annem ve babam üzülmesin diye intihar etmiyorum

Böyle hissedenler, bunalım yaşayanlar üzüyor cidden, ne olursa olsun yaşamaya devam etmeli, hayatı hissetmeli. Her şeye rağmen hayat güzel ve keyif alınabilir, olmusuz düşünceleri aklınızdan çıkartın, motivasyon kaynağınız bol olsun.

Zorluk yaşıyorum, yaşım ilerledi, iş bulamıyorum, insanlardan (pandeminin de etkisi var) uzaklaştım, para kazanma şansı göremiyorum, kimi konulara geç uyandım, geleceğimle ilgili endişelerim var, yaş ilerlese de kız arkadaş edinme konusunda bir başarım yok, sevgili bulmaktan anlamıyorum, tecrübe kazanmadığım için alınma şansım az (herkesin beklentisi büyük, stajyerliğe artık razıyım). Bunaldığım oluyor mu? Evet, oluyor ancak yine de imkanları, olasılıkları kovalıyorum. Tutunmaya bakıyorum, ilerlemeye bakıyorum. Hayattaki keyif alma aşaması ve umutlanma kısmı insanı ayakta tutuyor, bir dolanmak bile iyi geliyor, mutluluğa kenetlenmek pozitif etki yapıyor.

Zor bir toplumuz, zor bir milletiz, imkanlar resmen kaçıyor (benim bilgisayar almam lazım ama aşırı pahalandı, cebimde para da yok, ailemden destek alabilirim ancak büyük yüke girecekler, bu beni düşündürüyor) fakat kafamı rahat tutmaya önem veriyorum, hallederim her konuyu adım adım diyorum, yavaş yavaş işler bitirilince stres de kalmayacak, iyi hissetmek önemli. Motivasyonu yüksek tutmak çok faktörü değiştiriyor, plan çizip uygulamaya koymak mutlu ediyor insanı. Buhranlar arttı, bunalımlar attı, durumu anlıyorum, canımız yanıyor ama yüzümüz gülmeli, pozitif bakmak rahatlatır. Kendinizi indirmeyin, negatifliğe kapılmayın, içiniz gevşesin, bünyeniz gevşesin.

@hamza5806 düşünmeyin böyle konuları, aklınızda tutmayın. Yüzünüzü güldürmeye bakın, zor cidden, bunu biliyorum fakat gülmek neşelendirir, ayakta tutar.

Ve de inançlarım

İntihar bu söylediklerinin en kötüsü. İntihar kurtuluş değil, yaptığın son yanlışın olur. Bunun telafisi de yok.

Bende düşünüyorum ama maçam yemiyor. Yoksa anne baba umrumda değil zaten hayatımı mahvettikleri için bok içinde de yaşasalar umrumda değil, dün peder bey koronaya yakalanmış ölse gram üzülmem.

Belki yeterli derece alkolden sonra anca cesaretim gelir ama hangi yöntemle yapsam bilmiyorum, siyanür, boğazımı bileklerimi kesme, hipotermi gibi yöntemlerle kendimi öldürmek aklıma geliyor.

Ülkeye garip bir hal oldu, insanlar değişti, artık samimiyetlere güvenilmiyor, paranoyak olduk, güven kalmadı, yardım etsen kötü adam oluyorsun, yardım istesen kimse elini uzatmıyor, birde sürekli maddiyat peşinde koşan tipler var adamın hayatı para pul madde, gram duygu yok, belki bu adamlar doğru yaşadı bunca zaman biz saçma sapan şeylere anlam yükleyip kendimizi yıprattık bu da olabilir.

Kendimi doğal seleksiyona uğramış gibi hissediyorum. Başkalarının ideolojilerini, dini inançlarını benimseyip senelerimi gereksiz kaygılarla geçirdiğim için.