Giderek ölüyorum

Giderek ölüyorum kalabalıklar içinde yalnız hissetmekten, aşk hayatı yaşayamamaktan,hayatta başarısız olmaktan, hiçbirsey yapacak enerjimin olmamasından sürekli başımın ağrımasından,hergun iğrenç bir hisle uyanmaktan ne için yaşadığımı bilmemekten sürekli birşeyleri sorgulamaktan gelecek kaygısından artık bana hicbirseyin zevk vermemesinden sürekli endişeli bir hal içinde olmaktan sürekli bir sorun varmış gibi beynimin davranması dan hiçbirsey olmamasına rağmen milyonlarca sorunum varmış gibi davranmaktan bu hayatta yaşamak için bir anlam bulamamaktan ne spor ne iş vb şeylerden bile zevk alamamaktan ölüyorum en ufak bir hayalim ya da bir isteğim yok 6-7 yıldır böyleyim ama şu aralar fena şekilde köşeye sıkıştım para vs kazaniyordum ama hiç ihtiyacım olmayan şeylere harcıyorum hicbirseyin bir önemi yok gibi artık güneşin doğması bana artık bir anlam ifade etmiyor gece gündüz bir anlam ifade etmiyor denize gidip yüzmek bana bir anlam ifade etmiyor arkadaşlarımla kafe bar vs gitmek ye artık hiçbir anlam ifade etmiyor sürekli bu durumdan kurtulmanın yolunu aradım herkesten akıl aldım bu süreçte kimi çalış geçer dedi günde 12 saat çalıştım 1-2 yıl en ufak değişme yok aksine daha da nefret ettim hayatımı düzelttim yine değişen birşey olmadı uykumu düzelttim daha çok dışarıya çıkar oldum aktiviteler edindim ama olmuyor yine zevk alamıyorum kendimden nefret eder hale geldim giderek ölüyorum sigaradan nefret eden ben günde 2 paket sigara içer oldum eskiden hiç böyle değildim tuttuğunu koparan birisiydim o ışık yok artık gözlerimde o ruh yok en ufak şeylerden mutlu olan o insan yok 1 yıldır evden dışarı gerekmedikçe çıkmıyorum tamamen mağaraya çekildim artık akıla da ihtiyacım yok sürekli bu süreci uzattım yaşadıkça daha acı verir bir hal aldı herşey eskiden hiçbirsey umrumda olmazdı hiç düşünmezdim şimdi beynim 1 saniye olsun susmuyor herkes acıyarak bakıyor bu halime tutunamıyorum tutunacak birşeyler yok birşeylere bağlı kalamıyorum tren o raydan çıktı birkere yeniden oturmuyor hicbirsekilde en son bir film izledim ve ortadaki kişide kendimi gördüm hatta size meşhur bir sahnesini atim hiçbir zaman şımarık büyümedim ben alana kadar ne bilgisayarım oldu ne telefonum ama onlara da sahibim yine de tutunacak birşeyim yok olayı şımarık büyümeye bağlamayın gram alakası yok çok zorluklar içinde büyüdüm aksine ama olmuyor hiçbirsey düzelmiyor beynim eskisi gibi çalışmıyor hiçbirseye anlam veremiyorum ben gerçekten ölüyorum

Doktora gidip uzun süre tedavi gördüm zaten bu depresyon ya da başka birşey değil bu hastalık bile değil bu çok değişik bir sorun ilaçların en ufak yararı olmadı bana sadece uyuşturdu ve süreyi uzattı sürekli geçiştirerek bende bu yaşa geldim zaten ama nereye kadar böyle hem hiçbirsey yaşayamıyorum hem hicbirseyden zevk alamıyorum tek yaptığın ye iç yat sıç bunlar için mi daha fazla oyalayacam kendimi bir anlam yaratamadım kendime tutunamadım birşeylere amaçsız ve biryerim yok gibi hissediyorum ki zaten de öyleyim hergün daha da acı içinde geçiyor hergün aynada moraran gözaltlarımı içindeki ışık giden gozbebeklerimi ve beyazlayan saçlarımı görmekten yoruldum dostum gidip hastahaneye falan da yattım 6 ay civarı değişen hiçbirsey yok

Hayatımda birçok şeyi düzelttim zaten ama hep kendimi bir şekilde yine bu durumun başlangıcında buluyorum hayatım düzensiz olduğu için böyle değilim böyle olduğum için hayatı bıraktım zaten 16 yaşımda herşey çok iyi ilerlerken hem okul hem sosyal ilişkilerim olsun biranda uykusuzluk başladı 6 ay gibi bir süre aşırı uykusuz kaldım gözümü açıyorum metroda okula gidiyorum gözümü açıyorum okulda sıradayız gözümü açıyorum eve falan gelmişim geceleri hicbirsekilde uyuyamazdım gündüzleri hiç uyuyamazdım sadece okulda 1-2 saat uyursam uyurdum zombi gibi okula gidiyordum derslerde çok iyiyken sınavlardan 5-10 almaya başlamıştım herşey değişmişti soluğu o zamanlar psikiyatride aldım hicbirseyden utanmayan ben sıkılmaya ben en ufak bir olay karşısında şimdi vücudum aşırı kasılıyor herşeye aşırı tepki veriyorum normal olamıyorum normalken oldu birden bunlar hicbirşeyi kasmazdım zaten hayatım da duzenliydi ve yaptığım herşeyden zevk alırdım zaten gelecek açısından birşeyler de başaramadım bu olan şey yüzünden zaten elimde olan parayı da ya sigaralara yatırıyorum ya fatura ödüyorum başka birşey yok tüketici bile değilim resmen ya da tüketsem de zevk alamıyorum

Dostum ben herşeyi denedim yok bundan kurtuluş falan yok ben bu şekilde de yaşayabileceğimi sanmıyorum

Dostum bırakma kendini diyorsun da yaşayamıyorum ki hayatı bana hiçbirsey zevk vermiyor artık sanırım çok hızlı tükettim herşeyi eski den en ufak yaptığım şeylerde acayip bir keyif alırdım çok mutlu olurdum şimdi o his hiç yok içimde lise yıllarında farkettim bu durum sadece birden bana oldu bende onlar gibi normal ve mutluyken bir anda anlamsız amaçsız bir hayata sahip oldum çektiğim acılarda cabası

Sen kendini göstermeden kimse seni görmez biraz havalı ol biraz ukala ol bakımlı ol kendine değer ver bak bakim kimler senin peşinde koşuyor hayatta kendini merkeze koyarsan herkes seni ister şahsen eskiden böyleydi benim için merkezde ben vardım benimle takılmak isteyen kişi çok olurdu ne zaman ki bu tuhaf duruma düştüm kimse kalmadı yanımda

dostum hayvani zevkleri dengeleyerek yoksunluklarinda keyif alacagin aktiviteler bulmaya calis. ayrica ben de benzer seyleri hissediyordum. doktor şöyle bir şey söyledi araştır : Depersonalization .

20 yıldır karantinada olan doomer gibiyim, karantina kelimesinin ne anlama geldiğini yeni öğrendim. meğersem ben hep karantinadaymışım 

Evlenip sağlıklı çocuk sahibi olmayı dene.Belkide ihtiyacın olan bu.