu hastaneye kontrole götürdük misal... Ben alttan kot pantolon giydirdim malum soğudu hava. Neyse doktor idrar tahlili de istedi. Her neyse gittiler lavaboya çocukla... Bı çıktı homurdanma başladı: çocuk pantolonla eğilip yapamamış çişini herhalde. Başka giydirecek bişey yok muydu falan kendi kendine söyleniyor. Ya kadın üyeler de dahil cevaplasın, şimdi buna neden homurdanir insan? Bu derece her şeyi dert etmek mantıklı mı?

8-9 yıldır evliyim, bir kere olsun: bak bunu böyle yapma canım, şöyle yap şeklinde bir soylem duymadım...

Ev içinde mesela makina durmuş çamaşır serilecek. Makina duralı 1 saat olmuş, "o çamaşırlar orda kaldı, ben yapmasam yapan yok "

:))))) Ya defalarca dedim, o benim genlerimde yok. Kadın başka erkek başka. Yani onun durmasını bekleyip onu kafamda tutmak mümkün değil. Bitince de ki çamaşırları serer misin? Yoooook, o demeden ben akıl etmeliymisim.

Envai çeşit örnekler devam edecek zaten konuda...

Anlikkk, capcanlı bir mevzudan yola çıkarak bir enstantane daha yazayım... Saatler 6:27... Bal kızım uyuyor hala(öğlen uykuları devam ediyor). Normalde 1:30-2:00 arası uyur ve 4-4:30 arası kalkar. Nadiren de 5e sarkar. Misal çok nadiren olacak ki hala yatıyor, çünkü bugün 2:30da yani herezamankinden yarım saat daha geç yattı. Şuan ben çocuğun odasindayim ve hanfendi işten geldi (bu arada bakicimiz izinli olduğundan bu hafta evde ben bakıyorum çocuğa). Eminim şuan çıldırıyor çocuk kalmadı diye. Şuan muhataplik yok zaten de normalde hemen başlar söylenmeye, 'cok geç kalktı, niye böyle oldu(şoooook şuan bunu yaparken wp ye bildirim düştü, çocuk neden uyanmadı!), Bişey olmaz dediğimde akşam bu sefer uyumayacak, çok geç yatacak falan.

Sizce bunlar bu seviyede kafaya takılır mı??

hiç bişi verme. hakkın neyse onu al. herşeyi ona bırakma eğiliminde olursan donundaki bokları bile isterler.

O boku bile alsın, uzak olsun yeter inan ki. 9 yılda 3 kez ailemin yanına gitmişimdir. Bulunduğum ilde kimsemiz yok ve haliyle çocukla bir başına kalmasın, hic zorlanmasın diye böyle davrandım. Gerçi konu başında belirttiğim gibi bizimkilere de huylu olduğundan bunu da hesaba katarak huzur kaçmasın fazla istedim. Ya bunu kaç erkek yapar beyler? Yaptığım doğru diye demiyorum bunu, yani kim böyle davranır Allah aşkına. Allah falan dediğime bakmayın, oradan yana da sıfırım.

bak yarın bir gün yeni hayat kuracaksın boşanınca. para lazım olacak. mantıklı düşünmüyorsun. kararını ver. karınla konuş son kez. bir daha da çocuk dışında iletişime geçme.

Kendi maasimla idare edebilecek gücüm var hocam. Gerçi tek maaş hiçbir yere yetmiyor artık.

Bu arada o da hicbisey istemiyorum diyor zaten.

Merhaba hocam, benim hayat felsefemde yükümlülük diye bişey yok. Bana iyi olan her şey benim başımın üstündedir zaten.

Sevip sevmeme meselesinin esprisi kalmadı artık bence. Anlasamiyorsan sevsen ne olur ki... Bosanalim lafı bu zamana dek evde o kadar çok kullanıldı ki hiç öyle garipsencek bir olay hâline gelmedi bence. Birebir boşanma muhabbetinde ağlama falan filanlar oldu (bana göre boş) o yani... Dediğim gibi daha önce de tantana çok oldu. Barışma vs oldu ama değişen bişey olmadı. Tekrar demek gerekiyor, %100 haklıyım demiyorum ama kafaların uyuşmadığı %100

Hocam bence boşanmayın belki sizinde ilgisizliğiniz hatalarınız vardır

Hocam karşı taraf zaten her zaman bunu öne sürer. İlgi alaka dediğin şey durduk yere olmuyor. Senin sulalene birden fazla sayıda laf gelse nasıl ilgi gösterirsin? Ha kulaklık takarak gezersen sorun olmaz elbette...